στου αίματος το χρώμα
αφημένο στο έδαφος.
Μια κραυγή πόνου που πνίγεται
από μια λέξη, παιδί μου!
Μια Μάνα που κλαίει
για το σπλάχνο της που πέταξε
με τα φτερά της Λευτεριάς
στους ουρανούς της δόξας.
Μνημείο Ηρώων να θυμίζει
όλους αυτούς που έσβησαν
στο όνομα της δημοκρατίας.
Και γύρω στεφάνια μνήμης
για την ημέρα εκείνη
που χάθηκαν τόσες ψυχές.
Κυλάει το δάκρυ απ' τα μάτια
του αγνού φύλακα της λευτεριάς
στην ανάγνωση των ονομάτων
προφέροντας τη λέξη ΠΑΡΩΝ
στο κάλεσμα τους.
Πάλι η αγνότητα και η Δημοκρατία
δεμένες χειροπόδαρα και θαμμένες,
ξεπουλημένες και προδομένες
από του κάθε Ιούδα το φιλί.
Τώρα όλοι εσείς φυλακίζεται
με της απελπισίας και του Φόβου
τα δεσμά τον άνθρωπο που έδωσε
και τη ζωή του,για να είστε
ελεύθεροι ρίχνοντας τον μέσα
στης λήθης το βούρκο.
Μνημόσυνο για τα νιάτα που πέθαναν
από τα χέρια μιας αντιδημοκρατικής
παράνοιας,χέρια που πάντα θα
υπάρχουν και θα τα συναντάμε
ακόμα και σήμερα,ίσως με άλλη
ονομασία,δικτατορία άλλης μορφής.
Θλίβομαι για τους νέους που έδωσαν
τη ζωή τους για τη Λευτεριά.
Θλίβομαι για τους νέους που τους
έδιωξε από τη χώρα η ίδια τους
η Πατρίδα,όλους αυτούς που τους
πήρε από της Μάνας τους την αγκαλιά.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου
με πρωταγωνιστές τους Φοιτητές
που μαζί τους ξεσηκώθηκε όλος ο Λαός
φωνάζοντας για δημοκρατία ψωμί
κι ελευθερία,ιαχές που έμοιαζαν
σαν να φώναζαν αέρα-αέρα.
Νίκησαν αλλά πληρώνοντας αυτή
τη Νίκη με πολύ αίμα.
που είναι εκείνα τα χρόνια που ήταν
όλοι μια γροθιά.
Τώρα διαλύουν τη χώρα με την
ηλίθια πολιτική τους.
Κλείνω τα μάτια και σαν όνειρο
ακούω στο ραδιόφωνο "Εδώ Πολυτεχνείο"!
Εδώ Πολυτεχνείο ο σταθμός των ελεύθερων Ελλήνων!
Ανοίγω τα μάτια σηκώνω τα χέρια ψηλά
και βγαίνει απ τα στήθια μου μια κραυγή
Γιε μου ακούς φωνάζουν ξανά.
"Εδώ Πολυτεχνείο" - "Εδώ Πολυτεχνείο"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου