Πάνος Κούρβας, Η κατάρα του γηγενή

Δε φωτίζεται πια από τ’ άστρο της η Βηθλεέμ
έσβησε ζωγραφικά πάνω στην εβραϊκή σημαία.
Έπαψε κι ο σταυρωτής να σφυρηλατεί καρφιά
τα στέλνει τροχιοδεικτικά από της κόλασης τον κρατήρα.

Δεν υπάρχουν άχραντα μονοπάτια στη Γάζα
για να ψελλίσουν οι άνθρωποι το «ωσαννά».
Παλαίστρα έγιναν απ’ τον δικαιοκρίτη του κόσμου

για να διαφεντέψει των θρησκειών τη ρώμη.

Απ’ την απεσταλμένη σημιτική λάβα
χλωμοφωτίζονται πια οι άγιοι τόποι.
Κι αν η Παλαιστίνη δεν ορίζει τη γη της
έμαθε τον λαό της κάτω από δαύτη να ζει.

Με της Νεκράς Θάλασσας το νερό
λούζονται τα παιδιά στου Ιορδάνη την όχθη.
Κι ένας Ηρώδης απόμερα ακονίζει τα σύνεργα
πριν τη διδαχή να τα σφαγιάσει

Αόρατος εχθρός με της ντροπής τον φερετζέ
θαυμάζει τη δίγλωσση όχεντρα που έχει εκκολαφτεί.
Κι ο ανόριστος αφέντης συνομιλεί με τον δήμιο
μπρος σε μια μάνα που ’χει δέκα παιδιά παιδιά της.

Αδύνατον χρόνια μετά το χώλιασμα του Θεού
να μοιραστεί το τελευταίο ιμάτιο του Ναζωραίου
καθώς ο Δαβίδ έχει για μόνιμο σύνθημά του
«Τα εμά εμά και τα σα εμά»...