"Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς – την πρώτη μέρα που διστάσαμε να πάρουμε μια απόφαση ή που σταθήκαμε εύκολοι σε μιαν αναβολή. Όλα όσα αρνηθήκαμε – αυτό είναι το πεπρωμένο μας." Τάσος Λειβαδίτης, "Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα ‘χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο." Οδυσσέας Ελύτης, "Κανένας δεν έχει δικαίωμα να εξουσιάζει τα μάτια μου, το στόμα μου, τα χέρια μου, τούτα τα πόδια μου που πατάνε τη γης" Γιάννης Ρίτσος, "Σ’ αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται." Γιώργος Σεφέρης

Τετάρτη 3 Απριλίου 2024

Σοφία Π. Σαμόλη, AMARETTO






AMARETTO
(Amaro = Πικρό)
(Amore = Αγάπη)
ΥΛΙΚΆ:
Βασιλική
Κωνσταντίνα
Καρολάιν
Ελένη
Γαρυφαλλιά
Άννα
...
...
...
...
...
Κυριακή (Πρωταπριλιά του 2024)
ΕΚΤΈΛΕΣΗ:
Μαζεύουμε υπομονετικά
αμύγδαλα από βερίκοκα,
γεμίζοντας την πολύχρωμη ποδιά των χρόνων της Ελένης.
Τ’ αφήνουμε να μεστώσουν στον ήλιο του καλοκαιριού,
- αν δεν κρυφτεί -
κι όχι σε σκοτεινό μέρος.
Προσθέτουμε ρακί,
της Βασιλικής τ’ απόσταγμα,
από την Κρήτη,
ή
αν εσείς προτιμάτε, κονιάκ,
το κέρασμα από το γάμο της Γαρυφαλλιάς.
Κλείνουμε το κρυστάλλινο βάζο, ερμητικά,
σαν την ανάσα τη χρυσή της Καρολάιν.
Πενήντα με εξήντα ημέρες στον ήλιο, δύο μονάχα μήνες καλοκαίρι.
Δροσιά πουθενά, όλα τα τζιτζίκια αθώα, στα δέντρα τους.
Σουρώνουμε με τούλι, περίσσευμα
από τις μπομπονιέρες Τους,
εκείνες των απόντων.
Ρετάλια οργαντίνας, μεταξωτά, κολλαρισμένα,
νυφικά σε διάγραμμα σκακιού.
Παιχνίδι για δύο,
ανάμιξη άσπρων-μαύρων πεσσών.
Νερό και ζάχαρη για το σιρόπι.
Πικρό πολύ, καμωμένο από τη φυτεία που έσπειρε αυτός στην Κωνσταντίνα από τη Μακρινίτσα.
Ελάχιστο λεμόνι για το τέλος, κομμένο από της ζήλειας το άκαρπο δέντρο και
στυμμένο πάνω στης Άννας τις ανοιχτές πληγές.
Ανοιχτός ο κήπος, μα αχτίδα δεν έφτασε.
Λίγες ημέρες υπομονή τώρα, θα περάσουν,
κλειστά στόμια και στόματα.
Να ωριμάσει.
Σε άρωμα και γεύση.
Τσιμουδιά.
Στην υγειά μας Αύγουστε.
...
(...όταν όλα έμοιαζαν, τον Ιούλιο του 2021, πως η Άννα θα ήταν το τελευταίο θύμα αυτής της επιδημίας).
...
Σοφία Π. Σαμόλη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου