ΜΕ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ
Στὸν καθρέφτη
τὴ μέρα μου ξεκινῶ
μὲ χορταστικὴ πρωινὴ αὐτογύμνωση
λαιμητόμο
ἕως ὅτου τὸ ἄδειο τῆς κενότητας
παραμερισθεῖ καὶ
ἡ ὑπομονετικὴ ἐπανάληψη τῆς
ἄσκησης
τὴν ψευδαίσθηση τῆς εὐθυμίας
προσκαλέσει
Στὸ δαίδαλο αὐτοῦ τοῦ κόσμου
σὲ ἀνήλιαγα χαρακώματα
βυθίζομαι τελειωτικὰ
στὰ κατακόμπια τῆς νύχτας πάντα ἡττημένος
γιομᾶτος ἀλήθειες λαγοκοιμᾶμαι
Μὲ ἁλισάχνη ἀχνὴ τὰ ξερὰ χείλη μου
πασπαλισμένα
βαθιὰ μὲς στὸ τίποτα ματωμένα
ἀπὸ τὴν ἁφὴ τετελεσμένου μέλλοντος
σιωποῦν
Ἀφοῦ ἡ ζωὴ μου δίχως πόθους καρδιᾶς
πόθο σκέψης
παρασυρμένη
ἄδεια μοναξιά εἶναι
μάταιη συνήθεια
Ἄλλο δὲν εἶναι
παρὰ
Σύντομος φωσφορισμὸς πυγολαμπίδας
μέσα σὲ ἕνα σμῆνος ὀνείρων ποὺ σβήνει τελικὰ
Σὲ κάθε ποίημα ἔτσι
τέχνασμα ἐπινοῶ
τὴ μελαγχολία καὶ τὸ θάνατο νά ξεγελάσω
στὸ θάλπος τῶν ἐρημικῶν βραδιῶν
ξηραίνω πόνους
ἤρεμους θανάτους περιγράφω
Τὴν πιὸ σκληρὴ νοσταλγία
ἀφήνω ἔκθετη μὴ μὲ ματώσει κι ἄλλο
Μὲ ἀσκήσεις χαμόγελου
κάθε μέρα
ψυχὴ ναυαγῶ
ἐνῶ ἀράχνη μὲ δανεικὰ καὶ ἀγύριστα
ἐπιμένει
στήνει ἱστό
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ποιητὴς τοῦ ΑΠΟΛΛΥΜΙ κάθε μέρα στοίχημα βάζω γιὰ τὸ τέλος
Κάθε μέρα ψεύτικα νικῶ τὴν ἐγκατάλειψη
<εὔλαλη φιλαμαρτήμων ἐρημία>
Πολλαπλὰ γέρασα
μὲς στὸ χρόνο
Ποιητὴς τοῦ ΑΠΟΛΛΥΜΙ κάθε μέρα στοίχημα βάζω γιὰ τὸ τέλος
Κάθε μέρα ψεύτικα νικῶ τὴν ἐγκατάλειψη
<εὔλαλη φιλαμαρτήμων ἐρημία>
Πολλαπλὰ γέρασα
μὲς στὸ χρόνο
<Τῶν ἐκλιπόντων παρακείμενος>
Χα·ι·δεύω
Τὸ ὄνομά σου
Μὲ τὰ μάτια μου
<Διασάφησις>
Κύριοι ἄξονες τῆς γραφῆς μου,ἡ ἀναπόδραστη θνητότητα,ὁ ἔρωτας,ἡ ἐγκατάλειψη,ἡ ὑπαρξιακὴ ἀγωνία,ἡ φθοροποιὸς καί ἀνηλεὴς δύναμη τοῦ χρόνου,ὅπου τὸ σῶμα χῶμα γίνεται
Γεννήθηκα σὲ ἕνα μικρὸ χωριὸ τῶν Γρεβενῶν,τὸ Νησί, ἀπὸ γονεῖς μικροαγρότες.
Τὰ παιδικὰ μου χρόνια ἦταν δύσκολα καὶ φτωχικά.Ἡ αἴσθηση αὐτὴ τοῦ νὰ μὴν μπορῶ νά ἔχω τά ὑλικὰ ἀγαθά,κυρίως τὴν ἐποχὴ τῆς ἐφηβείας μου,μὲ κατέστησε σχεδὸν ἀδιάφορο στὶς γυμνασιακές μου σπουδές.
Πρόσεχα στὴν παράδοση τῶν μαθημάτων ἀπὸ τοὺς καθηγητές καὶ χωρίς ἄλλη μελέτη,προβιβαζόμουν στὴν ἐπόμενη τάξη.Αὐτὸ νόμιζα μοῦ ἀρκοῦσε,ὄχι κάτι περισσότερο.
Σιωπηλά. Συνέχιζα τὸ "λίγο" μου...
Τελείωσα ἔτσι τὸ γυμνάσιο καὶ μιά σχολὴ λογιστῶν καὶ ἐγκαταστάθηκα στὴ Θεσσαλονίκη
Ἡ ἐνασχόληση μου μέ τὴν λογοτεχνία ἔγινε μέσα ἀπὸ μιάν ἀνάγκη,μιὰ δυσκολία προσωπική, ὅπου ὑπὸ τὸ βάρος αὐτοῦ τοῦ γεγονότος,τῆς δύσκολης διαχείρισης ,τὸ ἀπενενοημένο βῆμα μου,φάνταζε πιθανό.
Γράφω ἀπό τότε,τὸ ποίημα μιᾶς προσωπικῆς ἀνένταχτης διαδρομῆς ,ἐκεῖνο τῆς μοναξιᾶς ,τῆς ὀδύνης καὶ τοῦ πόνου,μπροστὰ στὸ μυστήριο τῆς φθορᾶς,τοῦ θανάτου,τοῦ ἔρωτα,
ὅταν ἡ ἴδια ἡ ζωὴ ὑπερβαίνει σὲ φρίκη σὲ παραλογισμὸ,τὴν τέχνη καὶ τὸ κάνει συχνὰ.
Ἔχω ἐκδώσει 11 ποιητικὲς συλλογὲς
-ἐσκεμμένα,ἐκδ.Μαίανδρος, 1988
-Τὸ φιλὶ τῆς πένθιμης Τροίας,ἐκδ.Μαίανδρος,1990
-Ἦταν κι ἡ νύχτα,ἐκδ.Θεσσαλονίκη,1993
-Φῶς ἐν τέλει,ἐκδ.Νέα Πορεία,1997
-Χωρὶς ἀποσκευὲς,ἐκδ.Νέα Πορεία,1997
-Δύο στροφὲς κόκκινο καὶ μιὰ γραμμή,ἐκδ. Νέα Πορεία,2001
-Παγωμένος Νοέμβρης,ἐκδ.Νέα Πορεία,2004
-Φεγγίτης,ἐκδ.Νέα Πορεία,2006
-Διασάφησις,ἐκδ.Θερμα·ι·κὸς,2010
-Τῶν ἐκλιπόντων παρακείμενος,ἐκδ.Νησίδες,2015
-Εὔλαλη φιλαμαρτήμων ἐρημία,ἐκδ. Νησίδες 2020
Τὸ ὄνομά σου
Μὲ τὰ μάτια μου
<Διασάφησις>
Κύριοι ἄξονες τῆς γραφῆς μου,ἡ ἀναπόδραστη θνητότητα,ὁ ἔρωτας,ἡ ἐγκατάλειψη,ἡ ὑπαρξιακὴ ἀγωνία,ἡ φθοροποιὸς καί ἀνηλεὴς δύναμη τοῦ χρόνου,ὅπου τὸ σῶμα χῶμα γίνεται
Γεννήθηκα σὲ ἕνα μικρὸ χωριὸ τῶν Γρεβενῶν,τὸ Νησί, ἀπὸ γονεῖς μικροαγρότες.
Τὰ παιδικὰ μου χρόνια ἦταν δύσκολα καὶ φτωχικά.Ἡ αἴσθηση αὐτὴ τοῦ νὰ μὴν μπορῶ νά ἔχω τά ὑλικὰ ἀγαθά,κυρίως τὴν ἐποχὴ τῆς ἐφηβείας μου,μὲ κατέστησε σχεδὸν ἀδιάφορο στὶς γυμνασιακές μου σπουδές.
Πρόσεχα στὴν παράδοση τῶν μαθημάτων ἀπὸ τοὺς καθηγητές καὶ χωρίς ἄλλη μελέτη,προβιβαζόμουν στὴν ἐπόμενη τάξη.Αὐτὸ νόμιζα μοῦ ἀρκοῦσε,ὄχι κάτι περισσότερο.
Σιωπηλά. Συνέχιζα τὸ "λίγο" μου...
Τελείωσα ἔτσι τὸ γυμνάσιο καὶ μιά σχολὴ λογιστῶν καὶ ἐγκαταστάθηκα στὴ Θεσσαλονίκη
Ἡ ἐνασχόληση μου μέ τὴν λογοτεχνία ἔγινε μέσα ἀπὸ μιάν ἀνάγκη,μιὰ δυσκολία προσωπική, ὅπου ὑπὸ τὸ βάρος αὐτοῦ τοῦ γεγονότος,τῆς δύσκολης διαχείρισης ,τὸ ἀπενενοημένο βῆμα μου,φάνταζε πιθανό.
Γράφω ἀπό τότε,τὸ ποίημα μιᾶς προσωπικῆς ἀνένταχτης διαδρομῆς ,ἐκεῖνο τῆς μοναξιᾶς ,τῆς ὀδύνης καὶ τοῦ πόνου,μπροστὰ στὸ μυστήριο τῆς φθορᾶς,τοῦ θανάτου,τοῦ ἔρωτα,
ὅταν ἡ ἴδια ἡ ζωὴ ὑπερβαίνει σὲ φρίκη σὲ παραλογισμὸ,τὴν τέχνη καὶ τὸ κάνει συχνὰ.
Ἔχω ἐκδώσει 11 ποιητικὲς συλλογὲς
-ἐσκεμμένα,ἐκδ.Μαίανδρος, 1988
-Τὸ φιλὶ τῆς πένθιμης Τροίας,ἐκδ.Μαίανδρος,1990
-Ἦταν κι ἡ νύχτα,ἐκδ.Θεσσαλονίκη,1993
-Φῶς ἐν τέλει,ἐκδ.Νέα Πορεία,1997
-Χωρὶς ἀποσκευὲς,ἐκδ.Νέα Πορεία,1997
-Δύο στροφὲς κόκκινο καὶ μιὰ γραμμή,ἐκδ. Νέα Πορεία,2001
-Παγωμένος Νοέμβρης,ἐκδ.Νέα Πορεία,2004
-Φεγγίτης,ἐκδ.Νέα Πορεία,2006
-Διασάφησις,ἐκδ.Θερμα·ι·κὸς,2010
-Τῶν ἐκλιπόντων παρακείμενος,ἐκδ.Νησίδες,2015
-Εὔλαλη φιλαμαρτήμων ἐρημία,ἐκδ. Νησίδες 2020
Επιμέλεια: Σταυρούλα Δεκούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου