Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου - Εκδόσεις Βεργίνα

Ο εκδοτικός οίκος Βεργίνα, γιορτάζοντας την Παγκόσμια Ημέρα για το βιβλίο οργάνωσε μια λογοτεχνική γιορτή στη στοά έξω από το βιβλιοπωλείο του οίκου, με καθίσματα, πλούσια εδέσματα και καλεσμένους πολλούς συνεργάτες και φίλους του εκδοτικού οίκου. 

Κεντρικό πρόσωπο της εκδήλωσης η επί χρόνια συνεργάτης του εκδοτικού οίκου

Παναγιώτα Χριστοπούλου Ζαλώνη. 

Οι παριστάμενοι λογοτέχνες διάβασαν αποσπάσματα από τα βιβλία τους, 

αλλά και από τα βιβλία των ομότεχνών τους. 

Η 23η Απριλίου έχει καθιερωθεί διεθνώς από την UNESCO ως Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου, αφιερωμένη σε δύο μεγάλους δημιουργούς της παγκόσμιας λογοτεχνίας που «έφυγαν» την ίδια ημέρα (23 Απριλίου 1616) από τη ζωή, τους Ουίλιαμ Σαίξπηρ και Μιγκέλ ντε Θερβάντες.

Ξεκινώντας από το 2016, η Ένωση Ελληνικού Βιβλίου καθιέρωσε και στην Ελλάδα την 23η Απριλίου ως Ημέρα Βιβλίου, με κεντρικό μήνυμα «διαβάζω & αλλάζω».

Από τις βραχογραφίες και τις «Δέκα εντολές» στους πάπυρους και τις περγαμηνές και τα Ιερά Ευαγγέλια. Κι από τις μαρμάρινες πλάκες με τις σκαλιστές επιγραφές στις δερματόδετες εκδόσεις, τις εγκυκλοπαίδειες, τα μυθιστορήματα και τις ποιητικές συλλογές, τα λευκώματα, τα ημερολόγια, τα παραμύθια και πόσα αλήθεια ακόμα…

Συγγραφείς, γραφίστες, εκδότες, τυπογράφοι, επιμελητές, βιβλιοπώλες

Είμαστε όλοι μια μικρή μεγάλη κοινωνία, μια παράξενη οικογένεια που όλοι μαζί μέσα από εύκολες ή δύσκολες διαδικασίες συνεργαζόμαστε για να κρατήσει ο αναγνώστης ένα βιβλίο στο χέρι του, να χαϊδέψει το εξώφυλλο και να μυρίσει το φρεσκοτυπωμένο χαρτί.

Το ραντεβού μας ανανεώθηκε για την 23η Απριλίου της επόμενης χρονιάς!

Μενέλαος Μαρκιανός, #επιλογές γραφής#

Έμαθα ότι κάθε μέρα μπορεί να αλλάξει.
Έμαθα ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο και δύσκολο από το να εμπιστεύεσαι κάποιον.
Έμαθα να δέχομαι τις απογοητεύσεις ή σε κάθε περίπτωση να μην τους δίνω πολύ βάρος.
Έμαθα να προχωράω ακόμα και όταν το μόνο άτομο που θέλεις να μιλήσεις είναι το ίδιο άτομο που σε πλήγωσε.
Έμαθα ότι πολλοί άνθρωποι δεν το κατάλαβαν ποτέ αυτό.
Έμαθα ότι όσο περισσότερα δίνεις τόσο λιγότερα παίρνεις.
Αγνοώντας γεγονότα δεν θα αλλάξει τα γεγονότα.
Ότι τα κενά δεν μπορούν πάντα να καλυφθούν. Ότι τα μεγάλα πράγματα φαίνονται από τα μικρά πράγματα.
Ο τροχός γυρίζει, αλλά όταν δεν σε νοιάζει πια.

Όταν συναντήθηκαν η Αγάπη και ο Έρωτας , η Αγάπη τον αγκάλιασε μα εκείνος τραβήχτηκε μακριά της.
«Άσε με να σε μάθω να αγαπάς» , του είπε τρυφερά.
«Θα χάσω το πάθος μου» , της απάντησε.
«Δεν θα το χάσεις. Θα γίνει πιο βαθύ , πιο ουσιαστικό , πιο αληθινό».
«Δεν θέλω να πάψω να είμαι πολεμιστής».
«Πάντα θα είσαι αλλά θα πολεμάς για πιο όμορφα πράγματα. Δεν θα πολεμάς για την υποταγή αλλά για το “ακούμπισμα” και θα είναι αυτή η πιο μεγάλη σου νίκη.
Η νίκη των δύο που γίνονται Ένα».
«Θα χάσω το όνομά μου , την φήμη μου , θα γίνω θνητός».
«Τότε είναι που θα κερδίσεις την απόλυτη Δόξα και Αθανασία.
Όποιος δεν περάσει από το ανθρώπινο δύσκολα φτάνει στο θεϊκό».
Κι ο Έρωτας πήγε κοντά της και την άφησε να τον αγκαλιάσει.

Βραβείο Βιβλίου 2024 για τον Πάνο Κουμπούρα από το περιοδικό Κελαινώ

 

Το Κελαινώ γιόρτασε σήμερα την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου με ομιλίες και βραβεύσεις στην Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών . Η αγαπημένη Πρόεδρος του Ομίλου Ξάστερον και εκδότρια του Κελαινώ, κορυφαία λογοτέχνιδα κυρία Παναγιώτα Ζαλώνη, έκανε αφιέρωμα στον αείμνηστο θεατράνθρωπο και συγγραφέα Θανάση Αγγέλου και παρέδωσε τα βραβεία για τα βιβλία των 3 τελευταίων ετών. Στον φιλόλογο λογοτέχνη Παναγιώτη Κουμπούρα απονεμήθηκε Βραβείο για το βιβλίο του Δοξάρι Ψυχής Μπαλάντες -Σονέτα - Ωδές από τις Εκδόσεις Ηδύφωνο.

     

Μπαλάντα αναστάσιμης ελπίδας

Αδέλφια , μες στο ηλιόβροχο γεννοβολά το χώμα
κι ο σπόρος απ’ το φύτρο του στα χέρια μας καρπός.
Αρκούν μπόρες και χάλαζες να νεκρωθεί το σώμα;
Το δέντρο κι αν πληγώθηκε μπολιάζεται ο βλαστός.

Σαν άνθρωπος σταυρώθηκε ο ίδιος ο θεός,
μα η αγκαλιά της Παναγιάς δε μνήσκει της μονάχη,
η χαρμολύπη ανάσταση και νίκη του φωτός.
Ο κόσμος σταροχώραφο και η ψυχή μας στάχυ.

Ποτές της άχαρη η ζωή , έχει ροδιού το χρώμα
φλέβες με κόκκους άλικους της μάνας γης παλμός.
Στην κορυφή αναπτέρωμα του νου λαμπρό αέτωμα
της χρυσαλλίδας έξοδος λεύτερος ουρανός.

Στ’ ανεμοβόρι θλίβεται κι ο βράχος ο σκληρός,
έρωτας μπάτης στην καρδιά κι η πλάση ευθύς ζεστάθη.
Τ’ αγέρι σπέρνει αντοχές , κάμπος ευωδιαστός:
ο κόσμος σταροχώραφο και η ψυχή μας στάχυ.

Φύση , κοιλάδα εύφορη , σαν πόσα γλέντια ακόμα
στο πανηγύρι του Άϊ – Λιός των νιάτων μας χορός;
Το γιοματάρι ολόγιομο ρέει ευωχία , άρωμα
υγειάς , με πίστη ακλόνητη αλύγιστος λαός.

Θάλλουν τα πλατανόφυλλα , δροσιάς ανασασμός,
πευκοβελόνες κέντησαν της βιοπάλης μάχη.
Πήγασος δρέπει χίμαιρες , στ’ αλώνι θερισμός:
ο κόσμος σταροχώραφο και η ψυχή μας στάχυ.

Σοφή πατρίδα , ελπίδα μου , ικέτης νοσταλγός,
δέξου κι εμέ στις ρίζες σου , βίγλα στο καταράχι:
η αγάπη θέριεψε . – Ανέστη ο Λόγος . – Αληθώς!
Ο κόσμος σταροχώραφο και η ψυχή μας στάχυ.


Παναγιώτης Κουμπούρας

Θάνος Τσάμπρας, Πέμπτη Εποχή των αοράτων

 
Πέμπτη Εποχή


Παίζουν οι εποχές κυνηγητό
στου χρόνου το αλώνι.
Κι όταν η μιά φτάνει την άλλη,
αρχίζει το παιχνίδι πάλι.

Υπάρχει και η πέμπτη εποχή,
που τόπος δεν την ξέρει
και χρόνος δεν την διαφεντεύει.
Δεν μπαίνει στη σειρά.

Δε γιορτάζει, δε θρηνεί, δεν ξεφαντώνει.
Χορεύει μόνη.

Γαλήνιο το φως της
και λαμπρό.
Λούζει τα σπαρτά,
μα δεν τα καίει.

Αμάραντοι οι κήποι της.
Με λουλούδια πάντα ανθισμένα,
σε χίλια μύρια χρώματα,
που τους θνητούς μαγεύουν
και τα ουράνια τόξα τα ζηλεύουν.

Στους κάμπους της,
μεστοί καρποί στολίζουν
αιώνια τα δέντρα.

Όμως, τα μάτια που αντικρύζουν
περιβόλια ιδανικά,
μήπως τα συνηθίζουν
και παύουν να δακρύζουν;
Χέρια που στάχυα δε θερίζουν,
σε τί ελπίζουν;

Μπορεί να γίνει
εφιάλτης η γαλήνη;

Τα καθαρά
και ήρεμα νερά,
αν νοσταλγήσουν ταραχή,
πώς αναδεύουν;

Υπάρχει άναρχος αέρας
κύμα να σηκώσει,
να τα λυτρώσει;

Ας είναι μακρινή,
η πέμπτη εποχή.

Άλλωστε, για να την βρεις,
πρέπει, όπως λένε,
τον Ρουβίκωνα να διαβείς.


Συλλογή: Πέμπτη Εποχή των αοράτων, 2022

Τάσος Λαμπρόπουλος, απόσπασμα από τη διάλεξη στο Πανεπιστήμιο Fudan της Σαγκάης

O πρώτος άθλος του Ηρακλή, το λιοντάρι της Νεμέας

Η ουσία των άθλων του Ηρακλή -που είναι ο ήρωας μέσα μας - σχετίζεται με την πνευματική πορεία που πρέπει να κάνει ο καθένας μας σε αυτή τη ζωή. Ο κάθε άθλος είναι μια πνευματική μύηση.

Κανείς δεν μπορούσε να σκοτώσει το Λιοντάρι της Νεμέας. Το δέρμα του δεν μπορούσαν να το διαπεράσουν τα βέλη ή τα δόρατα.

Ο Ηρακλής κρύφτηκε σε ένα στενό πέρασμα και όταν εμφανίστηκε το τρομερό λιοντάρι, το άρπαξε από το λαιμό και το έπνιξε. Έπειτα πήρε την λεοντοκεφαλή και τή φόρεσε στο κεφάλι του.

► Αποσυμβολισμός του άθλου :

Το λιοντάρι της Νεμέας είναι ο θυμός! Δεν μπορείς να νικήσεις τον θυμό με τη λογική που στον αποσυμβολισμό τους είναι τα βέλη και τα δόρατα. Το λιοντάρι πέθανε από πνιγμό, δηλαδή έμεινε χωρίς αέρα!

Στην πνευματική ατραπό υπάρχει μια πολύ σπουδαία ρήση :

«Όπου βαζουμε την προσοχή μας, εκεί ρέει η ζωή». Η προσοχή μας είναι ζωογόνος και ζωοδότης, γιατί μέσω αυτής προσφέρουμε την ζωικότητα-αιθερικότητα μας.

Ο τρόπος να πνίξουμε αυτό το τρομερό λιοντάρι του θυμού είναι να τραβήξουμε την προσοχή μας μακριά από αυτό και να αφήσουμε το θηρίο να πεθάνει χωρίς αέρα (δηλαδή χωρίς να το θρέψουμε μέσω της προσοχής μας, με την ενέργεια της ψυχής μας)

Ο θυμός όπως και άλλα παρόμοια δηλητήρια της ψυχής (φόβος, εγωισμός, ζήλια) μπορεί να νικηθεί μόνο με αυτόν τον τρόπο. Ο Ηρακλής στο τέλος φόρεσε το κεφάλι του λιονταριού γιατί κάποιοι καταλαβαίνουν μόνο αν δουν το θυμωμένο πρόσωπο ενός λιονταριού. Έτσι, όταν χρειαστεί, παρόλο ότι έχει νικήσει τον θυμό, θα χαμηλώσει στο πρόσωπό του τη φοβερή λεοντοκεφαλή, γιατί να μην επιτρέψει σε ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν από ευγένεια να τον χειριστούν

 

Ο Ηρακλής είναι η παρούσα προσωπικότητα που πρέπει σε αυτή τη ζωή να πάρει τη μύηση μέσα από τους 12 άθλους, ώστε να πραγματοποιηθεί ο Ιερός Γάμος του μυαλού (παρούσα προσωπικότητα) και της ψυχής (αθάνατο διαχρονικό κομμάτι μας) Αυτό που στην εσωτερική φιλοσοφία ονομάζεται Φώτιση – (Enlightenment).

Ο θησαυρός βρίσκεται μέσα μας. Όταν μάθουμε να στρέφουμε την προσοχή μας μέσα μας, θα διαπιστώσουμε ότι η χαρά, η αγάπη, η αφθονία, η ειρήνη, όλα βρίσκονται μέσα μας και λανθασμένα τα ψάχνουμε έξω.

Η περίφημη φράση Άκουσε την καρδιά σου - LISTEN TO YOUR HEART είναι αυτή η ιερή σύνδεση του μυαλού με την μεγάλη Ψυχή του σώματος τούτου. Αλλά πώς μπορεί κάποιος να ακούσει την καρδιά αν δεν βρει τρόπο να σταματήσει το θορυβώδες μυαλό; Άκου την καρδιά σου, ναι, Αλλά πρέπει να ξέρεις ότι η καρδιά ψιθυρίζει ενώ το μυαλό ουρλιάζει.

Έχουμε την ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ που είναι η Ψυχή και το Φως αυτής, το αθάνατο κομμάτι μέσα μας και τη ΜΟΡΦΗ που είναι αυτό το σώμα και όλα τα υλικά πράγματα γύρω μας, συμπεριλαμβανομένων των χρημάτων, τα οποία είναι προορισμένα κάποτε να χαθούν, να διαλυθούν.

Ο Πλάτωνας το είπε με τον καλύτερο τρόπο στην ιστορία του με το Σπήλαιο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται μέσα σε μια σπηλιά κοιτάζοντας εμπρός τους τον τοίχο που δημιουργεί ο βράχος, έχοντας την πλάτη τους στο άνοιγμα της σπηλιάς. Έξω στην πραγματική ζωή έχει λιακάδα και οι άνθρωποι που περνούν εμπρός από την σπηλιά δημιουργούν σκιές στον τοίχο της. Βλέπουν τις σκιές οι άνθρωποι της σπηλιάς και σκέφτονται ότι αυτή είναι η πραγματική ζωή.

Βλέποντας μόνο τις σκιές και τις μορφές, αγνοούν την Πηγή της Ζωής, την Ψυχή τους, που βρίσκεται έξω από την σπηλιά. Μερικοί άνθρωποι ακόμη και για να τους δείξουν τη ζωή έξω δεν θέλουν να βγουν. Προτιμούν να εξαπατούν τον εαυτό τους

ΤΑΣΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ

Από την τελευταία του διάλεξη στο Πανεπιστήμιο FUDAN της Σαγκάης, 16.04.2024

Στέλιος Δουλγεράκης, Οι Φαροφύλακες της Νύχτας

Απόσπασμα από το ομώνυμο διήγημα του βιβλίου

Τι νύχτα και αυτή!!
Τελικά οι πρίγκιπες και οι βασιλιάδες δεν κυκλοφορούν μόνο τις μέρες αλλά και τις νύχτες, σε δρόμους στοχαστικούς και ερωτικούς, εκεί που κατοικούν τα όνειρα και η υπέρμαχη ανθρώπινη προσδοκία.
Γιατί σε τέτοια ταξίδια μόνος δεν είσαι. Ό,τι λαμπυρίζει το σκοτάδι είναι μαζί σου.
Θες τ’αστρα του ουρανού..
Θες τ’ νυχτοπούλια που γλυκοπαίζουν μες' το σκοτάδι...
Θες οι αλήτες, οι άσπονδοι και οι αγύρτες που είναι οι μόνοι που παλεύουν τη μοίρα και το λιγόπνοο φως της…
Θες εκείνο το αυτόφωτο θείο άστρο που ευλογάει τους τολμηρούς…
Και τόσα και αλλά τόσα σε συντροφεύουν.
Έτσι περνούσαν οι νύχτες και έτσι τις προσκύναγαν οι ημέρες, ομολογώντας υποταγή στην ανάγκη και τη λεβεντιά που ονειρεύεται.

Παρακολουθήστε την ταινία μικρού μήκους του συγγραφέα

Σκηνοθεσία: Δουλγεράκης Στέλιος 

Παραγωγή: Δουλγεράκης Στέλιος 

Σενάριο: Δουλγεράκης Στέλιος 

Φωτογραφία: Ποντίκη Μαρία 

Μοντάζ: Θεοδωρίδης Γρ. 

Ερμηνευτές: Καζάκος Κώστας, Σιδερίδης Βάκης

Στέλιος Δουλγεράκης

Ο Στέλιος Δουλγεράκης, γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά από οικογένεια προσφύγων του Πόντου. Από πολύ μικρός πέρασε στο αριστερό κίνημα. Σπούδασε κινηματογράφο και η «ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ» είναι η πρώτη του ταινία (1990, 11΄). Έχει γράψει αρκετά σενάρια με τελευταίο το «Λυκόφως Των Αγγέλων» (2019, 114΄) βιογραφική για τον Φ. Νίτσε. Τα «Σβηστά χαλάσματα στο δρόμο της λύτρωσης και του μύθου» είναι τα πρώτα του διηγήματα. ΠΡΟΣΩΠΟ – Βιβλιοnet (biblionet.gr)

     

Αγιούμπα Χρυσάνθου Κωνσταντίνου - "Ανέμων Αγκαλιά", γράφει ο Βαγγέλης Γιάννος

Ποίηση: Αγιούμπα Χρυσάνθου Κωνσταντίνου.
Τίτλος: Ανέμων Αγκαλιά.
Λευκωσία 2023.

Η ταχυδρομική μου θυρίδα δεν περιείχε ένα τυχαίο δώρο! Κολύμπησα σε ένα θυσαυρό ποιητικών στοχασμών, σε απαύγασμα συναισθηματικών εντολών, ξυπνώντας θύμισες απραγματοποίητων ονείρων, που δεν ξεθωριάζουν στο πέρασμα του χρόνου! Περιείχε μια ποιητική συλλογή με όλα τα αρώματα της γνήσιας ζωής!

Από καιρό παρακολουθούσα την ποιητική έκφραση της Αγιούμπα Χρυσάνθου Κωνσταντίνου, Ayuba Constantinou ,με είχε γοητεύσει, αλλά η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή με οδήγησε σε πνευματική αγαλλίαση, σε αναζητήσεις που είχαν ξεστρατίσει από την καθημερινότητά μου!

Η Αγιούμπα δεν εκφράζεται για να εντυπωσιάσει καιροσκοπικά. Αποτυπώνει με τη γραφίδα της όσα πραγματικά αισθάνεται, γνήσια, ατόφια, χωρίς περιττά φτιασίδια, γι αυτό και το ψυχρό λευκό μπροστά της αποκτά πνοή, συνομιλεί με τις μαύρες κουκίδες των γραμμάτων και κατ' επέκταση με τον αναγνώστη, ανοίγει κερκόπορτες, ξεκλειδώνει συναισθηματικά κελιά, φωτίζεται ό,τι στα σκοτεινά κούρνιαζε για χρόνια και τώρα σεργιάνι βγαίνει προς συνάντηση των αδρανών αναζητήσεων!

Γεμάτη συνειρμούς η ποιητική της συλλογή, πρόσταξε στο υφάδι των λέξεων αποστολή να έχουν, άλλοτε να ψιθυρίζουν όνειρα, επιθυμίες, θύμισες, και πολύ συχνά να κραυγάζουν τον στραγγαλισμό τους από απρόσμενους παράγοντες!

"Πόσο τις ξεφτιλίσαμε

Κι έμειναν γυμνές οι λέξεις χωρίς αξία

Ξυπόλητες σεργιανούν

Χωρίς ρυθμό, χωρίς ψυχή"

Οι ανθρώπινες σχέσεις, η συνέπεια λόγων και έργων, οι συμπεριφορές -ιδιαίτερα όσων εμπιστευτήκαμε-, οι επιπτώσεις της προδοσίας στους ειλικρινείς και ευσυνείδητους, απασχόλησαν έντονα την ποιήτρια, αλλά εκφράστηκε με ύφος μειλίχιο, με ευγένεια ψυχής και καρδιάς περίσσευμα.

"Αλήθεια, τι καρτεράς;

Δεν έμαθες ότι μόνο οι τρελοί

τις υποσχέσεις τους κρατάνε;"

Στόχος της ποιήτριας είναι το άγγιγμα ψυχής του αναγνώστη. Θέλει να τον συμφιλιώσει με βιωματικές καταστάσεις, να εξυγιάνει κοκοφορμισμένες πληγές, να δημιουργήσει νέο όραμα, γι' αυτό αποφεύγει λεκτικούς εντυπωσιασμούς. Δανείζεται για την ποίησή της λέξεις βατές, προσβάσιμες από όλο το φάσμα των αναγνωστών της, αλλά χρησιμοποίησε έντεχνα την λογοτεχνική της γνώση, να προσδώσει έμφαση στο νόημά τους, να αποκαλύψει τις διαχρονικές αξίες που περικλείουν, λέξεις που δεν ξεθωριάζουν πριν ακόμα συναντηθούν με τον αποδέκτη τους!

"Με κράτησα ζωντανή

για να γράψω με το αίμα από τις φλέβες μου

τις αδυναμίες μου σε μια κόλλα

κι ας με σκοτώσω ξανά και ξανά. "

Αναμοχλεύει τη ζωή η Αγιούμπα, εστιάζει, μα δεν στέκεται στα δύσκολα, στα δυσάρεστα, έχει τη δύναμη να τα μετουσιώνει σε στιγμές μοναδικές, ιδιαίτερες ,να τα ντύνει με συγχώρεση, να τα μετατρέπει σε αφετηρία αρχής νέας!

"Εναποθέτω ένα αγκάνθινο ρόδο

φόρο τιμής για τη ζωή που κέρασες !"

Στον έρωτα στέκεται με σεβασμό, δεν τον ευτελίζει, ίσως διστακτικά να εκφράζεται με δέος, αφήνει όμως να την τυλίξουν θύμισες, να ραίνεται με τα αρώματά του, αρώματα που δεν αποκωδικοποιεί με όσφρηση, αλλά με την καρδιά της!

"Σε ψάχνω παντού μέσα από μια ρωγμή

μέσα από ένα φευγαλέο άρωμα

κι εγώ το πιο άπιαστο μα και οικείο

όνειρο υφαίνω. "

Έχει ιδιαίτερη σχέση με τις εποχές η ποιήτρια. Οι στίχοι της αναδεικνύουν το ξεχωριστό υφάδι της κάθε μιας, αλλά διαπίστωσα πως το φθινόπωρο και η άνοιξη αγκαλιάζουν πιο σφιχτά τους στοχασμούς της. Η μελαγχολία συνοδοιπορεί με της ζωής το σφρίγος, εξισορροπώντας έτσι με τη συνοδοιπορία αυτή της ζωής τα λάθη!

"Φυσάει πολύ

γέμισε παντού επιθυμίες

Πόσα φθινόπωρα να μετρήσω;

Κι αλλού:

Η άνοιξη αυτή θα 'ναι δική μου,

κεντημένη με αρώματα ζωής.

με καθάριο βλέμμα το ξέρω πως θα 'ρθει !"

Κι αλλού:

"Να ξαναρθείς ,

σαν μαγιάτικο φεγγάρι ντυμένος

Να ξαναρθείς,

σε περιμένω!"

Αυτή η κεκαλυμμένη μελαγχολική γοητεία των στίχων της Αγιούμπα, που φαντάζει και νοσταλγία, δεν στενοχωρεί τον αναγνώστη, δεν τον πικραίνει, αντίθετα τον οδηγεί σε διερεύνηση της δικής του ζωής, τον προσκαλεί να βάλει τα δικά του χρώματα στον καμβά της πορείας του, να αποτυπώσει τις δικές του εικόνες.

"Καιρό τώρα

σκότωνα για σένα τον εγωισμό μου,

μέχρι που

κάρφωσα με δυο πρόκες τα όνειρά μου

και ξημέρωσε άνοιξη!"

Ανθρώπινο συναίσθημα και η αγανάκτηση με τα ετερόκλητα που μας περιβάλλουν. Έρχεται η στιγμή που επιβάλλεται αυστηρή σύσταση στους ανάγωγους και η ποίηση έχει πολλές συνταγές!

"Άκου ανθρωπάκο

με βλέπεις να νοιάζομαι;

Δειλή δεν υπήρξα ποτέ"

Σ υ γ χ α ρ ι τ ή ρ ι α   Αγιούμπα για τούτη την δημιουργία σου!
Ευχαριστούμε για το ταξίδι που μας χάρισες!
Καλοτάξιδη, με ατέρμονες πτήσεις η νέα σου ποιητική συλλογή!

Βραβεία Βιβλίων & Θεατρικού Μονολόγου από το Περιοδικό ΚΕΛΑΙΝΩ

 

Το Λογοτεχνικό Περιοδικό ΚΕΛΑΙΝΩ γιορτάζει την 

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

και σας περιμένει την 

ΤΡΙΤΗ 23 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024

στις 11:30 π.μ.

Στην Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών

Γενναδίου 8 & Ακαδημίας, Αθήνα 106 78

και βραβεύει τα 

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Στην γιορτή για την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου  το Κελαινώ επέλεξε από τα βιβλία  που απεστάλησαν στην έδρα του τα 3 τελευταία χρόνια 2021, 2022, 2023 

και βραβεύτηκαν οι δημιουργοί τους.

• Αθανάσιος Τρίψας 

• Αθανάσιος Φροντιστής 

• Αθανάσιος Νασιόπουλος

• Ανδρέας Δρίτσας 

• Άννα Φιλιώτου 

• Γιάννης Ανδρουλιδάκης
• Γιάννης Σταύρου 

• Γιώργος Μανιατάκης 

• Γρηγόρης Σκλήνος 

• Ειρήνη Ντούρα Καββαδία 

• Έλενα Απέργη 

• Ηρώ-Χρυσάνθη Αλεξανδράκη 

• Καλλιόπη Κουμπλουδέλη 

• Κοσμάς Μεγαλοκονόμος 

• Λένα Φατούρου 

• Λευτέρης Μουφτόγλου 

• Μαρία Σ. Άνθη 

• Μαρία Κανδύλη 

• Μαρίνα Αντωνίου-Μάρκου 

• Μπογιάνκα Κονσταντίνοβα 

• Ντίνος Κουμπάτης 

• Ξανθή Χοντρού Χιλλ 

• Παναγιώτης Κουμπούρας 

• Παρασκευή Μέμου 

• Σοφία Π. Σαμόλη 

• Σταματία Μωραΐτη 

• Σταυρούλα Δεκούλου 

• Τάκης Κούρβας 

• Φωτεινή Αζαμοπούλου 

• Χρήστος Χριστόπουλος

• ZBIGNIEW MIROSLAWSKI

Στην ίδια εκδήλωση θα απονεμηθούν και τα 4 βραβεία του διαγωνισμού  θεατρικού μονολόγου 

στην μνήμη του ποιητή και θεατρικού συγγραφέα, 

Αντιπροέδρου του Ομίλου Ξάστερον, "Θανάση Αγγέλου"

Βραβεύονται 

 Αντώνης Ευθυμίου

Ελένη Λύτρα

Χριστίνα Μυτιληναίου Ιακωβίδου

Μαριαλίνα Γκανά

Για τον Όμιλο Ξάστερον και το Περιοδικό Κελαινώ 

Παναγιώτα Χριστοπούλου Ζαλώνη

Φωτο - στιχίες , Νίκος Πατσιαούρας

"Κάντε στη γυναίκα δώρο ένα εκατομμύρια κόκκινα τριαντάφυλλα και εκείνη θα πει ότι θα ήθελε μόνο

 ένα, αλλά λευκό..."

Προσπάθησε να δημιουργήσεις ένα συναίσθημα...

Κάπου, σε περιμένει κάποιος ικανός για να το αισθανθεί, όπου κι αν βρίσκεται...

Μοιάζει δύσκολο να πετάς... 

Μα σαν μάθεις στην ελευθερία, δύσκολα την απαρνιέσαι.!

Θέλω να νιώσω το ταξίδι της λάμψης...Κάθε δέσμη της ζωής που καταβροχθίζει το φως τόσο γρήγορα...Κι όταν, όλο το φως θα εξαφανιστεί, θα χαμογελάω...

Άπλωσα την ψυχή μου να στεγνώσει...Από το δάκρυ του Χρόνου, το αμείλικτα ρευστό...

Πάνος Κούρβας, Ναυτοσύνη

 

Μ’ αγκιστρωμένο το μυαλό στα μάγια των κυμάτων

η σκέψη σου τεζάριζε της λησμονιάς το ξάρτι

όσο κι αν στα σύννεφα ύψωνες τη ματιά σου

της θύμησης το δάκρυ ν’ αποκρύψεις.

 

Με τη σκιά σου στ’ αχνοσκόταδο

σιγομιλάς με της ανεμόσκαλας το ξέφτι

ώσπου τα όνειρά σου καταχώνιασε ο ουρανός

πίσω απ’ τη βαριά κουρτίνα της ομίχλης.

 

Στο σύθαμπο με δίγνωμη ματιά ο μαρκόνης

κάποια μορφή ξεδιάλυνε στης Αφροδίτης τ’ άστρο

και λόγιαζε τα ναυτικά αφάγωτα καρβέλια

ταΐζοντας τη μοναξιά με γεύση του τσιγάρου.

 

Είναι φλύαρη η σιωπή απάνω στο καράβι·

οι θύμησες σμίγουν στο κάδρο της ανάμνησης

ξεθάπτοντας απ’ αλαργινά δρομιά τα περασμένα

για να φουσκώσει η καρδιά με μυρωδιά της ζήσης.

 

Στα αδιέξοδα με τα κόκκινα φανάρια

με ξέφρενη τη φαντασία τον πόθο λαχταράς

εκεί όπου θηλυκά την αντρειά τρανεύουν

κι η ύπαρξή σου απ’ τις μαργιολιές πλανιέται.

 

Κι εγώ, σαν το ψάρι που αποθαλάσσωσε

με μια βαλίτσα ξέθωρη στο χέρι

κοντοστάθηκα κοιτώντας πίσω στ’ ανοιχτά

δηλώνοντας πιστός στην αιώνια ερωμένη.

Ποίηση & Φωτογραφία, Γιάννης Βέλλης

 

Η πόρτα έκλεινε τρίζοντας στο χτύπημα του ανέμου, οι εποχές άλλαζαν, κάπου κάπου γεννιόταν κι ένας ουρανός/ η παλιά κληματαριά, γαντζωμένη στην σκουριασμένη σκαλωσιά, περίμενε να φουντώσει πάλι/ μόνο ο δρόμος εκείνος έμενε ίδιος, περιμένοντας πάντα, νέους σε αναζήτηση.

 

Αυτή η σκλαβιά των οριζόντων, ποδοπάτησε, αδιάφορα, όλες τις σκέψεις μας/ λες ουρανό, μα τρέχεις στα γήινα, τα ανθρώπινα, βιαστικά, μόνος ή με το πλήθος/ οι αριθμοί άλλωστε μετράνε, στις καταστάσεις, οι αριθμοί χάνονται, οι αριθμοί πληγώνονται.

 

Δεν ξέρω γιατί λείπεις, γιατί χάνεσαι, γιατί προσεκτικά σβήνεις και την τελευταία εικόνα σου απ' τη μνήμη μου/ έξω, όλα συνεχίζουν κανονικά να γελάνε, να μελαγχολούν, να ασπάζονται κάποια ιδεολογία, ή μια δικαιολογία για να αποστατήσουν απ' την καθημερινότητα/ ο χειμώνας παραμένει, στην ίδια ένταση και απόσταση, τι κι αν υποσχέθηκαν άνοιξη, θέμα χειρισμού είναι; τόσες εποχές αλλοιώθηκαν στα χρόνια/ μια παρένθεση, γράφω το γράμμα, με τόσα λάθη κρυμμένα, αλλά περιμένω απάντηση, σ' ένα τραγούδι ξένο, ή με το ξέσπασμα κάποιας θάλασσας στη στεριά.

 

Κριθείς νέος, για μια Ιθάκη, αποστάτησες, σου ταιριάζουν, λέγανε, θάλασσες και κύματα, ένα ταξίδι, χρόνος/ πριν ξαπλώσεις, λιπόθυμος, απογοητευμένος, σε μια στεριά δική σου ή άλλων/ όπου άμμος, βιαστική θα σε τυλίγει και ένας ήλιος, με εγκαύματα θα σε ξυπνά/ να δεις, θολά, ότι το ταξίδι τελειώνει, σε κάποια Ιθάκη και μένουν, ξύπνιες -πάντα- λεπτομέρειες/ πριν χαθούν, ένδοξα, ηρωικά, σε ένα χαλασμό μνηστήρων, που ελπίζουν, πάραυτα, μη βλέποντας τον Οδυσσέα, τυφλωμένοι, για τα μάτια κάποιας Πηνελόπης.

Δημήτρης Κάπα, Μαρία

 

#Μαρία#

Με τη Μαρία γνωριστήκαμε εντελώς τυχαία. Ήταν αδερφή της Γιώτας που ήμαστε φιλαράκια και συμφοιτητές στο Πολυτεχνείο. Ένα πρωί που είχαμε εργαστήριο στο προεντεταμένο σκυρόδεμα, εμφανίστηκε λαχανιασμένη στο άνοιγμα που χρησιμοποιούσαμε για πόρτα και διέκοψε την βοηθό καθώς ήθελε κάτι σημαντικό να πει στην αδερφή της. Η βοηθός της είπε να περιμένει λίγο έξω στο διάδρομο και θα ερχόταν εκεί να την βρει η αδερφή της.

Πράγματι, η Γιώτα εμφανώς αναστατωμένη έσπρωξε πίσω την καρέκλα της και ακολουθώντας το επίμηκες κενό που σχημάτιζαν τα τραπέζια στην αίθουσα, εξαφανίστηκε σχεδόν τρέχοντας στο βάθος του διαδρόμου. Η Μαρία είχε βγει έξω σε μια μικρή αυλή, προς τη μεριά του βουνού. Πρόλαβε να ανάψει τσιγάρο. Εκεί την βρήκε η Γιώτα, βουρκωμένη μέσα σ' ένα σύννεφο καπνού καθώς είχε άπνοια.

Τη ρώτησε, τί συνέβαινε.

«Γύρισε πριν δυο ώρες περίπου μεθυσμένος. Με χτύπησε.»

«Σε χτύπησε;»

«Ναι, κοίτα» και σήκωσε τα μαλλιά της που έπεφταν στην αριστερή  πλευρά του λαιμού της σαν καταρράκτης ώσπου ν' αγγίξουν το δαχτυλίδι που είχε για μέση.

Εκείνη τη στιγμή πέρασε αρκετά χαμηλά ένα πολεμικό αεροπλάνο αεριωθούμενο. Έτσι οι χειρονομίες που έκαναν συνομιλώντας οι δυο αδερφές έμοιαζαν με παντομίμα τραγική.

Καθώς η Γιώτα αργούσε να επιστρέψει και το εργαστήριο έπρεπε να προχωρήσει, η βοηθός με έστειλε να δω αν είναι καλά και οι δυο τους. Στάθηκα παράμερα, όσο πιο διακριτικά μπορούσα, αλλά προδόθηκα γιατί από νευρικότητα κλώτσησα άθελά μου ένα άδειο τενεκάκι από αναψυκτικό και ο χαρακτηριστικός θόρυβος που έκανε καθώς σύρθηκε στην άσφαλτο έκανε τις δυο γυναίκες να γυρίσουν προς το μέρος μου.

«Τί κάνεις εδώ Χρήστο;»  ήταν η αντίδραση της Γιώτας.

Απορία και έντονη ενόχληση είχε το βλέμμα της.

«Με έστειλε η Αργυρίου να δω αν θα αργήσεις γιατί έχει διακόψει το μάθημα.»

«Πες της να συνεχίσουν χωρίς εμένα. Έχουμε ένα πρόβλημα... Από 'δω η Μαρία. Μαρία ο Χρήστος, συμφοιτητής μου. «

Η Μαρία στον κόσμο της, ούτε που γύρισε να με κοιτάξει. Μόνο ένα κοφτό συγκαταβατικό νεύμα με το κεφάλι πλαγιοκοπώντας με, ενώ το στόμα της έστελνε τον καπνό στην αντίθετη κατεύθυνση.

«Χάρηκα Μαρία» έκανα εγώ σαν ηλίθιος κι αυτό το πλήρωσα ακριβά. «Χάρηκες που με είδες βουρκωμένη; Δηλαδή αν με έβλεπες να κλαίω θα χοροπηδούσες από τη χαρά σου;»

«Μαρία σε παρακαλώ», την επανάφερε η Γιώτα.

«Χρήστο αν θες μας αφήνεις για λίγο μόνες; Κάποιο πρόβλημα προέκυψε και πρέπει να το λύσουμε. Πες στην Αργυρίου ότι θα επιστρέψω μόνο για να πάρω τα πράγματά μου. Θα της εξηγήσω αύριο πες της.»

Σα βρεγμένη γάτα πήρα το δρόμο για το εργαστήριο ενώ ο Υμηττός είχε αρχίσει να "βάζει κατσούλα" και σηκώθηκε ένας αέρας που έδωσε μια ευχάριστη κινητικότητα στις κορυφές των κυπαρισσιών του κοντινού νεκροταφείου του Αη Νικόλα. Στο μυαλό μου είχε καρφωθεί ο τρόπος που η Μαρία κρατούσε το τσιγάρο. Τον είχα βρει εντελώς ξεχωριστό, σημάδι μιας ακαταμάχητης γοητείας που μπορούσε να εξελιχθεί ακόμα και σε έρωτα. Έτσι ήμουν τότε. Και τώρα μάλλον έχω χειροτερέψει.

«Κυρία Αργυρίου, η Μαρία -lapsus αναμενόμενο- μου είπε ότι θα επιστρέψει μόνο για να πάρει τα πράγματά της. Θα σας εξηγήσει αύριο, μου είπε.»

«Τιμή μας», έκανε η Αργυρίου και ένα σύννεφο ξινίλας την εξαφάνισε προσωρινά από το οπτικό μου πεδίο. Τί γυναικάρα αυτή η Μαρία. Τι γάμπα ήταν αυτή. Σαν να την έπλασε ο Θεούλης για διαφήμιση της Μπερκσάιρ. Μαλλί σκούρο καστανό, μακρύ κι ο Πλάστης όταν έπλαθε τις καμπύλες της  δεν φέρθηκε καθόλου μα καθόλου τσιγγούνικα στο δημιούργημά του. Και ο τρόπος που κρατούσε το τσιγάρο..., μόλις την έφερα πάλι εμπρός μου ζωντανή, ένιωσα ό,τι λέκιασα το εσώρουχό μου. Αχ, νιάτα. Πάντα σε επιχειρησιακή ετοιμότητα.

«Ξύπνα Βασίλη» με επανάφερε στο παρόν η φωνή της Γιώτας που μάζευε τα πράγματά της δίπλα μου.

«Τί πάθατε βρε Γιώτα;»

«Κάτι οικογενειακά. Το Μαράκι είναι μυστήριο τραίνο. Θα σου πω την Τετάρτη. Άντε καλό Πι Σι Κάπα» μου πέταξε σηκώνοντας την τσάντα της και κλείνοντάς μου το μάτι.

«Καλό και για σένα Γιωτάκι»

Η Γιώτα έφυγε τρεχάτη να ξαναβρεί την αδερφή της. Είχε αρχίσει να ψυχαλίζει. Ευτυχώς η Μαρία είχε έρθει με το αυτοκίνητο όπου και την περίμενε με αναμμένη τη μηχανή. Ένα Toyota κουπέ δίθυρο μουσταρδί, σήμα κατατεθέν των 70s.

«Ακούς τον μαλάκα, μαζί πηδιόσαστε εμένα πλακώνει στο ξύλο. Το ρεμάλι. Δεν είναι καλά ο άνθρωπος πέρα απ' ότι είναι κάργα αλκοόλας. Πού τον ψώνισες εξυπνοπούλι μου, δεν μπορώ να το καταλάβω. Βέβαια, εδώ να τονίσουμε πως δεν σου άρεσε ο Κώστας, μια χαρά παιδί. Ναι, μωρέ μια χαρά παιδί, που μας έπαιρνε και τις δυο, χωρίς η μία να ξέρει για την άλλη.»

 «Ωχούυυυ, κολλάς κι εσύ σε κάτι λεπτομέρειες ρε συ Γιώτα. Δικός σου ήτανε καμάρι μου. Εγώ περαστική ήμουν. Δηλαδή, θέλεις να μου πεις τώρα ότι απλά ήθελες να τον δοκιμάσεις σαν μεγαλύτερη για να βεβαιωθείς ότι το αδερφάκι περνάει καλά. Άμα σε πιάσω από το μαλλί που σου έχει φτάσει στον κώλο, θα στο βγάλω τρίχα τρίχα, μόη Μαριώ, που λένε και οι Κορωπιώτες.» Έσκασαν κι οι δυο τους στα γέλια, ενώ το Τοyotα περνούσε από τη δευτέρα στην τρίτη.

Τα πράγματα ωστόσο ήταν πιο σοβαρά απ' όσο τα παρουσίαζαν οι αδερφές Ντάβαρη. Εμένα μου είχε πει το Γιωτάκι πώς ο Αργύρης το είχε εύκολο να σηκώνει το χεράκι του, κάποιες φορές μου είχε δείξει τα σημάδια. Μια μέρα είχε σκάσει μύτη και με γυαλί ηλίου, ενώ μόνο ήλιο δεν είχε εκείνη τη χειμωνιάτικη ημέρα.

«Σαν πολλά δε ρωτάς για την αδερφούλα μου Χρηστάκη; Ε, ναι λοιπόν, πριν λίγες μέρες έκλεισε τα είκοσι επτά. Είναι γκόμενα η γυναίκα, καμμιά σχέση με μένα. Γεννήθηκε θηλυκό.  Όποιον γουστάρει τον έχει στο κρεββάτι της. Μοιάζουμε, αλλά μόνο φατσικά.»

«Ρε συ Γιωτάκι, λες να δοκιμάσω την τύχη μου;»

«Και δεν τη δοκιμάζεις; Την άδειά μου χρειάζεσαι μωρέ;»

«Καλά λες.»

Με τα πολλά κατόρθωσα να κλείσω το πρώτο ραντεβού με τη Μαρία. Προηγήθηκαν κάμποσα τηλεφωνήματα όπου και καλά έπαιρνα για να ρωτήσω κάτι τη Γιώτα - τις ώρες που ήξερα ότι λείπει- και πιάναμε την κουβέντα περί παντός επιστητού με τη Μαρία. Ώσπου φτάσαμε και στο κομβικό σημείο του ραντεβού για ένα καφέ μετά το μεσημεριανό φαγητό στο Παγκράτι. Εν τω μεταξύ τις τελευταίες μέρες η Γιώτα δε μου φαινόταν και πολύ καλά. Τη ρωτούσα τί έχει και τη μια φορά μου έλεγε πως ήταν κουρασμένη, την άλλη πως βαριότανε, την τρίτη πως είχε πονοκέφαλο.

Το ραντεβού ωστόσο πήγε τόσο καλά που καταλήξαμε στο κρεββάτι. Η Γιώτα είχε πάρει το αυτοκίνητο και πήγε στο Κορωπί να δει τους γονείς τους και θα έμενε το βράδι εκεί. Η Μαρία δέχτηκε με ενθουσιασμό να την πάω στο σπίτι τους με το μηχανάκι και όταν φτάσαμε μου πρότεινε να ανέβω για ακόμα ένα καφέ και μετά αν ήθελα να νοικιάζαμε καμμιά ταινία της προκοπής για να δούμε τρώγοντας ποπ κορν. Ε, λοιπόν δε χρειάστηκε να με παρακαλέσει. Κάναμε έρωτα ως το πρωί με ένα μόνο διάλειμμα για πίτσα σε μια κοντινή πιτσαρία. Η Μαρία ήταν μια γυναίκα βόμβα, ατομική νέας γενιάς. Το Ναγκασάκι και η Χιροσίμα μαζί. Δεν την χόρταινα,  αντίθετα με άναβε όλο και περισσότερο. Αυτό φαινόταν στην ένταση των οργασμών της και στο ότι ξεσήκωνε τον κόσμο από τις φωνές της κάθε φορά που τελείωνε, κι εγώ μέσα της.  

«Παίρνω το χάπι» μου είχε είπε.

Κατά τις τέσσερεις μας πήρε ο ύπνος, αποκαμωμένους, αφυδατωμένους. Γυμνοί κοιμηθήκαμε, η Μαρία κολλημένη επάνω μου δια παν ενδεχόμενο. Ώσπου μέσα στον ύπνο μου άκουσα χτυπήματα σε ξύλινη πόρτα. Πετάχτηκα και ανακάθισα στο κρεββάτι. Το Μαράκι  αναδεύτηκε δίπλα μου και συνέχισε να κοιμάται. Τα χτυπήματα δυνάμωσαν κι έγιναν κλωτσιές υπό την σφοδρότητα των οποίων υποχώρησε ο ταμπλάς της πόρτας, και ω του θαύματος, εμφανίστηκε ο Αργύρης που γέμισε το σπίτι μυρουδιά από φτηνό αλκοόλ.

«Μ' αυτόν πηδιέσαι μωρή;»

«Δεν είναι εδώ εκείνη που ψάχνεις ανόητε. Παράτα μας ήσυχους.»

«Κάνε στην άκρη λιμοκοντόρε. Μέσα κρύβεται η βρώμα. Εκεί που πηδιέται και μαζί μου. Κάνε στην άκρη λοιπόν.»

Τότε παρεμβλήθηκε ανάμεσά μας η Μαρία, ευτυχώς με το πουκάμισό μου για να κρύψει τη γύμνια της.

«Βρε Αργύρη, τί πράγματα είναι αυτά;»

«Σκάσε κι εσύ μωρή καριόλα.»

Δεν άντεξα και του κατάφερα ένα δυνατό χτύπημα στο πάνω μέρος του κρανίου με ένα πορτατίφ από όνυχα που βρέθηκε δίπλα μου, πάνω στο κομοδίνο του κρεββατιού της Μαρίας. Αίματα και άλλες ουσίες τινάχτηκαν στους μπεζ τοίχους. Ο δόλιος ο Αργύρης δεν πρόλαβε να κάνει ωχ.

Είκοσι πέντε χρόνια περίμενα τούτη την ώρα. Μαζί με μένα η σύζυγός μου η Μαρία και τα δυο μου παιδιά. Να ανοίξει η πόρτα της φυλακής, να τους αγκαλιάσω και να φύγουμε όλοι μαζί για το σπίτι.

 

Δημήτρης Κάπα

26.03.24

"πικραλίδες" του Στάθη Μασκαλίδη, γράφει ο Βαγγέλης Γιάννος

Τίτλος: " π ι κ ρ α λ ί δ ε ς "

Συγγραφέας : Στάθης Μασκαλίδης

Εκδόσεις: Κομνηνός

...ίσως το " π ι κ ρ α λ ί δ ε ς" το χαρακτηρίσει κάποιος εξαιρετικό οδοιπορικό- φόρο τιμής- του συγγραφέα στην περιοχή, στην πόλη που τον γέννησε, τον γαλούχισε, τον αγκάλιασε...

...ίσως άλλοι απομονώσουν το απόλυτο, σκληρό ψυχογράφημα των ηρώων του, στην περιδίνηση των αναζητήσεων στης ζωής την αφετηρία....

...ίσως ο αναγνώστης αναζητήσει στις διαδοχικές εικόνες του πολυραγισμένου κατόπτρου , την δική του, την πιο οικεία στην ψυχοσύνθεσή του εικόνα...

...ίσως...ίσως...πολλά τα... ίσως.. στο πολυεπίπεδο, πρωτοπρόσωπο πόνημα του συγγραφέα Στάθης Μασκαλίδης ,που αφήνει για δεύτερη φορά το αποτύπωμά του στο χώρο της Λογοτεχνίας, μετά το έργο του "Σαν Φυσάει ο Βαρδάρης ".

Προσωπικά πιστεύω πως είναι όλα τα παραπάνω, περίτεχνα πλεγμένα με λόγο ήπιο, στρωτό, έντονα λυρικό, με διάσπαρτο λόγιο λεξιλόγιο σε τούτο το υφάδι, που ένδυμα του νου και των στοχασμών γίνεται.

Εικόνες, πολλές εικόνες πλουμιστές σε έκφραση και συναισθήματα οδηγούν τον αναγνώστη από το φως της αγνότητας σε έρεβος πυκνό, μίσους και ανασφάλειας, λούζεται ξανά στο φως της ελπίδας και χωρίς να πάρει ανάσα οδηγείται πάλι στο σκοτάδι, ώσπου το φως να φωτίσει όχι μόνο το νου, αλλά καρδιά και αισθήματα, χωρίς να γυρίζει την πλάτη του στον ήλιο.

Είναι ανελέητο το αυτομαστίγωμα του πρωταγωνιστή της ιστορίας, δεν δημιουργεί χαρακιές, με βαθιές ουλές, μόνο στην ψυχή του, αλλά στιγματίζει και τη ζωή όσων συνοδοιπορούν στη σκιά του, όσων οι συγκυρίες τούς έφεραν στην πορεία του ή τους ανάγκασε να βρεθούν στο πλευρό του. Σώτος το όνομά του μα διασώστης του εαυτού δεν έγινε. Μετατράπηκε σε παίγνιο των αισθημάτων του, έμοιαζε με το ποντικάκι στα νύχια της γάτας, η οποία διασκεδάζει με το θήραμά της την ανία της πριν το αφανίσει, ή προσπαθεί να πιστεί για την υπεροχή της.

Οι ειδικοί σε θέματα ψυχικής υγείας συνιστούν αυτοσεβασμό και αυτοεκτίμηση. Κάθε στιγμή είναι μοναδική και αναντικατάστατη τονίζουν. Επιβάλλεται οι στιγμές να αξιοποιούνται παραγωγικά για της ψυχής την τέρψη, οι οποίες παράγουν και την ψυχική υγεία. Στιγμές αιωνιότητας και ο έρωτας, αλλά στην ιστορία που αφηγείται ο συγγραφέας, μπερδεύεται η ωραιότητα με τον παραλογισμό που εμφανίζεται, με το ανεκπλήρωτο παιχνίδισμα και την απαξίωση των αισθημάτων. Θολώνει η κρίση, σβήνει του ορθολογισμού η δύναμη , η ζήλια μετατρέπεται σε μίσος, αυτό αναζητά εκδίκηση... και ο έρωτας καταντά μαρτύριο, όπως του Σώτου για τη Φανή. Γιατί υπάρχουν κι εκείνες οι γυναίκες που δέχονται αμέτρητα αποτυπώματα χειλιών στο κορμί τους, μα δεν επιτρέπουν κανένα να αγγίξει την καρδιά τους! Είναι τότε που ο ερωτευμένος αδυνατεί να αντισταθεί στην εσωτερική παρόρμηση, μοιάζει με τον θύσανο του καρπού της πικραλίδας ,που σκορπά με την πιο ήπια πνοή του ανέμου!

Η ρήση "στερνή μου γνώση...." δεν αποσβαίνει τα λάθη, δεν θεραπεύει τις πληγές, μα και ούτε γίνεται πάντα επανεκκίνηση νέας ζωής για όλους!

Φίλε Στάθη, ευχαριστώ για τούτο το ταξίδι ψυχής και σκέψης και επίτρεψέ μου να θυμίσω, πως στην πένα σου διέγνωσα κάποτε έναν φ έ ρ ε λ π ι ν συγγραφέα!

Συγχαρητήρια φίλε μου ,καλοτάξιδο

"οι   π ι κ ρ α λ ί δ ε ς" σου, ατέρμονες πτήσεις να έχει!