Τα πράγματα που δε ρώτησα ποιος πήρε.
Κατέβηκαν πεταλούδες απ το φωτιστικό
Γελούσαν με το ψέμα
Ποτέ άλλοτε δεν είδα τοση απελπισία,
Για κάποια ανόητα πράγματα.
Σα να ερωτεύεσαι ένα σάπιο άνθρωπο
Δυστυχισμένο κατά βάθος
Αλλά σάπιο.
Σας ιστορώ για μιαν ηλίθια απώλεια
Πόσο εύκολα οι πεταλούδες των σπιτιών,
Εκείνες οι σκούρες-μάλλον μαύρες
Το θεώρησαν γελοίο για να πικραθείς.
Δεν τα είχες ποτέ κρυμμένα
Θα τα φύλαγες μόνο στο νου
Δεν αγάπησες ποτέ άνθρωπο σάπιο
Αγάπησες τη μάταιη ομορφιά που μαζεύτηκε για να τον μουτζουρώσει,
Όμορφα είναι η αλήθεια.
Είναι γούρι
Είναι θάνατος
Είναι μάλλον παλιό το σπίτι.
Μιλάω , θα μιλάω πια μόνο γι αυτές.
Τις πεταλούδες που μας ξεπέρασαν
Τις πεταλούδες που μας έμαθαν πότε να γελάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου