Καθώς ό,τι μου «ανήκει» ξεκινάει από το αναπόδραστο παρελθόν και καταλήγει στο γρήγορο παρόν μου, ενώ εκείνο που οφείλω "χάνεται" ελπιδοφόρο στο μέλλον!
Εκείνοι που σας λένε πως δεν υπάρχει «ελπίδα» δεν έχουν «παρόν» διότι η επιλογή του παρελθόντος τους ήταν χαμένη σε ένα "στεγνό" και στατικό μέλλον.
Αλλά εμείς θα προχωρήσουμε σε πείσμα των καιρών…
Το πνεύμα μας θα ταξιδεύει ολάνθιστο και αιώνιο και σαν το φως θα διαχέεται παντού, ώστε ακόμα και όταν η ύλη μας χαθεί στο παρελθόν, εμείς θα είμαστε ήδη πολύ πιο μπροστά από την ιταμή αυτή στιγμή, σε ένα λαμπρό, γεμάτο αγάπη μέλλον.
Διεκδικώ λοιπόν με πάθος τον ανώτερο εαυτό μου, όχι γιατί μου ανήκει, αλλά γιατί νιώθω πως τον οφείλω.
Στο χαμόγελο των παιδιών μας, στο πρώτο μας φίλημα, στα ερωτευμένα μάτια που θα σμίξουν σε αέναες μυρωδιές ελευθερίας και δόξης, στις αγκαλιές των μανάδων που ζουν στις καρδιές μας κι ας μην έχουν γεννηθεί ακόμα...Στην συνειδητή επιλογή της ζωοφόρου "ελπίδος" που είναι το φως των ματιών του μέλλοντος κόσμου.
Διότι κι εμείς, από εκεί προερχόμαστε και εκεί οδεύουμε!
Βλέπεις;
Έχουμε ευθύνη!
Ακόμα και τώρα που "μιλάμε", είμαστε ήδη στο μέλλον….
Ρόδο, ώ, ρόδο μου, αμάραντο!
Φιλοσοφικές προσεγγίσεις - Κωνσταντίνος Γεωργάτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου