μες τις πολλές συναθροίσεις,
περιπλανώμενοι διαβάτες στα σύνορα της γης,
σαν ποταμοί ορμητικοί, από σύννεφα αγνώριστα
που χάνονται σε έναν αδιάκοπο μόχθο.
Με χίλιες ιστορίες στα μάτια τους βαθιά,
εξιστορούν το πέρασμα τους,
στη πλώρη του καραβιού, με όνειρα κυματισμένα
να ταξιδεύουν γοργά με την πνοή του ανέμου.
Και φεύγουν και έρχονται οι άνθρωποι,
σαν πλοία εξοστρακισμένα
που ταξιδεύουν σε θεριεμένους βοριάδες
με άγνωστο προορισμό.
Με βήματα ακονισμένα, στέκουν Εκεί
Όρθιοι Πάντα σε μια έγερση καθολική ,
παλεύοντας με τα κύματα ταλανισμένοι μέρα και νύχτα.
Στης ψυχής τα σιωπηλά μονοπάτια
κρύβουν την αντάρα τους
θαμμένη στα πέλαγα στης λήθης…
αφήνοντας πίσω τους σημάδια νοτισμένα
στα χνάρια μιας ξεριζωμένης αμμουδιάς.
«Μα είναι ποιος αυτός που κρατά την πόρτα της ζωής μας;
Ποιος ξέρει τον δρόμο που θα ακολουθήσει;»
Και φεύγουν και έρχονται οι άνθρωποι,
σαν παραμύθια που ζωντανεύουν στη φωτιά.
Τα βλέμματα τους τρεμοπαίζουν σαν άστρα φωτεινά
αναζητώντας το φως μεσ’ το σκοτάδι της νύχτας,
αναζητώντας την Μεγάλη Αλήθεια.
Μα η γη κρατεί καλά τα μυστικά της καρδιάς,
σε μνήμες αγέραστες, ριζωμένες
σαν δέντρα αειθαλή στον αιώνιο χρόνο.
Και οι Μεγάλες Ώρες ζωντανεύουν
ξανά σε μια αδιάλειπτη παρουσία
κι οι μνήμες αντηχούν σ’ ένα ατέλειωτο τραγούδι.
Εκεί θα ανταμώσουμε πάλι, σε τόπους αλαργινούς,
πέρα μακριά απ’ τις λίθινες εποχές
που χαράξαν οι σκιές αυτού του κόσμου!
© By Mina Boulekou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου