Λεμονιά Γεμουρτζίδου, Φεγγάρι και Λύκος κι ένα ακόμα ποίημα

Λεμονιά Γεμουρτζίδου

Φεγγάρι και Λύκος

Άλαλη ντυμένη στο ασήμι
Σφόδρα απάστραψε η σελήνη
Αντικριστά το αγρίμι λυπημένο
Γρυλίζει γοερά δακρύζει
Θεριό και Θεά στέκουν
Σε δυο κόσμους ανάμεσα
Θρηνητικό σαν μοιρολόι ανατριχιαστικό
Το ουρλιαχτό του ζώου αλώνει
Της ειμαρμένης τα κατάκρημνα
Αινιγματικά της γητεύτρας τα χείλη
Μισάνοιχτα σαν ερινύας μειδίαμα
Σπασμένες ψυχές μοναχικές πλανεύουν
Πένθιμος λύκος ικέτης
Μοιραίο φεγγάρι σπλαχνικό
Αιώνια δεμένοι ανελέητα
Σε ένα πανάρχαιο προσκύνημα
Για μιαν αγάπη χίμαιρα
Που γεννήθηκε στα αστέρια
Και στη γη τιμωρήθηκε
Ακατάπαυστα τη λύτρωση αποζητούν
Μες στα άχραντα της νύχτας σπαράγματα

Σε παλιό καθρέφτη θαμπό ψηλαφώ….
…ραγίσματα από μαύρα του έρωτα φεγγάρια.

©Λεμονιά Γεμουρτζίδου

Ερημία

Το πληγωμένο μου άστρο
- Κι απόψε –
Σαν να ξέμεινε
Από το συνεχές του έρωτος
Φως, τόσο
Που ηθελημένα αφέθηκα
Το σύθαμπο να με ζώσει
Και με ό,τι ανίερο μ' ήθελε
Να με στοιχειώσει
Και τότε...
Σαν να μ' ερωτεύθηκα
Στην παγωμένη του Τίποτα ερημία
Όπου εθεάθη
Στης υπομονής την κλεψύδρα
Αναμετρώντας κόκκο τον κόκκο
Την αναθεματισμένη της άμμου έπαρση
Την πριν του ύστερα...
Και του τι έπεται πριν...
Μετα-χρονικά του μετά...

©Λεμονιά Γεμουρτζίδου