Αγαπώ τους φωτογράφους σχεδόν όσο και τους ποιητές ...
Αυτή η μαγική τους δύναμη να υποτάσσουν τον χρόνο σε μια στιγμή
και να αποστάζουν όλα τα κρυμμένα της νοήματα.
Αγαπώ τον τρόπο που ζυγίζουν το φως και το σκοτάδι
και το μοιράζουν ακόμα και άδικα αν το επιθυμούν
κι όμως το αποτέλεσμα συγχωρεί την σκόπιμη ξαστοχία τους.
Ακόμα θυμάμαι τη παλιά μαύρη KODAK του πατέρα
να σφραγίζει τις στιγμές μας στον χρόνο.
Η πρώτη μου φωτογραφική μηχανή
Μια από τις επόμενες φωτογραφικές μου μηχανές
Στις μέρες πια, συχνά την φωτογραφική μηχανή αντικαθιστά η κάμερα του κινητού τηλεφώνου. Ακόμα με ξαφνιάζει πόσο γρήγορα γίνονται όλα. Ακόμα θυμάμαι την αγωνία μου να πάει πέντε το απόγευμα για να πάω στο φωτογραφείο να ρωτήσω αν είχαν εκτυπωθεί οι φωτογραφίες της εκδρομής. Και πόσο μεγάλη στενοχώρια, εκείνη τη φορά που πήρε φως το φιλμ με τις φωτογραφίες που είχαμε βγάλει στο Ναύπλιο.
Η φωτογραφία για μένα είναι σαν τη γραφή, σαν το ραδιόφωνο, σαν τη ζωγραφική. Εμπεριέχει μέσα της ψυχή, καρτερία, πείσμα, αστερόσκονη.
Μέσα από κάθε κλικ μπορείς να μαρτυρήσεις
την αδικία
την εγκατάλειψη
την τρυφερότητα
την ελπίδα
.jpg)
τη θέση της αγάπης σου στον ουρανό (πατέρα)
την νοσταλγία
τη δύναμη της γης
τη μαρτυρία της άνοιξης
.jpg)
τους θησαυρούς της θάλασσας
Τη σιωπή που μας επιβλήθηκε τα δυο χρόνια της πανδημίας.
Τη σιωπή που εισπράττουμε στις κραυγές μας.
Τη σιωπή που ταΐζουν τις αγωνίες μας, τις διαμαρτυρίες μας,
το άδικο των ημερών μας.
The sound of silence
Αγαπώ τους φωτογράφους σχεδόν όσο και τους ποιητές
γιατί οι εικόνες τους γεννούν μέσα μου λέξεις,
που γίνονται ποιήματα
και γιατί όταν τα δάκρυα θολώνουν τη μνήμη μου,
οι εικόνες τους φέρνουν και πάλι κοντά μου όσα αγαπώ.
Χρόνια πολλά στους μάγους της στιγμής, στους δαμαστές του χρόνου.
Σύνταξη, φωτογραφία, επιμέλεια: Σταυρούλα Δεκούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου