Ποίηση & Φωτογραφία, Γιάννης Βέλλης

 

Η πόρτα έκλεινε τρίζοντας στο χτύπημα του ανέμου, οι εποχές άλλαζαν, κάπου κάπου γεννιόταν κι ένας ουρανός/ η παλιά κληματαριά, γαντζωμένη στην σκουριασμένη σκαλωσιά, περίμενε να φουντώσει πάλι/ μόνο ο δρόμος εκείνος έμενε ίδιος, περιμένοντας πάντα, νέους σε αναζήτηση.

 

Αυτή η σκλαβιά των οριζόντων, ποδοπάτησε, αδιάφορα, όλες τις σκέψεις μας/ λες ουρανό, μα τρέχεις στα γήινα, τα ανθρώπινα, βιαστικά, μόνος ή με το πλήθος/ οι αριθμοί άλλωστε μετράνε, στις καταστάσεις, οι αριθμοί χάνονται, οι αριθμοί πληγώνονται.

 

Δεν ξέρω γιατί λείπεις, γιατί χάνεσαι, γιατί προσεκτικά σβήνεις και την τελευταία εικόνα σου απ' τη μνήμη μου/ έξω, όλα συνεχίζουν κανονικά να γελάνε, να μελαγχολούν, να ασπάζονται κάποια ιδεολογία, ή μια δικαιολογία για να αποστατήσουν απ' την καθημερινότητα/ ο χειμώνας παραμένει, στην ίδια ένταση και απόσταση, τι κι αν υποσχέθηκαν άνοιξη, θέμα χειρισμού είναι; τόσες εποχές αλλοιώθηκαν στα χρόνια/ μια παρένθεση, γράφω το γράμμα, με τόσα λάθη κρυμμένα, αλλά περιμένω απάντηση, σ' ένα τραγούδι ξένο, ή με το ξέσπασμα κάποιας θάλασσας στη στεριά.

 

Κριθείς νέος, για μια Ιθάκη, αποστάτησες, σου ταιριάζουν, λέγανε, θάλασσες και κύματα, ένα ταξίδι, χρόνος/ πριν ξαπλώσεις, λιπόθυμος, απογοητευμένος, σε μια στεριά δική σου ή άλλων/ όπου άμμος, βιαστική θα σε τυλίγει και ένας ήλιος, με εγκαύματα θα σε ξυπνά/ να δεις, θολά, ότι το ταξίδι τελειώνει, σε κάποια Ιθάκη και μένουν, ξύπνιες -πάντα- λεπτομέρειες/ πριν χαθούν, ένδοξα, ηρωικά, σε ένα χαλασμό μνηστήρων, που ελπίζουν, πάραυτα, μη βλέποντας τον Οδυσσέα, τυφλωμένοι, για τα μάτια κάποιας Πηνελόπης.