"πικραλίδες" του Στάθη Μασκαλίδη, γράφει ο Βαγγέλης Γιάννος

Τίτλος: " π ι κ ρ α λ ί δ ε ς "

Συγγραφέας : Στάθης Μασκαλίδης

Εκδόσεις: Κομνηνός

...ίσως το " π ι κ ρ α λ ί δ ε ς" το χαρακτηρίσει κάποιος εξαιρετικό οδοιπορικό- φόρο τιμής- του συγγραφέα στην περιοχή, στην πόλη που τον γέννησε, τον γαλούχισε, τον αγκάλιασε...

...ίσως άλλοι απομονώσουν το απόλυτο, σκληρό ψυχογράφημα των ηρώων του, στην περιδίνηση των αναζητήσεων στης ζωής την αφετηρία....

...ίσως ο αναγνώστης αναζητήσει στις διαδοχικές εικόνες του πολυραγισμένου κατόπτρου , την δική του, την πιο οικεία στην ψυχοσύνθεσή του εικόνα...

...ίσως...ίσως...πολλά τα... ίσως.. στο πολυεπίπεδο, πρωτοπρόσωπο πόνημα του συγγραφέα Στάθης Μασκαλίδης ,που αφήνει για δεύτερη φορά το αποτύπωμά του στο χώρο της Λογοτεχνίας, μετά το έργο του "Σαν Φυσάει ο Βαρδάρης ".

Προσωπικά πιστεύω πως είναι όλα τα παραπάνω, περίτεχνα πλεγμένα με λόγο ήπιο, στρωτό, έντονα λυρικό, με διάσπαρτο λόγιο λεξιλόγιο σε τούτο το υφάδι, που ένδυμα του νου και των στοχασμών γίνεται.

Εικόνες, πολλές εικόνες πλουμιστές σε έκφραση και συναισθήματα οδηγούν τον αναγνώστη από το φως της αγνότητας σε έρεβος πυκνό, μίσους και ανασφάλειας, λούζεται ξανά στο φως της ελπίδας και χωρίς να πάρει ανάσα οδηγείται πάλι στο σκοτάδι, ώσπου το φως να φωτίσει όχι μόνο το νου, αλλά καρδιά και αισθήματα, χωρίς να γυρίζει την πλάτη του στον ήλιο.

Είναι ανελέητο το αυτομαστίγωμα του πρωταγωνιστή της ιστορίας, δεν δημιουργεί χαρακιές, με βαθιές ουλές, μόνο στην ψυχή του, αλλά στιγματίζει και τη ζωή όσων συνοδοιπορούν στη σκιά του, όσων οι συγκυρίες τούς έφεραν στην πορεία του ή τους ανάγκασε να βρεθούν στο πλευρό του. Σώτος το όνομά του μα διασώστης του εαυτού δεν έγινε. Μετατράπηκε σε παίγνιο των αισθημάτων του, έμοιαζε με το ποντικάκι στα νύχια της γάτας, η οποία διασκεδάζει με το θήραμά της την ανία της πριν το αφανίσει, ή προσπαθεί να πιστεί για την υπεροχή της.

Οι ειδικοί σε θέματα ψυχικής υγείας συνιστούν αυτοσεβασμό και αυτοεκτίμηση. Κάθε στιγμή είναι μοναδική και αναντικατάστατη τονίζουν. Επιβάλλεται οι στιγμές να αξιοποιούνται παραγωγικά για της ψυχής την τέρψη, οι οποίες παράγουν και την ψυχική υγεία. Στιγμές αιωνιότητας και ο έρωτας, αλλά στην ιστορία που αφηγείται ο συγγραφέας, μπερδεύεται η ωραιότητα με τον παραλογισμό που εμφανίζεται, με το ανεκπλήρωτο παιχνίδισμα και την απαξίωση των αισθημάτων. Θολώνει η κρίση, σβήνει του ορθολογισμού η δύναμη , η ζήλια μετατρέπεται σε μίσος, αυτό αναζητά εκδίκηση... και ο έρωτας καταντά μαρτύριο, όπως του Σώτου για τη Φανή. Γιατί υπάρχουν κι εκείνες οι γυναίκες που δέχονται αμέτρητα αποτυπώματα χειλιών στο κορμί τους, μα δεν επιτρέπουν κανένα να αγγίξει την καρδιά τους! Είναι τότε που ο ερωτευμένος αδυνατεί να αντισταθεί στην εσωτερική παρόρμηση, μοιάζει με τον θύσανο του καρπού της πικραλίδας ,που σκορπά με την πιο ήπια πνοή του ανέμου!

Η ρήση "στερνή μου γνώση...." δεν αποσβαίνει τα λάθη, δεν θεραπεύει τις πληγές, μα και ούτε γίνεται πάντα επανεκκίνηση νέας ζωής για όλους!

Φίλε Στάθη, ευχαριστώ για τούτο το ταξίδι ψυχής και σκέψης και επίτρεψέ μου να θυμίσω, πως στην πένα σου διέγνωσα κάποτε έναν φ έ ρ ε λ π ι ν συγγραφέα!

Συγχαρητήρια φίλε μου ,καλοτάξιδο

"οι   π ι κ ρ α λ ί δ ε ς" σου, ατέρμονες πτήσεις να έχει!