Να προσέχεις. Όταν ξέγνοιαστη ισορροπείς πάνω στη ράγα μιας σιδηροδρομικής γραμμής με τις πατούσες σου γυμνές και τότε η ράγα μεταμορφώνεται σε φίδι φαρμακερό που στρέφεται εναντίον σου.
Να προσέχεις. Όταν μια ράγα σκουριασμένη που πατάει πάνω σε τραβέρσες φαγωμένες από το σάλιο των καιρών, σε παρασέρνει σε σήραγγα παλιά, σκοτεινή, οξειδωμένη στο ανελέητο πέρασμα του εκτελεστή χρόνου.
Να προσέχεις. Όταν βρεθείς ανάμεσα σε δύο σταματημένα τραίνα που κρυφό σκοπό έχουν να σε συνθλίψουν. Με τα χρώματα αλλοιωμένα, τα τζάμια σπασμένα, τις μηχανές τους παρατημένες, ακίνδυνες. Κι όμως τόσο επικίνδυνα.
Να προσέχεις. Τα παρατημένα οικόπεδα δίπλα σε παλιές ρεμίζες. Εκεί που ο άνεμος παίζει με φύλλα εφημερίδας κιτρινισμένα αφού κατουρημένα από μικρά αγόρια και κορίτσια είναι. Και με τσουκνίδες ως το γόνατο.
Να προσέχεις. Τον πανικό που παραφυλάει στους σταθμούς. Σφυρίγματα, μυρωδιά ντήζελ, πολυέλαιοι σε αίθουσες ψηλοτάβανες, δήθεν πολυτελείς, βιασύνη, κλεφτρόνια, αρβύλα, ζητιανιά, καφές βαπορίσιος, τσάι τάχα μου ατ φάιβ ο κλόκ, στο τέλος της αποβάθρας ένα ζευγάρι πηδιέται όρθιο, κόντρα στον τοίχο, στο βάθος κόκκινα, πορτοκαλί και πράσινα φωτάκια από τους σηματοδότες, χρωματίζουν τις γυαλιστερές ράγες.
Να προσέχεις όταν με ψάχνεις αγάπη μου.
Γιατί κάπου εκεί, εκεί που οι τροχοί τσιρίζουν καθώς σέρνονται πάνω στις ράγες, και οι επιβάτες κρατιούνται από τις χειρολαβές, κάπου εκεί κοντά με έχουν δικάσει να ζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου