με πνίγει,
θέλω ν ανοίξω της ζωής μου
τα γραμμένα,
σ ένα δωμάτιο ν ανάψω όλα τα
φώτα,
να μπω να ψάξω τι σε πήρε
από μένα..
Και να ρωτήσω για όσα ήρθανε
και φύγαν,
για αγάπης όνειρα που μείναν
ξεχασμένα..
οι αναμνήσεις βγάζουν αγκάθια
και τρυπάνε,
μπαίνουν στα μάτια και μου κρύβουν
το γαλάζιο,
όλα τα λόγια που μου έλεγες
πονάνε,
σκίζουν τις σάρκες και μ αφήνουνε
ναυάγιο..
Μια τέτοια νύχτα που τ αστέρια
έχουν κρυφτεί,
μετρώ στο άδειο το δωμάτιο
τα πάθη,
αυτά που γέννησαν τα τόσα σου
τα λάθη..
και είχες κάνει το άδειο σπίτι
φυλακή.
Κόβω τις αλυσίδες που ‘χεις δέσει
το κορμί μου
και σπάω πράγματα, που ήτανε
δικά σου..
Και μια καρδιά στον τοίχο που είχες
φτιάξει,
την ξαναγράφω και της βάζω και φτερά
για να πετάξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου