Πάνος Κούρβας, Μέλισσα

«Στον μελισσουργό που θρηνεί τις μέλισσές του»

Σαν ιχνογράφημα σε θυμάμαι πια
μονάκριβη ερωμένη να πετάς
αρπίζοντας με την εδεμική πνοή σου
εκείνα τα πρωτόπλαστα πρωινά
τις ολόξανθες θημωνιές του ήλιου.

Στων λιβαδιών τ’ αρώματα ξέφρενα ν’ αρμενίζεις
ν’ αρμέγεις με τους χορευτικούς σου ακκισμούς
της ήβης ανθοζύμωτο κερί και πολυτάξιδη γύρη
με πιρουέτες άφθαρτης χαράς μαρμαίροντας

σ’ ένα ονειροδρόμιο μια ανθορόδινη αιθρία.

Ποιος αγύρτης σε ξελόγιασε καιρός
με τα υδάτινα όνειρά του αιώνια ταξιδεύτρα;
Ποια λάμψη απαλοτρέμουλη με κόψη αστραπής
στη μέθη σε καθήλωσε των άλικων ρόδων
ζαλωμένη πρελούδια θυμαρόσκονης τερπνών αρωμάτων;

Σκιάχτρα ήταν τα σύννεφα με θύελλες μασκαρεμένα
π’ άνοιξαν την ουράνια κερκόθυρα μια ώρα αιχμηρή
εκείνο το απομεσήμερο που είχε μελένια επίγευση
που χόρτασε με ανθόμελο το αξεδίψαστο χώμα
και με στοχαστικές ρωγμές των αερικών τον τόπο,

Τώρα μόνο το νυχτολούλουδο αντιστέκεται θαλερά
με ανταρσία στου μελισσουργού τη σκέψη
μιλώντας με της τελετουργικής σιγής το φτέρωμα
πως δεν υπάρχουν πια εκείνα της εργατιάς τα σμάρια
μήτε στα νέα της κελιά η βασίλισσα Ροδάνθη...