«Ο Αλαφροΐσκιωτος - μια δεισιδαιμονία της Κρήτης», των Θανάση Σάλτα και Ιωάννας Μαστοράκη, στο Θέατρο "Λύχνος", Με τη ματιά του Πάνου Κούρβα

Ο ΑΛΑΦΡΟΪΣΚΙΩΤΟΣ

"μια δεισιδαιμονία της Κρήτης"

(Με τη ματιά του Πάνου Κούρβα)

Οι θύμησες είναι αυτές που κάνουν μια κοινωνία να δεθεί κλεισμένη στα ενδότερα του τόπου της, ανήμπορη να σπάσει τα δεσμά που της κληροδότησε ο πόλεμος και το άδικο φευγιό των κατοίκων της.

Λένε πως εκεί, στα θυσιαστήρια της χαράς και της ελπίδας, ο τόπος κρατά και οι άνθρωποί του παλεύουν να λευτερωθούν από την εσωτερική τους σκλαβιά για να μπορέσουν να οδηγήσουν στο φως της ζήσης τους, μέσα από τις πατροπαράδοτες αξίες, το πεπρωμένο τους.

Το σπιτικό τους στοιχειώνει, μέσα του κονεύουν φαντάσματα, νεράιδες και αόρατες σκιές που μόνο ένας αλαφροΐσκιωτος μπορεί να διακρίνει, γιατί γεννιούνται μέσα στα σκοτεινά βάθη του υποσυνείδητου.

Έναν τέτοιο συνάντησα μια Κυριακή απόβραδο να χορεύει αντάμα με την υπαρξιακή του υπόσταση υπό τους ήχους της κρητικής μουσικής, ξεστομίζοντας με κλαυσίγελο αλήθειες που πονούν.

Ο δαίμονας με μορφή ρασοφόρου μηχανεύεται τεχνάσματα, προκειμένου να αδράξει μέσα από τα χέρια της μάνας την αέρινη ύπαρξη της κόρης της και να τρυγήσει την παρθενική της υπόσταση που έχει ορεχτεί, εκμεταλλευόμενος την ένδεια και την ανημποριά των δικών της.

Οι ονειροφαντασίες που σκορπούν οι ριπές των ανέμων δημιουργούν ένα νοσηρό κλίμα, αναστατώνοντας την οικογενειακή εστία, κάνοντας παράφορες τις στιγμές της και απομακρύνοντας των συναισθηματικών ενστίκτων την αποφόρτιση.

Διαφαίνεται ολοφάνερα πως ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να πιαστεί σε τέτοιες περιπτώσεις από μια ανώτερη δύναμη.

Για να εξαγνιστεί, πίνει το νερό της λησμονιάς κάτω απ’ την αόρατη παρουσία των υμνωδών, σπιρουνίζοντας το θανατικό που προέρχεται από την ανάγκη να συμφιλιωθεί μ’ ένα κομμάτι του εαυτού του, αγωνιζόμενος ως το τέλος και υποστηρίζοντας την παρουσία του στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Ενίοτε, βάζει ως ασπίδα την υποστηρικτή του παρουσία μπροστά από τους ομόαιμούς του και για να πορευτούν με αξιοπρέπεια φτάνει να προκαλέσει ακόμα και τον θάνατο, γνωρίζοντας πως όλοι κρατούν το βάρος των αμαρτιών τους στο διάβα της επίγειας ζήσης τους.

 

Πάνος Κούρβας

  Λογοτέχνης.