''γιγνόμενα μεν και αεί εσόμενα
έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων η''
Θουκυδίδης
μεθυστικό πιοτό.
Μου 'λεγαν να ποτίσω σιγανά
το δέντρο της εκδίκησης.
Να βάλω ένα χερόβολο
στη θημωνιά της λήθης.
Κι άλλοι με κέντριζαν
να συδαυλίσω τη χόβολη
του δίκαιου κολασμού.
Αυτά μου 'λεγαν.
Κι εγώ θωρούσα ένα σκυλί
να γυρίζει στον εμετό του,
κι άκουγα τον αγέρα να ριπίζει τους θάμνους
και να φέρνει παλιά διδάγματα
στο αδύνατο και ραγισμένο σήμερα.
Κι έβλεπα τον άνθρωπο να προσκυνά
το θλιβερό εικόνισμα του συμφέροντος.
Τον έβλεπα να παίρνει στο τέλος
αυτό που του αξίζει.
Συλλογίστηκα πως στ' αλήθεια δεν γελάστηκα,
που πίστεψα ότι η φύση του ανθρώπου
ποτέ δεν αλλάζει.
Ήταν που θέλησα να διαβώ
κι αυτό το μονοπάτι
για μέτρημα της αντοχής μου απλώς.
Δεν έχασα, γιατί δεν έπαιξα.
Κανείς δεν μπορεί να κερδίσει
τον άνθρωπο που μετράει τον ίσκιο του
μόνο το απόγιομα.
Κανείς δεν μπορεί να μάθει την ελευθερία
σ' ένα πουλί
όταν ελεύθερα πετάει.
Έτσι συλλογίστηκα και τράβηξα
τ' ανηφόρι του πόνου.
Αυγερινός Θ. Ανδρέου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου