νήΚος Παναγιωτάρας, Tι είναι ο θεός και ο άνθρωπος ...

.

.

Tι είναι ο θεός και ο άνθρωπος θα ‘πρεπε να γνωρίζαμε έως τώρα απλά κοιτάζοντας
ανάμεσα από λόφους με ιτιές κι αγρούς που προσπαθούν να γίνουν υάκινθοι,
μέσ’ από τις φωτεινές πορφυρές νύχτες˙ αλαλιασμένες από του Έρωτα τούς σπαθισμούς!
Πανδίκαιη Τύχη όρκισε την Άνοιξη να επιμείνει˙ ν’ αντέξει το χρώμα και το άρωμα
των υάκινθων που δεν έχουν στην αγάπη μοίρα μόνο του κηπουρού την συμπόνια.
Είναι τού Ἀπόλλωνα το χρέος-τροφός που κάνει τα πέταλά τους μοβ έως μαύρα,
μηδενὶ μηδὲν ὀφείλετε, εἰ μὴ τὸ ἀλλήλους ἐγαπᾶν˙ παρ’ ότι θεός έτσι μπορεί να την γλυτώσει!
Πέρα από το χρώμα και το άρωμα από τον απογοητευμένο Κήπο της Γεθσημανή
έφτασαν στον Δυτικό Τείχος της Ιερουσαλήμ κι ενώ τα Δάκρυα Χαράς ή Λύπης ήταν όμοια,
ο Χαλίλ τους έδωσε διαφορετικό σχήμα πριχού φτάσουν στο Aynadamar!
Του Άδωνη οι Αναλογίες και οι Αρχές με λίγη βοήθεια από τον Υάκινθο εν καιρώ
θα θύμιζαν τα Πολιτικά τού Αριστοτέλη, ‘οὐθὲν γάρ μάτην ἡ φύσις ποιεῖ!’

Ο Έρωτας μπορεί να γνωρίζει περί αιωνιότητας˙ μπορεί ακόμη να κατανοεί την γοητεία,
ο πόνος του κόσμου όμως, ελλείψει αγάπης είναι μια κιρκάδια εντύπωση πολυτέλειας,
μια άσπρη μαργαρίτα που δεν θα μαδηθεί ποτέ!

 
Σαν σύντομοι κι αραιοί στεναγμοί που τράφηκαν στην λήθη σ’ ένα στεγνό πρωινό
Θα λέμε: μα πόση ομοιότητα, πόση ισορροπία στην ομαλή διάταξη ζωής και θανάτου!

3.4.'24

ν.Θ.π