Νίκος Κυριακίδης
Μέσα στους εφιάλτες και σ’ εμπνεύσεις ανίας
Πάντα αυτά που έχω ήδη δει
Είναι πιο ήπια
Δυστυχώς.
Το μόνο που έχω δει κατ’ επανάληψη
Και δεν έχει ακόμη γίνει πράξη
Το μόνο και δεν ξέρω τι εφιάλτης είναι τούτος,
Με έχει να έχω ξεχάσει να ντυθώ και να πηγαίνω να δουλέψω.
Να ντρέπομαι , να κάνω πως έχω κανονικά ρούχα πάνω μου
Να κρατάω μια τσάντα, όπως πάντα
Να ψάχνω να βρώ πιο σύντομους
Ή πιο άδειους δρόμους.
Αυτό δεν θα το δω ζωντανό...
Εμένα καθαρό, χωρίς προσθήκες, χωρίς να μ ενοχλεί κανείς που είμαι έτσι
Γιατί είμαι τρελός;
Γιατί είμαι νεκρός;
Γιατί δεν βλέπω τους άλλους κι αυτοί τυφλώνονται από
Παράξενο φως
Ή είναι όλοι σαν εμένα
Γιατί είναι κομμουνισμός προχωρημένος
Κι όλοι δεν έχουν καν μιαν ιδιοκτησία ρούχου
Γιατί δεν είναι καν εφιάλτης
Απλά ένα κακό ξύπνημα, απότομο
Γιατί ποτέ ο χρόνος
Δεν είναι τόσο λίγος,
Σαν τον ‘’χρόνο μας’’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου