Ιωάννης Μασμανίδης, Τι γυρεύεις

Στὸ ἄμετρο παρὸν
μιὰ διαρκὴς αἰώρηση
ἡ νοσταλγία σου

ΤΙ ΓΥΡΕΥΕΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΠΑΛΙ

Νόμιζα πώς
στὴ σιωπὴ τοῦ μακρινοῦ ΠΡΙΝ
εἶχα τήν πίκρα μου στρατοπεδεύσει

σὲ ἕνα καμαράκι ἀσβεστωμένο
μικρὸ παροπλισμένος
ἀνάμεσα στὰ λιγοστὰ μου
ἡ λύπη καταρρέει

Στὰ ποιήματά μου
μιὰ κραυγὴ
μιὰ πληγὴ
μιὰ προσμονὴ
λυμνάζει

τὰ ὀρφανά ὑπάρχοντά μου

τακτοποιοῦσα μὲ ἐπιμέλεια
στὶς φυσικὲς διεργασίες τῆς ἀποσύνθεσης
σιωπηλὰ νὰ πενθοῦν

θὰ γαλήνευαν νόμιζα τὴν ἀσύνετη περιπλάνησή μου

τὸ χαῖνον καταστροφικὸ κενὸ κατακομματιασμένων
ἐρειπίων μου
νὰ μὴ χιμοῦν καταπάνω μου μὲ τὴν ἀδέξια λογικὴ τους

Σὲ ὅ,τι πενθῶ
ἄχρωμη ἀγάπη διαλυμένη
ἀνύμνητα πάθη στάζουν
ἀσταμάτητα

φύτρωσαν ἀγριόχορτα
δὲς

Τί γυρεύεις λοιπόν
σὲ ὀργανωμένο νεκροταφεῖο μεσάνυχτα
σὲ ἕνα μισοσβησμένο χνάρι ζωῆς
σὲ ἕνα στραγγισμένο ξερὸ δένδρο

Τί