Πάνος Κούρβας, Στον Αγιορείτη μοναχό

Ποια μούσα σ’ έχει δασκαλέψει γέροντα
μέσα απ’ της αράχνης τους ιστούς
τα βάσανα των ανθρώπων να διαβάζεις
για να μαντάρεις τα ξέφτια των αξιών του;

Απ’ της ματιάς κείθε την ανθοβόσκητη κοιλάδα
να θωρείς την ελευθερία των λαών
τη σκιαγμένη, μέσα στων περιστεριών τα σμάρια
κυνηγημένη απ’ τα ομόφτερα γεράκια των καιρών.

Άπαντρος εσύ, με σύντροφο την ερημιά
να δείχνεις τα θυμητικά σημάδια της ζωής
μέσα απ’ των γραφών τη χρησμική δύναμη
και με δικαιοκρίτη ποιητή το μάτι.

Με μια γουλιά απ’ τη ζωοπάροχο κρήνη
ημεροσκοπείς σε τόπους εσπέριους
για να σοδέψεις μελίσταχτους καρπούς
μέσα απ’ το ουρανοδούλευτο θείο βιβλίο.

Πόσα μονοπάτια να ’χει η σκέψη σου
για εικονοποιεί τον θάνατο του καθενός
μπρος απ’ τ’ αναμμένο της προσευχής καντήλι
μέσα απ’ τ’ ανερμήνευτο σημάδι κάποιου ερχομού;

Κι όταν βουρκώνει κι αστράφτει ο ουρανός
μέσα στου Θεού την ομοσύνορη χώρα
τα πεινασμένα να σκέφτεσαι εσύ
εκείνα τα παιδιά που χόρτασαν με το κλάμα.

Αυγερινός Θ. Ανδρέου, Η φύση του ανθρώπου

''γιγνόμενα μεν και αεί εσόμενα

έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων η''

Θουκυδίδης

Μου 'παν να κεράσω την κατάρα
μεθυστικό πιοτό.
Μου 'λεγαν να ποτίσω σιγανά
το δέντρο της εκδίκησης.
Να βάλω ένα χερόβολο
στη θημωνιά της λήθης.
Κι άλλοι με κέντριζαν
να συδαυλίσω τη χόβολη
του δίκαιου κολασμού.
Αυτά μου 'λεγαν.
Κι εγώ θωρούσα ένα σκυλί
να γυρίζει στον εμετό του,
κι άκουγα τον αγέρα να ριπίζει τους θάμνους
και να φέρνει παλιά διδάγματα
στο αδύνατο και ραγισμένο σήμερα.
Κι έβλεπα τον άνθρωπο να προσκυνά
το θλιβερό εικόνισμα του συμφέροντος.
Τον έβλεπα να παίρνει στο τέλος
αυτό που του αξίζει.
Συλλογίστηκα πως στ' αλήθεια δεν γελάστηκα,
που πίστεψα ότι η φύση του ανθρώπου
ποτέ δεν αλλάζει.
Ήταν που θέλησα να διαβώ
κι αυτό το μονοπάτι
για μέτρημα της αντοχής μου απλώς.
Δεν έχασα, γιατί δεν έπαιξα.
Κανείς δεν μπορεί να κερδίσει
τον άνθρωπο που μετράει τον ίσκιο του
μόνο το απόγιομα.
Κανείς δεν μπορεί να μάθει την ελευθερία
σ' ένα πουλί
όταν ελεύθερα πετάει.
Έτσι συλλογίστηκα και τράβηξα
τ' ανηφόρι του πόνου.

Αυγερινός Θ. Ανδρέου

Θάνος Τσάμπρας, Η σκιά του Νερού - Παρουσίαση στην Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών

 

Θάνου Τσάμπρα: «Η σκιά του νερού»

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη, 24 Ιανουαρίου, η παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής του Θάνου Τσάμπρα, «Η σκιά του νερού», στην αίθουσα Μιχαήλας Αβέρωφ, της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Πρόκειται για μια συλλογή ποιημάτων με «άρωμα υπαίθρου και αγωνία ζωής», που έρχεται να προστεθεί στα «Πετρολούλουδα» και στην «Πέμπτη Εποχή των αοράτων», που επίσης κυκλοφορούν από την «Παρουσία», ολοκληρώνοντας ένα κύκλο πνευματικής αναζήτησης του δημιουργού με αναφορές στις ρίζες του και σε ιστορίες ρομαντισμού και νοσταλγίας.

Την μυσταγωγική, λογοτεχνική βραδιά, άνοιξε με τον χαιρετισμό του ο Πρόεδρος της Ε.Ε.Λ., Κώστας Καρούσος, Λογοτέχνης, Εικαστικός.

Για το βιβλίο μίλησε η Φιλόλογος, συγγραφέας, Σοφία Σκλείδα.

Απαγγελίες ποιημάτων έκανε με τον δικός της μοναδικό τρόπο η Κατερίνα Ντούγκα - Κοτοπούλου, συνοδευόμενη από τις υπέροχες μελωδίες που εκτέλεσε στο πιάνο η Ουρανία Αργυροπούλου.

Την εκδήλωση προλόγισε και συντόνισε ο εκδότης της «Παρουσίας», Βασίλης Χατζηϊακώβου.

Διαβάζουμε από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

«Από του ουρανού την ξαστεριά,

ως των υδάτων τη σκιά,

βλέπεις το φως, παρατηρείς

το μεγαλείο της δημιουργίας,

της ποίησης των πάντων.»

Από τη συλλογή:

« Βαθιά ποτάμια »

Υπάρχουν μέρες

που βαθαίνουν τα ποτάμια

Η πέρα όχθη

δείχνει μακρινή

Άγρια βροχή

πλημμύρισε τη γη

Και πρέπει να περάσεις

απέναντι, στη στάνη

Έχεις τα ζωντανά εκεί,

μα άφησες και τα παιδιά σου πίσω

Πρέπει να πας

και να γυρίσεις

Κι αν έχεις φόβο μην πνιγείς,

έχεις και λόγους για να ζήσεις

Αρκεί να βρεις κάπου να πατήσεις,

στο νερό σαν περπατήσεις

« Λευκό πανί »

Πάνω από τη θάλασσα

το λευκό πανί μου,

στ΄ ανοιχτά δοκίμασα

την υπομονή μου.

Πάνω από την άβυσσο

την ψυχή μου είδα

και για τον Παράδεισο

έχασα ελπίδα.

Ο Θάνος Τσάμπρας είναι ποιητής, σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας.

Διετέλεσε Γεν. Γραμματέας της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος από το 2015 έως το 2021.

Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Έχει στο ενεργητικό του τις ποιητικές συλλογές: «Απ΄ τον Παράδεισο απ΄ έξω», «Ραγισμένος Χρόνος», «Πετρολούλουδα» και «Πέμπτη Εποχή των αοράτων».

Έγραψε σενάρια για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, καθώς και θεατρικά έργα. Το θεατρικό του «Επτά Σημάδια», είναι έργο-οδηγός εκπαίδευσης και άσκησης θεατρικών ομάδων.

Διετέλεσε στέλεχος του Δημιουργικού Τμήματος σε τηλεοπτικό κανάλι επί σειρά ετών και συνέβαλε στην δημιουργία εκπομπών. Παράλληλα, εργάστηκε και ως υπεύθυνος προγραμματισμού εκπομπών στην ιδιωτική τηλεόραση.

Το 2019, τιμήθηκε για το θεατρικό έργο του «Καρύδια με μέλι», από τον Όμιλο για την UNESCO Πειραιώς & Νήσων.

Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος - Τσάμπρας (senariografoi.gr)

Εργογραφία

(επιλεκτικά)

Κινηματογράφος

Απαγωγή στα τυφλά, ταινία μεγάλου μήκους, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χαρτοματζίδη, 1989

Τηλεόραση

Το Τίμημα, δραματική κοινωνική Σειρά, 26 επεισοδίων, σε σκηνοθεσία Κώστα Μπακοδήμου, Νew Channel, 1992 - 1993

Από το Μικρό στο Μεγάλο, Σειρά βιογραφικών ντοκιμαντέρ, αφιερωμένη στους εκλιπόντες Έλληνες σεναριογράφους και σκιτσογράφους, Κανάλι της Βουλής, παραγωγή Ε.Σ.Ε., 2018 - 2019. Σενάριο, στα επεισόδια: «Μάνος Ελευθερίου», «Άλκης Αλκαίος», «Γιάννης Δαλιανίδης», «Αλέκος Σακελάριος», «Ιακωβος Καμπανέλλης», «Πάνος Κοντέλλης», «Μποστ» και «Αρχέλαος».

Κλασική περίπτωση βλάβης, τηλεταινία, σε σκηνοθεσία Τάκη Βουγιουκλάκη, 1987

Ξαφνικός πειρασμός, τηλεταινία, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χαρτοματζίδη, 1987

Τετ-α-τετ, τηλεταινία, σε σκηνοθεσία Τάκη Βουγιουκλάκη, 1987

Η μαμά μας ζητάει γαμπρό, τηλεταινία, σε σκηνοθεσία Τάκη Σιμονετάτου, 1986

Πρώτη νύχτα γάμου, τηλεταινία, σε σκηνοθεσία Κώστα Μπακοδήμου, 1985

Χωριστές διακοπές, τηλεταινία, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Φουρνιστάκη, 1985

Βιβλία

Ποιητικές συλλογές:

«Πέμπτη Εποχή των αοράτων», Εκδόσεις Παρουσία, 2022

«Πετρολούλουδα», Εκδόσεις Παρουσία, 2020

«Ραγισμένος Χρόνος», Εκδόσεις Ε.Σ.Ε., 2018

«Απ΄ τον Παράδεισο απ΄ έξω», Εκδόσεις Ε.Σ.Ε., 2015

Εξέδωσε επίσης, το θεατρικό «Επτά Σημάδια», Εκδόσεις Ε.Σ.Ε., 2017

και το παιδικό βιβλίο «Ο Πρασινόφτερος και ο Κοκκινολαίμης», με τρία παραμύθια, Εκδόσεις Iason Books, 2018

Θέατρο

«Κλαίρη και Μαρίνα - Τα δάκρυα των αγγέλων», Δραματικός Μονόλογος, 2022 - 23

«Άγριες Ορχιδέες», Κωμωδία, 2020

«Καρύδια με μέλι», Κωμωδία, 2019

«Επτά Σημάδια», Κοινωνικό, 2017

Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, Κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας

Την Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2024, αξιωθήκαμε το κόψιμο της πρωτοχρονιάτικης πίτας στην Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, στην ιστορική αίθουσα Μιχαήλας Αβέρωφ μέσα σε ένα πολύ ζεστό φιλικό κλίμα και με εγκάρδιους χαιρετισμούς και ευχές από τον Πρόεδρο, Κώστα Καρούσο, τα μέλη του Δ.Σ. και τα υπόλοιπα μέλη των διοικητικών οργάνων της ΕΕΛ και όμορφες ευχές από τους λογοτέχνες που παραβρέθηκαν.

Ευχές για ειρήνη, δικαιοσύνη, έμπνευση και έρωτα και παρότρυνση για σθεναρή την παρουσία των λογοτεχνών στον λογοτεχνικό μας οίκο, ώστε να προσπεράσουμε κάθε σκόπελο της εποχής μας, ειπώθηκαν από τους παραβρισκόμενους. 

Το πρώτο κομμάτι ονοματίστηκε στην Ε.Ε.Λ  ενώ το δεύτερο στον εκλιπόντα, μα πάντα παρόντα Παύλο Ναθαναήλ, στη μνήμη του οποίου κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή. 

Η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών δηλώνει δυνατή και παρούσα και συνεχίζει να σχεδιάζει το μέλλον της.

Καλή και δημιουργική χρονιά σε όλους.

Τέχνης τόπος - Σταυρούλα Δεκούλου

     

     

     

     

Λεμονιά Γεμουρτζίδου, Φεγγάρι και Λύκος κι ένα ακόμα ποίημα

Λεμονιά Γεμουρτζίδου

Φεγγάρι και Λύκος

Άλαλη ντυμένη στο ασήμι
Σφόδρα απάστραψε η σελήνη
Αντικριστά το αγρίμι λυπημένο
Γρυλίζει γοερά δακρύζει
Θεριό και Θεά στέκουν
Σε δυο κόσμους ανάμεσα
Θρηνητικό σαν μοιρολόι ανατριχιαστικό
Το ουρλιαχτό του ζώου αλώνει
Της ειμαρμένης τα κατάκρημνα
Αινιγματικά της γητεύτρας τα χείλη
Μισάνοιχτα σαν ερινύας μειδίαμα
Σπασμένες ψυχές μοναχικές πλανεύουν
Πένθιμος λύκος ικέτης
Μοιραίο φεγγάρι σπλαχνικό
Αιώνια δεμένοι ανελέητα
Σε ένα πανάρχαιο προσκύνημα
Για μιαν αγάπη χίμαιρα
Που γεννήθηκε στα αστέρια
Και στη γη τιμωρήθηκε
Ακατάπαυστα τη λύτρωση αποζητούν
Μες στα άχραντα της νύχτας σπαράγματα

Σε παλιό καθρέφτη θαμπό ψηλαφώ….
…ραγίσματα από μαύρα του έρωτα φεγγάρια.

©Λεμονιά Γεμουρτζίδου

Ερημία

Το πληγωμένο μου άστρο
- Κι απόψε –
Σαν να ξέμεινε
Από το συνεχές του έρωτος
Φως, τόσο
Που ηθελημένα αφέθηκα
Το σύθαμπο να με ζώσει
Και με ό,τι ανίερο μ' ήθελε
Να με στοιχειώσει
Και τότε...
Σαν να μ' ερωτεύθηκα
Στην παγωμένη του Τίποτα ερημία
Όπου εθεάθη
Στης υπομονής την κλεψύδρα
Αναμετρώντας κόκκο τον κόκκο
Την αναθεματισμένη της άμμου έπαρση
Την πριν του ύστερα...
Και του τι έπεται πριν...
Μετα-χρονικά του μετά...

©Λεμονιά Γεμουρτζίδου

     

Παντελής Βέλκος, Μοναξιά, απαγγελία

Ο Παντελής Βέλκος γεννήθηκε στη Νεάπολη Νικαίας στον Πειραιά, από γονείς πρόσφυγες. Από μικρός έγραφε. Του άρεσε να ζωγραφίζει με λέξεις την ελπίδα και τα όνειρα. Πρότυπό του ο Νίκος Καββαδίας συντροφιά του σε φανταστικά ταξίδια σε άγονες γραμμές και ο Κώστας Καρυωτάκης συντροφιά στην απώλεια. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, «Η Απουσία σου» και «Εικόνες του ονείρου» και μια έκδοση ποιητικών διαλόγων την «Κρύπτη ποίησης, η καρδιά» με τη συγγραφέα Μαίρη Ηλιάδη. Επίσης συμμετείχε σε τρεις ομαδικές ποιητικές Συλλογές.

Γιάννης Παπαθεοδώρου, Η ωραία Κοιμωμένη, "Επιτύμβιον"

Στο ανάκλιντρο
του χρόνου
πάνω σε κλίνη
αναπαύεις Κοιμωμένη
το μαρμαρωμένο σου
κορμί.
Δεν είσαι ο Θάνατος
είσαι η νιότη
που κοιμάται
γαλήνια στο δεφτέρι
της αιώνιας
αθανασίας
στον κήπο
της Ανατολής.
Ποια σμίλη θώπευσε
το θεϊκό κορμί σου;
Ποιος λίθος λαμπερός
φιλοξένησε
τη μορφή σου;
Ποιος γλύπτης
που το μυαλό του
σάλεψε
στοχάστηκε
τους δεινούς θεούς
της Ηροδότειας
Θεογονίας
του Ύπνου
και του θανάτου;
Ποιο σπάνιο ύφασμα
με τις πτυχώσεις
του αρχαίου
σεντονιού
σκεπάζει
το σφριγηλό σου
σώμα;
Είσαι η κοιμωμένη
Αριάδνη
της Ελλάδας,
του Χαλεπά,
της αίσθησης
του κάλλους
και της μελαγχολίας
στο επέκεινα ...

Πνευμ.δικ. Γ.Π.

    

     

Ο Γιάννης Παπαθεοδώρου γεννήθηκε στη Λειβαδιά Βοιωτίας. Φιλόλογος και Διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών εργάστηκε επί χρόνια στη μέση εκπαίδευση. Η διατριβή του στο Καποδιστριακό πανεπιστήμιο είχε ως θέμα: «Η αισθητική στην ποίηση του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη».
Διατέλεσε διευθυντής στο λύκειο του Μαρασλείου. (26ο Γενικό Λύκειο).
Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την ποίηση. Το 2016 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Καταπίστευμα», το 2017 η ποιητική συλλογή «Νυκτανθή», το 2018 «Αντιφωνίες, Σύγχρονα χορικά», το 2019 «Ανάλεκτα», το 2020 το θεατρικό έργο «Μήδεια ἐν Ἠλυσίοις».

(Πηγή: "Εκδόσεις Φίλντισι", 2021)

Ορφέας Σπαρτιώτης, Τα χρόνια της Βροχής, μελοποιημένη ποίηση

Τα χρόνια της Βροχής,

θα μας θυμίζουν

και θα ορίζουν

το Στίγμα μας.

Εμείς

που δε νιώσαμε τη δροσιά της βροχής,

μα με την άγρια ομορφάδα της

τρανέψαμε,

αρμενίζουμε στα πέλαγα της προσμονής

κλείνοντας τα μάτια. 

Mνήμες 

που έστεργαν να πλανέψουν τον κόσμο 

σαν εικόνες ξεπροβάλλουν 

μα το τραγούδι της βροχής 

ξεδιαλύνει πάντα τις σκοτεινές θύμησες 

των παιδικών μας άστρων 

και έτσι 

ταξιδιώτες της Ελπίδας γενήκαμε 

δοκιμάζοντας τα όρια μας. 

Από την ποιητική συλλογή : '' Νυχτερινή περιπλάνηση στις ανταύγειες του φεγγαριού' [2000]

Αθανάσιος Τρίψας, Σκοταδιασμένη Ανατολή

Δεν είναι Μέση Ανατολή ήλιος κι αν τη διαβαίνει,
είναι μια πληγωμένη γη μ’ αυγή σκοταδιασμένη,
μια σχάση είναι λογικής σε μένος και σκοτάδι,
η πύλη είναι η ανοιχτή που οδηγεί στον Άδη.

Όχι δεν είναι ανατολή, που ‘ρχεται να φωτίσει
τη καταπράσινη αυλή σ’ ησυχασμένη φύση,
είναι η όψη της οργής μια θέα σε αγγελούδι,
κρεσέντο ο αλαλαγμός σε θλιβερό τραγούδι.

Όχι δεν είναι ανατολή το φώς το εγκλωβισμένο,
μες στου θανάτου την καπνιά σε σπίτι ερειπωμένο,
είν’ ο σταυρός κι ο Γολγοθάς πάλι σ’ αθώου πλάτη
ο ‘λεύτερος ο Βαραββάς που αφήνουν οι Πιλάτοι.

Όχι δεν είναι φεγγαριού πέπλο λαμπής η νύχτα,
είν’ ουρανός αιχμάλωτος σε μολυβένια δίχτυα,
είναι φραγμός της χαραυγής πουλιά να κελαηδάνε,
πουλιά με φλόγα στην ουρά εκεί για να πετάνε.

Ανατολή είναι προσμονή της ομορφιάς της μέρας,
κι όχι του τρόμου ο ερχομός πάνω στη ράχη σφαίρας.
Είναι το γλυκοκάλεσμα αγάπης μιας καμπάνας
κι όχι σειρήνες της καταφυγής κι ο θρήνος κάποιας μάνας.

Κι αν έρθει πάλι ανατολή, μ, αχτίδες που ιριδίζουν,
το φως θα ρίξουν σε γοές παιδιών που φτερουγίζουν,
ώσπου στου χρόνου τις στοές κι αυτές να ξεχαστούνε,
και σε άλλη γη άλλες γοές ψυχών να αναδυθούνε.

Κι αυτής της φάτνης αν διαβεί περαστικό τ΄ αστέρι,
για λίγο πάνω θα σταθεί ,κι απ’ της ντροπής το χέρι
μέσ’ τη σιωπή θα οδηγηθεί σε νύχτες φωτισμένες,
μιας και ο τρόμος λεηλατεί τους λιγοστούς ποιμένες.

      

     

O Θανάσης Τρίψας γεννήθηκε στο Αίγιο το 1956, όπου κατοικεί μέχρι σήμερα. Πατέρας δύο τέκνων και γόνος πολύτεκνης οικογένειας. Είναι απόφοιτος Λυκείου. Εργάσθηκε στο Δημόσιο (Ο.Α.Ε.Ε.), από το οποίο αποχώρησε τον Απρίλιο του έτους 2013, λόγω συνταξιοδότησης. Τότε άρχισαν και τα πρώτα βήματά του στον κόσμο της ποίησης. Είναι μέλος του Λογοτεχνικού Περιοδικού "Κελαινώ", στο οποίο δημοσιεύονται ποιήματά του. Έχει συμμετάσχει από τον Απρίλιο του 2014 έως και σήμερα σε Πανελλήνιους, Διεθνείς και Παγκόσμιους Ποιητικούς Διαγωνισμούς, απ' όπου και απέσπασε: Α΄ Βραβείο στον Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του έτους 2016 της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος. Α΄ Βραβείο στον 5ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό που διοργάνωσε η Αμφικτυονία Ελληνισμού. Α΄ Βραβείο στον Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Περιοδικού Λόγου, Τέχνης και Πολιτισμού "Κελαινώ", (2014). Α΄ Βραβείο στον 15ο Διαγωνισμό της Εταιρείας Τεχνών Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου για το ποίημα "Ελάφι και Αγρίμι" με σύνολο 160 στίχων. Α΄ Βραβείο στις κατηγορίες: Ελληνοεμφορούμενη ποίηση, Ρομαντική ποίηση, Στίχος για μελοποίηση στο 30ό Πανελλήνιο Συμπόσιο Ποίησης και Λογοτεχνίας, που διοργάνωσε το Καφενείο Ιδεών Σαλαμίνας. Β΄ Βραβείο στον Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Περιοδικού Λόγου, Τέχνης και Πολιτισμού "Κελαινώ", (2015). Β΄ Βραβείο στην κατηγορία ανέντακτη ποίηση, στο 30ό Πανελλήνιο Συμπόσιο Ποίησης και Λογοτεχνίας που διοργάνωσε το Καφενείο Ιδεών Σαλαμίνας. Β΄ Βραβείο στον 1ο Διεθνή Διαγωνισμό που διοργάνωσε η UNESCO Κεφαλληνίας, Ζακύνθου και Ιθάκης. Γ΄ Βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό που διοργάνωσε η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών Ελλάδος, (2014). Γ΄ Βραβείο στους 31ους Δελφικούς Αγώνες Ποίησης της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, (2016). Γ΄ Βραβείο στον 4ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ποίησης "Βραυρώνια 2014". Γ΄ Βραβείο στο 30ό Πανελλήνιο Συμπόσιο Ποίησης και Λογοτεχνίας που διοργάνωσε το Καφενείο Ιδεών Σαλαμίνας, στις κατηγορίες: Γονεϊκή Ποίηση, Ποίηση Ιδεών, Ποίηση Απόψεων. Έπαινος στον 5ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ποίησης Βραυρώνια 2015. Γ΄ Έπαινος στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης του Αρχείου Ιστορίας και Τέχνης Καισάρειας Κοζάνης. Γ΄ Έπαινος στον Ε' Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Πνευματικής Συντροφιάς Λεμεσού. Τιμητική Διάκριση στον 2ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "Σωτήρης Περτσιούνης" του Λαογραφικού Ομίλου Μελίκης και Περιχώρων. Τέλος, ανακηρύχτηκε "Ποιητής της χρονιάς 2014-2015" από το Λογοτεχνικό Περιοδικό "Κελαινώ" του Λογοτεχνικού ομίλου Ζαλώνη - Ξάστερον. Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι, στο 30ό Πανελλήνιο Συμπόσιο Ποίησης και Πεζογραφίας του Καφενείου Ιδεών Σαλαμίνας με τη συνεργασία του ομίλου UNESCO Πειραιώς και Νήσων "Σικελιανά 2014", με συμμετοχή του σε επτά είδη ποίησης, απέσπασε αντίστοιχα: τρία Α΄ Βραβεία, ένα Β΄ Βραβείο και τρία Γ΄ Βραβεία. Ένα εκ των Α΄ βραβείων που έλαβε αφορούσε σε στίχους για μελοποίηση, με το ποίημα "Σταλαγματιές του Έρωτα". Στα αποκαλυπτήρια της προτομής του Αλέξανδρου Υψηλάντη, που έγιναν στην πλατεία Κολωνακίου, την 30/9/2014, από την Εταιρεία Ελλήνων Ευεργετών, αναγνώστηκε το ποίημά του "Στον Αλέξανδρο Υψηλάντη", το οποίο έγραψε ειδικά για το γεγονός. Μία ιδιαίτερη πλευρά του είναι η ευαισθησία του στα παιδιά, καθώς έχει συνεργαστεί με Νηπιαγωγεία της ευρύτερης περιοχής του Αιγίου, προκειμένου να μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά την αγάπη για την ποίηση, με αποτέλεσμα δύο παιδικά ποιήματά του να έχουν μελοποιηθεί.

ΤΙΤΛΟΣ – Βιβλιοnet (biblionet.gr)

"Κόκκινη Πέτρα" του Αυγερινού Ανδρέου, γράφει η Σταυρούλα Δεκούλου

 

"Προλεγόμενα"

Έχω τη χαρά να κρατώ στα χέρια μου την ποιητική συλλογή του πρώην Προέδρου και νυν Γ.Γ. της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και εκδότη του λογοτεχνικού περιοδικού "ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΕΣ" κ. Αυγερινού Ανδρέου. Είχα την τιμή ο κύριος Ανδρέου να παρουσιάσει το λογοτεχνικό μου έργο εκτενέστατα και με βαθύτατη ανάλυση τον Οκτώβριο του 2023 στην αίθουσα της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και πραγματικά σκέφτηκα πολύ πριν προχωρήσω στην ανάλυση μιας δικής του κατάθεσης, όμως η ποιητική του συλλογή Κόκκινη Πέτρα, με συγκίνησε τόσο που ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ τις σκέψεις μου τόσο μαζί σας, όσο και με τον ίδιο τον συγγραφέα. 

"Κόκκινη Πέτρα",  Αυγερινός Ανδρέου, Αθήνα 2011

Ποίηση σε τρεις τόνους!  Ταξίδι σε τρεις κόσμους!

Ξεκίνησα να διαβάζω την πρώτη ενότητα της ποιητικής συλλογής και έγινα μάρτυρας από το πρώτο της ποίημα μιας ποιητικής κοσμογονίας. Οι στίχοι καταμαρτυρούν τα μυστικά των Θεών στα πρώτα τους βήματα, περιγράφουν μονοπάτια αδιάβατα και στοιχειά χορτασμένα με σάρκα θνητών. Παρακολουθώ σιωπηλή τον μυστικό χορό των νεράιδων και μαγεύομαι. Η  Κόκκινη Πέτρα μου δείχνει πάντα πού πρέπει να στέκομαι κι από πού να φυλάγομαι.

Πλούσια από μαγεία προχωρώ στα στενά της Αρχαίας Αθήνας, στην Αγορά, στα μαγαζιά, στις συζητήσεις μεταξύ των Αθηναίων για το δίκιο των λαών και των ανδρών, για τον άδικο χαμό των ανδρειωμένων. Συντροφεύω τον  Μάνη στο νωχελικό του περίπατο,  οσμίζομαι τη ραθυμία του να βιώσει μια ακόμα ίδια συνηθισμένη πληκτική μέρα και την ίδια στιγμή την ησυχία διαλύει το σφυρί του Κέφαλου που φτιάχνει ο ίδιος την ασπίδα του Αλκιβιάδη. Οι ψίθυροι από τους Αργοναύτες με ακολουθούν ως το τέλος του δρόμου, που χωρίς ντροπή μαρτυρούν τον επεκτατικό σκοπό της εκστρατείας τους. 

Αέρας με πήρε και με μετέφερε σε εκκλησιά μυστική. Εκεί που ο εσπερινός  λειτούργησε για να υμνήσει μιαν όμορφη κόρη και την αδυναμία της σάρκας που ο ίδιος ο Θεός χάρισε στους θνητούς. Εκεί που η ζωή και ο θάνατος ξεθώριασαν για λίγο τα αυστηρά όρια που τους χωρίζουν για να μπορέσει ένας νεκρός να αναρωτηθεί και να ακουστεί και να απογυμνώσει όλα όσα νομίζουμε ότι είναι αληθινά και σημαντικά ενώ στην ουσία μιαν αιθάλη μας ζαλίζει και μας παραπλανά. Στο διπλανό ξέφωτο μια κόρη με το αγαπημένο μου όνομα, η Μυρτώ, κλαίει για τη μάταιη πάλη ενάντια στο κακό και λίγο πιο δίπλα όνειρα ξεχασμένα και απραγματοποίητα αλυχτούν και ξεθωριάζουν στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. 

Τη μελαγχολία της δεύτερης ενότητας, έρχονται να φωτίσουν ρυθμικοί δεκαπεντασύλλαβοι στίχοι που αποκαλύπτουν μπρος μου πίνακες απαράμιλλης ομορφιάς γεμάτοι με ολάνθιστους κήπους μαγικούς. Μαβιά ηλιοβασιλέματα και γελαστές ηλιαχτίδες. Ρόδα και γιασεμιά λούζουν τα μαλλιά μου ενώ δυόσμοι και βασιλικά δροσίζουν την ανάσα μου. Κόρες λιγνές, τοξόφρυδες διαβαίνουν μες στους στίχους και τ' άστρα υποκλίνονται μπροστά στην ομορφιά τους. Στα σύννεφα και στα βουνά ορκίζονται οι νέοι ποτέ δάκρυ και στεναγμός να μην τις ακουμπήσει. Μια πανδαισία λέξεων, μια κατάθεση, αλλοτινή ζηλευτή θυσία στους αρχαίους Θεούς, γεμάτη χρώματα, αρώματα, έννοιες και εικόνες μοναδικής ομορφιάς. 

Ο ποιητής κ.  Αυγερινός Ανδρέου έχει τη δύναμη, που πηγάζει από την αδιαμφισβήτητη γνώση που κατέχει για όσα πραγματεύεται και περιγράφει, να ταξιδεύει τον αναγνώστη σε τόπο και χρόνο μακρινό ακόμα και ανύπαρκτο και όμως να δημιουργεί με τη γραφή του τις προϋποθέσεις εκείνες που του επιτρέπουν να ταξιδέψει, να τρέξει ανάμεσα στους στίχους και να κοινωνήσει τις εικόνες και τα νοήματα που τόσο ανιδιοτελώς του προσφέρει. Ένα ταξίδι ψυχής στον χωροχρόνο που σπάνια έχουμε τη χαρά να απολαύσουμε. 

Αγαπητέ κύριε Ανδρέου, σας ευχαριστώ ειλικρινά για τούτο το απρόσμενο ταξίδι μέσα από τους στίχους σας. 

Μετά τιμής, 

Σταυρούλα Δεκούλου

Βασιλική Κουβελά, "Το ξανθό προσάναμμα" - 13ο φεστιβάλ London Greek Film Festival

Η σκηνοθέτης Βασιλική Κουβελά μοιράστηκε με το Τέχνης τόπος μια πληθώρα αρχείων, κυρίως ταινιών στις οποίες μετέχουν μέλη της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, ανάμεσά τους και ο εκλιπών πρώην Πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, Παύλος Ναθαναήλ. Τις επόμενες μέρες θα έχουμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε κι άλλες παρόμοιες παραγωγές. 

Η κινηματογραφική ταινία «Το ξανθό προσάναμμα», «The blond tinder» της Bασιλικής Κουβελά, που συμμετείχε στο 13ο φεστιβάλ London Greek Film Festival, συγκαταλέχθηκε κι αναδείχθηκε σε μια από τις τρείς κατηγορίες επιλεγμένων ταινιών, στους semi-finalists. Το θέμα είναι από το διήγημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου «Το ξανθό προσάναμμα» και είναι ντοκιμαντέρ με μυθοπλασία. Η ταινία αναφέρεται στην Ελληνο-αγγλική φιλία, τον φιλελληνισμό, τον λόρδο Μπάιρον την αρπαγή των Ελγίνειων από τον Έλγιν και στη μάχη του Ναβαρίνου, που πρώτος έπεσε ο γιός του λόρδου, Φίζροϋ, δόκιμος αξιωματικός του αγγλικού πολεμικού ναυτικού, ο οποίος πήγαινε για συμφωνία ανακωχής, αλλά ο  τουρκο-αιγυπτιακός στόλος τον πυροβόλησε. Αυτός ήταν « Το ξανθό προσάναμμα». 

Παρατίθενται ιστορικά γεγονότα από το 1821-23 έως '27. Το έργο γυρίστηκε στην Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, όπου συμμετείχε και το θεατρικό τμήμα. Γυρίστηκε σε τοποθεσίες του Αγίου Κωνσταντίνου Φθιώτιδος και Καμμένων Βούρλων και συμμετείχε το παραδοσιακό χορευτικό «Αρέθουσα». Τραγούδι και μουσική πλαισίωση: Στέφανος Γεωργιάδης και Γιώργος Μαρινάκης. Ανάμεσα στους ηθοποιούς και ο αείμνηστος Παύλος Ναθαναήλ πρώην πρόεδρος της ΕΕΛ επίτιμος πρόεδρος της ένωσης λόρδου Μπάιρον. 

Η ταινία είναι μεγάλου μήκους και υποτιτλισμένη στα αγγλικά, διατίθεται επίσης σε όποιον ενδιαφέρεται για προβολή. 

Βασιλική Κουβελά Ηθοποιός - Σκηνοθέτης

Αθανάσιος Νασιόπουλος, Στοχασμοί

Φίλες και φίλοι με το ξημέρωμα του νέου χρόνου, άλλη μια φρικτή γυναικοκτονία, άλλη μια δολοφονία παιδιού από την ίδια τη μάνα του, άγριο bullying στα σχολεία, στις πλατείες, στην οικογένεια, ο χουλιγκανισμός στα γήπεδα, η αναρχία στους δρόμους. Η οπλοφορία κοντεύει να γίνει απόδειξη ανδρισμού και ισχύος. Τόσες οι εγκληματικές συμπεριφορές και τα συγκλονιστικά που συμβαίνουν στην κοινωνία μας και εγώ αναρωτιέμαι αν σε αυτή την πολιτεία:

Ακούει κανείς;

Αισθάνεται κανείς;

Αναρωτιέται κανείς που πορευόμαστε ως συλλογικότητα;

Ποιο είναι το αξιακό μας φορτίο;

Ποια είναι τα πρότυπα που προβάλλονται για κοινωνική ανέλιξη, ιδιαίτερα της νεολαίας, ενδιαφέρεται κανείς;

Για τον ηθικό ξεπεσμό και τη βαρβαρότητα ντρέπεται κανείς;

Για την αποστασιοποίηση από την καθημερινότητα και τα κοινωνικά δρώμενα μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων πυρώνει το αυτί κανενός;

Ο έρποντας φασισμός, που εν πολλοίς καλλιεργείται, ο καλλιεργούμενος υπόγεια ρατσισμός, ενοχλεί κανένα;

Τις κραυγές του κόσμου τις αφουγκράζεται κανείς;

Υπάρχει στοιχειώδης ενσυναίσθηση;

Οι τόσες εξουσίες, εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική, εκκλησιαστική, νοιώθουν την ανάγκη να ψάξουν τις αιτίες;

Μήπως φταίει, προβληματίζομαι εγώ τώρα, η αποκοινωνικοποίηση, η ανεργία, η φτώχεια, η περιθωριοποίηση στρωμάτων της κοινωνίας, τα δόγματα ανταγωνισμού και ισχύος που επικρατούν σε όλα τα επίπεδα. Μήπως φταίει το μοντέλο πολίτη που προωθεί η τηλεόραση, η οποία μετατρέπεται μέρα με τη μέρα σε εκηβόλο όπλο συνειδήσεων; Εκπομπές μελετημένες να εθίζουν τον πολίτη σε μια ελαφρομυαλιά και να τον προετοιμάζουν - εκπαιδεύουν για την ανοχή ενός νέου εγκλήματος.

Μήπως η διάλυση της οικογένειας, η ανύπαρκτη κοινωνική παιδεία, μήπως η διάλυση του σχολείου που έχει καταντήσει τον δάσκαλο και τον καθηγητή απλό ηθοποιό στην αίθουσα χωρίς δυνατότητα ακόμα και παρατήρησης στο μαθητή, μήπως η ρημαγμένη κοινωνική συλλογικότητα που έχει φθάσει στα όρια της αναλγησίας ώστε κανένας να μην σέβεται κανένα είναι μια αιτία; Μήπως η ανάπηρη και ελεγχόμενη δικαιοσύνη που δεν εμπνέει εμπιστοσύνη σε κανένα πολίτη (εκτός από τα funds που έχουν τις υπέρ τους αποφάσεις σε μια εβδομάδα), μήπως ο αμειβόμενος χουλιγκανισμός, τον οποίο η επίσημη πολιτεία δεν τολμά να τον αγγίξει διότι οι ολιγάρχες, τα αφεντικά του είναι και καναλάρχες, εκδότες εφημερίδων, πολιτικοί παράγοντες είναι βασική επίσης αιτία στο ξεστράτισμα; Η κατά κοινή ομολογία μη σωστά εκπαιδευμένη αστυνομία μήπως είναι ακόμα μια παράμετρος;

Μήπως τέλος – ίσως έπρεπε να το αναφέρω πρώτο – το κακό παράδειγμα της πολιτείας και των πολιτικών παραγόντων που επωφελούνται της ασυλίας του νόμου (έχουν το ακαταδίωκτο υπουργοί, βουλευτές, τραπεζίτες, μέλη επιτροπών, ουκ έστι αριθμός… κλπ.) είναι μια τρίτη παράμετρος; Έτσι ποιος πιστεύει ότι υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία στην απόδοση του δικαίου. Ότι θα εξιχνιαστούν τα μεγάλα εγκλήματα; Ήδη είναι σε πλήρη εξέλιξη η συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών. Μεθοδεύσεις επί μεθοδεύσεων για τη υπόθεση του βιασμού της ανήλικης στον Κολωνό με στόχο τη συγκάλυψη, φαίνεται ότι εμπλέκονται πολιτικοί παράγοντες, είναι επίσης σε εξέλιξη.

Ακόμα και η πλήρης υποτέλεια των κυβερνητικών αποφάσεων στα κελεύσματα των ισχυρών, το έλλειμμα αξιοπρέπειας αποτελούν κακό παράδειγμα διαπαιδαγώγησης μιας κοινωνίας που χρόνια τώρα στενάζει και νοιώθει ότι υπάρχει από τύχη.

Αν συνεχίσουμε έτσι απλά όλο και πιο συχνά θα ακούμε για βαρβαρότητες, βιασμούς, δολοφονίες, ναρκωτικά και θα λέμε μη χειρότερα. Μήπως σε αυτή τη χώρα κάποιοι θέλουν να επιβεβαιώσουν τη ρήση Γάλλου στοχαστή ότι «ο άνθρωπος είναι και δόξα και ντροπή του σύμπαντος»; Αν συνεχίσουμε έτσι σε λίγο δεν θα μιλάμε για κοινωνία αλλά για «κτηνωνία». Είναι ήδη αργά. Ας αφυπνιστούμε ως κοινωνία, ως πολιτεία, ως εκκλησία, πριν είναι τελείως αργά και ο δρόμος χωρίς επιστροφή.

Αθανάσιος Νασιόπουλος

10/01/2024

     

Ο Αθανάσιος Νασιόπουλος γεννήθηκε το 1953 στην Αμαλιάδα Ηλείας, οι ρίζες του όμως είναι Καλαβρυτινές. Είναι σήμερα Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής από όπου αφυπηρέτησε τον Αύγουστο του 2021

από το Τμήμα Ηλεκτρολόγων και Ηλεκτρονικών Μηχανικών. Πέραν του εκπαιδευτικού έργου προσέφερε τις υπηρεσίες του σε πολλές ιδρυματικές θέσεις του Πανεπιστημίου και του πρώην ΤΕΙ Αθήνας.

Έλαβε το Πτυχίο Φυσικής από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1976 και το Διδακτορικό του τίτλο το 1979, από το Πανεπιστήμιο Paris XI στους τομείς της Ηλεκτρονικής Υψηλών Συχνοτήτων και των Τηλεπικοινωνιών. Εργάστηκε έκτοτε πλέον των 15 ετών ως Μηχανικός Τηλεπικοινωνιών, υπεύθυνος Έρευνας και Ανάπτυξης σε μεγάλες εταιρίες στη Γαλλία όπου έζησε πολλά χρόνια και στην Ελλάδα όπου επέστρεψε το 1985.

Διαθέτει πολλές και σημαντικές δημοσιεύσεις σε διεθνή περιοδικά και πρακτικά διεθνών συνεδρίων στα πεδία που θεραπεύει. Το επιστημονικό του έργο αναγνωρίζεται με πλήθος ετεροαναφορών άλλων επιστημόνων και είναι συγγραφέας τεσσάρων (4) βιβλίων με αντικείμενο την Ηλεκτρονική και τις Τηλεπικοινωνίες.

Υπήρξε υπεύθυνος σημαντικών επιστημονικών και αναπτυξιακών έργων και είναι μέλος σε πολλές επιστημονικές και επαγγελματικές ενώσεις του κλάδου του.

Σημαντικό χρόνο αφιερώνει στην Ποίηση, στη Λογοτεχνία, στον Πολιτισμό και στη μελέτη της Ελληνικής και Παγκόσμιας Ιστορίας. Για τα θέματα αυτά αρθρογραφεί συχνά στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Είναι Πρόεδρος της Πολιτιστικής Ένωσης Αρμπουναίων και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας Καλαβρυτινών Πολιτιστικών Συλλόγων «Αρχαίος Κλείτορας». Έχει τιμηθεί πολλαπλά για τη συνεισφορά του στα πολιτιστικά δρώμενα της Επαρχίας Καλαβρύτων.

Το 2021 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική του συλλογή, με τον τίτλο «Στοχασμοί Ψυχής, Ονείρου Σκέψεις» από τις εκδόσεις Κούρος. Η νέα του ποιητική συλλογή (2023) από τον ίδιο εκδοτικό οίκο έχει τίτλο «Ευθυρρήμονες Λογισμοί». Δυο ακόμα ποιητικές του συλλογές βρίσκονται υπό έκδοση.

Είναι μέλος της Διεθνούς Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εταιρίας Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά, του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων και άλλων Λογοτεχνικών φορέων. Έχει βραβευτεί πολλές φορές σε Ελληνικούς και Παγκόσμιους Λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.

Έργα του υπάρχουν σε αρκετές Ελληνικές Ποιητικές Ανθολογίες και άλλα μεταφράστηκαν και συμπεριελήφθησαν σε Ποιητικές Ανθολογίες στο εξωτερικό. Πολλά ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί.

ΠΡΟΣΩΠΟ – Βιβλιοnet (biblionet.gr)

Αθανάσιος Μπακαλούδης, (Themis Goldenis), "Ο καφενές μου"

Πιαστήκαν οι ιδέες χέρι χέρι,
οι έννοιες και οι γνώσεις γίναν ταίρι
και κίνησαν όλες μαζί να πάνε
στο καφενέ να πιούνε και να φάνε.

Στο καφενέ που άνοιξα προσφάτως.

Τις κέρασα κρασί απ' το κροντήρι,
σαν μέλισσα που κάθεται στη γύρη
μην μου ξεφύγει λέξη σ’ ότι πούνε,
καθάρισα τα αυτιά καλά να ακούνε.
Εκάθησα στη μπάντα αοράτως.

Φαινόταν σαν να ήτανε αδέρφια
σε λίγο σαν ανάψανε τα κέφια.
Τον λόγο πήρε η ελευθερία
ωραία και σεβάσμια κυρία.
Στο χέρι της ένα σπαθί κρατούσε.

Εγώ είμαι η ιδέα η μεγάλη
και σαν εμένα δεν υπάρχει άλλη.
Μόνο εμένα οι τύραννοι φοβούνται
και οι λαοί εμένα επικαλούνται.
Ελευθερία ή θάνατος φωνάζουν.

Για μένα ύμνους τόσους έχουν γράψει
με αίμα και το χώμα έχουν βάψει.
Οι άνθρωποι απ’ τα παλιά τα χρόνια
εμένα θ’ αγαπούν αυτοί αιώνια.
Γέροντες και παιδιά με αγκαλιάζουν.

Τον λόγο πήρε η δημοκρατία
-δεν μας τα λες καλά ελευθερία.
Η φάτσα σου με αίματα βαμμένη
οι εραστές σου σ’ έχουν προδομένη.
Την οικουμένη έχεις καταστρέψει .

Παράδεισος η πρώτη κατοικία
Μα η δική σου η πικρή κακία,
το φίδι έστειλες να τους γελάσει
και τον παράδεισο όπου ήτανε να χάσει.
Τα έθνη το ‘νά στ’ άλλο έχεις στρέψει.

Εγώ είμαι η υψηλή ιδέα αρχαία
αλλά αγέραστη και πάντα είναι νέα.
Κρασί απ’ το ποτήρι μου όλοι πίνουν,
στο όνομά μου όλοι γόνυ κλείνουν.

Τον λόγο πήρε τότε η αναρχία
και ζήτησε να κάνουν ησυχία.
Ακούστε, είπε, όχι θεωρίες
ξενέρωτες και πονηρές κυρίες

Ελευθερία και δημοκρατία
έωλες έννοιες, εμέ ζητούν αιτία.
Στολίζονται και οι δυό με μπιχλιμπίδια
τους οπαδούς μου θεωρούν σκουπίδια,
που κάνουν στις πλατείες φασαρίες

 
Στο καφενέ μου μπήκαν τότε πολισμάνοι.
Και οι κυρίες μας σιωπήσαν μάνι-μάνι.
Και τους κεράσανε κρασί κι αυτοί να πιούνε
και όσα είπανε γοργά να ξεχαστούνε.

 
Εγώ θλιμμένος πήγα κάθισα στη μπάντα.
Και τότε είπα : << Τι έχεις Γιάννη, τι είχες πάντα ...>>

Themis Goldenis
(Αθανάσιος Μπακαλούδης )

Νικηφόρος Πετρουλάκης ... Ένα παράθυρο κλειστό

Ένα παράθυρο κλειστό

από τις γρίλιες βγαίνει φως.
Πώς λαχταρώ, μα δεν τολμώ
να το χτυπήσω...

Και καρτερώ, εκλιπαρώ
και τους θεούς, παρακαλώ,
να το ανοίξεις να σε δω,
να σου μιλήσω....

Σκοτάδι έχει η γειτονιά,
κρύο απόψε παγωνιά,
σε ένα δέντρο ακουμπώ
να μην λυγίσω...

Περνούν της ώρας τα λεπτά
η μοναξιά μου αλυχτά
βγάζω ακόμα ένα τσιγάρο
να καπνίσω...

Μακάρι να ξέρα, τώρα τι σκέφτεσαι.
Να ξανασμίξουμε, πάλι αν εύχεσαι...
Μακάρι να ξέρα, να το τολμήσω
το παραθύρι σου, απόψε, να χτυπήσω...

Κρύο απόψε παγωνιά,
σε μια παλιά μου γειτονιά.
Θηλιά τυλίγει στο λαιμό μου
το σκοτάδι...

Σβήνει του κόσμου μου το φως,
και έμεινα πάλι μοναχός,
χωρίς πνοή, αερικό
μια Πέμπτη βράδυ… 

© 𝓝𝓲𝓴𝓲𝓯𝓸𝓻𝓸𝓼 𝓟𝓮𝓽𝓻𝓸𝓾𝓵𝓪𝓴𝓲𝓼.

Νίκος Πατσιαούρας, στιχο - ποιήματα

Κι όσα δεν πρόφτασες να πεις, τώρα που μίσεψε η ώρα, θα τα κρατήσει το πουλί στα φτερά του...θα τα προσφέρει εκεί, στην ανάσα που αλλοιώνει το φως...Μικραίνει και κρατά μέσα του, όσα αξίζουν να ζήσουν, μια νύχτα ακόμη....

Όλη νύχτα περπατούσα στις εσχατιές των ονείρων και μάζευα τις λάσπες της αμφιβολίας στην άκρη...Για να μπορέσει η αυγή να βρει το μονοπάτι καθαρό, και η αλήθεια τους να φαίνεται με γυμνό μάτι...

Όλα μοιάζουν στάσιμα...Ακίνητες φιγούρες που πάλλονται στον χρόνο της δικής σου δράσης...Αν αποφασίσεις να τους ξεφύγεις ανοίγοντας το βήμα σου, θαρρετά θα σε πάρουν στο κατόπι...Αν ζητήσεις να αναμετρηθείς στα ίσα μαζί τους, βουβά θα σε παρακολουθούν λουφάζοντας σε έναν ίσκιο που σου μοιάζει...

Αν κλείσεις τα μάτια, δεν θα αλλάξει τίποτα...

Αν ανοίξεις τα μάτια, ίσως σωθεί το μέλλον...

Κώστας Αρμεύτης, Ὑπάρχουν Στιγμές

Ὑπάρχουν στιγμὲς

Ποὺ τίποτα δὲν μ’ ἀπομένει

Παρὰ μονάχα ἡ Ποίηση

Φτωχὴ, γυμνὴ καὶ ξένη

Μὰ τῶν ἐρώτων ἀγαπημένη

Ποὺ μέσα στὴν νύχτα τὴν κρύα καὶ παγωμένη

Τῶν ἄστρων τὴ χόβολη ξαίνει

Κι ἀλφάβητο νέο

Ἐμβρίθειας ὑφαίνει.

Πάνος Κούρβας, "Απόψε κάποιος θα χαθεί"

(Ημέρες εμφύλιου μισεμού)

Ανάσα πικραλίδας μοιάζει ο αέρας, μάνα.

Μες στο μπλάβο νεφέλωμα της νυχτιάς

τα κλαψοπούλια και του σκυλιού τ’ αλύχτισμα

μαρτυρούν πως απόψε κάποιος θα χαθεί.

Ψυχρά συναισθήματα κόνεψαν στα σπίτια·

στα σταυροδρόμια η σκιά του ξαγναντευτή

του παπαδάσκαλου και του τοπάρχη

σκιάχτρα γίναν και μεθόρια λίγης γης.

Με ολόβολη γλώσσα είδωλα γοργοκοίταχτα

μολεύουν τις τραγουδιστές προσευχές με συχτήρια

κι η κοινωνία μες στον βόρβορο των παθών

καμινεύει ολονύχτια την ακολουθία της ζωής.

Απ’ αγύρτη μορφωτή, με άλυσο δεμένη

σέρνεται η αρρώστια της γραικιάς·

θρασομανεί σκαρώνοντας μέσα στη σκοτεινιά

ήρωες φιδογέννητους σε δρόμους πλανεμένους.

Η αρετή υποτιμήθηκε μες στον δριμύ Γενάρη

καθώς της πίστης η πέτρα λειχήνεψε

απ’ του μισεμού τ’ αδερφοκτόνο αίμα

για να θυμίζει δεικτικά το αχερόντειο διάβα.

Δεν έχω ματαδεί πιο μαύρη νύχτα

μες στην ασάλευτη παγωνιά, μάνα·

τα παράωρα πρόκαμαν την αυριανή

κι ο πατέρας δεν φάνηκε ακόμα.

Αυγερινός Θ. Ανδρέου, ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΗΣ ΛΥΓΕΡΗΣ

Άκρη, την άκρη πήγαινα, στων μνημουριών την άκρη.

Αγάλια, αγάλια διάβαινα, σαν το κομμένο φίδι,

να μην ταράξω τις ψυχές μες στον βαθύ τους ύπνο.

Κι ακούω βαθύ παράπονο σε λυγερής το μνήμα,

με σπαραγμούς, με κλάμματα και πίκρα των δακρύων:

- “Ανάθεμά σε, νιούτσικε και κλέφτη της αγάπης,

όπου σκληρά μ' αρνήθηκες και μ' έδωσες στο Χάρο.

Εσάπη το κορμάκι μου και λιώσαν τα μαλλιά μου

και τ' ακριβά ματάκια μου δεν βλέπουν, δεν θωρούνε.

- Φυτέψανε στον τάφο μου κυκλάμινα και κρίνα,

φυτέψανε κι αμάραντο και άλλα δυο βοτάνια.

Τα μύρισαν και τα 'φαγαν τ' αγρίμια που διαβήκαν,

κι άλλα ψοφήσαν στο δρομί και άλλα ημερώσαν.

Τα μύρισε κι η μάνα μου και μ' έχει λησμονήσει.

Κι η λησμονιά την έκανε τον όρκο να πατήσει,

που μου 'δωσε σαν μ' έβαλαν το άραχλο το μνήμα,

πως θα 'ρχονταν επιζωής αυγούλα και βραδάκι

να μου κρατάει συντροφιά στον άσωτο το χρόνο.

Θα μου 'φερνε μυρτιές πολλές, κρίνα κι αγριοδάφνες,

της Άνοιξης όλα τα πουλιά, του Μάη τα αηδόνια”.

Τα μάτια μου καρφώθηκαν στην ώρια τη μορφή της

επάνω στην εικόνα της, που ξεχωρίζει ο τάφος.

Και τότε ακούστηκε φωνή απ' το κιβούρι μέσα:

- “ Κι εσύ, ξένε μου, μέριασε, στη στράτα σου να πάγεις.

Δεν θέλω εγώ τη λύπηση μη ξένου, μη διαβάτη”.

Αυγερινός Ανδρέου

«Ο Πατέρας», του Florian Zeller στο ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ - Γράφει ο Νίκος Μπατσικανής

Σπουδαία θεατρική παράσταση με υπέροχες ερμηνείες στο ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ, «Ο Πατέρας», του Florian Zeller

Μετάφραση: Γιώργος Χατζηνικολάου

Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη

Σκηνικά: Γιώργος Χατζηνικολάου

Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος

Βοηθοί σκηνοθέτιδας: Πηνελόπη Σαραφίδη, Μαρία Ζωμοπούλου, Ντίμη Θεοδωράκη

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Σχεδιασμός οπτικής ταυτότητας: Ιωάννης Κ. Τσίγκας

Τρέιλερ παράστασης: Στέφανος Κοσμίδης

Social Media: Δανάη Γκουτκίδου

Διεύθυνση Παραγωγής: Μαρία Αναματερού

Οργάνωση Παραγωγής: Μάρα Κονάκα

Παραγωγή: «Νέο Σύγχρονο Θέατρο»

Ερμηνείες: Περικλής Μουστάκης, Ιωάννα Παππά, Αλέξανδρος Κωχ, Λίλη Τσεσματζόγλου, Κωνσταντίνος Σειραδάκης, Καλλιόπη Παναγιωτίδου

Από το σημείωμα της παράστασης, μεταξύ άλλων, διαβάζουμε: «Ένα σύγχρονο δράμα που πραγματεύεται τα όρια των σχέσεων μέσα σε μια οικογένεια, όταν ο πατέρας νοσήσει με άνοια λόγω γήρατος. Το τραγικό αυτό θέμα προσεγγίζεται με χιούμορ, αλλά και τρυφερότητα, για αυτό και ο ίδιος ο Ζελλέρ το έχει χαρακτηρίσει ως τραγική φάρσα.

Ο Αντρέ, ο πατέρας, είναι σχεδόν ογδόντα χρονών, πάσχει από άνοια και αρνείται να δεχτεί τις νοσοκόμες που προσλαμβάνει η κόρη του για να τον φροντίζουν. Καθώς προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τη νέα κατάσταση, αρχίζει να αμφισβητεί τους αγαπημένους του, την πραγματικότητα γύρω του, ακόμα και το ίδιο το μυαλό του. Η κόρη του, από τη μεριά της, προσπαθεί να βρει τις δικές της ισορροπίες στη ζωή της, προσπαθώντας παράλληλα να ανταποκριθεί στο καθήκον της να φροντίσει τον ηλικιωμένο πατέρα της».

Η παράσταση, όπως τη σκηνοθέτησε εξαιρετικά η Ελένη Σκότη, παρουσιάζει μια διττή εικόνα, δείχνοντας, από τη μια, τα όσα ο πατέρας θεωρεί αληθινά και, από την άλλη, εκείνα που συμβαίνουν πραγματικά. Έτσι, στα μάτια του θεατή, η ιστορία αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Συγχρόνως, οι θεατές προβληματίζονται για το δικό τους μέλλον, όταν φτάσουν σε προχωρημένη ηλικία, αλλά πάσχουν και για τον συνάνθρωπό τους. Οι ανθρώπινες σχέσεις σε αναγκαστική κρίση, τη στιγμή που όλοι γνωρίζουμε πως αυτές έχουν τραυματιστεί ήδη βαθιά, στην ηλεκτρονικο-ποιημένη εποχή μας. Καλογραμμένο έργο, με λεπτές ισορροπίες, για τον άνθρωπο και τα προβλήματα υγείας του, από τον σύγχρονο Γάλλο συγγραφέα και σκηνοθέτη Φλοριάν Ζελλέρ, που έχει γίνει και κινηματογραφική γαλλοβρετανική ταινία (2020), την οποία οι κριτικοί αποθέωσαν και απέσπασε πολλά σημαντικά βραβεία (Όσκαρ ερμηνείας στον Άντονυ Χόπκινς, Χρυσές Σφαίρες, BAFTA, SEZAR, Γκόγια, Βρετανικής Ακαδημίας) κ.ά.

Άξιοι και ταλαντούχοι συνεργάτες της σκηνοθέτιδας συνέβαλαν στο έξοχο αποτέλεσμα. Την ωραία μετάφραση έκανε ο Γιώργος Χατζηνικολάου, στον οποίον οφείλεται και το καλόγουστο σκηνικό. Ταιριαστή και όμορφη η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου. Βοηθοί σκηνοθέτιδας: Πηνελόπη Σαραφίδη, Μαρία Ζωμοπούλου, Ντίμη Θεοδωράκη. Σχεδιασμός οπτικής ταυτότητας: Ιωάννης Κ. Τσίγκας.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών υπήρξαν συναρπαστικές και απογείωσαν την παράσταση. Ο Περικλής Μουστάκης στον ρόλο του πατέρα και η Ιωάννα Παππά, ως κόρη, σε ρεσιτάλ ηθοποιίας. Υποδειγματικές και οι ερμηνείες του Αλέξανδρου Κωχ, της Λίλης Τσεσματζόγλου, του Κωνσταντίνου Σειραδάκη και της Καλλιόπης Παναγιωτίδου, που πλαισίωσαν άριστα, στους δικούς τους ρόλους. Το κοινό, στην κατάμεστη αίθουσα χειροκρότησε όλους τους συντελεστές, στο τέλος, καλώντας τους και ξανακαλώντας τους στη σκηνή. Θερμά συγχαρητήρια!

Διάρκεια: 110 λεπτά

Παραστάσεις: Πέμπτη, στις 21.00. Σάββατο, στις 21.15. Κυριακή, στις 18.00. Τετάρτη, στις 18.15

«Σύγχρονο Θέατρο»

Ευμολπιδών 45, Γκάζι, πλησίον σταθμού Μετρό «Κεραμεικός»

Τηλέφωνο: 210 34 64 380

Εισιτήρια: https://www.more.com/theater/o-pateras/ & 211 77 00000

Μειωμένα εισιτήρια: Μόνο στο ταμείο του θεάτρου: 210 34 64 380

Νίκος Μπατσικανής, ποιητής, συγγραφέας, κριτικός Θεάτρου,

μέλος τής Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών

 

H επιβεβλημένη παραμονή μου στο σπίτι (λόγω covid) μου έδωσε τον χρόνο να δημιουργήσω ένα δωδεκάμηνο ημερολόγιο για το 2024 στολισμένο με στίχους Ελλήνων ποιητών.

Είναι φτιαγμένο με αγάπη και το μοιράζομαι με ΟΛΟΥΣ εσάς.

Αν πατήσετε στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν και να το εκτυπώσετε. Είναι σε μορφή PDF σε μέγεθος Α4.

Σας ευχαριστώ για την μέχρι τώρα κοινή μας πορεία.

Στις δυσκολίες της ζωής απαντάμε με χαμόγελο και δημιουργία.

Την αγάπη μου!

Για να κατεβάσετε το ημερολόγιο πατήστε εδώ

https://drive.google.com/.../1AMc0n2htrdETGJUsvhG.../view...

Μετά τιμής και αγάπης

Καλή Χρονιά

Σταυρούλα Δεκούλου