Μενέλαος Μαρκιανός, #επιλογές γραφής#

Έμαθα ότι κάθε μέρα μπορεί να αλλάξει.
Έμαθα ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο και δύσκολο από το να εμπιστεύεσαι κάποιον.
Έμαθα να δέχομαι τις απογοητεύσεις ή σε κάθε περίπτωση να μην τους δίνω πολύ βάρος.
Έμαθα να προχωράω ακόμα και όταν το μόνο άτομο που θέλεις να μιλήσεις είναι το ίδιο άτομο που σε πλήγωσε.
Έμαθα ότι πολλοί άνθρωποι δεν το κατάλαβαν ποτέ αυτό.
Έμαθα ότι όσο περισσότερα δίνεις τόσο λιγότερα παίρνεις.
Αγνοώντας γεγονότα δεν θα αλλάξει τα γεγονότα.
Ότι τα κενά δεν μπορούν πάντα να καλυφθούν. Ότι τα μεγάλα πράγματα φαίνονται από τα μικρά πράγματα.
Ο τροχός γυρίζει, αλλά όταν δεν σε νοιάζει πια.

Όταν συναντήθηκαν η Αγάπη και ο Έρωτας , η Αγάπη τον αγκάλιασε μα εκείνος τραβήχτηκε μακριά της.
«Άσε με να σε μάθω να αγαπάς» , του είπε τρυφερά.
«Θα χάσω το πάθος μου» , της απάντησε.
«Δεν θα το χάσεις. Θα γίνει πιο βαθύ , πιο ουσιαστικό , πιο αληθινό».
«Δεν θέλω να πάψω να είμαι πολεμιστής».
«Πάντα θα είσαι αλλά θα πολεμάς για πιο όμορφα πράγματα. Δεν θα πολεμάς για την υποταγή αλλά για το “ακούμπισμα” και θα είναι αυτή η πιο μεγάλη σου νίκη.
Η νίκη των δύο που γίνονται Ένα».
«Θα χάσω το όνομά μου , την φήμη μου , θα γίνω θνητός».
«Τότε είναι που θα κερδίσεις την απόλυτη Δόξα και Αθανασία.
Όποιος δεν περάσει από το ανθρώπινο δύσκολα φτάνει στο θεϊκό».
Κι ο Έρωτας πήγε κοντά της και την άφησε να τον αγκαλιάσει.