Βάγια Μπαλή, Η σιωπή

Βάγια Μπαλή

Κάποτε θαύμαζα τα λόγια.
Αυτά τα τρανά λόγια που θάμπωναν,
που έκαναν την ψυχή να τραντάζεται,
καθώς, σχεδόν, άγγιζε τις λέξεις και τις αισθανόταν.
Κάποτε θαύμαζα τα χείλη που τα έλεγαν.
Σχεδόν, τα λάτρευα σαν Θεό, και αφόριζα ό,τι τα αμφισβητούσε,
ό,τι τα βεβήλωνε με εικασίες εναντίον τους.
Πια… θαυμάζω τη σιωπή.
Αυτή που δεν υπόσχεται,
που δεν ξεδιψά μέσα σε λέξεις, σε τόνους και σε ψέματα.
Η σιωπή δεν τάζει.
Η σιωπή δεν ξεφεύγει.
Πότε «ζει» στην αυθυπαρξία και πότε
κάνει θαύματα χωρίς να ακούγεται.
Ναι, κουράστηκα για να φτάσω στο σημείο να θαυμάσω τη σιωπή,
μα να ξέρεις, λατρεύω τον χτύπο μου, στον χτύπο της, σαν δε μου τάζει τίποτα.