Σταμάτης Μπουρίκος, "Χριστέ μου, τα παπούτσια μου είναι βρώμικα"

 

Painting art by Roberto Ferry

Η μοναχική μου έκφραση μου επιτρέπει να ξέρω 

ότι κάτι δεν μαθαίνω από την αγάπη.
Σπουδάζω το πάθος και με ξεχνάω.
Τα βράδια που περάσανε και με ξεγελούσαν 

ότι κυλάει αργά ο χρόνος,
τα πήρα βαθιά μέσα μου.
Τα έβαλα στα πόδια μου και πήγαινα.
Χριστέ μου τα παπούτσια μου είναι πάλι βρώμικα.
Να  'μαι λοιπόν τώρα στα πράγματα κι επάνω στην ευθεία μου αλλάζω.
Οι ωραίες ημέρες δεν είναι τυχαίες,
ποτέ δεν ήταν.
Θυμίζουν όμορφη γυναίκα που σ'αγάπησε.
Περνάω τον μισό αιώνα και η δροσιά του εαυτού μου έρχεται πιο αργά τώρα.
Αλήθεια δεν πονάω με τον καιρό και το δράμα μου τελειώνει γρήγορα.
Θυμώνω μοναχά που φάνηκα αργός για τη ζωή σου.
Θα ήθελα να με πιστέψεις ότι είσαι πίνακας που αναπνέει.
Οι σκέψεις ζωγραφίζουν με ακρίβεια τα σώματα.
Η αθανασία θέλει να θυμάται τις φωνές όταν ραγίζουν απο ομορφιά.
Αλήθεια σου το λέω ότι τώρα δεν πονάω με τον καιρό.
Σε έχω αγγίξει στην ευθεία μου κι αλλάζω όμορφα κι εγώ.
Με κάποια παράξενη ησυχία έμαθα να περπατώ τις νύχτες.
Στις παρακάτω γωνίες που θα σου ιδρώσω και τα βλέφαρα, 

θα ξέρω κάτι παραπάνω από αγάπη.
Χριστέ μου..
Τα παπούτσια μου είναι βρώμικα.