Ιωάννης Μασμανίδης, Ψέματα ψάχνω, ψέματα φτιάχνω

ἄς φέγγεις τώρα τόσο μακριὰ στὸ ἕκτο πάτωμα.Ἐγὼ
γιορτάζω ἀκόμη τὴν ἐπέτειο τῆς ἄμμου γαντζωμένος χρόνια
καὶ χρόνια σὲ κεῖνο τὸν Αὔγουστο.Δὲν θέλω νὰ ξεχάσω
τίποτα-εἶναι εὔκολο νὰ ξεχνᾶς,κι εἶναι σὰ νὰ πεθαίνεις.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣ

ΨΕΜΑΤΑ ΨΑΧΝΩ ΨΕΜΑΤΑ ΦΤΙΑΧΝΩ

Ὅταν ἡ βροχὴ
τὸ ἀργοκύλισμα τῶν κρυφῶν δακρύων
παρασύρει
ἡ πίκρα

σὰν τὴν ὑπομονὴ ἀράχνης ποὺ πλέκει ἀκούραστα ἱστὸ
στὰ χείλη ἐποικίζεται
στὴ βουβὴ συντριβὴ τότε
ξεπηδᾶς
νεοσύλλεκτες ἐλπίδες στὸ θλιμμένο μολύβι μου
σφηνώνεις

ΨΕΜΑΤΑ ΨΑΧΝΩ ΨΕΜΑΤΑ ΦΤΙΑΧΝΩ
ΜΕΤΑ

ὅσο κι ἄν νιώθω
πώς ὅταν ἀγγίζω τὰ χείλη μου
μὲ τὸν ἀργὸ κυκλικὸ δικὸ σου τρόπο
τὰ δικὰ σου σὰν νὰ φιλῶ
νὰ στομώνω

Κόμποι σιωπῆς τὴν ὁλονυχτία μου
συνοδεύουν ὕστερα
μνῆμες λανθάνουσες τὸ τίποτα μου
σὲ τάξη μάταια ἐγκαλοῦν
παρακλητικὰ κλείνουν τὰ μάτια μου
ὅσα μοῦ ἔχουν ληστέψει νὰ μὴν κυττοῦν

Τὸν πλουτισμὸ τῆς εὐαισθησίας μου ὅμως ἔτσι
μὲ μιὰν ἀκόμη πληγὴ δυναμώνω
γράφω ἀντίο σβήνω ἀντίο τὴν ξεχασμένη κολώνια σου φορῶ
ματώνω ἄθελα πληγές
μακροσκελεῖς ἀκατανόητες ἐπανορθώσεις γηρασμένων ἐλπίδων
σάπια φύλλα στὴν ὄχθη τῆς ψυχῆς
συσσωρεύω

Ψέματα ψάχνω ψέματα φτιάχνω
δαχτυλίδια μελιοῦ ποὺ κολλᾶνε

Τό ὄνειρο δὲν πέτυχε τελικὰ
λάθος ὁ ἄνεμος λάθος ὁ δρόμος
σὲ ἄδειο οἰκόπεδο φθαρμένη δεκάρα ἡ ζωὴ μου πάει

κάθε τόσο ἀνυπεράσπιστο ἑαυτὸ χάνω
κάθε τόσο ἀπρόσεχτα ἀγαπῶ ξοδεύομαι ἀφανίζομαι
μὲ ποιήματα μπήγω μαχαίρι στὸ κορμί μου νὰ μὴν πονῶ

στὴν Ἐρατὼ προσφεύγω γρήγορα
στὸν οὐρανὸ μιὰ φευγαλέα λάμψη σου νὰ μοῦ φέρει

ψέματα ψάχνω ψέματα φτιάχνω ὁλοένα

δαχτυλίδια μελιοῦ ποὺ κολλᾶνε

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ποιητὴς τοῦ ΑΠΟΛΛΥΜΙ κάθε μέρα στοίχημα βάζω γιὰ τὸ τέλος
Κάθε μέρα ψεύτικα νικῶ τὴν ἐγκατάλειψη
<εὔλαλη φιλαμαρτήμων ἐρημία>

Πολλαπλὰ γέρασα
μὲς στὸ χρόνο

<Τῶν ἐκλιπόντων παρακείμενος>

Χα·ι·δεύω
Τὸ ὄνομά σου
Μὲ τὰ μάτια μου
<Διασάφησις>

Κύριοι ἄξονες τῆς γραφῆς μου,ἡ ἀναπόδραστη θνητότητα,ὁ ἔρωτας,ἡ ἐγκατάλειψη,ἡ ὑπαρξιακὴ ἀγωνία,ἡ φθοροποιὸς καί ἀνηλεὴς δύναμη τοῦ χρόνου,ὅπου τὸ σῶμα χῶμα γίνεται

Γεννήθηκα σὲ ἕνα μικρὸ χωριὸ τῶν Γρεβενῶν,τὸ Νησί, ἀπὸ γονεῖς μικροαγρότες.

Τὰ παιδικὰ μου χρόνια ἦταν δύσκολα καὶ φτωχικά.Ἡ αἴσθηση αὐτὴ τοῦ νὰ μὴν μπορῶ νά ἔχω τά ὑλικὰ ἀγαθά,κυρίως τὴν ἐποχὴ τῆς ἐφηβείας μου,μὲ κατέστησε σχεδὸν ἀδιάφορο στὶς γυμνασιακές μου σπουδές.

Πρόσεχα στὴν παράδοση τῶν μαθημάτων ἀπὸ τοὺς καθηγητές καὶ χωρίς ἄλλη μελέτη,προβιβαζόμουν στὴν ἐπόμενη τάξη.Αὐτὸ νόμιζα μοῦ ἀρκοῦσε,ὄχι κάτι περισσότερο.
Σιωπηλά. Συνέχιζα τὸ "λίγο" μου...

Τελείωσα ἔτσι τὸ γυμνάσιο καὶ μιά σχολὴ λογιστῶν καὶ ἐγκαταστάθηκα στὴ Θεσσαλονίκη

Ἡ ἐνασχόληση μου μέ τὴν λογοτεχνία ἔγινε μέσα ἀπὸ μιάν ἀνάγκη,μιὰ δυσκολία προσωπική, ὅπου ὑπὸ τὸ βάρος αὐτοῦ τοῦ γεγονότος,τῆς δύσκολης διαχείρισης ,τὸ ἀπενενοημένο βῆμα μου,φάνταζε πιθανό.

Γράφω ἀπό τότε,τὸ ποίημα μιᾶς προσωπικῆς ἀνένταχτης διαδρομῆς ,ἐκεῖνο τῆς μοναξιᾶς ,τῆς ὀδύνης καὶ τοῦ πόνου,μπροστὰ στὸ μυστήριο τῆς φθορᾶς,τοῦ θανάτου,τοῦ ἔρωτα,
ὅταν ἡ ἴδια ἡ ζωὴ ὑπερβαίνει σὲ φρίκη σὲ παραλογισμὸ,τὴν τέχνη καὶ τὸ κάνει συχνὰ.

Ἔχω ἐκδώσει 11 ποιητικὲς συλλογὲς

-ἐσκεμμένα,ἐκδ.Μαίανδρος, 1988
-Τὸ φιλὶ τῆς πένθιμης Τροίας,ἐκδ.Μαίανδρος,1990
-Ἦταν κι ἡ νύχτα,ἐκδ.Θεσσαλονίκη,1993
-Φῶς ἐν τέλει,ἐκδ.Νέα Πορεία,1997
-Χωρὶς ἀποσκευὲς,ἐκδ.Νέα Πορεία,1997
-Δύο στροφὲς κόκκινο καὶ μιὰ γραμμή,ἐκδ. Νέα Πορεία,2001
-Παγωμένος Νοέμβρης,ἐκδ.Νέα Πορεία,2004
-Φεγγίτης,ἐκδ.Νέα Πορεία,2006
-Διασάφησις,ἐκδ.Θερμα·ι·κὸς,2010
-Τῶν ἐκλιπόντων παρακείμενος,ἐκδ.Νησίδες,2015
-Εὔλαλη φιλαμαρτήμων ἐρημία,ἐκδ. Νησίδες 2020

              

Επιμέλεια: Σταυρούλα Δεκούλου