Νικηφόρος Πετρουλάκης ... Ένα παράθυρο κλειστό

Ένα παράθυρο κλειστό

από τις γρίλιες βγαίνει φως.
Πώς λαχταρώ, μα δεν τολμώ
να το χτυπήσω...

Και καρτερώ, εκλιπαρώ
και τους θεούς, παρακαλώ,
να το ανοίξεις να σε δω,
να σου μιλήσω....

Σκοτάδι έχει η γειτονιά,
κρύο απόψε παγωνιά,
σε ένα δέντρο ακουμπώ
να μην λυγίσω...

Περνούν της ώρας τα λεπτά
η μοναξιά μου αλυχτά
βγάζω ακόμα ένα τσιγάρο
να καπνίσω...

Μακάρι να ξέρα, τώρα τι σκέφτεσαι.
Να ξανασμίξουμε, πάλι αν εύχεσαι...
Μακάρι να ξέρα, να το τολμήσω
το παραθύρι σου, απόψε, να χτυπήσω...

Κρύο απόψε παγωνιά,
σε μια παλιά μου γειτονιά.
Θηλιά τυλίγει στο λαιμό μου
το σκοτάδι...

Σβήνει του κόσμου μου το φως,
και έμεινα πάλι μοναχός,
χωρίς πνοή, αερικό
μια Πέμπτη βράδυ… 

© 𝓝𝓲𝓴𝓲𝓯𝓸𝓻𝓸𝓼 𝓟𝓮𝓽𝓻𝓸𝓾𝓵𝓪𝓴𝓲𝓼.