Πιο αέναη από τον Κύκλο του φεγγαριού.
Πιο εμφύλια απ' την μικρογραφία της καρδιάς σου.
Πιο απέραντη απ' τα αγριεμένα σου συντρίμμια.
Να περπατάς και να χαϊδεύεις τον ξένο πόνο,
έπειτα τον δικό σου.
Οι ισχυροί της Γης είναι όσοι γίνονται ελαστικοί,
για να χωρέσει ο νεογνός κόσμος, μέσα τους.
Να σκεπαστείς με μία μονάκριβη Αγάπη.
Που αντέχει το βάρος σου,
την αναπνοή και το πεπρωμένο σου.
Μιαν Αγάπη ξυπόλητη στις αλάνες.
Να θυμίζει την κληματαριά του παιδικού σου ίσκιου.
Το γλυκό χαμόγελο της γιαγιάς,
που έψηνε ρέγγα καρφωμένη σε πιρούνι,
τις Τετάρτες του Χειμώνα.
Να σκεπαστείς τον Έρωτα και την Αγάπη.
Με τον Μονήρη,
που ξέρει για την γλώσσα των ανθρώπων, πώς είναι μια μα θεϊκή.
Να σκεπαστείς με μίαν Αγάπη.
Όπως το ακροβράχι την απεραντοσύνη της θάλασσας, αγκαλιάζει.
Να σκεπαστείς με μίαν Αγάπη.
Να είσαι ζεστός και προστατευμένος,
εκεί έξω, χιονίζει θλιβερές μονοκρατορίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου