ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΔΕΚΟΥΛΟΥ
«Ασυνόδευτο ταγκό»
Εκδόσεις Δρόμων, 2022
(Με τη ματιά του Πάνου Κούρβα)
Η Σταυρούλα Δεκούλου, έχοντας ως μόνο όπλο την πένα της και οπλισμένη με γνώση και φρόνηση, καλεί τους κυριευμένους από τα πάθη της σάρκας να σφεντονίσουν μακριά την πέτρα της σκληρότητας και μέσα από το βιβλίο της να λάβουν ως ίαμα το χαροποιό άγγελμα της αγάπης, να νοιώσουν τη θωπεία του ήχου από τις αύρες λέξεις της και να ζήσουν τον έρωτα σαν πρωτόσχολοι μαθητές στη χορεία της θαυματουργίας και των ωραίων ελπίδων.
Σε κάποιο σημείο γράφει:
«Ο δικός μου Θεός//έχει διάφανο χρώμα
δεν πατάει στο χώμα//είναι αέρας γυμνός»
Η γραφή της ποιήτριας φαίνεται πως μέσα από της υπάρξεώς της τα έγκατα δημιουργεί φωνές, κρατώντας άγρυπνες τις αισθήσεις, για να παραμείνουν ανθισμένες οι θύμησες. Ρυθμίζει τους κραδασμούς της ψυχής της, για να αναδειχθούν με τη μεστωμένη ψίχα της ρητορικής της δεξιοτεχνίας ενστάλακτα λόγια, δεμένα με νοηματική αρτιότητα, ώστε να αναδυθούν ως αχνό άρωμα και να γίνουν ολόθερμο πύρωμα κάθε ραγισμένης καρδιάς.
Κάπου αλλού γράφει:
«Είναι η ανάσα σου λίβας ζεστός//στης ψυχής το χειμώνα
και η φωνή σου λινή φορεσιά//στης νύχτας τη γύμνια»
Η ποιήτρια, οπαδός της τέχνης του λόγου και με αξιοπρόσεκτη ενίοτε εξομολογητική τάση, γίνεται δέκτης και κατ’ εξακολούθηση πομπός, κεντρίζοντας τις αναμνήσεις, κρατώντας ολάνοιχτες τις κυψελίδες της μνήμης της, αφήνοντας το συναίσθημα ελεύθερο να λειτουργήσει, καλώντας τα «θέλω» του αναγνώστη να εισέλθουν και από εκεί να ακολουθήσουν το φωτεινό μονοπάτι του έρωτα, που καταλήγει σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η άνοιξη της ζωής με τους πολλούς Απρίληδες. Του υπόσχεται για το ταξίδι του: «Καντήλι θ’ ανάψω να φωτίζει τη ρότα σου», την πορεία του στον έρωτα και τη ζωή.
Η σεμνότητα του ύφους της χαρακτηρίζεται από ζηλευτή ορθοέπεια και οι στίχοι της συνθέτουν με καλλιέπεια την ελληνική γλώσσα.
Είναι στρατευμένη με πειθαρχικό λόγο μέσα σε μια δομή ενός ευρύτατου φιλοσοφικού ορίζοντα. Εκεί επιστρατεύει τις ηθικές αξίες του ανθρώπου, τις ζυμώνει με τις κρουστές της εκφράσεις, για να συσσωρευτούν στην άκρη της πένας της, να διαχυθούν ως ερωτικό σάλπισμα οι πνευματικοί της ιριδισμοί και να γίνουν βάλσαμο παρηγοριάς των λαβωμένων εραστών και φτέρωμα στην ψυχή του αναγνώστη.
Όποιος προσεγγίζει τη γραφή της, εύκολα διαπιστώνει τον εσώτερο πλούτο τής δημιουργικής της πνοής και την ποιητική της ενόραση, που εξωτερικεύει την ευγένεια της ψυχής της.
Για ένα ερωτικό κάλεσμα γράφει:
«Έλα σαν στεφάνι μαγιάτικο//να υποδηλώσεις την κυριαρχία της άνοιξης
έλα σαν άνεμος ντυμένος//τη φορεσιά της λαχτάρας»
Ο αναγνώστης νοιώθει την αισθαντικότητα της φωνής της σαν αγιόκλημα που τυλίγεται γύρω του, γεύεται τα φωνήεντα και τις διφθόγγους σαν οπωρικό κρασί και μέσα από τους φλογανθούς της ματιάς του φαντάζουν αηδόνια να χαμοπετούν σε πτήσεις γαμήλιες.
Διαβάζοντας, το μυαλό τού αναγνώστη γεμίζει από έγνοιες, ο λογισμός του αναφτερίζει, η καρδιά του κεντρίζεται από λαχτάρες και ο ψυχισμός του τυλίγεται από τα πλοκάμια της αγωνίας.
Όλα τα ποιήματα της λογοτέχνιδας μοιάζουν χεροδουλεμένα κεντήματα με τη χρωστική ποικιλία της τεχνικής της. Εκεί, μέσα στον σταυροβελονιασμένο καμβά της ανοίγει το εξομολογητήριο για να συναγροικιθούν όλες οι ψυχές, οδηγούμενες στον στέρεο δρόμο των σκέψεων, και να τρυγήσουν μέσα από την ποιητική της κυψέλη το μέλι των επιθυμιών τους. Εδώ, ο ίδιος ο αναγνώστης δένει την ποιήτρια σαν μια ακόμα μέλισσα στο σμάρι των φτασμένων της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Στον λογοτεχνικό της ιστότοπο «Τέχνης Τόπος» κρατά ξάγρυπνη τη συγγραφική συνείδηση. Σ’ αυτό το πλατύρροο διαδικτυακό ποτάμι αγωνιά να διαχέεται ο αρμονικός αχός της ροής του, πλημμυρισμένος από ειλικρίνεια, και ν’ ανθούν τα λουλούδια της ζωής στη συναισθηματική της μικροπαλίρροια, ενώ ο επισκέπτης θα γεύεται μέσα από την πλούσια σε τρυφερότητα πνευματική της καλλιέργεια τον διανθισμένο στοχασμό με τη λεπτή γεύση της θελκτικής γοητείας.
Η ποιήτρια, σαν Πρωτέας του λόγου, φαίνεται ν’ ακολουθεί τις ποιητικές εμπνεύσεις μιας μούσας, δίχως να κουράζει με το σύμμικτο ύφος του λυρισμού και της ηθελημένης πεζολογικής έκφρασης, συνταιριάζοντας την αρμονία με την πρωτοτυπία και φυτεύοντας μέσα στον πυρετό των καιρών τον γεμάτο ψίχα λογοτεχνικό της σπόρο.
Ίσως, μέσα από την επιστημοσύνη τής νοσηλευτικής που υπηρετεί να έχει στην κατοχή της την πολυπόθητη επουλωτική ένεση για την ποιητική αβιταμίνωση της εποχής μας.
Αγαπητή Σταυρούλα,
Να παραμείνεις πάντα λαμπερή, αφοσιωμένη στον καθαρό λόγο.
Να μην πισωστρατίσεις ποτέ και με τον αξεδίψαστο πόθο της ποιήτριας να κρατάς τον καθρέφτη των περιπετειών στην πορεία της κοινωνικής μας ζωής.
Να συνεχίσεις να διακονείς στον χώρο της λογοτεχνίας, θα έλεγα και της κριτικής.
Να αντιστέκεσαι στη φθορά της καθημερινότητας, μετουσιώνοντας τα γεγονότα της εποχής σε τέχνη και στο πρόσωπό σου ν’ αντικατοπτρίζονται οι ελπίδες.
Να παραμείνεις μια σεμνή και αθόρυβη σκυταλοδρόμος του ελληνικού πνεύματος, που μοχθεί επίμονα στον βίο των γραμμάτων.
Πάνος Κούρβας
Λογοτέχνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου