‘’ΔΟΚΤΩΡ ΓΚΛΑΣ’’ του Γιάλμαρ Σέντερμπεργκ, Θέατρο Φούρνος, γράφει ο Άγγελος Μαρίνος

Γιάλμαρ Σέντερμπεργκ

‘’ΔΟΚΤΩΡ ΓΚΛΑΣ’’

Ο θεατής θα παρακολουθήσει αυτό το καλογραμμένο κείμενο του Γιάλμαρ Σέντερμπεργκ, σε μετάφραση της Αγγελικής Νάτση!, να παίρνει ‘’σάρκα και οστά’’ στη σκηνή, σε γοργούς ρυθμούς, μ’ έναν θίασο που ανταποκρίνεται με πληρότητα στις απαιτήσεις του.

Μιας και μιλάμε όμως για θέατρο, σπουδαιότητα έχει και η θεατρική διασκευή από τον Άγγελο Χατζά!

Δεν επιλέγω ν’ αποκαλύπτω την πλοκή και το φινάλε, για να υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον θεατή.

Παρακολουθώντας την παράσταση, ‘’μπαίνεις’’ όλο και περισσότερο σ’ ένα περιβάλλον νουάρ, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, τρέλας και λογικής. Ταυτόχρονα, διέτρεχαν τον λόγο και τη δράση φροϋντικές αναφορές, ειρωνεία και υπονοούμενο χιούμορ και σε πολλά χρονικά σημεία ένας ερωτισμός, αλλά και φόβος για κάτι αναπάντεχα κακό.

Αναδεικνύονταν ηθικά ταμπού και θρησκευτικά θέσφατα, που υπογραμμίζονταν εύστοχα και φυσικά οι οικογενειακές σχέσεις και οι κοινωνικές δομές.

Σε πολλά σημεία του έργου υπάρχουν σκωπτικοί σχολιασμοί που θα μπορούσαν να βγάλουν, ακόμα και αβίαστο γέλιο… πικρό ναι!… αλλά δεν ήταν σκηνοθετική οδηγία για να πλασαριστούν  μ’ αυτόν τον τρόπο.

Όλα τα παραπάνω, αποδίδονταν μ’ έναν πολύ συγκρατημένο και ‘’ευγενικό’’ τρόπο, σκόπιμα διδαγμένο απ’ τον σκηνοθέτη Άγγελο Χατζά. Τους οδήγησε σε μια πολύ καλή παράσταση! Σε μια αρμονία και ισορροπία δημιουργείται η θεατρική συνθήκη, αναδεικνύοντας τις αρετές του έργου.

Σ’ αυτό το ημερολόγιο, ο Δόκτωρ Γκλας, ακροβατεί μεταξύ του κοινού δικαίου, αλλά και του ιδίου οφέλους. Θα μπορούσαμε να πούμε πως προσπαθεί να κατανοήσει την ανθρώπινη ύπαρξη και μέσα απ’ αυτό να ‘’κερδίσει’’ την γνώση της ύπαρξής του. Είναι ευφυής και χειρίζεται άψογα τους άλλους. Αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους μόνο με επιστημονικό τρόπο. Αισθάνεται διανοητικά ανώτερος και ταυτόχρονα περιφρονεί τον εαυτό του. Δεν του αρέσει η εμφάνισή του, αλλά ούτε κι ο χαρακτήρας του. Δεν έχει αποφασίσει τι είναι ο γιατρός. Αναλογίζεται: ‘’Ένας γιατρός πρέπει να ‘ναι ή φιλάνθρωπος ή φιλόδοξος’’…

Διακατέχεται από μια τάση να φτιάχνει στο μυαλό του ιστορίες (‘’υποθέσεις εργασίας’’), που του ‘’τρώνε’’ πολύ από τον χρόνο σκέψης του και ταυτόχρονα υπάρχουν υποχρεώσεις που δεν τον αφήνουν να σκεφτεί. Βρίσκεται σε μια δίνη και όλα γύρω του περιστρέφονται σε κύκλο. Από σκοτάδι σε σκοτάδι. Βάζει αδιάκοπα στον εαυτό του ερωτήματα που δύσκολα μπορούν ν’ απαντηθούν απ’ τον μέσο άνθρωπο της κοινωνίας της εποχής του (Στοκχόλμη στις αρχές του 1900). Στη διαπλοκή της σκέψης, για μια συγκεκριμένη και ιδιαίτερη πράξη, με πράξη βοήθειας προς τον συνάνθρωπο, παραπαίει, γιατί καταλαβαίνει πως έχει συμφέρον! Μπαίνει στο παιχνίδι της βοήθειας, έχοντας στόχο το προσωπικό όφελος. Στην πορεία τα πράγματα μπαίνουν στη φάση της μεγάλης απόφασης να πραγματώσει την ιδιαίτερη αυτή πράξη, που όμως θα του αποφέρει προσωπικό όφελος!

 

Στο ρόλο του δόκτωρος Γκλας, ο Άγγελος Χατζάς, εντυπωσιακός, γεμάτος ενέργεια!

Στο ρόλο της Χέλγκα, η Αργυρώ Λογαρά, με λαμπερή παρουσία και σκηνική συνέπεια!

Ο Γιάννης Νικολάου, στο ρόλο του πάστορα Γκριγκόριους, απολαυστικός με εσωτερικότητα!

Ο Φώτης Τσοτουλίδης, στο ρόλο του εραστή Ρέκε, καταπληκτικός!... σε πείθει!

Είμαι υποχρεωμένος ν’ αναφερθώ ξεχωριστά, τιμώντας την δουλειά των συναδέλφων και τον ιδρώτα τους στο σανίδι! Εξάλλου, θα κρίνετε μόνοι σας!

Όμως, δεν μπορώ και να μην αναφερθώ ιδιαίτερα στη σπουδαία δουλειά του σκηνοθέτη Άγγελου Χατζά! Ευφυής το λιγότερο! Έπλεξε και ανέδειξε ισότιμα τους ρόλους με αρμονία, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τα φυζίκ των ηθοποιών, αλλά και τις υποκριτικές τους δυνατότητες!

Η μουσική, τόση-όση και όπου χρειαζόταν!

Τα σκηνικά και τα κοστούμια άψογα!

Μια παράσταση καταπληκτική!... και το υπογράφω! Δεν πρέπει να την χάσετε!!!

Άγγελος Μαρίνος

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, θεατρικός συγγραφέας

Θέατρο ‘’ΦΟΥΡΝΟΣ’’

Κάθε Παρασκευή & Παρασκευή, 21.00

Μαυρομιχάλη 168, τηλ.: 2106460748

Παραγωγή @neapolis_theater_company

 

Παίζουν: Άγγελος Χατζάς, Αργυρώ Λογαρά, Γιάννης Νικολάου, Φώτης Τσοτουλίδης

Μετάφραση: Αγγελική Νάτση

Διασκευή - Σκηνοθεσία: Άγγελος Χατζάς

Σκηνικά - Κοστούμια -Φωτισμοί: Αλέξανδρος Κομπόγιωργας

Μουσική: Βασίλης Χρηστακέας

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Μποτονάκης

Υπεύθυνος επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης

Επιμέλεια ανάρτησης : Σταυρούλα Δεκούλου

«Ο Αλαφροΐσκιωτος - μια δεισιδαιμονία της Κρήτης», των Θανάση Σάλτα και Ιωάννας Μαστοράκη, στο Θέατρο "Λύχνος", Με τη ματιά του Πάνου Κούρβα

Ο ΑΛΑΦΡΟΪΣΚΙΩΤΟΣ

"μια δεισιδαιμονία της Κρήτης"

(Με τη ματιά του Πάνου Κούρβα)

Οι θύμησες είναι αυτές που κάνουν μια κοινωνία να δεθεί κλεισμένη στα ενδότερα του τόπου της, ανήμπορη να σπάσει τα δεσμά που της κληροδότησε ο πόλεμος και το άδικο φευγιό των κατοίκων της.

Λένε πως εκεί, στα θυσιαστήρια της χαράς και της ελπίδας, ο τόπος κρατά και οι άνθρωποί του παλεύουν να λευτερωθούν από την εσωτερική τους σκλαβιά για να μπορέσουν να οδηγήσουν στο φως της ζήσης τους, μέσα από τις πατροπαράδοτες αξίες, το πεπρωμένο τους.

Το σπιτικό τους στοιχειώνει, μέσα του κονεύουν φαντάσματα, νεράιδες και αόρατες σκιές που μόνο ένας αλαφροΐσκιωτος μπορεί να διακρίνει, γιατί γεννιούνται μέσα στα σκοτεινά βάθη του υποσυνείδητου.

Έναν τέτοιο συνάντησα μια Κυριακή απόβραδο να χορεύει αντάμα με την υπαρξιακή του υπόσταση υπό τους ήχους της κρητικής μουσικής, ξεστομίζοντας με κλαυσίγελο αλήθειες που πονούν.

Ο δαίμονας με μορφή ρασοφόρου μηχανεύεται τεχνάσματα, προκειμένου να αδράξει μέσα από τα χέρια της μάνας την αέρινη ύπαρξη της κόρης της και να τρυγήσει την παρθενική της υπόσταση που έχει ορεχτεί, εκμεταλλευόμενος την ένδεια και την ανημποριά των δικών της.

Οι ονειροφαντασίες που σκορπούν οι ριπές των ανέμων δημιουργούν ένα νοσηρό κλίμα, αναστατώνοντας την οικογενειακή εστία, κάνοντας παράφορες τις στιγμές της και απομακρύνοντας των συναισθηματικών ενστίκτων την αποφόρτιση.

Διαφαίνεται ολοφάνερα πως ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να πιαστεί σε τέτοιες περιπτώσεις από μια ανώτερη δύναμη.

Για να εξαγνιστεί, πίνει το νερό της λησμονιάς κάτω απ’ την αόρατη παρουσία των υμνωδών, σπιρουνίζοντας το θανατικό που προέρχεται από την ανάγκη να συμφιλιωθεί μ’ ένα κομμάτι του εαυτού του, αγωνιζόμενος ως το τέλος και υποστηρίζοντας την παρουσία του στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Ενίοτε, βάζει ως ασπίδα την υποστηρικτή του παρουσία μπροστά από τους ομόαιμούς του και για να πορευτούν με αξιοπρέπεια φτάνει να προκαλέσει ακόμα και τον θάνατο, γνωρίζοντας πως όλοι κρατούν το βάρος των αμαρτιών τους στο διάβα της επίγειας ζήσης τους.

 

Πάνος Κούρβας

  Λογοτέχνης.

 

"Αντίο μαμά", Τάνιας Χαροκόπου, γράφει ο Άγγελος Μαρίνος

 ΕΙΔΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ…

 

Tάνιας Χαροκόπου
Αντίο μαμά

Σκοτάδι… Μουσική …
Τριγυρνά μες στο δωμάτιο σαν αγρίμι…
Μονολογεί νευριασμένη και πικραμένη…
Τσακώθηκε με το καμάρι της… τον γιο της… για…
Αυτός έφυγε…
Εκείνη θυμάται τα προηγούμενα χρόνια…
Ο σύζυγος τους άφησε…
Ο γιος φεύγοντας έχει αφήσει ένα γράμμα…
Δεν το ανοίγει…
Φοβάται…
Κι όταν τελικά αποφασίζει να το διαβάσει…

Μονόλογος… καλογραμμένος! Ανθρώπινος… απαιτητικός…
Πλούσιος σε νοήματα και συναισθήματα.
"Κατεβαίνει"  αβίαστα στο κοινό!

 

Υπογράφει η Τάνια Χαροκόπου!
Ζωντανεύει στη σκηνή από την χαρισματική Μαρία Παπαλάμπρου!
Η σκηνοθετική προσέγγιση του Λεωνίδα Λοϊζίδη,
δίνει τη δυνατότητα στην ερμηνεύτρια, να πλησιάσει το εξαιρετικό!
Η μουσική και οι φωτισμοί, συνοδοί της πορείας.
Τα σκηνικά λιτά και λειτουργικά.

Η κίνηση της Μαρίας Παπαλάμπρου προσεγμένη,
δεν καταφεύγει σε "θεατρινισμούς" και υπερβολές!
Ο θεατής δεν βαριέται! Κατανοεί και συμπάσχει!

Μια αξιόλογη παράσταση που πρέπει να δείτε!!!

Άγγελος Μαρίνος

σκηνοθέτης – ηθοποιός – θεατρικός συγγραφέας

 

Ερμηνεύει η Μαρία Παπαλάμπρου
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Λεωνίδας Λοϊζίδης
ΜΟΥΣΙΚΗ: Βασίλης Βασιλειάδης
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Κώστας Αγγέλου, NoDARK
ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Κωνσταντίνος Βαρελίδης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Δημήτρης Καφετζής
Τη Μαρία Παπαλάμπρου ντύνει ο οίκος μόδας Damiano Milano

Κάθε Τρίτη, στις 21:00
«Θέατρο Αλκμήνη»

Παρουσίαση, επιμέλεια

Σταυρούλα Δεκούλου

Ο Σκρουτζ και τα πνεύματα των εορτών, Παιδική σκηνή Γιάννη Χριστόπουλου

Η παιδική σκηνή του ΓΙΑΝΝΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ συνεχίζοντας την επιτυχημένη δεκαεπτάχρονη πορεία της, με ιδιαίτερη χαρά παρουσιάζει φέτος την πιο επίκαιρη ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ βασισμένη πάνω στο γνωστό έργο του ΚΑΡΟΛΟΥ ΝΤΙΚΕΝΣ (Μία Χριστουγεννιάτικη ιστορία), "O ΣΚΡΟΥΤΖ ΚΑΙ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ"

Η παιδική σκηνή του Γιάννη Χριστόπουλου έφερε τα Χριστούγεννα ένα μήνα νωρίτερα στο ΕΛΙΖΕ, στα Ιλίσια, μέσα από την ευρηματική παιδική ιστορία, «Ο Σκρουτζ και τα πνεύματα των εορτών».

Η σκηνοθετική δεινότητα της Κέλλυς Σταμουλάκη δίνει ώθηση και μαγεία στο παίξιμο των ηθοποιών οι οποίοι κάνουν τη μικρή σκηνή να μην περιορίζεται από τα στενά όρια του χωροχρόνου, ταξιδεύοντάς μας άλλοτε στο παρελθόν και άλλοτε στο μέλλον.

Ο Γιάννης Καπετάνιος, απολαυστικός στον ρόλο του Εμπενίζερ Σκρουτζ σκορπάει γέλιο, αλλά και περίσσεια συγκίνησης, ενώ όλοι οι ηθοποιοί τον πλαισιώνουν με αρτιότητα αποδίδοντας υπέροχα τα νοήματα του έργου στα μάτια των μικρών θεατών.

Η μουσική και τα τραγούδια, πρωτότυπα και ταιριαστά, γεμάτα νοήματα, ξεσήκωσαν τους μικρούς θεατές και μας χάρισαν νότες συγκίνησης.

Τα σκηνικά και τα κουστούμια καλύπτουν τις ανάγκες του έργου και προάγουν την αισθητική των θεατών ενώ ο Θανάσης Τασόπουλος, φωτίζει μοναδικά την παράσταση και δημιουργεί μια υπέροχη ατμόσφαιρα.

Η παράσταση στο σύνολό της είναι μια υπέροχη χριστουγεννιάτικη πρόταση ακόμα κι αν δεν είναι Χριστούγεννα. Η αγάπη, η δοτικότητα και η προσφορά υπηρετήθηκαν και εκθειάστηκαν.

Όσοι παραβρεθήκαμε είχαμε την ευκαιρία να αποκτήσουμε και το βιβλίο με την ιδιόχειρη υπογραφή της συγγραφέως – σκηνοθέτριας.

Αν έρθει στη γειτονιά σας, μην τη χάσετε

         

Σκηνοθεσία & Θεατρική Διασκευή: ΚΕΛΛΥ ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΗ 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Στην παράσταση πρωταγωνιστούν επαγγελματίες και καταξιωμένοι ηθοποιοί όπως, ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ στο ρόλο του ΣΚΡΟΥΤΖ και η αγαπημένη σε όλους ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΡΗΓΟΥ σε έναν χαρακτηριστικό ρόλο. Μαζί τους οι ταλαντούχοι ηθοποιοί ΜΑΡΙΟΣ ΝΤΕΡΝΤΕΣ,  ΠΕΤΡΟΣ ΓΡΥΛΟΣ, ΤΖΟΑΝΝΑ ΑΓΓΕΛΗ, παίζουν τραγουδούν και χορεύουν.

Η μουσική που ξεσηκώνει μικρούς και μεγάλους είναι του ΖΑΚ ΙΑΚΩΒΙΔΗ, ενώ ο θίασος χορεύει πάνω στα βήματα της ΑΝΝΑΣ ΜΑΓΚΟΥ.

Την παράσταση φωτίζει ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ 

Τον θίασο επιμελήθηκε ενδυματολογικά η πολύ έμπειρη ΣΗΛΙΑ ΔΕΜΙΡΗ και το μακιγιάζ η ΑΙΜΙΛΙΑ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ, ενώ το εντυπωσιακό σκηνικό που μας ταξιδεύει στη Βικτωριανή Αγγλία στα μέσα του 19ου αιώνα κατασκεύασε ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ και το ζωγράφισε η καταξιωμένη σκηνογράφος ΕΛΕΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ 

Σταυρούλα Δεκούλου

Ποιήτρια, θεατρική συγγραφέας

 

Παντελής Βέλκος, Μνήμες

Ένα τριαντάφυλλο κόκκινο
στου αίματος το χρώμα
αφημένο στο έδαφος.
Μια κραυγή πόνου που πνίγεται
από μια λέξη, παιδί μου!
Μια Μάνα που κλαίει
για το σπλάχνο της που πέταξε
με τα φτερά της Λευτεριάς
στους ουρανούς της δόξας.
Μνημείο Ηρώων να θυμίζει
όλους αυτούς που έσβησαν
στο όνομα της δημοκρατίας.
Και γύρω στεφάνια μνήμης
για την ημέρα εκείνη
που χάθηκαν τόσες ψυχές.
Κυλάει το δάκρυ απ' τα μάτια
του αγνού φύλακα της λευτεριάς
στην ανάγνωση των ονομάτων
προφέροντας τη λέξη ΠΑΡΩΝ
στο κάλεσμα τους.
Πάλι η αγνότητα και η Δημοκρατία
δεμένες χειροπόδαρα και θαμμένες,
ξεπουλημένες και προδομένες
από του κάθε Ιούδα το φιλί.
Τώρα όλοι εσείς φυλακίζεται
με της απελπισίας και του Φόβου
τα δεσμά τον άνθρωπο που έδωσε
και τη ζωή του,για να είστε
ελεύθεροι ρίχνοντας τον μέσα
στης λήθης το βούρκο.
Μνημόσυνο για τα νιάτα που πέθαναν
από τα χέρια μιας αντιδημοκρατικής
παράνοιας,χέρια που πάντα θα
υπάρχουν και θα τα συναντάμε
ακόμα και σήμερα,ίσως με άλλη
ονομασία,δικτατορία άλλης μορφής.
Θλίβομαι για τους νέους που έδωσαν
τη ζωή τους για τη Λευτεριά.
Θλίβομαι για τους νέους που τους
έδιωξε από τη χώρα η ίδια τους
η Πατρίδα,όλους αυτούς που τους
πήρε από της Μάνας τους την αγκαλιά.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου
με πρωταγωνιστές τους Φοιτητές
που μαζί τους ξεσηκώθηκε όλος ο Λαός
φωνάζοντας για δημοκρατία ψωμί
κι ελευθερία,ιαχές που έμοιαζαν
σαν να φώναζαν αέρα-αέρα.
Νίκησαν αλλά πληρώνοντας αυτή
τη Νίκη με πολύ αίμα.
που είναι εκείνα τα χρόνια που ήταν
όλοι μια γροθιά.
Τώρα διαλύουν τη χώρα με την
ηλίθια πολιτική τους.
Κλείνω τα μάτια και σαν όνειρο
ακούω στο ραδιόφωνο "Εδώ Πολυτεχνείο"!
Εδώ Πολυτεχνείο ο σταθμός των ελεύθερων Ελλήνων!
Ανοίγω τα μάτια σηκώνω τα χέρια ψηλά
και βγαίνει απ τα στήθια μου μια κραυγή
Γιε μου ακούς φωνάζουν ξανά.
"Εδώ Πολυτεχνείο" - "Εδώ Πολυτεχνείο"

Όταν η ποίηση της Σταυρούλας Δεκούλου, συνάντησε τη ζωγραφική της Φώφης Κούκα

 

Ελαιογραφία σε λινό καμβά (70 x 100) - Φώφη Κούκα

Χαράματα δακρύζει η ψυχή.
Σέ θείο παραπέτασμα εκ δεξιών 

βλασταίνει η ελπίδα
στ'  αριστερά η αγάπη αναπαύεται.
Γείρε να ξαποστάσεις και μην κλαις.
Πάρε απ' την άλικη στο μέτωπο σταγόνα
να πιείς να γεννηθείς.
Τρίτη απόγευμα ψιθύρισα τις λέξεις της απόγνωσης
μα αποφάσισα στον θάνατο να πορευθώ
κι από το δάκρυ μου να ξεδιψάσεις.
Γείρε να ξαποστάσεις και μην ντρέπεσαι
στο φως μπροστά να βγαίνεις νικητής.
Στα μάτια μου γεννιέται πάντα αθώος.

Σταυρούλα Δεκούλου

Υπέροχες στιγμές μοιράσματος και δημιουργίας συντροφιά με τη ζωγράφο Φώφη Κούκα

«Ο Αλαφροΐσκιωτος - μια δεισιδαιμονία της Κρήτης», των Θανάση Σάλτα και Ιωάννας Μαστοράκη, στο Θέατρο "Λύχνος", Γράφει ο Νίκος Μπατσικανής

Πολύ καλή θεατρική παράσταση: «Ο Αλαφροΐσκιωτος - μια δεισιδαιμονία της Κρήτης», των Θανάση Σάλτα και Ιωάννας Μαστοράκη, στο Θέατρο "Λύχνος"

Συγγραφείς: Θανάσης Σάλτας, Ιωάννα Μαστοράκη
Στίχοι τραγουδιών: Θανάσης Σάλτας
Σκηνοθεσία - Φωτισμοί: Θανάσης Σάλτας, Ιωάννα ΜαστοράκηΣκηνικά - Κοστούμια: «Θίασος Πορεία»
Μουσική επιμέλεια: Θανάσης Σάλτας, Ιωάννα ΜαστοράκηΠαραγωγή: «Θίασος Πορεία»

Ερμηνείες, με αλφαβητική σειρά: Χρίστος Γεωργίου, Ιωάννα Μαστοράκη, Θανάσης Σάλτας, Σάρα Τερζή

Συντελεστές τραγουδιών παράστασης:
«Αλαφροΐσκιωτος», Μουσική: Αρετή Κοκκίνου, Στίχοι: Θανάσης Σάλτας
Ερμηνεία: Θέλμα Καραγιάννη
Μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι «Αλαφροΐσκιωτος» εδώ:  https://youtu.be/_49kSnA_jIc

«Κόρη του πρωινού», Μουσική: Λίνος Κόκοτος, Στίχοι: Θανάσης Σάλτας
Ερμηνεία: Νίκος Ανδρουλάκης
Μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι «Κόρη του πρωινού» εδώ: https://youtu.be/4tYoT7SetgQ

Το έργο διαδραματίζεται στα 1904, έτος ανεξαρτησίας της Κρήτης, και βασίζεται στον λαϊκό θρύλο για τις νεράιδες του Καρτερού. Θεατρικό έργο μυστηρίου που αναδεικνύει τη μαγεία της κρητικής παράδοσης και τον γλωσσικό πλούτο της ελληνικής γλώσσας, ακολουθώντας τη δραματουργική εξέλιξη αρχαίας τραγωδίας.

Μελετώντας, οι συγγραφείς: Ιωάννα Μαστοράκη και Θανάσης Σάλτας, διεξοδικά την κρητική παράδοση και την κρητική διάλεκτο, δημιούργησαν ένα θεατρικό έργο βασισμένο στον λαϊκό θρύλο του Καρτερού της Κρήτης, για την περίφημη νεραϊδο-σπηλιά των Αστρακών, όπου ζούσαν νεράιδες.

«Ο Αλαφροΐσκιωτος, μια δεισιδαιμονία της Κρήτης», παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2019, σε μια συγκινητική βραδιά για την Κρήτη, στα πλαίσια του πανελλήνιου συμποσίου ποίησης και πεζογραφίας με θέμα: «Ο Ερωτόκριτος στην λογοτεχνία και στην τέχνη - Ο πολιτισμός της Κρήτης», που διοργάνωσε ο πολιτιστικός φορέας «Ιδεόπνοον» και οι «Πνοές Λόγου και Τέχνης», με τη στήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και τη συνεργασία του Ναυτικού Μουσείου Κρήτης και του Ιστορικού Μουσείου.

Ο συγγραφείς - σκηνοθέτες Θανάσης Σάλτας και Ιωάννα Μαστοράκη έχουν βραβευτεί για τα έργα τους κι έχουν αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές για τις θεατρικές παραστάσεις τους από κριτικό της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών – Θεατρικά Βραβεία Κάρολος Κουν κι Ευρωπαϊκά Βραβεία Θεάτρου – Χορού, ενώ, το 2019, βραβεύτηκαν και στο «4ο Διεθνές Φεστιβάλ Διαβαλκανικού Θεάτρου». (Από το Δελτίο Τύπου)

Ελκυστικό και πρωτότυπο θέμα για θεατρική παράσταση, βασισμένο στην Κρητική παράδοση. Όπως είχε δηλώσει η αείμνηστη ηθοποιός και ποιήτρια Κατερίνα Γώγου (1940 - 1993): «Οι ρίζες μας δεν είναι, μόνο, για να μας κρατούν στη γη, αλλά και για να βγάζουμε καινούργια κλαδιά, άνθη και καρπούς». Αυτό προσφέρει και το καλογραμμένο έργο της Ιωάννας Μαστοράκη και του Θανάση Σάλτα, αποτέλεσμα σημαντικής και κοπιαστικής μελέτης, που μετουσιώθηκε σε σπουδαίο έργο τέχνης, από τον Θίασο «Πορεία».

Ο Μανωλιός, νεραϊδο-χτυπημένος στην εφηβεία, ζει με τη μητέρα και την αδελφή του, σε χωριό της Κρήτης. Η παρουσία ενός ιερομονάχου και το κρυμμένο μυστικό της μάνας θα φέρουν ανατροπές στην ήσυχη ζωή τους και οδηγούν τους ήρωες σε άλλα μονοπάτια, με απρόβλεπτες συνέπειες, στοιχεία που κρατάνε το κοινό σε αγωνία.

Η παράσταση, όπως σκηνοθετήθηκε από τους δύο συγγραφείς - μελετητές: Ιωάννα Μαστοράκη και Θανάση Σάλτα, έχει πολλές αρετές, καθώς φέρνει τους θεατές σε επαφή με την παράδοση˙ όπως τη γνωρίζουμε μέσα από διηγήσεις, παραμύθια και δημοτικά τραγούδια, μέρος του θησαυρού που μας κληροδότησαν οι παλαιότεροι, αφού πρόκειται για έργα μοναδικής ομορφιάς, γεμάτα δοξασίες, που ακόμα συγκινούν και μπολιάζουν τον ελληνικό πολιτισμό. «Κάνει το σύγνεφο άλογο και τ’ άστρο χαλινάρι…» - (Του νεκρού αδελφού, παραδοσιακό). «Α δε στοιχειώσετε άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει…» - (Της Άρτας το γιοφύρι, παραδοσιακό). Λειτουργικό και ρεαλιστικό το σκηνικό, ως εσωτερικό χωριατόσπιτου, και όμορφα κοστούμια, ταιριαστά με την εποχή και το θέμα. Υπέροχοι εκκλησιαστικοί ύμνοι και γνωστά μουσικά μοτίβα, επιλεγμένα από την Ιωάννα Μαστοράκη και τον Θανάση Σάλτα, αλλά και δύο πρωτότυπα τραγούδια, σε στίχους Θανάση Σάλτα και μουσική Αρετής Κοκκίνου («Αλαφροΐσκιωτος») και Λίνου Κόκοτου («Κόρη του πρωινού»), ερμηνευμένα μοναδικά από τη Θέλμα Καραγιάννη και τον Νίκο Ανδρουλάκη (αντιστοίχως), χορευτικές φιγούρες, μα πάνω απ’ όλα τα απρόσμενα γεγονότα και η μεταφυσική διάσταση του θέματος, απογειώνουν την παράσταση, σε συνδυασμό και με τις υποδειγματικές ερμηνείες των ηθοποιών: Χρίστου Γεωργίου, Ιωάννας Μαστοράκη, Θανάση Σάλτα και Σάρας Τερζή, που αναδεικνύουν τους ιδιαίτερους ρόλους τους. (Διάρκεια: 120 λεπτά, με διάλειμμα)

Κάθε Κυριακή στις 20.00

«Θέατρο Λύχνος, τέχνης & πολιτισμού»

Χαλκιδικής 83 & Ιερά οδός 59, 11855 Γκάζι
(πλησίον στάσης Μετρό «Κεραμεικός» )

Κρατήσεις: «Θέατρο Λύχνος» / «Θίασος Πορεία»: 2110121686 & 6946309618

Νίκος Μπατσικανής, ποιητής, συγγραφέας, κριτικός Θεάτρου, 

μέλος τής Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών

Αυγερινός Θ. Ανδρέου, Στην κοιμωμένη κόρη

Ξύπνα κορίτσι του Μαγιού, τ' Απρίλη θυγατέρα,
να θυμωνιάσεις μάραντο και μια αγκαλιά ασφοδίλια,
να ράνεις με υάκινθους την πόρτα του σπιτιού σου,
ξύπνα να φέρεις τη χαρά, το πανηγύρι να 'ρθει,
ξύπνα να σύρεις το χορό με τ' άλλα τα κορίτσια
μες στις γιορτές και τη χαρά στα πέτρινα τ' αλώνια,
ξύπνα να δεις τις κοπελιές πώς παν στην εκκλησιά τους
φορώντας τα στολίδια τους και τα καλά τους ρούχα.

Ξύπνα, μη φεύγεις, πού θα πας στ' ανήλια αυτά τα μέρη,
όπου φωλιάζει η καταχνιά κι η λύπη έχει κουρνιάσει,
που 'χει θρονιάσει χειμωνιά κι η Άνοιξη να λείπει,
που δεν φυτρώνουν λούλουδα, μελίσσι δε βουίζει,
που δεν λαλούν οι πέρδικες, οι κούκοι και τ` αηδόνια.

Ξύπνα, να παίξεις, να χαρείς, στην όμορφη κοιλάδα
με πεταλούδες όμορφες που απ' την πλαγιά φανήκαν,
μ' ένα μελίσσι θύμησες απ' τα μικρά σου χρόνια,
τα χρόνια της ανεμελιάς, τους χρόνους των ονείρων.

Ξύπνα και διώξε από μπροστά τα πνιγερά σκοτάδια,
ξύπνα και φέρε τη χαρά και το φεγγάρι φέρε,
στην πλουμιστή σου την ποδιά αηδόνες να φωλιάσουν,
να τραγουδήσουν τη ζωή και τις πικροχαρές της.

Ξύπνα σου λένε τα πουλιά, ξύπνα σου λέν' τ' αηδόνια,
ξύπνα σου λέν' τ' αστέρια μας κι η μαγεμένη πούλια
και το φεγγάρι σου 'στειλε και στο κρεβάτι σου ήρθε
χάδι που δίνει τη ζωή και διώχνει τα σκοτάδια.

Ξύπνα, το θέλει η Άνοιξη, το θέλουν τα λουλούδια,
τ' αποζητά κι ο άνεμος που σου 'στειλε χαμπέρι
την ώρα αυτή π' απόδιωχνε τα μαυροσύννεφά του
και φάνηκε η Ανατολή να μας χαμογελάει,
σπέρνοντας από τ' άρμα της κάθε λογιού τραγούδι,
τραγούδι για τον πόνο μας, την ομορφιά της ζήσης,
να λέει για την αγάπη μας, να λέει για τ` όνειρά μας,
τις αυλακιές, τις χαρακιές που οι στράτες μας φυτρώσαν,
κι αφήνει τις αχτίδες του ο ήλιος να πλανώνται
κι ανάμεσα απ' τις φυλλωσιές να μας κρυφοκοιτάζουν.

Ξύπνα και σου 'φερα μυρτιές, κρίνα κι αγριοδάφνες,
κυκλάμινα του Παρνασσού, κομμάτι οξιάς της Πίνδου
κι ανθόστρωσα τη στράτα σου για να διαβείς σα Μούσα,
ξύπνα και σου 'φερα να δεις ολόλευκα κρινάκια
από σχισμάδα χαρακιού απόσκιου της Μουργκάνας,
και σου 'φερα κι αμάραντα να τα μοσχομυρίσεις
που 'χαν ριζώσει κι άνθησαν σε ρεματιά τ' Ολύμπου.

Ξύπνα και σου 'φερα όνειρα και χαρωπές ελπίδες,
τ' ακούμπησα κι ομόρφαιναν, μοσχοβολιά γεμίσαν,
το νεκρικό σεντόνι σου και τ' άδειο προσκεφάλι,
χρυσό στεφάνι σου 'πλεξα μ' αγράμπελης κλωνάρι
και στα μαλλιά σου θα φορείς τα κρινοσταχυασμένα.

Ξύπνα και σου 'φερα νερό από χρυσό πηγάδι
του πέλαγου και της βροχής και των βουνών αντάρας,
ξύπνα και σου 'φερα κρασί μες σ' ασημένιο τάσι
και σου 'φερα και την αυγή κι ένα κομμάτι ήλιο
ξύπνα, μη φεύγεις μακριά, στου λήθαργου τις στράτες.

Ξύπνα και σου 'φερα άλογο περήφανο, πανώριο
που 'χει τα πέταλα χρυσά, σέλα μαλαματένια,
που 'χει φτερά στα πόδια του κι αγέρα στο κορμί του,
να καβαλήσεις και να πας την άκρη το ποτάμι,
να δεις τις νιες πώς λούζονται, πώς το κορμί ομορφαίνουν,
να δεις τους νιους στο πάλεμα και το καλό σημάδι.

Ξύπνα και σου 'φερα αργαλειό να υφάνεις τα προικιά σου,
με χτένι ηλιοστάλαχτο, σαΐτα πλουμισμένη,
σου 'φερα μοσχολίβανο κι αρώματα απ' τη Γάζα,
κορδέλες απ' την Αίγυπτο για τα χρυσά μαλλιά σου
κι αραχνοΰφαντο ύφασμα από χρυσό μετάξι,
που κάναν νιες και λυγερές γελώντας, τραγουδώντας,

να φτιάξεις τα φουστάνια σου και τ' όμορφα μαντήλια.

Αυγερινός Ανδρέου

Για τα "εντατικά μαθήματα ενηλικίωσης" γράφει η Άννα Φιλιώτου

Λίγα λόγια για το βιβλίο της

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΔΕΚΟΥΛΟΥ 

«εντατικά μαθήματα ενηλικίωσης»

Εκδόσεις «Bεργίνα», 2023

Η «ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ» ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ

Όσο κι αν ήθελα να ξεκολλήσω -έστω και για λίγο- δεν τα κατάφερα. Έμεινα εκεί ακίνητη στην ίδια θέση γυρίζοντας τις σελίδες μέχρι που έφτασα στο τέλος, παρασυρμένη από μια γραφή που δυσκολεύομαι να την χαρακτηρίσω. Εξωτική; Πλανεύτρα; Δαιμονική;

Όχι λάθος λέω. Η γραφή δεν είναι μία. Είναι δέκα. Δέκα γραφές. Γυμνές μάλιστα,  όπως τις αποκαλεί η συγγραφέας. Δέκα μικρά λαμπερά αστεράκια σε έναν ουρανό που εναλλάσσει με ταχύτητα τα χρώματα του τώρα και του χθες, της μέρας και της νύχτας, της λύπης και της χαράς, του γέλιου και του λυγμού.

Ταγκό με έναν άγνωστο μέσα στη βροχή...

Ερωτικό αγκάλιασμα στα όρια της φαντασίας…

Η αποκάλυψη της ιστορίας  ενός κομμένου αφτιού …

Ακύρωση ενός έρωτα μέσα από τα κατακάθια του καφέ…

Ο ρόδινος κόσμος μετατρέπεται σε εφιάλτη όταν πέφτουν οι μάσκες και προβάλλουν οι ύαινες…

Η μικρή Λουκία που της άρεσε ο χορός αλλά είχαν πέσει τα μαλλιά της από τη χημειοθεραπεία…

Το «μη» της μαμάς, μνήμη αναστημένη…

Το σκονισμένο χαμόγελο  που το ξέπλυνε η βροχή εξ ουρανού…

Η Εκάβη ξαναζεί  το παρελθόν της,  βλέποντας τα ρούχα της να παίζουν το δικό τους ρόλο σε μια θεατρική παράσταση…

Αναλογίζομαι… Κάτι αλλιώτικο συμβαίνει με τούτη τη Σταυρούλα. Είναι μάγισσα; Νεραϊδογεννημένη; Ζει μέσα από το όνειρο ή ονειρεύεται μέσα από τη ζωή;

Καθώς προσπαθεί κανείς να την ψηλαφήσει μέσα από τον λόγο της, εκείνη αιωρείται μεταξύ του ουράνιου και του γήινου, μεταξύ του φανταστικού και του πραγματικού χωρίς διαχωριστικές γραμμές. Στις ίδιες διαδρομές οδηγούν και τα και τα ποιήματά της. Αέρινα, άυλα. Σε παρασέρνει μαζί της στα σύννεφα και μετά αρχίζουν …οι αναταράξεις. Και στο τέλος, ευτυχώς, σωθήκαμε! Ο καταληκτικός χειρισμός - μια αστραπή ελπίδας- σε ξαναφέρνει από εκεί που ξεκίνησες.

Θέλω, να κάνω μια έκκληση στη συγγραφέα:

Σταυρούλα, αυτά τα «μαθήματα ενηλικίωσης» … ας μην είναι τόσο εντατικά! Κράτα για λίγο ακόμα την κούκλα που σε συντροφεύει στο εξώφυλλο του βιβλίου. Και άσε κι εμάς να συνεχίζουμε να πετάμε  μαζί σου στις νεανικές σου αστραφτερές στιγμές, να ξαναγινόμαστε παιδιά και να αγκαλιάζουμε το όνειρο με τα μάτια ορθάνοιχτα και καρφωμένα πάνω στις  μαγευτικές σου σελίδες…

Υπογράφει,  η Άννα Φιλιώτου

15/11/2023

Οι κορμοράνοι του Μακάου, Ιωσήφ Σαρειδάκης, γράφει ο Πάνος Κούρβας

Με τη ματιά του Πάνου Κούρβα

Ενθουσιασμένος από τη μούσα της θάλασσας, με μια βαλίτσα στο χέρι και κάποιες φωτογραφίες που ξεθώριαζαν στο άπλωμα των ημερών, κοίταζες μπροστά, με το βλέμμα γεμάτο όνειρα και τη φαντασία σου ν’ ανυψώνεται και να βουτά σαν άλμπατρος, ανήμπορος να ξεφύγεις από τα μάγια της, όσο κι αν κάποιοι σου έλεγαν πως η θάλασσα δεν είναι όπως την τραγουδούν, είναι μια κακιά μητριά με τραγούδι στριγκό, που με τις γαλιφιές της θα σε πλανέψει.

Φιλάδελφε καπετάν Σήφη,

προσπάθησα αρκετά να σου μιλήσω σήμερα με τη γλώσσα της ναυτοσύνης, αν και τα ταξίδια που έχω κάνει σαν λευκοφυλαδίτης στο πρώτο του μπάρκο είναι μέσα από τα Λόγια της πλώρης του Ανδρέα Καρκαβίτσα, τα μελοποιημένα ποιήματα του Νίκου Καββαδία και κυρίως μέσα από τα βιβλία σου, που με ταξίδεψαν από τα βορινά ως τα νοτινά της υδρογείου.

Ονειρόζησα το άκουσμα της γυναικείας φωνής στα παραδρόμια με το κόκκινο φανάρι, εκεί στην ανεμελιά του λιμανιού που θηλυκοσμίγει το ξεδίψασμα της φλογισμένης σάρκας με την ανάγκη, σ’ εκείνα τα λιμάνια που έμειναν μυθοπλασμένες οι όποιες ενοχές.

Φίλες και φίλοι, ο απόμαχος θαλασσινός δεν γίνεται ποτές του στεριανός, γιατί η ζωή που ξόδεψε στους ωκεανούς τον κληροδότησε με την αλατοποτισμένη αντοχή, η ύπαρξή του σαν το πλεούμενο διέσχισε τους άγριους δρόλαπες και εκτιμήθηκε η αξιοσύνη του σκαριού της.

Σήμερα, το ξανεμισμένο κύμα της σιωπής που τον τυλίγει αναπλωρίζει του στοχασμού του το τρικύμισμα, κάνοντας τη σκέψη του να περνά μέσα από τα ανεμολόγια σε αλλόκοσμους χάρτες.

Οι τυπωμένες εικόνες του μυαλού του ονειροσμίγουν στο ζωγραφικό κάδρο της ανάμνησης, μέχρι να μετουσιωθούν σε στίχους πάνω στο χαρτί και να φρεσκαριστούν με την πολυχρωμία μιας ανεύρετης μοράβιας.

Τώρα, που τα μαλλιά του τα ασημοσκόνισε ο χρόνος, έρχονται στιγμές που χελιδονίζει η καρδιά του απ’ τις τόσες λαχτάρες, η σκέψη του σαν τεθλασμένη αστραπή χαρακώνει το διάστημα της θύμησης και γοργοσέρνεται πάνω στο αμέρευτο ανεμοκεντρισμένο κύμα.

Δεν θέλει το σώμα του παροπλισμένο ποστάλι που περιμένει το διαλυτήριο του σκραπ. Νοιώθει το αίμα του ζεστό να κλαδιάζει μέσα του, ανοίγοντας το προσωπικό του εξομολογητήριο.

Τότε η νοσταλγία, σαν την καλή συντρόφισσα, τον οδηγεί στην περιοχή της λειψανεμιάς, για να αισθανθεί ο ίδιος γαληνεμένο πλεούμενο κάτω από έναν ουρανό που τ’ άστρα κουρσεύουν του φεγγαριού τ’ ασήμι, ανταγωνιζόμενα την αντάβια της χρωστικής τους ουσίας.

Εκεί, με τη σκέψη του τιμονεύει στα τυφλά στον ανάγλυφο χάρτη του μυαλού του, γράφοντας με το πορτοκαλόχρωμα από τις φωτολουρίδες που αντανακλούν πάνω στην απεραντοσύνη της σκλαβομάνας θάλασσας.

Ο ποιητής ενίοτε γίνεται σκαπανέας ανασκάφτοντας την ίδια του την ψυχή και μιλά για το πέλαγος, που τον έμαθε να κουμαντάρει τα τερτίπια του καιρού και την μπαμπεσιά της θάλασσας, που μες στην ανεμελιά σε προσκαλεί να αφεθείς στους κοραλλένιους κήπους της, εκεί που το πέρασμα της ώρας σκοτεινιάζει τις στιγμές κι ο ουρανός θυμώνει χολιασμένος, ζευγαρώνοντας χρωματιστά με το κύμα για να μπατάρει ο καιρός.

Μας μιλά για τους μουσώνες που κάνουν τον αέρα να βογκά, αφήνοντας τον καταπιόνα σου στεγνό, ποτισμένο φαρμάκι, με σταματημένη τη σκέψη σαν σε ώρα προσευχής. Και για εκείνο τον αέρα, που είχε την αύρα του θανάτου και κάλπαζε μέσα στου σκοταδιού το ζοφερό αγιάζι με το πρωτοστάλαχτο κρύο του άγριου χιονιά.

Παραστατικά μας μιλά για τον ναυτικό, που αφουγκράζεται κάτι τέτοιες ώρες τους ήχους από την αγριάδα της φουρτούνας μέχρι να αντικρίσει τα πρώτα παιδιά της θάλασσας, τα γλαροπούλια, για να της πουν πως είναι η στιγμή να καλμάρει το βουερό της κλάμα.

Τούτος ο ναυτόκοσμος, ο μυημένος στην απεραντοσύνη της θάλασσας, ακόμα και όταν πιάσει στεριά, οδοιπορεί δίχως φανό θυέλλης βηματίζοντας σαν το κουμπάσο πάνω σε χάρτες ναυτικούς, ενώ στο μυαλό του οι δρόμοι στενεύουν. Μέσα από αυτά γράφτηκαν τούτοι οι στίχοι και παραμένουν γρανιτισμένοι από το πελαγογέννητο κύμα και φωσφορίζουν στο χαρτί σαν το άστρο της Αφροδίτης που χρυσολάμπει όπως το καλογυαλισμένο κόσμημα.

Απ’ την άλλη, είναι αδύνατον να διαχωρίσεις τον ζωγράφο από τον ποιητή, γιατί τους έχει τοποθετήσει στο διδυμάρικο θρόνο στα κορφινά του μυαλού του, δρομολογημένους μάλιστα στην ίδια Ρότα. Με απτές πινελιές, ο Ιωσήφ Σαρειδάκης μας δείχνει την καλοσύνη της θάλασσας, το θέριεμα των κυμάτων, την αντοχή του σκαριού, το πείσμα του ναυτόκοσμου. Και μέσα από την ευαισθησία του χρωστήρα του μπορεί να διακρίνει κανείς έστω και νοερά ακόμα και το θαλάσσιο πλαγκτόν.

Αγαπητέ καπετάνιο, μέσα από τους στίχους σου ένιωσα τη ζέστη να σταγονοδένει το δρωτάρι στο μέτωπο της ναυτοσύνης, την προπέλα του πλοίου νευρωτικά να βιδώνεται, χαστουκίζοντας ατέλειωτα το νερό, την τσιμινιέρα αρόδο να βήχει βουερά, χαιρετίζοντας ένα ολοφώτιστο ποστάλι, τα χελιδονόψαρα να σιγοντάρουν, αναφτερίζοντας στο γκαραντί του πλοίου και τη γεύση του τσιγάρου συντροφικά να συνταιριάζει με την πίκρα της καρδιάς, σαν να μουρμουρίζει σιγόλογα κάποια ιστορία στεριανή για να μαλακώσει πρόσκαιρα την τραχιά ζωή του θαλασσινού κι εσένα, με το μισοΰπνι ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου και με φωνή συναδελφοσύνης να δείχνεις μέσω του εξάντα το στίγμα μέσα στο σκουροτύλιγμα της πελαγίσιας ερημιάς.

Κύριε Σαρειδάκη, να είσαι πάντα καλά, να ζωγραφίζεις γράφοντας και να γράφεις ζωγραφίζοντας ακόμα και μέσα στην απανεμιά του απομαχικού σου Πόρτο σαν τότε. Η φαντασία σου μέσα από τη μοναξιά της βαρδιόλας να τανίζει με το δοξάρι τής λαχτάρας την έμπνευσή σου και μέσα από τον λογοτεχνικό σου αστρολάβο να συνεχίσεις τα ταξίδια σου στους τόπους των κορμοράνων, για να μας φιλεύεις τους ποιητικούς σου χουρμάδες.

Για το τέλος επιθυμούσα να διαβάσω όλα σου τα ποιήματα, μα διάλεξα ένα σου τετράστιχο που έχει για τίτλο του «Η ΑΡΧΗ».

Παιδί στα κακοτράχαλα της ζωής τα καλντερίμια,

κάποιος μου έδειξε με μαδέρι λαξεμένο την αρχή.

«Ποιος είσαι εσύ;» και τον κοίταξα με μια απορία.

«Ο Αλέξης, ο Ζορμπάς» και χάθηκε στη ρόδινη αυγή.

Πάνος Κούρβας

Λογοτέχνης

Δημήτρης Κανελλόπουλος, Να προσέχεις

Να προσέχεις. Όταν ξέγνοιαστη ισορροπείς πάνω στη ράγα μιας σιδηροδρομικής γραμμής με τις πατούσες σου γυμνές και τότε η ράγα μεταμορφώνεται σε φίδι φαρμακερό που στρέφεται εναντίον σου.

Να προσέχεις. Όταν μια ράγα σκουριασμένη που πατάει πάνω σε τραβέρσες φαγωμένες από το σάλιο των καιρών, σε παρασέρνει σε σήραγγα παλιά, σκοτεινή, οξειδωμένη στο ανελέητο πέρασμα του εκτελεστή χρόνου.

Να προσέχεις. Όταν βρεθείς ανάμεσα σε δύο σταματημένα τραίνα που κρυφό σκοπό έχουν να σε συνθλίψουν. Με τα χρώματα αλλοιωμένα, τα τζάμια σπασμένα, τις μηχανές τους παρατημένες, ακίνδυνες. Κι όμως τόσο επικίνδυνα.

Να προσέχεις. Τα παρατημένα οικόπεδα δίπλα σε παλιές ρεμίζες. Εκεί που ο άνεμος παίζει με φύλλα εφημερίδας κιτρινισμένα αφού κατουρημένα από μικρά αγόρια και κορίτσια είναι. Και με τσουκνίδες ως το γόνατο.

Να προσέχεις. Τον πανικό που παραφυλάει στους σταθμούς. Σφυρίγματα, μυρωδιά ντήζελ, πολυέλαιοι σε αίθουσες ψηλοτάβανες, δήθεν πολυτελείς, βιασύνη, κλεφτρόνια, αρβύλα, ζητιανιά, καφές βαπορίσιος, τσάι τάχα μου ατ φάιβ ο κλόκ, στο τέλος της αποβάθρας ένα ζευγάρι πηδιέται όρθιο, κόντρα στον τοίχο, στο βάθος κόκκινα, πορτοκαλί και πράσινα φωτάκια από τους σηματοδότες, χρωματίζουν τις γυαλιστερές ράγες.

Να προσέχεις όταν με ψάχνεις αγάπη μου.

Γιατί κάπου εκεί, εκεί που οι τροχοί τσιρίζουν καθώς σέρνονται πάνω στις ράγες, και οι επιβάτες κρατιούνται από τις χειρολαβές, κάπου εκεί κοντά με έχουν δικάσει να ζω.

Παντελής Βέλκος, Χαμένος στους δρόμους

Βαδίζεις μόνος στη ζωή με όνειρα
ζωγραφιστά, πάνω σε άχρωμο χαρτί
που κιτρινίσαν οι καιροί.
Σε λεωφόρους βρέθηκες που τρέχαν
οι ελπίδες, μαζί τους έτρεξες κι εσύ,
μα είχε εμπόδια πολλά, κρύφτηκες
μέσα στα στενά, έβαλες οδοφράγματα
και ενώ σε πνίγαν οι καπνοί,
έβγαλες μέσα απ' την ψυχή τα όνειρα
που έκανες παιδί, τα κράτησες στα χέρια σου,
τα σήκωσες στον ουρανό και με το μπλε
της θάλασσας, χρωμάτισες μια άνοιξη,
έγραψες πάνω λευτεριά κι αυτό,
το άχρωμο χαρτί, το έβαψες όλο μες στο μπλε
και το έκανες σημαία.
Μα η νύχτα η ατέλειωτη σε βρήκε
σ' άδειους δρόμους σ ένα στενό κοιμόσουν
στο αίμα βουτηγμένος παρατημένος σαν σκυλί,
από μια σφαίρα μ' όνομα που έγραφε εξουσία.
ποιος θα το πει στην Μάνα σου,
ποιος θα μοιρολογήσει, ποιος αδελφός
το χέρι σου θα 'ρθεί και θα κρατήσει
και ποιος τ' ονείρου ποιητής,
για λευτεριά θα γράψει..

Ο Παντελής Βέλκος γεννήθηκε στη Νεάπολη Νικαίας στον Πειραιά, από γονείς πρόσφυγες. Από μικρός έγραφε. Του άρεσε να ζωγραφίζει με λέξεις την ελπίδα και τα όνειρα. Πρότυπό του ο Νίκος Καββαδίας συντροφιά του σε φανταστικά ταξίδια σε άγονες γραμμές και ο Κώστας Καρυωτάκης συντροφιά στην απώλεια. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, «Η Απουσία σου» και «Εικόνες του ονείρου» και μια έκδοση ποιητικών διαλόγων την «Κρύπτη ποίησης, η καρδιά» με τη συγγραφέα Μαίρη Ηλιάδη. Επίσης συμμετείχε σε τρεις ομαδικές ποιητικές Συλλογές.

Σπύρος Ζαχαράτος, Δείπνησε...

Δείπνησε 

Με λέξεις, 

απ' του καιρού το ορυχείο! 

Ομηρικές... 

Μέθυσε με οινοπνεύματα 

απ' το κατώι της μνήμης...

Κάποιοι για μας αγρύπνησαν, 

κι άλλοι παραμονεύουν! 

Πρόσεχε έρχονται...

          

Ο Σπύρος Ζαχαράτος γεννήθηκε το 1951 στην Κεφαλληνία. Αποφοίτησε από το Κοργιαλένειο λύκειο Αργοστολίου. Από το 1973 ζει στην Αθήνα. Παρασκευαστής φαρμάκων στον "Ηράκλειτο" του Κώστα Μανωλκίδη. Για βιοπορισμό σταδιοδρόμησε στα πετρελαιοειδή.

Έχει βραβευθεί σε ποιητικούς διαγωνισμούς και ιδιαίτερα σε διαγωνισμούς στίχου για τραγούδι. Έχει επαινεθεί από διαλεκτούς κριτικούς και άλλους λογοτέχνες. Θήτευσε δίπλα σε λόγιους. Έχει συνεργασθεί με σημαντικούς συνθέτες και τραγουδιστές. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, Πρόεδρος της επιτροπής κρίσης νέων μελών (ΕΚΝΜ) και της ΑΕΠΙ δημιουργών Ελληνικού τραγουδιού.

ΠΡΟΣΩΠΟ – Βιβλιοnet (biblionet.gr)

Ορφέας Σπαρτιώτης, Το τραγούδι της σιωπής

Σάββατο βράδυ, 

ξεχειλίζει 

η πλάνα πόλη από Σειρήνιες υποσχέσεις. 

Αυτοπυρπολημένη η ανάγκη 

παροπλίζει τις πεθυμιές σου. 

Ακολουθείς το ρεύμα 

των φανταχτερών δρόμων, 

ξεχνιέσαι σε ξένες 

στη φύση σου γιορτάδες

και κει στο πρώτο σκίρτημα της Κυριακής 

σου μένει μόνο, 

η αίσθηση της απώλειας 

και το ταξίδεμα της σιωπής. 

''Nυχτερινή περιπλάνηση στις ανταύγειες τού φεγγαριού" 

Ποιητική συλλογή, έκδοση 2000

Αθανασία Δρακοπούλου, Βαρομετρικό χαμηλό

Να σκεπαστείς με μίαν Αγάπη.
Πιο αέναη από τον Κύκλο του φεγγαριού.
Πιο εμφύλια απ' την μικρογραφία της καρδιάς σου.
Πιο απέραντη απ' τα αγριεμένα σου συντρίμμια.
Να περπατάς και να χαϊδεύεις τον ξένο πόνο,
έπειτα τον δικό σου.
Οι ισχυροί της Γης είναι όσοι γίνονται ελαστικοί,
για να χωρέσει ο νεογνός κόσμος, μέσα τους.
Να σκεπαστείς με μία μονάκριβη Αγάπη.
Που αντέχει το βάρος σου,
την αναπνοή και το πεπρωμένο σου.
Μιαν Αγάπη ξυπόλητη στις αλάνες.
Να θυμίζει την κληματαριά του παιδικού σου ίσκιου.
Το γλυκό χαμόγελο της γιαγιάς,
που έψηνε ρέγγα καρφωμένη σε πιρούνι,
τις Τετάρτες του Χειμώνα.
Να σκεπαστείς τον Έρωτα και την Αγάπη.
Με τον Μονήρη,
που ξέρει για την γλώσσα των ανθρώπων, πώς είναι μια μα θεϊκή.
Να σκεπαστείς με μίαν Αγάπη.
Όπως το ακροβράχι την απεραντοσύνη της θάλασσας, αγκαλιάζει.
Να σκεπαστείς με μίαν Αγάπη.
Να είσαι ζεστός και προστατευμένος,
εκεί έξω, χιονίζει θλιβερές μονοκρατορίες.

Βάγια Μπαλή, Αντιθέσεις

Και κλαίει η φωτιά στο στήθος,
καπνός οι πόθοι.
Στις αντιθέσεις κάποτε μου είπες
πως έμαθες να με αγαπάς.
Ξημέρωνα πάνω στης νύχτας σου
το ξέστρωτο κρεβάτι και νύχτωνα
με του φωτός σου το αξόδευτο «μένω για σένα».
Στις αντιθέσεις, μάτια μου, γκρεμίστηκα.
Έχασκε η αμαρτία και χύθηκε καυτή πάνω
στην αγάπη.
Κουράστηκα να μισώ την αγάπη μου για σένα,
Εξαντλήθηκες να αγαπάς τον εγωισμό που κανάκευε το
μέσα σου θεριό.
Στις αντιθέσεις μέσα άλλαξα.
Στις αντιθέσεις χόρεψα τον χωρισμό.
Μένω μακριά σου, και μπροστά στο δρώμενο του
συντροφικού μας θανάτου αλλά-ζω.



Βάγια Μπαλή

Ημερολόγιο Νοεμβρίου 2023 - Δώρο του Τέχνης τόπος

Το Τέχνης τόπος χαιρετίζει τον τρίτο μήνα του φθινοπώρου με ένα ακόμα εκτυπώσιμο ημερολόγιο, του μηνός Νοεμβρίου και σας ευχαριστεί για το ταξίδι που συνεχίζετε μαζί του. Στον μήνα Νοέμβριο φιλοξενείται το ποίημα " Αφουγκρστείτε τη Γη" της Χριστίνας Μυτιληναίου Ιακωβίδου.

Αφουγκραστείτε τη Γη 

Σιωπή...
Ακούτε το βουητό των ανεμοδαρμένων κυμάτων;
Τον άνεμο, που δαιμονισμένα σφυρίζει έξαλλος τρέχει;
Τα σύννεφα που γιομάτα βροχή κλαίνε;
Τ΄αστραπόβροντα που λυσαλέα σκίζουν τα ουράνια;
Λίγη σιωπή...
Αφουγκραστείτε τη γη...
Μυνήματα όμοια σαν την βουή του κόσμου.
Αγκομαχητά, απ' τις Ηπείρους των δυστυχισμένων.
Το κλάμα των πεινασμένων, τα γιατί των πληγωμένων.
Τη φρίκη των απανταχού σκλαβωμένων,
βασανισμένων, των παιδιών που θέλουνε
Αγάπη!
Αφουγκραστείτε τη Γη...

Παρακάτω βλέπετε εικόνα του ημερολογίου

Κατεβάστε τον μήνα Νοέμβριο πατώντας

ΕΔΩ

Προσθέστε το e-mail σας, στο Τέχνης τόπος για να λαμβάνετε τα newsletter του site

Σχεδιασμός - υλοποίηση : Σταυρούλα Δεκούλου

"ΤΟ ΠΗΡΟΥΝΙ", του Χάρη Ρώμα, στον Πολυχώρο “VAULT THEATRE PLUS”, Γράφει ο Νίκος Μπατσικανής

Εκπληκτική κατάμαυρη κωμωδία "ΤΟ ΠΗΡΟΥΝΙ",

στον Πολυχώρο “VAULT THEATRE PLUS”.

«ΤΟ ΠΗΡΟΥΝΙ», του Χάρη Ρώμα

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς

Πρωτότυπη μουσική: Μάνος Αντωνιάδης

Σκηνικό: Κική Μαυρίδου - Μιχάλης Παπαδόπουλος

Κοστούμια: Κωνσταντίνος Θεοδωρακόπουλος - Κική Μαυρίδου - Μιχάλης Παπαδόπουλος

Σχεδιασμός φωτισμών - Φωτογραφίες παράστασης: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Trailer: “ORKI Productions”

Αφίσα παράστασης: Γιάννης Κεντρωτάς

Πρόγραμμα παράστασης: «Εκδόσεις Αιγόκερως»

Βοηθός σκηνοθέτη: Λάμπρος Τζώρας

Επικοινωνία - Προώθηση παράστασης: Νταίζη Λεμπέση

Παραγωγή: “VAULT theatre Plus”

Ερνηνείες, με αλφαβητική σειρά: Μαρίζα Μανατάκη, Γιάννης Οικονομίδης, Τάσος Τζιβίσκος, Χριστίνα Σαμπανίκου, Τάσος Τζιβίσκος και ο Δημήτρης Φραγκιόγλου

Τη φωνή της χαρίζει στον ρόλο της Κατερίνας Δοξιάδη η Κική Μαυρίδου

Ευχαριστίες της παραγωγής στον Αλέξανδρο Λύκο και στην Κατερίνα Καρατζιά για τις κομμώσεις και το μακιγιάζ των ηθοποιών στη φωτογράφιση της παράστασης.

Το νέο έργο του Χάρη Ρώμα, «Το Πηρούνι», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, είναι μια κατάμαυρη1 κωμωδία που καυτηριάζει με πολύ χιούμορ τα κακώς κείμενα του νεοέλληνα. Της γενιάς του «ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια», της ευημερίας των ’80ς, της πατριαρχίας, του κιτς, της μίζας και της λαμογιάς. Της γενιάς πριν την οικονομική κρίση, πριν τον κορονοϊό. Της γενιάς που μας οδήγησε στο σήμερα.

Θεσσαλονίκη, 1984. Η οικογένεια Παλιούρα, της γνωστής αλυσίδας γραφείων κηδειών «Ο Ουρανός», Αποστόλης και Ζαμπέτα, μαζί με την κόρη τους Φιόνα, και τη Ρουμάνα υπηρέτρια τους Μιλένα, ετοιμάζονται πυρετωδώς για να υποδεχτούν τον μέλλοντα γαμπρό τους Αλέξανδρο που καταφθάνει μαζί με τον πατέρα του, τον πρόξενο Αιμίλιο Δοξιάδη. Μια οικογένεια με κάποια από τα χειρότερα χαρακτηριστικά του νεοέλληνα. Νεόπλουτοι, επιδειξιομανείς, κακόγουστοι, κουτοπόνηροι, ημιμαθείς, ρατσιστές, σεξιστές, άξεστοι, διψασμένοι για καταξίωση και κοινωνική αναγνώριση. Θαμπωμένοι από την κοινωνική θέση, το στάτους και την οικονομική κατάσταση των συμπεθέρων τους, το μόνο που επιθυμούν είναι να βολέψουν, δηλαδή να καλοπαντρέψουν την μοναχοκόρη τους. Μέσα σε μια βραδιά που εξελίσσεται σε εφιάλτη, με εφαλτήριο το χιούμορ, αποκαλύπτονται σταδιακά μια σειρά από μυστικά και ψέματα, μια σειρά από μικρές τραγωδίες, που κορυφώνουν την πλοκή μέχρι το απροσδόκητο φινάλε. (Από το Δελτίο Τύπου).

Μαύρη κωμωδία ή σκοτεινή κωμωδία είναι μια μορφή προσέγγισης, από την εύθυμη πλευρά, θεμάτων τα οποία θεωρούνται ταμπού, όπως: θάνατος, φόνος, αρρώστια.

Εκπληκτική κατάμαυρη κωμωδία, του Χάρη Ρώμα, που απογειώθηκε από την εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά, με τη σύμπραξη εκλεκτών συνεργατών και χάρη στις απολαυστικές ερμηνείες των ηθοποιών. Την υπέροχη μουσική συνέθεσε ο μουσικοσυνθέτης και συν-ιδρυτής του Θεάτρου Vault, Μάνος Αντωνιάδης. Το εκπληκτικό (επίτηδες κακόγουστο) σκηνικό σχεδίασαν η Κική Μαυρίδου και ο Μιχάλης Παπαδόπουλος. Τα «ανάλογα» κοστούμια ο Κωνσταντίνος Θεοδωρακόπουλος, η Κική Μαυρίδου και ο Μιχάλης Παπαδόπουλος. Οι υποβλητικοί φωτισμοί οφείλονται στη Χριστίνα Φυλακτοπούλου, ενώ βοηθός σκηνοθέτης υπήρξε ο Λάμπρος Τζώρας.

Εξαιρετικές οι ερμηνείες των ηθοποιών˙ σκιαγράφησαν απολύτως τους πολύ ιδιαίτερους ρόλους που συνέλαβε ο ταλαντούχος Χάρης Ρώμας, προσφέροντας άφθονο γέλιο στους θεατές. Η Χριστίνα Σαμπανίκου και ο Δημήτρης Φραγκιόγλου (ζεύγος Παλιούρα), ως νεόπλουτοι, ημιμαθείς και επιδειξιομανείς, έδωσαν ρεσιτάλ ερμηνείας. O Τάσος Τζιβίσκος, άριστος «τραγικός» πατέρας Δοξιάδης. Η Φανή Παλιούρα, τέλεια υπηρέτρια Μιλένα. Η Μαρίζα Μανατάκη και ο Γιάννης Οικονομίδης, ιδανικοί ως ερωτευμένο ζευγάρι, έχοντας κρυφά και μεγάλα προβλήματα, συγχρόνως. Το κοινό, στην κατάμεστη αίθουσα του Θεάτρου Vault, καταχειροκρότησε όλους τους συντελεστές, στο τέλος της παράστασης, επευφημώντας τους με ζωηρά επιφωνήματα και καλώντας τους ηθοποιούς στη σκηνή ξανά και ξανά. Θερμά συγχαρητήρια σε όλους!

Διάρκεια: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

*ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ.

Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00, έως τις 30 Ιανουαρίου

Γενική είσοδος: 15 Ευρώ

Μειωμένο Εισιτήριο: 13 Ευρώ (Φοιτητές / Σπουδαστές / Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων / ΑμΕΑ /Άνω των 65 ετών / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας)

Πολυχώρος “VAULT THEATRE PLUS”

Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός

Πλησιέστερος σταθμός Μετρό: «Κεραμεικός» (8' περίπου με τα πόδια)

Πληροφορίες (11:00 - 14:00 & 17:00 - 21:00) : 213 0356472, 6951832070

Email: vaultvotanikos@gmail.com

FB Page: http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1

Instagram: vault.theatre.plus (https://www.instagram.com/vault.theatre.plus/?hl=el)

Προπώληση, viva.gr: https://www.viva.gr/tickets/venues/polyxoros-vault/

Νίκος Μπατσικανής, ποιητής, συγγραφέας, κριτικός Θεάτρου,

μέλος της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών

Χριστίνα Μυτιληναίου Ιακωβίδου, Αφουγκραστείτε τη Γη

Σιωπή...
Ακούτε το βουητό των ανεμοδαρμένων κυμάτων;
Τον άνεμο, που δαιμονισμένα σφυρίζει έξαλλος τρέχει;
Τα σύννεφα που γιομάτα βροχή κλαίνε;
Τ΄αστραπόβροντα που λυσαλέα σκίζουν τα ουράνια;
Λίγη σιωπή...
Αφουγκραστείτε τη γη...
Μυνήματα όμοια σαν την βουή του κόσμου.
Αγκομαχητά, απ' τις Ηπείρους των δυστυχισμένων.
Το κλάμα των πεινασμένων, τα γιατί των πληγωμένων.
Τη φρίκη των απανταχού σκλαβωμένων,
βασανισμένων, των παιδιών που θέλουνε
Αγάπη!
Αφουγκραστείτε τη Γη...

Η Χριστίνα Μυτιληναίου-Ιακωβίδου, γεννήθηκε στο Πλωμάρι της Λέσβου. Σε πολύ μικρή ηλικία μετακόμισε με τους γονείς της στην Αθήνα. Εργάστηκε για αρκετά χρόνια ως γραμματέας σε δικηγορικό γραφείο. Ασχολήθηκε με διάφορες μορφές τέχνης, εξασκήθηκε στην ποίηση, παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής και μαθήματα γλυπτικής στα μουσεία Μπενάκη και Περαντινού. Φοίτησε στη Σχολή "Κλίμενς" για διακοσμητικές τέχνες.

Ποιήματά της δημοσιεύτηκαν στον Σπετσιώτικο Αντίλαλο, στην τοπική εφημερίδα του Αιγάλεω, στα λογοτεχνικά περιοδικά: "Δευκαλίων", "Πνευματική Ζωή", και στην ποιητική συλλογή του Δημήτρη Μυτιληναίου "Έκσταση". Ασχολήθηκε επίσης με την παιδική λογοτεχνία, γράφοντας παιδικά ποιήματα και μικρές ιστορίες.

Είναι μέλος της ΠΕΛΤ και του συλλόγου ΛΙΝΟΣ Λόγου, Μουσικής και Τέχνης.

Το 2015 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο "Κατάθεση Ψυχής" από τις εκδόσεις Αρναούτη.

Η ποιητική της συλλογή "Έναστρα" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.

ΠΡΟΣΩΠΟ – Βιβλιοnet (biblionet.gr)