αφροφορούν τα άστρα δρακισμένα
και συ απ’ της Άπω Ανατολής τα μυστικά
το γλυκανάσευτο άρωμα του κορμιού σου.
Της θάλασσας το βιτρό σινιάλο
ξεπροβοδίζει οιστροφόρα τον Λεβάντε∙
μέσα στη γαλαχτερή χάση του ουρανιστή
ν’ ακούσω τις αύρες λέξεις της φωνής σου.
Σε οπωρώνες με άνθη βαγιανά
ποθώ καθάρια λόγια ασβεστωμένα
και μ’ αγκαλιές κισσού κομποδεσιές
θάνατο μυρίπνοο να νοιώσω.
Παρθένας χάδι τούτη η δροσιά
της μίνθης σταλαγμίζει την αψάδα
για να κοινωνήσω της αγωνίας τον ιδρώ
σ’ ένα αΰφαντο στεφάνι από ρίγη.
Στα δικά σου Μάγδαλα ήθελα να μπω
στα αφροδίσια μονοπάτια του μυαλού σου
κι ανυπόδητος πάνω στ’ αχνάρια του
στην ερωτική συνείδηση να μαθητεύσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου