Αδριανός Γκιζέλης, ποιητής - εικαστικός

Επιμέλεια: Άγγελος Μαρίνος

 

Κωνσταντίνος Γεωργάτος, Θαλασσινή μου αγάπη

Κι ορθάνοιξαν τα στήθη σου σε αιώνες αρετής
και χάθηκα ανήμπορος στη γαλανή θωριά σου
θάλασσες αταξίδευτες κι εγώ γονυπετής
προσκυνητής στα μάτια σου, ικέτης στα φιλιά σου.

Αγία εικόνα, αλμυρή, ακτίνα που σταλάζει
Φωτίζει σαν ξημέρωμα με φως που μ' αναπαύει
παράξενο να σ' αγαπώ το κύμα με τρομάζει
η θάλασσά σου με καλεί κι η προσευχή καράβι.

Ω, αμαρτία γνώριμη, λυτρωτική πνοή
Ω, ύψος δυσανάβατο αναίτια πληγή μου
Ω, Κύριε των δυνάμεων δεν έχω αναπνοή
Θαλασσινέ μου έρωτα γλυκέ μ' ανθέ, ζωή μου.

Δεν έχει δρόμο να διαβώ εκεί που πας να έρθω
Ηλιοβασίλεμα ζεστό στου κύματος τη κόγχη
Εκεί που είμαι στέκεσαι το όνειρό σου γνέθω
Δυό αετοί που έπεσαν στου ονείρου τους τη λόγχη.

Στίχος : Δεκαπεντασύλλαβος

Μέτρο : Ίαμβος

Η ποίηση του Γιάννη Βέλλη μέσα από τις φωτογραφίες του

Άφηνες την ώχρα στους τοίχους να δένει με αναμνήσεις, παλιές, ουσιαστικά ξεπερασμένες/ μυστήριο ο χρόνος αλήθεια, έρχεται, φεύγει, μα ποτέ δεν καταναλώνεται/ μόνο τα ενδιάμεσα έρχονται, ζουν και χάνονται, στα δικά του μέτρα, τόσο άγνωστα.

Πάντα έφευγε, όταν ίσως χρειάζονταν, για αυτό του άρεσε, εκείνος ο χειμώνας/ έκρυβε τη φυγή του, στα τόσα σύννεφα και προσπερνούσε, ό,τι τον κυνηγούσε

Η νύχτα, πλησιάζει την πόρτα σου, μπερδεύει τη σκέψη σου και ψάχνεις/ αλλάζεις εικόνες, προσθέτεις, αφαιρείς, πληγώνεσαι, συνεχίζεις/ θέλεις περισσότερο σκοτάδι, για να κοιτάς το φως, διαφορετικά/ αυτό το λαμπάκι, που παλεύει να καεί στη γωνία, μόνο, ξεχασμένο.

Θα χτυπήσω την πόρτα, όπως τότε κάναμε ως παιδιά, γελάγαμε και μετά τρέχαμε/ ξέρω, δεν θα ανοίξεις, δεν θα σταθείς από περιέργεια να δεις, αν είναι κάποιος γνωστός ή άγνωστος/ αλλά δεν θα το πω σε κανένα πως πέρασα, αφού γνωρίζω την αλήθεια, πάντα λείπεις.

Ποτέ δεν σταμάτησα να ψάχνω, να αναζητώ/ ακόμα κι όταν με σκοτώνανε.

Σπύρος Αυλωνίτης, Νεράιδα

Καθώς ο χρόνος συστέλλεται
απ' την αφύλαχτη χαραμάδα του νου
μ' αιφνιδιάζει η πλοκή του μύθου
η ιδιοφυής σύλληψη ενός αερικού.
Στον καθρέφτη της φαντασίας
μιά ασαφής οπτασία πλανιέται
σαν αναλαμπή απέριττου φωτός
ανάμεσα στα ξαφνιασμένα δέντρα.
Αδύναμος ν' αγγίξω το είδωλό της
με το δράμα της αμφιβολίας
αισθησιακά να με περιβάλλει
ανέτοιμος να πιστέψω σε ό,τι βλέπω.
Παρακαλώ σε νεράιδα μου
για μια και μοναδική στιγμή
συνάντησέ με στο ξέφωτο,
εκεί που ακόμα αντιστέκεται
η μάνα ηρωίδα φύσης.
Τότε μόνο θα είμαι σίγουρος
πως όταν το θέλεις πολύ
τα παραμύθια βγαίνουν αληθινά. . .

 

Σταμάτης Μπουρίκος, "Χριστέ μου, τα παπούτσια μου είναι βρώμικα"

 

Painting art by Roberto Ferry

Η μοναχική μου έκφραση μου επιτρέπει να ξέρω 

ότι κάτι δεν μαθαίνω από την αγάπη.
Σπουδάζω το πάθος και με ξεχνάω.
Τα βράδια που περάσανε και με ξεγελούσαν 

ότι κυλάει αργά ο χρόνος,
τα πήρα βαθιά μέσα μου.
Τα έβαλα στα πόδια μου και πήγαινα.
Χριστέ μου τα παπούτσια μου είναι πάλι βρώμικα.
Να  'μαι λοιπόν τώρα στα πράγματα κι επάνω στην ευθεία μου αλλάζω.
Οι ωραίες ημέρες δεν είναι τυχαίες,
ποτέ δεν ήταν.
Θυμίζουν όμορφη γυναίκα που σ'αγάπησε.
Περνάω τον μισό αιώνα και η δροσιά του εαυτού μου έρχεται πιο αργά τώρα.
Αλήθεια δεν πονάω με τον καιρό και το δράμα μου τελειώνει γρήγορα.
Θυμώνω μοναχά που φάνηκα αργός για τη ζωή σου.
Θα ήθελα να με πιστέψεις ότι είσαι πίνακας που αναπνέει.
Οι σκέψεις ζωγραφίζουν με ακρίβεια τα σώματα.
Η αθανασία θέλει να θυμάται τις φωνές όταν ραγίζουν απο ομορφιά.
Αλήθεια σου το λέω ότι τώρα δεν πονάω με τον καιρό.
Σε έχω αγγίξει στην ευθεία μου κι αλλάζω όμορφα κι εγώ.
Με κάποια παράξενη ησυχία έμαθα να περπατώ τις νύχτες.
Στις παρακάτω γωνίες που θα σου ιδρώσω και τα βλέφαρα, 

θα ξέρω κάτι παραπάνω από αγάπη.
Χριστέ μου..
Τα παπούτσια μου είναι βρώμικα.

Κος Αδωροδόκητος, Άτιτλο

 

Με ελκύει η ανάσα της γυναίκας σαν να,
μην είμαι παρά ένας ανήμπορος ατμός
και εκείνη υγρή απειλή εναντίον μου |
Μάτια, φωτεινές κίτρινες χάντρες
που αστράφτουν σαν φανοστάτες
που ταλαντεύονται |
με ελκύει με άγρια αναμφισβήτητη έλξη |
πίεσε τα χείλη σου στα δικά μου
μέχρι να πυρακτωθούν |
υπέροχη
στο πώς ανοίγει το στόμα της

Γιάννης Παπαθεοδώρου, 'Ατιτλο

Σαν κλείνω τα βλέφαρα
oι αισθήσεις μου τρελαίνονται.
Ό,τι φαντάζομαι
γίνεται ένα με το σκοτάδι
και χάνομαι στα μυστήρια
μιας αιώνιας νύχτας.
Σιωπή, βάθος και χάος.
Απόβλητες σκέψεις, άχρωμες, θολές.
Χωρίς τελεία τα βήματά μου
ταξιδεύουν στις ράγες
των αποσιωπητικών.

Παραφυλάει το φεγγάρι
και φωτίζει τα λάθη των σκιών.
Αν δεν αγαπούσα το φως
δε θα είχα τόσες ενοχές
για το σκοτάδι.

          

Ο Γιάννης Παπαθεοδώρου γεννήθηκε στη Λειβαδιά Βοιωτίας. Φιλόλογος και Διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών εργάστηκε επί χρόνια στη μέση εκπαίδευση. Η διατριβή του στο Καποδιστριακό πανεπιστήμιο είχε ως θέμα: «Η αισθητική στην ποίηση του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη».

Διατέλεσε διευθυντής στο λύκειο του Μαρασλείου. (26ο Γενικό Λύκειο).

Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την ποίηση. Το 2016 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Καταπίστευμα», το 2017 η ποιητική συλλογή «Νυκτανθή», το 2018 «Αντιφωνίες, Σύγχρονα χορικά», το 2019 «Ανάλεκτα», το 2020 το θεατρικό έργο «Μήδεια ἐν Ἠλυσίοις».

ΠΡΟΣΩΠΟ – Βιβλιοnet (biblionet.gr)

Ιωάννης Μασμανίδης, Ψέματα ψάχνω, ψέματα φτιάχνω

ἄς φέγγεις τώρα τόσο μακριὰ στὸ ἕκτο πάτωμα.Ἐγὼ
γιορτάζω ἀκόμη τὴν ἐπέτειο τῆς ἄμμου γαντζωμένος χρόνια
καὶ χρόνια σὲ κεῖνο τὸν Αὔγουστο.Δὲν θέλω νὰ ξεχάσω
τίποτα-εἶναι εὔκολο νὰ ξεχνᾶς,κι εἶναι σὰ νὰ πεθαίνεις.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣ

ΨΕΜΑΤΑ ΨΑΧΝΩ ΨΕΜΑΤΑ ΦΤΙΑΧΝΩ

Ὅταν ἡ βροχὴ
τὸ ἀργοκύλισμα τῶν κρυφῶν δακρύων
παρασύρει
ἡ πίκρα

σὰν τὴν ὑπομονὴ ἀράχνης ποὺ πλέκει ἀκούραστα ἱστὸ
στὰ χείλη ἐποικίζεται
στὴ βουβὴ συντριβὴ τότε
ξεπηδᾶς
νεοσύλλεκτες ἐλπίδες στὸ θλιμμένο μολύβι μου
σφηνώνεις

ΨΕΜΑΤΑ ΨΑΧΝΩ ΨΕΜΑΤΑ ΦΤΙΑΧΝΩ
ΜΕΤΑ

ὅσο κι ἄν νιώθω
πώς ὅταν ἀγγίζω τὰ χείλη μου
μὲ τὸν ἀργὸ κυκλικὸ δικὸ σου τρόπο
τὰ δικὰ σου σὰν νὰ φιλῶ
νὰ στομώνω

Κόμποι σιωπῆς τὴν ὁλονυχτία μου
συνοδεύουν ὕστερα
μνῆμες λανθάνουσες τὸ τίποτα μου
σὲ τάξη μάταια ἐγκαλοῦν
παρακλητικὰ κλείνουν τὰ μάτια μου
ὅσα μοῦ ἔχουν ληστέψει νὰ μὴν κυττοῦν

Τὸν πλουτισμὸ τῆς εὐαισθησίας μου ὅμως ἔτσι
μὲ μιὰν ἀκόμη πληγὴ δυναμώνω
γράφω ἀντίο σβήνω ἀντίο τὴν ξεχασμένη κολώνια σου φορῶ
ματώνω ἄθελα πληγές
μακροσκελεῖς ἀκατανόητες ἐπανορθώσεις γηρασμένων ἐλπίδων
σάπια φύλλα στὴν ὄχθη τῆς ψυχῆς
συσσωρεύω

Ψέματα ψάχνω ψέματα φτιάχνω
δαχτυλίδια μελιοῦ ποὺ κολλᾶνε

Τό ὄνειρο δὲν πέτυχε τελικὰ
λάθος ὁ ἄνεμος λάθος ὁ δρόμος
σὲ ἄδειο οἰκόπεδο φθαρμένη δεκάρα ἡ ζωὴ μου πάει

κάθε τόσο ἀνυπεράσπιστο ἑαυτὸ χάνω
κάθε τόσο ἀπρόσεχτα ἀγαπῶ ξοδεύομαι ἀφανίζομαι
μὲ ποιήματα μπήγω μαχαίρι στὸ κορμί μου νὰ μὴν πονῶ

στὴν Ἐρατὼ προσφεύγω γρήγορα
στὸν οὐρανὸ μιὰ φευγαλέα λάμψη σου νὰ μοῦ φέρει

ψέματα ψάχνω ψέματα φτιάχνω ὁλοένα

δαχτυλίδια μελιοῦ ποὺ κολλᾶνε

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ποιητὴς τοῦ ΑΠΟΛΛΥΜΙ κάθε μέρα στοίχημα βάζω γιὰ τὸ τέλος
Κάθε μέρα ψεύτικα νικῶ τὴν ἐγκατάλειψη
<εὔλαλη φιλαμαρτήμων ἐρημία>

Πολλαπλὰ γέρασα
μὲς στὸ χρόνο

<Τῶν ἐκλιπόντων παρακείμενος>

Χα·ι·δεύω
Τὸ ὄνομά σου
Μὲ τὰ μάτια μου
<Διασάφησις>

Κύριοι ἄξονες τῆς γραφῆς μου,ἡ ἀναπόδραστη θνητότητα,ὁ ἔρωτας,ἡ ἐγκατάλειψη,ἡ ὑπαρξιακὴ ἀγωνία,ἡ φθοροποιὸς καί ἀνηλεὴς δύναμη τοῦ χρόνου,ὅπου τὸ σῶμα χῶμα γίνεται

Γεννήθηκα σὲ ἕνα μικρὸ χωριὸ τῶν Γρεβενῶν,τὸ Νησί, ἀπὸ γονεῖς μικροαγρότες.

Τὰ παιδικὰ μου χρόνια ἦταν δύσκολα καὶ φτωχικά.Ἡ αἴσθηση αὐτὴ τοῦ νὰ μὴν μπορῶ νά ἔχω τά ὑλικὰ ἀγαθά,κυρίως τὴν ἐποχὴ τῆς ἐφηβείας μου,μὲ κατέστησε σχεδὸν ἀδιάφορο στὶς γυμνασιακές μου σπουδές.

Πρόσεχα στὴν παράδοση τῶν μαθημάτων ἀπὸ τοὺς καθηγητές καὶ χωρίς ἄλλη μελέτη,προβιβαζόμουν στὴν ἐπόμενη τάξη.Αὐτὸ νόμιζα μοῦ ἀρκοῦσε,ὄχι κάτι περισσότερο.
Σιωπηλά. Συνέχιζα τὸ "λίγο" μου...

Τελείωσα ἔτσι τὸ γυμνάσιο καὶ μιά σχολὴ λογιστῶν καὶ ἐγκαταστάθηκα στὴ Θεσσαλονίκη

Ἡ ἐνασχόληση μου μέ τὴν λογοτεχνία ἔγινε μέσα ἀπὸ μιάν ἀνάγκη,μιὰ δυσκολία προσωπική, ὅπου ὑπὸ τὸ βάρος αὐτοῦ τοῦ γεγονότος,τῆς δύσκολης διαχείρισης ,τὸ ἀπενενοημένο βῆμα μου,φάνταζε πιθανό.

Γράφω ἀπό τότε,τὸ ποίημα μιᾶς προσωπικῆς ἀνένταχτης διαδρομῆς ,ἐκεῖνο τῆς μοναξιᾶς ,τῆς ὀδύνης καὶ τοῦ πόνου,μπροστὰ στὸ μυστήριο τῆς φθορᾶς,τοῦ θανάτου,τοῦ ἔρωτα,
ὅταν ἡ ἴδια ἡ ζωὴ ὑπερβαίνει σὲ φρίκη σὲ παραλογισμὸ,τὴν τέχνη καὶ τὸ κάνει συχνὰ.

Ἔχω ἐκδώσει 11 ποιητικὲς συλλογὲς

-ἐσκεμμένα,ἐκδ.Μαίανδρος, 1988
-Τὸ φιλὶ τῆς πένθιμης Τροίας,ἐκδ.Μαίανδρος,1990
-Ἦταν κι ἡ νύχτα,ἐκδ.Θεσσαλονίκη,1993
-Φῶς ἐν τέλει,ἐκδ.Νέα Πορεία,1997
-Χωρὶς ἀποσκευὲς,ἐκδ.Νέα Πορεία,1997
-Δύο στροφὲς κόκκινο καὶ μιὰ γραμμή,ἐκδ. Νέα Πορεία,2001
-Παγωμένος Νοέμβρης,ἐκδ.Νέα Πορεία,2004
-Φεγγίτης,ἐκδ.Νέα Πορεία,2006
-Διασάφησις,ἐκδ.Θερμα·ι·κὸς,2010
-Τῶν ἐκλιπόντων παρακείμενος,ἐκδ.Νησίδες,2015
-Εὔλαλη φιλαμαρτήμων ἐρημία,ἐκδ. Νησίδες 2020

              

Επιμέλεια: Σταυρούλα Δεκούλου

Οδοιπορικό στο 51ο Φεστιβάλ Βιβλίου | Πεδίον του Άρεως

Την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου ολοκληρώθηκε η μεγαλύτερη γιορτή του βιβλίου που άνοιξε τις πύλες φέτος στο Πεδίον του Άρεως την 1η του Σεπτέμβρη. Το κεντρικό αφιέρωμα του 51ου Φεστιβάλ Βιβλίου 2023 έχει τίτλο «Γυναίκα – πολυσύνθετο ανάγνωσμα» και δήλωσε επικεντρωμένο στην προσφορά των γυναικών στις Τέχνες και τα Γράμματα. Τη φετινή χρονιά έλαβαν μέρος 210 εκδοτικοί οίκοι και μετρήσαμε 275 περίπτερα.

Την αφίσα και το εξώφυλλο του καταλόγου του 51ου Φεστιβάλ Βιβλίου 2023 κοσμεί έργο του κορυφαίου Έλληνα ζωγράφου, Γιώργου Ρόρρη.

 

Το 51ο Φεστιβάλ Βιβλίου διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου (Σ.ΕΚ.Β.), η Περιφέρεια Αττικής και ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων (Ο.Π.Α.Ν.Δ.Α.) σε συνεργασία με το Μικρό Παρίσι των Αθηνών και το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, του Δήμου Αθηναίων, του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, του Εμπορικού Επιμελητηρίου Αθηνών και με την υποστήριξη της Vestart.

Το Τέχνης τόπος πήγε τον δικό του περίπατο στο Φεστιβάλ του Βιβλίου, συνάντησε φίλους λογοτέχνες, μίλησε και φωτογραφήθηκε μαζί τους και έκανε σημαντικές διαπιστώσεις που μοιράζεται τώρα, μετά το πέρας της γιορτής του βιβλίου με όλους εσάς. 

Η Παρασκευή (8/9/2023) ήταν μια μέρα γεμάτη για το Φεστιβάλ βιβλίου.

Εμείς παρέα με τους λογοτέχνες Φωτεινή Αζαμοπούλου και Πάνο Κούρβα περπατήσαμε ανάμεσα σε φίλους εκδότες, ποιητές, λογοτέχνες, εικαστικούς και αναγνώστες. 

Οι φωτογραφικές αποτυπώσεις από τον πανταχού παρών και άγρυπνο φακό του Τέχνης τόπος Άγγελο Μαρίνο, που εκτός από την ιδιότητα του σκηνοθέτη, ηθοποιού και συγγραφέα, για πολλά χρόνια εργαζόταν ως γραφίστας στον χώρο των εκδόσεων

(οπότε όλα περνούν από το κόσκινο των γνώσεων και της εμπειρίας του)

Ανεβαίνοντας λοιπόν τον δρόμο του φεστιβάλ συναντήσαμε 

τον ποιητή νΗκο Παναγιωτάρα με την ηθοποιό Κρυσταλλία Κεφαλούδη 

δΔΔΔΔΔΔΔΔΔΔΔδ

Στον Αμφορέα του Εξηκία η τέφρα μας

γιατί ακόμη και μετά θάνατον

η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ισοδυναμεί με χίλιους μάρτυρες,

ΕΝΔΥΜΑ των λαθών μας ο Θάνατος

κι αυτό

δεν είναι τόσο δα σπουδαίο σαν η ραφή του

είναι ίδια μ' εκείνη των

γονιών μας.

Κάθε βελονιά και μια άγουρη σκέψη,

μια λάθος βόλεψη...

[...] όλοι γράφουν [...] ΌΧΙ εγώ ΔΈΝ...!

Ντύσαμε τον Κόσμο με αναγραμματισμένες Ελπίδες,

λ ε π ί δ Ε ς...,

ΔΈΣ,

ας μην την τέφρα μας στις θάλασσες σκορπίσουν,

ας μην τα φύλλα της δάφνης γίνουνε στεφάνι,

μήτε κι εκείνα της κορωνέϊκης ελιάς,

πληγές στις φούχτες μας

ας γίνουν

για να πλατειάζουν οι όχθες της ΜΝΗΜΗΣ,

για να καθαρίσει η

καταχνιά:

Η ΨΥΧΗ είναι ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

κι ΌΧΙ η Κλάρα

στην Αθήνα!

ν.Θ.π

9ος, 2023

     

Η μοναξιά της ποίησης

Παρέα με τη μοναξιά της ποίησης

και τι δεν είπαμε οι δυο μας.

Εκεί στην απόλυτη σιωπή,

δίπλα σε ρητορικούς λόγους

και φιλοσοφικούς στοχασμούς.

Αθέατοι στη σκιά του πολιτισμού

αγκαλιά με ορφανά γράμματα

κι’ ένα μεθυσμένο νυχτοπούλι

που τρύπωνε σε ατσαλάκωτα βιβλία.

Πόσο όμορφος θα ήταν ο κόσμος

αν εννοούσαμε τις λέξεις

που λέμε και γράφουμε.

Κώστας Βασιλάκος

          

Τον ποιητή Αθανάσιο Νασιόπουλο, στην παρουσίαση της νέας του Ποιητικής Συλλογής με τίτλο:

"ΕΥΘΥΡΡΗΜΟΝΕΣ ΛΟΓΙΣΜΟΙ" των εκδόσεων ΚΟΥΡΟΣ

Συναντήσαμε την ποιήτρια και υπεύθυνη ύλης του e-movie magazine Υδράνη

14ο ΤΕΥΧΟΣ ΥΔΡΑΝΗ e- movie magazine (fliphtml5.com)

Στο περίπτερο των εκδόσεων Βεργίνα είδαμε τη συγγραφέα Κωνσταντίνα Δούκα η οποία συζητούσε με το αναγνωστικό κοινό και υπέγραφε τα βιβλία της. Έχοντας παρουσιάσει και αποφανθεί για τη γραφή της κυρία Δούκα και ειδικά για το βιβλίο της "Η κόρη του Στρατηγού"  κάναμε λογοτεχνική εισβολή στο περίπτερο και αποτυπώσαμε τις στιγμές.

     

Ως γράφουσα είχα κι εγώ τη χαρά να πω δυο λόγια για το δικό μου έργο και να υπογράψω μερικά αντίτυπα. 

  

        

Είδαμε κι άλλους που έκαναν πως δεν μας είδαν κι άλλους που επειδή είδαν πως τους είδαμε ανταλλάξαμε δυο χαμόγελα ευγενείας...

αλλά...

τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία ούτε προσμετράται στο παραπέρα της συμπόρευσής μας και ξέρετε γιατί; 

Γιατί πάνω από όλα είναι η γραφή, ο λόγος που θα πρέπει να είναι ένας πλανήτης για όλους, μια ομπρέλα για όλους

και η πιο σημαντική και ενοχλητική διαπίστωση όλων όσων είδαμε είναι η εξής ΜΙΑ

ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ 

των δυο πιο μεγάλων λογοτεχνικών ενώσεων της χώρας μας που δραστηριοποιούνται στην Αθήνα και εκφράζουν ένα πολύ μεγάλο μέρος των λογοτεχνών. 

Η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών και η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών ήταν χωρίς περίπτερο στο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως και αυτό είναι ένα δριμύ ΚΑΤΗΓΟΡΩ απέναντι σε όλους τους χορηγούς και συνδιοργανωτές του φεστιβάλ: 

• του Συνδέσμου Εκδοτών Βιβλίου (Σ.ΕΚ.Β.), 
• της Περιφέρειας Αττικής και 
• του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων (Ο.Π.Α.Ν.Δ.Α.)  
• του Υπουργείου Πολιτισμού,
• του Δήμου Αθηναίων, 
• του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, 
• του Εμπορικού Επιμελητηρίου Αθηνών 

που θα έπρεπε τιμής ένεκεν να παραχωρήσουν δυο περίπτερα ώστε οι λογοτέχνες εκτός των εκδοτών τους να υπάρχουν και στις λογοτεχνικές τους οικογένειες. Γιατί δεν έχουν όλοι οι εκδοτικοί οίκοι την ευκαιρία να καλύπτουν το κόστος μιας παρουσίας στο Φεστιβάλ βιβλίου, αποκλείοντας έτσι και τους λογοτέχνες που έχουν συνεργαστεί μαζί τους και καταδικάζοντάς τους σε φίμωση και μη διάδοση του έργου τους. 

Τέλος σε ένα τόσο μεγάλο χώρο θα μπορούσε ο χώρος να μην είναι σαν λεωφόρος με δυο αντίθετα ρεύματα, αλλά θα μπορούσε πιο αρχιτεκτονικά να μοιραστούν τα περίπτερα, ώστε να δίνεται η δυνατότητα να είναι η διέλευση πιο εύκολη και όχι σαν σε παζάρι, να υπάρχουν σταθμοί ξεκούρασης, παγκάκια, δυο σταντ με νερό ή αναψυκτικά, γιατί όποιος δεν είχε την ευκαιρία να αντέχει στο περπάτημα πραγματικά δεν υπήρχε ούτε ένα σημείο να σταθεί να πάρει μια ανάσα. 

Θέλουμε ένα φεστιβάλ βιβλίου όχι μόνο φιλικό στους εκδοτικούς οίκους, αλλά φιλικό προς τους λογοτέχνες και το αναγνωστικό κοινό. 

Φιλικό προς τον άνθρωπο.

Για τη σκληρή γλώσσα του οδοιπορικού μοναδική υπεύθυνη η πένα της Σταυρούλας Δεκούλου

 

Η σκάλα για τον Παράδεισο, Τάσος Λαμπρόπουλος, Εκδόσεις Όστρια

Το Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2023, στον πολυχώρο των εκδόσεων Όστρια, εναγκαλίσαμε το νέο βιβλίο του Τάσου Λαμπρόπουλου, "Η σκάλα για τον παράδεισο" . Την εκδήλωση συντόνισε και μίλησε για το βιβλίο, ο Γαβρίλης Ιστικόπουλος, ποιητής, συγγραφεάς, η Έλενα Μαυροειδή, ποιήτρια, συγγραφέας και η γράφουσα. Στους παραβρισκόμενους αναγνωρίσαμε πλήθος φίλων, ποιητών, καλλιτεχνών, όπως ο Κωνσταντίνος Γεωργάτος, η Βάσω Κοσμίδου, Η Δέσποινα Μπλαστροπούλου, ο Σταμάτης Μπουρίκος, η Μαντλίν, η Μαρία Λίτσα, η Κατερίνα Σκιτζή και βέβαια ο Δήμητρης Λαμπρόπουλος, που είναι και ο γιος του συγγραφέα.

Μουσικά η εκδήλωση πλαισιώθηκε από τον Αχιλλέα Παναγούλη (ακορντεόν) και την Πέπη Θεοχάρη (φωνή). Η εκδήλωση όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες ολοκληρώθηκε με τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη και του Μ. Χατζηδάκη.

Κυρίες και κύριοι...

[...]

Ο συγγραφέας στο παρόν πόνημά του έχει ένα σκοπό που προέχει της λογοτεχνικής δημιουργίας. Έναν πνευματικό στόχο. Νιώθει βασανιστική σχεδόν την ανάγκη να μοιραστεί τις πνευματικές του αλήθειες με τους αναγνώστες του. Χρησιμοποιεί το πόνημα αυτό ως πύλη για να μας προσκαλέσει στον ναό της εσωτερικής του σκέψης. Εκεί που κατά τα γραφόμενα του συγγραφέα κατοικούν το φως και η ισορροπία. Εκεί που ο άνθρωπος πεθαίνει και ανασταίνεται ανάλογα με τις αποφάσεις του και την πορεία του στη ζωή. Την ελεύθερη βούληση που σου επιτρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στον δρόμο της αρετής και της κακίας.

Ο δημιουργός μέσα από το κείμενό του, λειτουργεί ως ιεραπόστολος που έρχεται να διδάξει την αγάπη, τη δικαιοσύνη και την αγαθή καρδιά. Μοιράζεται με τους αναγνώστες τη διαδρομή που χρειάζεται να κάνει κάποιος για να μπορέσει να έχει ισοσκελισμένο τον ζυγό όπου ζυγίζονται τα άυλα, τα σπουδαία και τα θαυμαστά. Ανάβει πυρσούς στους σκοτεινούς διαδρόμους της καθημερινότητας και της μικρότητας της ύλης… που αναδεικνύεται τρανή μόνο όταν χρησιμοποιείται ως όπλο που σκορπίζει τη χαρά. Ως μοχλός που αλαφραίνει τα βάρη των πλησίον μας.

Ένας πνευματικός αναζητητής που έρχεται να μας υπενθυμίσει πως η ευτυχία δεν είναι αυτοσκοπός ούτε κάτι που μπορούμε να χτίσουμε μόνοι μας και να ζήσουμε μέσα του. Η ευτυχία είναι η απόρροια της χαράς που λαμβάνουμε προσφέροντας στον πλησίον. Είναι η αυτονόητη έννοια που ορίζει το στερέωμα και που βασίζεται στην ισορροπία. Η ισορροπία κρατάει τους πλανήτες στον ουρανό, ορίζει την κίνηση της γης και την εναλλαγή μεταξύ ημέρας και νύχτας.

Το μυθιστόρημα αποστάζει έννοιες όπως η έντιμη καρδιά και η καθαρή σκέψη. Προτείνει την αλήθεια στην καθημερινότητα του ανθρώπου, την συμπόνια και την κατανόηση και κατακεραυνώνει κάθε κίβδηλο, άπληστο και ψευδές αποτέλεσμα της ζωής μας και της πορείας μας στην κάθε μας μέρα.

Μην ψάξετε να βρείτε από ποια θρησκεία ή θεότητα πηγάζουν οι παραινέσεις του Τάσου Λαμπρόπουλου. Ο συγγραφέας διδάσκει το φως μέσα από ένα πάνθεο μιας ουράνιας συνοικίας που χωρά η μορφή κάθε θεού και κάθε πίστης αρκεί να είναι καθισμένες στον χρυσό θρόνο της αγάπης και της αγαστής καρδιάς.

Ο συγγραφέας μας καλεί να διαβάσουμε μια καθημερινή ανθρώπινη ιστορία την οποία έχει πλέξει περίτεχνα με τις πνευματικές αλήθειες που θέλει να μας κοινωνήσει για να μας δείξει τον δρόμο για τη σκάλα που οδηγεί στον παράδεισο.

Ας είναι καλοτάξιδο!

 Ομιλία Σταυρούλας Δεκούλου για το βιβλίο του Τάσου Λαμπρόπουλου

     

     

Σύνταξη, επιμέλεια: Σταυρούλα Δεκούλου

   Φωτογραφική κάλυψη: Άγγελος Μαρίνος