Πέρασαν τα χρόνια...., μα πορευόταν με εκείνο το όνειρο που δεν έσβησε ποτέ...!
Το είχε τυλίξει τρυφερά με του μυαλού και της καρδιάς τα μυρωμένα ρόδα. Το μοναδικό τους άρωμα οδοδείχτης έγινε στις καταιγίδες, που ξέσπαγαν στην ερημιά του.
Ανησυχεί.....!
Μέρες έχει να τον επισκεφτεί!
Λιγόστεψε κι ο ύπνος..., ξεθωριάζουν οι θύμησες..., προσπαθεί..., αλλά... βασανίζεται..!
Φοβάται...
μην έπεσε σε κενά συναισθημάτων...
μην σκόνταψε σε ξέρες...
μην τσάκισε...
μην σβήσει...
Την απόλυτη απουσία αδύνατον να την αντέξει...
Η ισορροπία του έχει άμεση εξάρτηση από την προσδοκία...
Στο χέρι πλέον θα κρατάει της καρδιάς και του νου τα ρόδα, δυνατά θα φωνάξει της ζωής το μυστικό...., ίσως το κουράγιο του τον ανταμείψει..., ίσως το όνειρο γίνει χειροπιαστό....,
μην έχει τα χέρια του άδεια..,
κι ας γελάνε οι ανέραστοι
κι ας τον περιγελούν οι άκαρδοι, οι άνοες
κι ας διασκεδάζουν μαζί του τα παιδιά!
(Φωτο: Χρονολόγιο Evstratios Chalikis)
Βαγγέλης Γιάννος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου