Όσο ακούω το γέλιο των παιδιών, τα παιχνίδια και τις σκανταλιές τους να συνοδεύει σε αλάνες, πλατείες ή μπαλκόνια, δεν φοβάμαι!
Όσο στον δρόμο συναντώ ζευγάρια να κρατιούνται απ' το χέρι, φιλιά να ανταλλάσουν ρυθμίζοντας τους χτύπους της καρδιάς τους, ναι! δεν φοβάμαι!
Όσο ανοίγουν ακόμα διάπλατα οι αγκαλιές και τα χείλη αρθρώνουν νεογέννητα αισθήματα, ασφαλώς δεν φοβάμαι!
Τρομάζω για την στιγμή, που τα μάτια καρφωμένα στην γη θα μένουν, δεν θα τολμούν να αντικρίσουν ουρανό, τα άστρα μάταια θα περιμένουν κάποιος να τα μετρήσει, μοναχικό ταξίδι θα κάνει η πανσέληνος, και αν σε κάποιους "γραφικούς" γεννηθούν όνειρα, δεν θα 'βρουν αποδέκτες!
Φοβάμαι μην νιώσουμε ευτυχισμένοι στον αντικατοπτρισμό της ερήμου!
(Φωτο: Διαδίκτυο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου