Διαβάζοντας το μυθιστόρημα της Κωνσταντίνας Δούκα, «Η κόρη του στρατηγού» θυμήθηκα ένα ποίημα δικό μου, το «Ο Θεός είναι άντρας, Εύα» και μέσα μου έλαβα μια βαθιά δικαίωση για όσα καιρό τώρα νιώθω και σκέφτομαι, για όσα πολεμώ, για τις συμβουλές στις γυναίκες του περίγυρού μου, για το κακό και το ανάθεμα σε βάρος κάθε θηλυκής φύσης.
Ταυτίστηκα με τη συγγραφέα που μας κοιτά κατάματα και αποκαλύπτει αλήθειες και νοοτροπίες μιας εποχής που ακόμα σε κάποια σημεία αγγίζει τη δική μας.
Ένα ηθογραφικό μυθιστόρημα μιας γενναίας πένας, που αρματώνεται το δίκιο και βάζει φωτιά στο άδικο. Μια οικογένεια πατριαρχική, μια πατρική αγάπη άνοιξη και βαρυχειμωνιά, βροχή και θειάφι συνάμα. Πόσα παιδιά αντέχει κάποιος να θυσιάσει στο όνομα της τιμής και της υπόληψης; Σε πόσο βάθος μπορεί κανείς να πνίξει τη λαχτάρα του για αγάπη ώστε να μη προδώσει τις αρχές του; Η τιμή, η υπόληψη, η κοινωνική θέση, η προίκα. Και μήπως δεν είναι προίκα η καλή καρδιά, η συμπόνια, το φιλότιμο, η συγχώρεση; Δεν είναι προίκα το κουράγιο, το πείσμα, η δύναμη να ονειρεύεσαι;
Η συγγραφέας δεν κάνει καμία προσπάθεια να στρογγυλέψει τους ήρωες της ιστορίας. Εξάλλου δεν είναι σκοπός της να σμιλέψει, ούτε να πλανέψει, αλλά να γρονθοκοπήσει ένα σαθρό κατεστημένο, να ξεθεμελιώσει τ’ άδικο που βαθαίνει τις γραμμές του προσώπου και τα δάκρυα που πυρώνουν τα μάτια. Και κάθε ήρωας στην ιστορία της δεν είναι μόνο κακός ή μόνο καλός. Είναι σύνθετος και μας εκπλήσσει καθώς τα γεγονότα περνούν μπροστά από τα μάτια μας. Γιατί τα βλέπουμε. Τόση δύναμη έχουν τα λόγια της που ακούμε τις ανάσες πίσω από την κλειστή πόρτα του υπνοδωματίου και το γάργαρο γέλιο και το ερωτικό ψιθύρισμα στον πάνω όροφο. Φορές σου έρχεται να συγκινηθείς από την καλοσύνη ενός ήρωα και την ίδια στιγμή διακρίνεις τη σκοπιμότητα πίσω από αυτό που ως τώρα θαρρούσες για καλό.
Ένα μυθιστόρημα πικρό με γλυκές αποστάξεις, όπως τα καρφωμένα γαρύφαλλα πάνω στο γλυκό του κουταλιού μήλο. Γιατί έτσι είναι και η ζωή γλυκόπικρη, έτσι την ορίσαμε εμείς να είναι αδικώντας τους δίκαιους και δικαιώνοντας τους άδικους. Όμως η συγγραφέας δεν κιοτεύει. Θαρρετά χτυπά την κοινωνία και τα λανθασμένα της πρότυπα. Αυτά που ενθρονίζουν την αλαζονεία και τη μοναξιά και κατατρέχουν την αγάπη αν δεν ορίζεται από τα στεγανά και τα ατσαλένια πλαίσια του παρελθόντος.
Μια δικαίωση, μια φωνή και μια κραυγή της Κωνσταντίνας Δούκα στο όνομα κάθε μάνας, κάθε κόρης, κάθε ορφανής, κάθε κατατρεγμένης. Μετά την τελευταία σελίδα έκλεισα το βιβλίο δικαιωμένη για κάθε λεπτό που του χάρισα, ικανοποιημένη που κάποιος μίλησε και για «μένα».
Η Κόρη του Στρατηγού, Κωνσταντίνα Δούκα
Εκδόσεις Βεργίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου