Κωνσταντίνος Γεωργάτος, Θαλασσινή μου αγάπη

Κι ορθάνοιξαν τα στήθη σου σε αιώνες αρετής
και χάθηκα ανήμπορος στη γαλανή θωριά σου
θάλασσες αταξίδευτες κι εγώ γονυπετής
προσκυνητής στα μάτια σου, ικέτης στα φιλιά σου.

Αγία εικόνα, αλμυρή, ακτίνα που σταλάζει
Φωτίζει σαν ξημέρωμα με φως που μ' αναπαύει
παράξενο να σ' αγαπώ το κύμα με τρομάζει
η θάλασσά σου με καλεί κι η προσευχή καράβι.

Ω, αμαρτία γνώριμη, λυτρωτική πνοή
Ω, ύψος δυσανάβατο αναίτια πληγή μου
Ω, Κύριε των δυνάμεων δεν έχω αναπνοή
Θαλασσινέ μου έρωτα γλυκέ μ' ανθέ, ζωή μου.

Δεν έχει δρόμο να διαβώ εκεί που πας να έρθω
Ηλιοβασίλεμα ζεστό στου κύματος τη κόγχη
Εκεί που είμαι στέκεσαι το όνειρό σου γνέθω
Δυό αετοί που έπεσαν στου ονείρου τους τη λόγχη.

Στίχος : Δεκαπεντασύλλαβος

Μέτρο : Ίαμβος