Ένα λουλούδι, γεννημένο από την υπέροχη αρμονία των χρωμάτων φυλλοροεί χωρίς να μπορεί να ονειρευτεί καν, πεθαίνοντας, το πέρασμα της πεταλούδας της ηδονής... Γι' αυτήν την αεικίνητη νυχτερινή υπηρεσία... Να στηρίζει τη σιωπή μου... Ήσουν μια Ιέρεια χωρίς τίποτα δικό σου, ούτ’ ένα μικρό κομμάτι του αιθέρα. Ούτε μια αχτίδα του ήλιου δεν έπεφτε ίσια πάνω κι όμως η καρδιά μου ήταν γεμάτη όνειρα. Στις αμμόπετρες τα χέρια μου χαλάρωσαν. Γυμνά τα χέρια του ποιητή... με σύνεση τους κρύβαν το τρυφερό κόκκινο πετράδι... γυμνός μέσα στον εαυτό μου σε ανακαλύπτω... την μυρωδιά σου στοιχειωμένη με αλμύρα εύοσμη... Κι εγώ, ευαίσθητος στους κυματισμούς ένιωσα τους φάρους του κόσμου να περιστρέφονται. Γνώρισα την θεϊκή τους λάμψη... γιατί είμαστε όλοι μικροί θεοί σε αυτή τη Ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου