Πάνος Κούρβας, Στο αιωνόβιο πεύκο

Μεσουρανείς σαν ορθάνοιχτο παραθύρι
με τη φρεσκάδα της πράσινης ήβης

για να διαχυθεί απ’ την κόψη της ανάσας σου
ο νηνεμικός παλμός της άφθαρτης ουρανοσύνης.

Ένας αείρροος ανασασμός αλαφροδέρνεται

στο φτέρωμα της μυρόπνοης Ρώμης σου
αποπνέοντας το μαγικό αγίασμα της αύρας σου
μέσα απ’ τον γλυκοσερνάμενο ψίθυρο του αέρα.

Να ακούσω ποθώ την εξομολογητική σου παλίρροια
εκείνο το αειπάρθενο στοιχείο της ψυχικής ευφορίας
που κυλά απαλοτρέμουλα στα διχαλωτά σου φυλλώματα
καθώς εκείνα βελονιάζουν τη συγχορδία των ανέμων.

Εσύ που προαναγγέλλεις την καλοσύνη της όμορφης μέρας

με τις σιωπηλές νεροσταγόνες της αυγινής πάχνης
δώσε στη ζωή την παρθενία των αμύριστων λουλουδιών
για να βρει ο κόσμος τον δρόμο της Άνοιξης.

Κάτω απ’ την πανώρια θεραπαινίδα της σκιάς σου
ο διαβάτης ακούμπησε στον κορμό σου μεσόστρατα
γεύτηκε απ’ το ρετσίνι σου το καθαγίασμα του δειλινού
και το αρωματικό θυμίαμα του γήινου παραδείσου.

Γεροπευκιά στεκάμενε ταξιδευτή των αιθέρων
πάρε μαζί σου στις εκτάσεις των επιθυμιών σου
και την ύπαρξή μου
για να ανακλαρίζεται αναβρυστικά
σαν ένα αιωνόβιο πεύκο ριζωμένο στο σύμπαν...