Αδριανός Γκιζέλης, ποιητής - εικαστικός

 

Επιμέλεια:  Άγγελος Μαρίνος

Αγγελική Καραπάνου, Οδός ανέμων

Οδός ανέμων
μαθαίνει η μέρα μου παιχνίδια των πολέμων
Σαν σκοτεινό υγρό κελί τα βλέμματά μου
να παγιδέψουν το δικό σου σ’ αγαπώ

Οδός του τέλους
Μες στην καρδούλα σου του σκουριασμένου βέλους
Ο παραλήπτης να πετά τα γράμματά μου
Για να ντυθώ μια πυρκαγιά χωρίς σκοπό

Οδός της μέθης
Και τη θηλιά μου κάθε ώρα εσύ να γνέθεις
της μοναξιάς μας το ρολόι σταματάει
Δε συναντιούνται πια οι δείχτες στο καντράν

Φθηνή ταινία
Δυο λάγνα χείλη που γελάνε μ’ ειρωνεία
Στο ραντεβού η αντοχή με παρατάει
Του χωρισμού τα καμπανάκια θα χτυπάν

Ρεφρέν

Τι θέλεις πού είσαι
Στο ίδιο έργο μην απολογείσαι
Τι είν’ η αγάπη
Είν’ ένα γρίφος που τον λύνουν εραστές
Τι θέλεις πού είσαι

Η Αγγελική Καραπάνου γεννήθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Αθηνών και στη διετή Μετεκπαίδευση Δασκάλων Ειδικής Αγωγής Πατρών. Έχει σπουδάσει Φωνητική κι έχει παρακολουθήσει εργαστήρια Συγγραφής, Ποίησης, Σεναρίου, Στιχουργικής. Υπηρετεί ως δασκάλα στη Δημόσια Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Εκτός από τη διδασκαλία οι μεγάλες της αγάπες είναι η στιχουργική κι η συγγραφή. Είναι δημιουργός του πολιτιστικού ιστότοπου ΕΝΝΕΠΕ ΜΟΥΣΑ.

ΠΡΟΣΩΠΟ – Βιβλιοnet (biblionet.gr)

Έναρξη των λογοτεχνικών εκδηλώσεων στην Ε.Ε.Λ. παρουσία του κ. Παύλου Ναθαναήλ

 

Οι αξιότιμοι Πρόεδροι τέως και νυν  της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, Παύλος Ναθαναήλ και  Κώστας Καρούσος στην εκδήλωση για την έναρξη της λογοτεχνικής περιόδου για την Ε.Ε.Λ.

Μέσα ζεστό κλίμα και με μεγάλη συμμετοχή η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, την Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2023, κήρυξε την έναρξη των λογοτεχνικών εκδηλώσεων για τα μέλη και τους φίλους της. 

Παρόντες όλοι οι Πρόεδροι που έχουν υπηρετήσει στο τιμόνι της Ε.Ε.Λ. με κορυφαία στιγμή την είσοδο του αγαπητού και για λόγους υγείας απόντος τους τελευταίους μήνες, πρώην Προέδρου της Ε.Ε.Λ., κ. Παύλο Ναθαναήλ. 

Οι λογοτέχνες αγκάλιασαν με αγάπη τον κύριο Ναθαναήλ, ο οποίος χαιρέτισε την έναρξη των εκδηλώσεων και προέτρεψε τους παραβρισκόμενους να συμμετέχουν και να γεμίζουν την αίθουσα της Μιχαήλας Αβέρωφ, γιατί η μαγεία της λογοτεχνίας και η δύναμη των λέξεων κρύβεται στο μοίρασμα, στην αναπαραγωγή και στο ταξίδι. 

Ο Πρόεδρος της Ε.Ε.Λ., Κώστας Καρούσος  ονομάτισε και παρουσίασε όλα τα παραβρισκόμενα μέλη και τα κάλεσε να χαιρετίσουν και να παρουσιαστούν από το βήμα της Ε.Ε.Λ. 

Το Τέχνης Τόπος φιλοξενεί φωτογραφίες από την εναρκτήρια βραδιά της κυρίας Κατερίνας Ντούγκα Κοτοπούλου, Μέλος της Ε.Κ.Ν.Μ. και του Ειδικού Γραμματέα του Δ.Σ. Γιάννη Βέλλη, ο οποίος στον χαιρετισμό του πρότεινε τη δημιουργία λέσχης αναγνωστών στην Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών όπου τα μέλη και οι φίλοι της Ε.Ε.Λ. θα μπορούν να συζητούν για τα βιβλία τους. Κάτι που και η η κ. Ελευθερία Αναγνωστάκη - Τζαβάρα, πρώην Πρόεδρος της Ε.Ε.Λ. το είδε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως πρόταση και ιδέα.

      

 

      

Την εκδήλωση τίμησαν ανάμεσα σε άλλους μέλη του Δ.Σ. της Ε.Ε.Λ. όπως ο Γενικός Γραμματέας και πρώην Πρόεδρος,  Αυγερινός Ανδρέου, η Ταμίας, Ελένη Κοντόζογλου Συκά, ο Πάνος Κούρβας, Μέλος του Δ.Σ. ενώ ο φακός των φίλων του Τέχνης τόπος συνέλαβε τον Πρόεδρο της Ε.Κ.Ν.Μ.  Σπύρο Ζαχαράτο, τα μέλη της Ε.Κ.Ν.Μ.,  Ευαγγελία Δαρσινού και Γιάννη Παπαθεοδώρου, τα Μέλη και φίλους της Ε.Ε.Λ. Θάνο Τσάμπρα, Καπετάν Αντώνη Μικέλη, Άννα Φιλιώτου, Αργυρώ Αγγελίνα Ζωγράφου, Έλενα Απέργη, Νίκη Καράτζαλη Μπλούτη κ.α. 

          

     

          

           

           

 

Παρούσα και η πρώην Πρόεδρος της Ε.Ε.Λ., η κ. Ελευθερία Αναγνωστάκη - Τζαβάρα.

     

Η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών διαθέτει μια από τις μεγαλύτερες και καλύτερες αίθουσες για παρουσιάσεις βιβλίων και λογοτεχνών στο κέντρο της Αθήνας. 

Άποψη της αίθουσας πριν την έναρξη της εκδήλωσης

Φωτογραφία: Γιάννης Βέλλης

Παρουσίαση: Σταυρούλα Δεκούλου

Φωτογραφίες: Κατερίνα Ντούγκα Κοτοπούλου

Γιάννης Βέλλης

Αντώνης Μικέλης, Απόμαχος της θάλασσας

 (Φωτογραφία από Κωνσταντίνο Αλεξανδρόπουλο)

Tο απόγευμα της Τρίτης 8 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε, στο Πνευματικό Κέντρο Ζαχάρως, η μουσικο-ποιητική βραδιά Αλληλεγγύης με την παρουσίαση των Ποιητικών Συλλογών του Αντώνη Μικέλη, από τον Σύλλογο Ολυμπίων.

Τη θάλασσα αποθύμησα τόσο καιρό μακριά της
κι ήθελα πάλι να βρεθώ στην κρύα αγκαλιά της,
σαν κάτσω στην ακρογιαλιά κύματα να μετράω,
και τα καράβι από μακριά με κιάλια να τηράω.

Κι αν τύχει ο ύπνος και με βρει, ήρεμα και με φέρει,
εις τα πελάγη τα βαθιά της απεραντοσύνης,
θα ξανανιώσω άλλη μια της θάλασσας το αγέρι,
ή και τον τρόμο της νυχτιάς και της βραδιάς εκείνης,

που μες στο πέπλο σκοταδιού, στο μάτι του κυκλώνα,
ζητώ να δω αναλαμπή, να δω το φως του φάρου,
να δίνω με τα κύματα ζωής, θανάτου αγώνα,
κι από τα βράχια μακριά να μοιάζουν δόντια χάρου.

Και στην πλημμύρα της σιωπής να ακούσω νυχτοπούλια,
και να αγναντέψω άλλη μια τα αστέρια και την πούλια,
με τα δελφίνια συντροφιά στα δίπλα μου να τρέχουν,
όνειρα πλάνα της νυχτιάς στον χρόνο πως αντέχουν.

Μα τώρα στα γεράματα ο νους μου ταξιδεύει,
για κάποιο πόρτο απάνεμο και ασφαλές γυρεύει.
Σαν ανθισμένη μυγδαλιά μοιάζει η κεφαλή μου,
μονάχος μες στα σίδερα πέρασα τη ζωή μου.

Είμαι ένα δέντρο γέρικο με τα ξερά κλωνάρια,
που τους καρπούς μου πήρανε, λυγίζουν τα ποδάρια,
κι οι παγωνιές ξεράνανε της νιότης μου τα φύλλα,
σαν οι κυκλώνες έσπερναν παντού ανατριχίλα.

Το μούγκρισμα της θάλασσας του κύματος φοβέρα,
ποτέ δεν τα φοβήθηκα, τη νύχτα και τη μέρα.
Χριστέ πολύ σ’ ευχαριστώ που εσύ ελπίδα δίνεις,
παρακαλώ σε ευλαβικά κοντά μου για να μείνεις.

Ά βραβείο Ποίησης από την Κύπρο, από τους ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΛΕΜΕΣΟΥ

Μενέλαος Μαρκιανός, Ένα λουλούδι γεννημένο...

Ένα λουλούδι, γεννημένο από την υπέροχη αρμονία των χρωμάτων φυλλοροεί χωρίς να μπορεί να ονειρευτεί καν, πεθαίνοντας, το πέρασμα της πεταλούδας της ηδονής... Γι' αυτήν την αεικίνητη νυχτερινή υπηρεσία... Να στηρίζει τη σιωπή μου... Ήσουν μια Ιέρεια χωρίς τίποτα δικό σου, ούτ’ ένα μικρό κομμάτι του αιθέρα. Ούτε μια αχτίδα του ήλιου δεν έπεφτε ίσια πάνω κι όμως η καρδιά μου ήταν γεμάτη όνειρα. Στις αμμόπετρες τα χέρια μου χαλάρωσαν. Γυμνά τα χέρια του ποιητή... με σύνεση τους κρύβαν το τρυφερό κόκκινο πετράδι... γυμνός μέσα στον εαυτό μου σε ανακαλύπτω... την μυρωδιά σου στοιχειωμένη με αλμύρα εύοσμη... Κι εγώ, ευαίσθητος στους κυματισμούς ένιωσα τους φάρους του κόσμου να περιστρέφονται. Γνώρισα την θεϊκή τους λάμψη... γιατί είμαστε όλοι μικροί θεοί σε αυτή τη Ζωή.

Πάνος Κούρβας, Για σένα

Το ντύμα με τους φλογανθούς
αφροφορούν τα άστρα δρακισμένα
και συ απ’ της Άπω Ανατολής τα μυστικά
το γλυκανάσευτο άρωμα του κορμιού σου.

Της θάλασσας το βιτρό σινιάλο
ξεπροβοδίζει οιστροφόρα τον Λεβάντε∙
μέσα στη γαλαχτερή χάση του ουρανιστή
ν’ ακούσω τις αύρες λέξεις της φωνής σου.

Σε οπωρώνες με άνθη βαγιανά
ποθώ καθάρια λόγια ασβεστωμένα
και μ’ αγκαλιές κισσού κομποδεσιές
θάνατο μυρίπνοο να νοιώσω.

Παρθένας χάδι τούτη η δροσιά
της μίνθης σταλαγμίζει την αψάδα
για να κοινωνήσω της αγωνίας τον ιδρώ
σ’ ένα αΰφαντο στεφάνι από ρίγη.

Στα δικά σου Μάγδαλα ήθελα να μπω
στα αφροδίσια μονοπάτια του μυαλού σου
κι ανυπόδητος πάνω στ’ αχνάρια του
στην ερωτική συνείδηση να μαθητεύσω.

Αυγερινός Ανδρέου, Γιάννενα , τότε

Όλα έδειχναν ήσυχα
εκείνο το παγερό βραδάκι,
στα Γιάννενα.
Ήσυχα, υποταγμένα.
Οι τελευταίοι διαβάτες,
κάτι Εβραίοι,
άφηναν πίσω βιαστικά το Κάστρο
προς το γιαλό,
περπατώντας τα ίδια τα χώματα
με της Ολυμπιάδας το γιο,
σαν κρυβόταν απ’την οργή
του Φιλίππου
για όσα αναιδή τόλμησε
να πει, γαύρος,
εκείνο το βράδυ
του πικρού γάμου.
Ο τύραννος καμιά δεν είχε έγνοια.
Όλα ήσυχα,
όλοι προσκυνημένοι.
Οι σκληροτράχηλοι
ορκισμένοι εχθροί του,
φευγάτοι απ’ το Σούλι,
κι οι υπερήφανες γυναίκες τους,
διακονιάρισσες
στ' απέναντι νησιά.
Σε λίγο σκοτάδι σ’όλη την πόλη.
Ο Μουχτάρ έδινε
το τελευταίο
της παράνομης αγάπης φιλί
στην άπιστη Ρωμιά, τη Φροσύνη,
και σκεφτικός στο παλάτι γυρνούσε.
Σε φτωχικό κονάκι
ο χάΐνης γιος της Καλόγριας
τη νιόπαντρη γυναίκα του νοιαζόταν,
πλάι στο καριοφίλι.
Και ο δάσκαλος,
ο γέρο - Ψαλίδας,
στο τρεμάμενο φως
ασήμαντης κάμαρης,
με φόβο
την Ελληνική Νομαρχία
διαβάζει
και την κρύβει ξανά
βαθιά στο σεντούκι
κι αναρωτιέται
ποιος μπορεί να ’ ναι
ο συντάκτης ο Ανώνυμος.
Ο Κωλέττης, ο Περραιβός
ή τάχα ο Καλλαράς;
Μαύρα πουλιά,
νυχτοπούλια,
σκούζοντας, φτερούγισαν
στου Μπιζανιού τους λόφους
προμαντεύοντας το κακό
που με τα χρόνια θα ‘ρθει.
Κι ’ ένα τσακάλι σκούζει
πλάι στο Δρίσκο,
περιμένοντας την ψυχή
του αγνού ποιητή
που θα ‘ρθει σε χρόνια.
Κι ο γέρο - Νικόλας ο πραματευτής,
δίπλα στο τζάκι
ιστορίες των ταξιδιών του ξετυλίγει...
Απόψε τους λεει πως γνώρισε νιος,
στο Συρράκο, τον Πατρο - Κοσμά να κηρύττει...
Όλα ήταν,
ή
έδειχναν, ήσυχα.

Φαλαστίν, γράφει ο Πάνος Κούρβας

ΦΑΛΑΣΤΙΝ

(Παλαιστίνη στα Αραβικά)

Μια πολύγλωσση οχιά ζει σ’ αυτόν τον τόπο
τρανεύει και ξυπνά των χρόνων την απελπισιά.
Κι αν νιώθουμε ξεζωισμένοι που τίποτα δεν ορίζουν
μόνο την κυριαρχία τ’ ουρανού παραχωρούμε στ’ άστρα.

Άπραγοι οι γέροι ανασκάφτουν σκιές διήγησης
πότε απ’ του Γκολάν τα υψίπεδα
κι άλλοτε απ’ τα νοτινά της Γάζας
στα καταφύγια που οι ψυχές συναγροικούνται.

Ο ένας σαν εφιάλτη τον άλλο κοιτά
που ’χει ρυτίδες σαν μαχαιριές γιατρεμένες·
με τα πρόσωπα στις χωνιασμένες παλάμες
εγγαστρίμυθα λεν ένα τραγούδι στριγκό.

Η πολεμική μηχανή του Γολιάθ θερίζει·
τα τύμπανα του Δαβίδ αλαλάζουν·
η διπλωματία σκάλωσε στης ματιάς το χαστούκι
κι άμαχοι στ’ ομόρριζο του σατανά τ’ αχνάρι.

Τούτη την παλαίστρα λεν πως την όρισαν γραφές
για να ’χουν οι προσκυνητές της λυπησιάς την όψη
κι όταν βλασταίνει ο σπόρος του κακού
οι ώρες της ζωής τους να είναι μισευτές.

Θα συνεχίσεις να γράφεις ποιήματα, Ραχμάν;
Δε φοβάσαι μη κι ο κόσμος σου δρομολαθέψει;
Η μοναξιά είναι του διαβόλου το βασίλειο, Σαμίρ
κι εγώ ξέρεις πως δεν έχω τίποτα να χάσω.

Περί Τέχνης ο λόγος, Γράφει ο Γιάννης Γκλάβατος

       

Ας αρχίσουμε από την λέξη. Η λέξη τέχνη* (θεωρώντας τις λέξεις οχήματα της σκέψης) προφανώς έχει αφετηρία της στην ρίζα τεκ- που εκτός από παρασκευάζω (τέκ-των, τέχνη και άλλα) αλλά και γεννώ (τίκ-κτω, τέκ-νον, τόκ-ος) σημαίνει και επιτυγχάνω (τόξ-ον, τεκ-μήριον, τυχ-είν). Θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος που εργάζεται με τα χέρια του λέγεται εργάτης, με τα χέρια και το μυαλό(νόηση) τεχνίτης και, εκείνος που εργάζεται με τα χέρια την νόηση και το συναίσθημα (καρδιά) καλλιτέχνης. Και των τριών η αξία τους ως άνθρωποι είναι η ιδία. Βέβαια κατά μια έννοια ο κάθε άνθρωπος κατά περίπτωση μπορεί να είναι, ή να γίνει, καλλιτέχνης. Εν δυνάμει ο οποιοσδήποτε μέσα του έχει το καλλιτεχνικό στοιχείο άσχετα αν αυτό θα εκδηλωθεί σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Το έργο τέχνης ή τεχνούργημα το οποίο είναι δημιουργημένο με δεξιότητα, φαντασία και συναίσθημα που αποτελούν τις κατ’ εξοχήν δυνάμεις και κατά φύση εκφάνσεις της ψυχής, αποτελεί μνημείο και αποτύπωση της ανθρώπινης έκφρασης.

Πνευματική ηδονή χαρακτήρισε τη τέχνη ο Πλάτων . Ο Αριστοτέλης, θεωρεί ως πηγή του καλού τον ρυθμό τη συμμετρία και την αρμονία (Ποιητική) και απαριθμεί δέκα κατηγορίες αξιολόγησης του αισθητικού αντικειμένου: ουσία, ποσόν, ποιόν, προς τι, που, πότε, κείσθαι, έχειν , ποιείν, πάσχειν. Ο Φρόυντ, υποστήριξε ότι η τέχνη είναι εξευγενισμός της λίμπιντο. Ο Άντλερ επιχείρησε μια άλλη προσέγγιση. Κατ’ αρχάς δέχεται την ύπαρξη καλλιτεχνικού ταλέντου. Θέση του είναι ότι το τάλαντο αυτό διευρύνεται με την άσκηση και την συνεχή προσπάθεια η οποία ωθείται από την τάση προς ανωτερότητα σε αντιδιαστολή του συναισθήματος στέρησης και ψυχικού πόνου. Ο Κάρλ Γιούνγκ υπήρξε ζωγράφος και μάλιστα με την τεχνοτροπία art nouveau.

Ο πίνακας του Ντιέγκο Βελάσκεθ “Οι Δεσποινίδες των τιμών” (Las Meninas, 1656-1657, Πράδο, Μαδρίτη), έχει χαρακτηρισθεί ως “η θεολογία της ζωγραφικής” από το ζωγράφο Λούκα Τζορντάνο (1634-1705) και ως “η φιλοσοφία της τέχνης” από τον Τόμας Λώρενς

Ο Νίτσε ερμήνευσε την τέχνη ως ευλογία και θεοποίηση της ανθρώπινης οντότητας ενώ την έβλεπε ως ξελογιάστρα αλλά και ελιξίριο ζωής. Ο Γ. Σεφέρης έγραψε: «Όταν λέω τέχνη, δεν εννοώ διόλου τη θεωρία που πρέσβευε ‘η τέχνη για την τέχνη’. Η διδασκαλία αυτή, που δε χρησιμεύει πια σε τίποτα, κατάντησε να σημαίνει τη δουλειά ενός ανάπηρου ανθρώπου που φτιάχνει αδειανά κομψοτεχνήματα κλεισμένος μέσα σ’ ένα αποστειρωμένο δωμάτιο. Εννοώ μόνο την πνευματική τάξη που δημιουργεί τα καλά έργα της τέχνης, περασμένα ή σημερινά, εκείνα που νομοθετούν, εκείνα που θα μας διδάξουν. Αν κοιτάξουμε λοιπόν τα συμπεράσματα που βγαίνουν απ’ αυτά τα έργα, θα ιδούμε πως δεν είναι διόλου ξένα από τους αγώνες και τους πόθους της εποχής τους».** Ο Ε. Παπανούτσος, κάνει την εξής διατύπωση και διαπίστωση: «δεν είναι η επιστήμη σκοπός και δικαίωση της επιστήμης, ούτε η τέχνη σκοπός και δικαίωση της τέχνης· και της μιας και της άλλης σκοπός και δικαίωση είναι ο άνθρωπος και το αποτελείωμα, η ευτυχία του.»*** Ο Κ. Τσάτσος θα τονίσει ότι: «Όπου το ωραίο παύει να είναι σκοπός και γίνεται μέσο προς σκοπόν, εκεί παύει να υπάρχει τέχνη». Ο Παύλος Νιρβάνας θα μιλήσει ποιητικά: « Οι καλλιτέχνες δεν ξυπνούν ποτέ. Ζουν πάντα μέσα εις το όνειρο ενώ ο Μπέρτολτ Μπρεχτ θα υπογραμμίσει: «Στην τέχνη, επιστήμη και φαντασία, δεν είναι ασυμβίβαστοι αντίπαλοι» για να συνεχίσει λέγοντας: «Όλες οι τέχνες υπηρετούν την μεγαλύτερη από τις τέχνες: την Τέχνη να ζεις».

Οι τέχνες, επιχειρώντας ένα «ιχνογράφημα» τους, θα λέγαμε ότι είναι: α) η χειροτεχνία ( οι βάναυσες τέχνες) β) αρκετές από τις εμπειρικές επιστήμες και γ) οι ωραίες ή ελεύθερες τέχνες που περιεκτικά ονομάζονται καλλιτεχνία ή απλώς τέχνη. Η ετερότητα έγκειται στο γεγονός ότι σκοπός της χειροτεχνίας είναι το ωφέλιμο αντίθετα σκοπός και επιδίωξη της καλλιτεχνίας το καλό, το «ωραίον». Τα καλλιστεύματα, τα καλλιτεχνικά έργα, δεν έχουν (ή δεν θα πρέπει να έχουν) μόνο αισθητική**** αξία αλλά και καλλιέργεια του ήθους. Σύμφωνα με τους προγόνους μας η καλλιτεχνική αγωγή αποτελεί ένα από τα πρώτα στάδια της περί ηθικής μορφώσεως.

Ορίσθηκαν, από τα αρχαία χρόνια ακόμη, ως 6 – κυρίως- οι καλές (ωραίες) τέχνες: αρχιτεκτονική, γλυπτική, ζωγραφική, μουσική, ποίηση και όρχηση. Σε άλλους αρχαίους συγγραφείς αναφέρονται στην θέση της όρχησης η μιμητική (δηλαδή η τέχνη της υποκριτικής, της ηθοποιίας και η ρητορική. Η γυμναστική υπό την έννοια της ιππευτικής, της ξιφασκίας και άλλα) βρίσκεται σε μια ενδιάμεση θέση μεταξύ καλών τεχνών και χειροτεχνίας. Η αρχιτεκτονική η οποία αναφέρεται ως η πρώτη των καλών τεχνών, όταν εστιάζεται αποκλειστικά και μόνο στην ικανοποίηση των αναγκών της ανθρώπινης ζωής(του ωφέλιμου δηλαδή) κατατάσσεται ως απλή χειροτεχνία. Όταν όμως επιδιώκει την δημιουργία του ωραίου(και όχι μόνο του ωφέλιμου) τότε ανάγεται σε καλλιτεχνία. Προφανώς είναι η αρχαιότερη και τούτο διότι πρώτη ανάγκη του ανθρώπου ήταν τα του οίκου του και κατόπιν η αγωγή των καλλιτεχνικών: “ primum vivere deinde philosophari” δηλαδή «πρώτα η ζωή και ύστερα η φιλοσοφία». Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η σειρά με την οποία αναφέρονται οι 6 (αναφέρονται και οκτώ) καλές τέχνες δεν έχει σχέση με την αξία της καθεμίας, η οποία είναι και αυθυπόστατη. Εξάλλου η τέχνη είναι μία (όπως και η επιστήμη) με διαφορετικές εκφάνσεις, εκφράσεις. Τα νεότερα χρόνια λεγομένη εβδόμη τέχνη ονομάστηκε ο κινηματογράφος ενώ από αρκετούς, ως (λεγομένη) ογδόη η φωτογραφία, ενάτη τα κόμικς και άλλα.

Ο όρος εβδόμη τέχνη (ο κινηματογράφος δηλαδή) “πλάστηκε” μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο από τον Ιταλό Ριτσιότο Κανούντο (Riccioto Canudo). Ο αισθητικός Λουί Ντελλούκ ίδρυσε (την ίδια περίπου εποχή) σύλλογο με τον τίτλο «Οι φίλοι της Έβδομης Τέχνης» ενώ χαρακτήρισε τον κινηματογράφο τέχνη του αιώνα. Με αρωγή του φίλου του Λεόν Μουσινάκ τέτοιου είδους νέοι σύλλογοι άρχισαν να ιδρύονται ταχύτατα.

Γεγονός προφανώς είναι, άσχετα ή σχετικά με διάφορους εξειδικευμένους ορισμούς, πως η τέχνη αποτελεί μια ανώτερη εκδήλωση του πνεύματος. Έχει την ισχύ και τον τρόπο να εκφράζει τις υψηλότερες των ιδεών με αντιληπτό, αντιλαμβανόμενο από τις αισθήσεις τρόπο. Λέγεται ότι την αποτίμηση ενός έργου τέχνης δεν την ορίζει αποκλειστικά το θέμα του όσο σημαντικό και θεωρηθεί πως είναι, αλλά το αποτέλεσμα, το ίδιο το έργο δηλαδή, το δημιούργημα του καλλιτέχνη. Ο οποίος καλλιτέχνης, ο γνήσιος και ατόφιος, μπορεί να αποδώσει το ωραίο ξεκόβοντας – πολλές φορές- από την πεπατημένη των κανόνων, ρυθμών και κατεστημένων δραττόμενος των οχημάτων της φαντασίας και της ελευθερίας στον στοχασμό αλλά και στην έκφραση απόδοση, ξεπερνώντας ίσως την εποχή του , δίνοντας υπόσταση σε έργα που μιλούν κατευθείαν στην ψυχή χωρίς περιττές και εμβριθείς αναλύσεις.

Σε αρκετές λήψεις συνεντεύξεων καλλιτεχνών, από τον γράφοντα στο παρελθόν, υποβαλλόταν η ίδια ερώτηση: « Τι σας κάνει να δημιουργείται;». Οι απαντήσεις πολλές και ενδιαφέρουσες. Μία όμως εντυπωσίασε: «Δεν ξέρω τι είναι. Ξέρω όμως ότι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς»

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* τέχνη(η) {τεχνών}1. η ελεύθερη, δημιουργική έκφραση του ανθρώπου με έργα που διέπονται από αισθητικούς κανόνες. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ «ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ (ΣΕΛ. 1780) ΑΘΗΝΑ 1998.

** (Γιώργος Σεφέρης, Δοκιμές, Τόμος 1ος (1937-1947), εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 1984, σελ. 265).

*** (Ε. Παπανούτσος, Πρακτική Φιλοσοφία, σελ. 317-318)

****Ο όρος «Αισθητική» χρησιμοποιείται για πρώτη φορά από τον Μπαουμγκάρτεν, ως ορισμός της επιστήμης που εξετάζει το ωραίο στη φύση και στην τέχνη, στο δίτομο έργο του Aesthetica (1750-1758)

Ένα ταξίδι στα Κύθηρα του Σαρλ Μπωντλαίρ 1821 – 1867) - Ποιητική απόδοση Κοσμάς Μεγαλοκονόμος

 

Του Σαρλ Μπωντλαίρ

Χορεύοντας εγέμιζε ελεύθερη η ψυχή μου

τα γοργοτάξιδα πανιά του πλοίου της ζωής μου

κι η πλώρη του, ανάλαφρη, ξεπερναγε δελφίνια

λουσμένη στο ηλιόφωτο και τ' αφρισμένο κύμα.

Μα ξάφνου φανερώθηκαν τα Κύθηρα στην άκρη

να τα τυλιγει καταχνιά, να αναβλύζουν δάκρυ, 

γιατί μια Χώρα ξακουστή, χιλιοτραγουδημένη

απόμεινε μια στέρφα γη, φτωχή και ξεχασμένη.

Των ηδονών τα μυστικά στου Έρωτος τα μέρη

αναπολώ κι αναριγώ που νιώθω το αγέρι

την Αφροδίτη να κρατεί, τ’ αρχαίο φάντασμά της

στον αφρογάλανο γιαλό να τη χαϊδεύει ο Μπάτης.

Θυμάρι, άνθη και μυρτιές, νησί μου, σε μυρώνουν

τα Έθνη σε δοξολογούν καιρούς που δεν τελειώνουν

γιατί οι καρδιές που αγαπούν τον αναστεναγμό τους

σε σένα αναπέμπουνε, θυμίαμα δικό τους

να σμίγει τιτιβίσματα με άσπρα περιστέρια

σε σκιερά περάσματα και σ’ ανθηρά παρτέρια.

Και τώρα τ’ άγια Κύθηρα μια σκλαβωμένη Χώρα

που φέρνει αναστενάγματα του δειλινού η ώρα.

Μα πάνω απ’ τα βράχια τους σαν κάτι ξεχωρίζει.

Ναός να είναι τάχατες που Ιέρεια χαρίζει

το πυρωμένο της κορμί, ωσάν μελισσοκέρι

με τον χιτώνα, ανάλαφρο, να τον σηκώνει αγέρι;

Τρομάζαν τα γλαρόπουλα στον βόμβο των πανιών μας

και όσο πλησιάζαμε οι κόγχες των ματιών μας

κρεμάλα αντικρίζανε, ορθή σαν κυπαρίσσι

καθώς αχνά τη φώτιζε ο ήλιος πριν να δύσει.

Τα όρνια γυροφέρνανε και μες στη δυσωδία

στον κρεμασμένο χώνανε τα νύχια με κακία.

Τη σάπια σάρκα γεύονταν με τα γαμψά τους ράμφη

γιατί ο αιωρούμενος μηδέ νεκρός ετάφη.

Στα μάτια τρύπες άνοιγαν, ξεσχίζαν την κοιλιά του

στα γόνατα κρεμόντουσαν τα μαύρα σωθικά του.

Ραμφίζοντας μ' αρπακτική χυδαία βουλιμία

τα αχαμνά ξερίζωναν με βδελυρή αηδία.

Πιο κάτω απ’ τα πόδια του, στα φρύγανα, γυρνούσαν

αγρίμια που ουρλιάζανε κι ανήμπορα κοιτούσαν.

Απ’ όλα τους ξεχώριζε μια ύαινα στη μέση

που καρτερούσε μερτικό απ’ τον νεκρό να πέσει.

Ω! Κρεμασμένε, δύστυχε! Στη γη των Κυθηρίων

αμίλητος υπέμεινες τη φρίκη μαρτυρίων.

Για πράξεις και για πάθη σου που σ' άλλους δεν αρέσουν

σε κρέμασαν κι αρνήθηκαν σε μνήμα να σε θέσουν.

Ταπεινωμένο σ' ένιωσα κι η συμφορά ενώνει.

Σαν είδα να διαλύεσαι απάνω στην αγχόνη

ο εμετός ανέβηκε, μου στάθηκε στο στόμα

τα βάσανά μου ζωντανά… με τυραννούν ακόμα.

Βουβός, με δέος σε θωρώ φτωχέ μου Κρεμασμένε!

Τα ίδια ράμφη δέχομαι κι εγώ, αγαπημένε.

Οι ματωμένες σάρκες μου χορταίνουν τα κοράκια

και τα σαγόνια των θεριών με κόβουνε κομμάτια.

Ο ουρανός αστραφτερός κι η θάλασσα πλανεύτρα

μα μαύρα τα κατάντησε η μοίρα μου η ψεύτρα

και την καρδία μου τύλιξε με σάβανο ο Χάρος

γιατί εκεί στο ψήλωμα δεν εκρεμόταν άλλος.

Κυθέρεια! Στα Κύθηρα δεν κρύβεις, πια, κολώνα.

Κρεμάλα, τώρα, καρτερει με τη δική μου εικόνα.

Δως μου, ψυχή μου, δύναμη να πάψω να σπαράζω

και τον καθρέφτη να κοιτώ… χωρίς να αηδιάζω.

Διασκευή: Κοσμάς Μεγαλοκονόμος

Βαγγέλης Γιάννος, Αναστοχασμοί

Έστησε βίγλα εκεί που ανθρώπου μάτι διστάζει να σταθεί! Θέλει τόλμη η εποπτεία της γαλήνης, θέλει δύναμη της μοναξιάς η γοητεία ! Έχει ρίσκο η απόλαυση της ομορφιάς που στα δύσκολα φαντάζει ομορφότερη! Θέλει συγκέντρωση η προσευχή για της ζωής τα δώρα, αναστοχασμό η πορεία προς την κορυφή! Άλλοι επιλέγουν να σέρνονται στα σκοτεινά κι ανήλιαγα, στα απόσκια το σφρίγος να σκορπούν, ζαλίζονται στα ύψη, ματαιοπονούν πασχίζοντας για λίγη λάμψη απ' της πυγολαμπίδας το περίσσευμα .... Υπάρχουν κι εκείνοι που απόκρημνες βίγλες κάναν στέκι τους, ιδανικά κι αξίες για συντροφιά τους έχουν, ατενίζουν με στωικότητα την απεραντοσύνη της ελευθερίας τους! Υπάρχουν !!!

ΤΟ PARTY! ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ, της Ελένης Ράντου - γράφει ο Άγγελος Μαρίνος

Έγινε διάλειμμα… Σκέφτομαι πραγματικά πού μπορεί να φτάσει… η Ελένη… πόσο πιο πάνω… το κείμενο πόσο ‘’πιο σπουδαίο’’ θα γίνει… πόσο ‘’πιο αληθινό’’, ‘’πιο ανθρώπινο’’… έξυπνο, εύστοχο… Ζω σημαντικές θεατρικές στιγμές!

Μια πραγματική ιστορία, ξύνοντας την μνήμη και ξυπνώντας την αμνησία.

Ένα πάρτυ ζωής με αφορμή (εύρημα) μια λίστα με όλα τα πράγματα που αξίζει να τα ζήσεις!

1ο Παγωτό… 2ο Τα μπουγέλα… 3ο Το κόκκινο χρώμα… Η τσίχλα Χίου που κολλάει στα δόντια… Να ψαχουλεύεις τα συρτάρια της μαμάς… Οι αστερισμοί στον ουρανό… Ζεστό ψωμί με λάδι και ντομάτα… Η ουρά του σκύλου που λέει πάντα αλήθεια… Τα ακατάλληλα δια ανηλίκους… Το σπίτι μου. Θέλω να πάω στο σπίτι μου!

Και κάπως έτσι, περνά η ώρα γεμάτη από εκπληκτική ζωντανή μουσική (Κωνσταντίνος και την Λυδία Μπουντούνη), που υπογραμμίζει εξαιρετικά τις στιγμές, σ’ ένα σκηνικό (Μαγιού Τρικεριώτη) εντυπωσιακό και άκρως λειτουργικό (βοηθάει σ’ αυτό και η μαγική σκηνή του θεάτρου ΔΙΑΝΑ), οι φωτισμοί (Χριστίνα Θανασούλα) εξυπηρετούν την όλη θεατρική δράση απόλυτα.

…η καμηλοπάρδαλη, που ο γιος μου τη λέει καμηλοπάρδα… να είσαι μετέωρος… γιατί ναι, δεν είμαστε μαϊμούδες, δε γατζώνεσαι απ’ το επόμενο κλαρί για να κάνεις το άλμα… μένουμε και μετέωροι κάποιες φορές κι αυτό σημαίνει θάρρος… να μη φοβηθείς τη θλίψη σου… 4996ο να μη φοβηθείς να κοιτάξεις μέσα σου… 4997ο να συνεχίζεις το ταξίδι με όλες τις συνθήκες… 4998ο ακόμα κι αν έχει βγάλει απαγορευτικό… 4999ο η φράση έλα μανούλα μου…

Το σκηνοθετικό δασκάλεμα (εξαιρετικός Ανέστης Αζάς) οδηγεί την ΗΘΟΠΟΙΟ Ελένη Ράντου σε μια μοναδική ερμηνεία, που καθηλώνει τους πάντες! Ναι, θαυμαστή στους τηλεοπτικούς της ρόλους, μας έχει καθηλώσει πολλές φορές με την ερμηνεία της και στο σανίδι με το υποκριτικό της ταλέντο, αλλά εδώ ξεπερνά, πιστεύω, και τον ίδιο της τον εαυτό! Το ζει και μας το δείχνει σε κάθε στιγμή της παράστασης… δεν καταλαβαίνεις πως περνά η ώρα… δεν προλαβαίνεις ν’ ανασάνεις κι έχει πάει πιο πέρα… στον χρόνο του μυαλού σου, αναμοχλεύοντας το μέσα σου, με καυστικό χιούμορ, μ’ ένα σφίξιμο ψυχής, με αλήθειες αναμφισβήτητες, με χαρμολύπη, όνειρο και αισιοδοξία για το μέλλον!!!

… Τα συγκρουόμενα στο λούνα πάρκ… Να ουρλιάζεις στις γραμμές όταν περνάνε τραίνα… Να λες ό,τι βρισιά σου κατεβαίνει… 323ο Ο Σιντάρτα του Χέρμαν Έσσε… 324ο οι καραμέλες ραντεβού… 325ο τα μακαρόνια με κιμά…

Να σταθούμε και στο κείμενο (Ελένη Ράντου)… Πάντα υποστηρίζω πως ο θεατρικός λόγος είναι κατεξοχήν λόγος που έχει γραφτεί για ‘’να παίζεται’’… λακωνικός, με υψηλά νοήματα και που οδηγεί σε κίνηση-δράση… με στόχο ευδιάκριτο, με ευρήματα, με όνειρο και πραγματικότητα… Ε, δεν λείπει κάτι απ’ αυτά… Ρέει σαν γάργαρο νερό και ξεδιψάς φυσικά, σαν οδοιπόρος στο ξαπόσταμα!

…Να συγχωρείς. Η ζωή αξίζει να τη ζεις για να συγχωρέσεις. Κι εσένα και τους άλλους.

… Οι λίστες που μοιάζουνε με τη ζωή… Ποτέ δεν ολοκληρώνονται… 5003ο Η μάνα μου η ατομάρα… 5004ο Τα υστερόγραφα… 5005ο Υστερόγραφο Σ’ ΑΓΑΠΩ

Κι εμείς σ’ αγαπάμε!!!

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ανέστης Αζάς

Μουσική επιμέλεια- πρωτότυπη σύνθεση: STRING DEMONS

Σκηνικά: Μαγιού Τρικεριώτη

Κοστούμια: Κική Γραμματικοπούλου

Κίνηση: Αντιγόνη Γύρα

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανασούλα

Φωτογράφιση: Γιάννης Μαργετουσάκης

Οργάνωση Παραγωγής: Κερασία Τσιαμασφίρη

Θέατρο ΔΙΑΝΑ

Με χαρά πληροφορήθηκα, πως θα ξανανέβει και στην φετινή σεζόν.

Αξίζει να δείτε την παράσταση… Αυτό, είναι μονόδρομος, για μένα…

Θα την ξαναδώ!!!

Άγγελος Μαρίνος

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, θεατρικός συγγραφέας

Και αλήθεια λέω… πέρσι στην πρεμιέρα ήμουν εκεί!

Επιμέλεια παρουσίασης: Σταυρούλα Δεκούλου

Τίς πταίει; Οι λογοτέχνες της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών απαντούν...

Μετά covid εποχή, απεργίες και παρελάσεις, βροχές και καύσωνες, έλλειψη υγείας και οικονομικής άνεσης... είναι κάποιες από τις αιτίες στις οποίες οι λογοτέχνες αποδίδουν τη μείωση προσέλευσης στις λογοτεχνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις της ΕΕΛ (αλλά και άλλων Ενώσεων, ας μην γελιόμαστε). Και αν αυτό υφίσταται, γιατί αλλού συρρέουμε, σε κάποιες παρουσιάσεις βιβλίων για παράδειγμα ή σε συναυλίες ή απονομές βραβείων; Τι εμποδίζει τα μέλη των λογοτεχνικών ενώσεων να γεμίσουν τις αίθουσες των συλλόγων τους και να δώσουν στον χώρο την αίγλη και τη λάμψη παλαιότερων ημερών; Μήπως τελικά η εποχή της πανδημίας  μας αποξένωσε περισσότερο από όσο πιστεύουμε ή μήπως η εισδοχή μας σε μια μεγάλη λογοτεχνική οικογένεια είναι μια Ιθάκη που στολίζει μόνο το λογοτεχνικό μας χαρτοφυλάκιο κι όλα σταματούν εκεί;

Ρωτήσαμε τους λογοτέχνες της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών ... Τίς πταίει; για τις αίθουσες που δεν γεμίζουν όπως παλιά και τι θα έπρεπε να γίνει γι' αυτό. Διαβάστε παρακάτω τι λένε τα μέλη της αρχαιότερης λογοτεχνικής εταιρίας στην Ελλάδα από όποια θεσμική ή όχι θέση την υπηρετούν. 

Κώστας Καρούσος

Πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Eκλεκτή φίλη...κάθε λογοτέχνης έχει την δυνατότητα εισδοχής στην ΕΕΛ, αφού έχει-προφανώς- τα καταστατικά στοιχεία εγγραφής του [ 5ετία ύπαρξης στο χώρο και 3 βιβλία [ τα 2 λογοτεχνίας το δε τρίτο μετάφραση επιστημονικό-λαογραφικό κλπ ]. Το πρόβλημα δημιουργείται στη πορεία. Πώς εμείς αξιολογούμε το νέο μέλος; Πώς το συνδέουμε στο χώρο, με την ιστορία της ΕΕΛ, πώς το προστατεύουμε από τη λεξιπενία, την υποκρισία, την άμετρη αυτοπροβολή, την στημένη δημοσιότητα, τις κακόφημες φιλίες, την επιθετικότητα κατά της ΕΕΛ κλπ, που συνεχίζει να πρωτοπορεί στα λογοτεχνικά και κοινωνικά μας δρώμενα; Υπάρχουν βεβαίως αντιστάσεις και καλές προθέσεις... το εύρος της αξιοποίησης του ατόμου θέλει πρωτίστως οργανωτική παιδεία, πρόγραμμα, και βαθιά πνευματική επικοινωνία. Αυτά λείπουν σαφώς από τους χώρους μας. Μόνο η ΕΕΛ - κατά το δυνατό της στυγνής εποχής μας και της γνωστής αλλοτρίωσης-κρατάει, μέσα από τα πλούσια προγράμματά της, και το κύρος της και την αξιοπρέπεια της προβολής του μέλους. Η στάση αυτονομίας του ατόμου, έχει πολλές ρίζες... Οι απόντες φαίνονται στις λειψές διοργανώσεις. Στις καλοστημένες προβολές των εργασιών μας, έχουμε όρθιους στην αίθουσα της ΕΕΛ. Όμως, ο λογοτέχνης θέλει διαρκή προσέγγιση, επιμονή στις ειδοποιήσεις, όμορφες και περιεκτικές προσκλήσεις, και αρκετές φορές "το τερπνόν μετά του ωφελίμου"... Το διερώτημα βεβαίως παραμένει αυτούσιο και αμείλικτο !!!..Συντρέχουν προβλήματα απόστασης, οικονομικά, εμπιστοσύνης, καλής διαχείρισης κλπ. Αν προστρέξετε στις εκδηλώσεις -γενικά του χώρου μας- υπάρχει πτώση συμμετοχής μετά τον κορωνοϊό και δυσπιστία προσέλευσης παντού... Παραμένουμε ως φορέας παραγωγής έργου και αξιόπιστος και πολλαπλά δημιουργικός, όμως, ο χώρος, το άτομο και η συμμετοχή... θέλουν αυστηρά κριτήρια οργάνωσης... Εμείς -και είμαστε οι μόνοι- που υπερκαλύψαμε όλους τους απόντες, που έφυγαν από τη ζωή, [τους 28 της τριετίας]. Ο αγώνας της προσέγγισης του λογοτέχνη, είναι πλέον μόνιμο πεδίο και στόχος της ΕΕΛ, κι αυτό θέλει -σε καθημερινή βάση-, ρήξεις και αναδιατάξεις, άτομα εμπιστοσύνης, διάλογο και στάση αξιοπρέπειας, στα νέα άτομα, προβολή με σωστό κριτικό λόγο, χωρίς αμετροέπειες και κομπασμούς, σχεδιασμό και ηθική στήριξη, διευρυμένο πρόγραμμα εκδηλώσεων, φιλικό άνοιγμα της επιρροής μας προς όλους, και συχνή υπενθύμιση -πρακτικής ουσίας- στους νέους δημιουργούς... Σας ευχαριστώ από καρδιάς για την επικαιρότητα του θέματος. Καλή συνέχεια στο έργο σας...

Παύλος Ναθαναήλ

Πρώην Πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει αυστηρότητα στους λογοτέχνες πού είναι μέλη της Ε.Ε.Λ με διάφορες ποινές. Η πιο αυστηρή να είναι η διαγραφή. Σας στέλνω την αγάπη μου! Συνεχίστε το έργο σάς. Καλή επιτυχία!

Αυγερινός  Θ.  Ανδρέου

Γενικός Γραμματέας (και πρώην Πρόεδρος) της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Κυρία Δεκούλου, δυστυχώς το ποσοστό αυτών των συναδέλφων είναι περισσότερο από το μισό. Και εάν κανείς προσθέσει και εκείνους που αρνούνται να πληρώσουν την ετήσια συνδρομή τους, έχει ανάγλυφη της εικόνα της δυστυχίας μας. Όμως, όσοι μείναμε πιστοί στο Χρέος, είμαστε εκεί ολόρθοι, εύψυχοι και ετοιμοπόλεμοι.

Γιάννης Βέλλης

Ειδικός Γραμματέας της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Αυτό δεν γίνεται μόνο στην Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ.), αλλά γενικότερα στις συλλογικότητες, λογοτεχνικές και μη. Στην Εταιρία μας, λόγω της ιστορικότητάς της, των μεγάλων λογοτεχνών που την πλαισίωσαν από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα, φαίνεται περισσότερο. Θέλουν να έχουν τον τίτλο του μέλους, έχουν τα προσόντα για αυτό αφού η θεσμοθετημένη από το καταστατικό επιτροπή τα εγκρίνει ως τακτικά μέλη και μετά απόλυτη σιωπή ή ελάχιστες παρουσίες. Παρόλο το πλούσιο πρόγραμμα που έχει και τους εκλεκτούς ομιλητές. Άρα η εγγραφή στα τακτικά μέλη γίνεται για να επιβεβαιώσει, προς τα έξω, την αξία τους ως τακτικά μέλη μιας μεγάλης ιστορικής λογοτεχνικής ένωσης και σταματάει εκεί.

Δεν φταίνε τα διοικητικά συμβούλια, οι εκδηλώσεις, η ώρα των εκδηλώσεων, ότι είναι στο κέντρο της Αθήνας το εντευκτήριο με τα γραφεία μας.

Εκείνο που φταίει εδώ και φυσικά δεν είναι "πρόβλημα" μόνο της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ.), είναι το τι θέλει κανείς από μια ένωση και τι είναι διατεθειμένος να προσφέρει για αυτό. Ευτυχώς από παλιά μέχρι σήμερα υπάρχουν πολλά αξιόλογα μέλη που έχουν προσφέρει πολλά, παράλληλα με την παρουσία τους στις εκδηλώσεις. Αλλά δεν μπορούμε ως Διοικητικό Συμβούλιο, αλλά και ως απλά ενεργά τακτικά μέλη, να αγνοούμε αυτές τις απουσίες. Οι οποίες μετά την περίοδο του COVID 19 έγιναν περισσότερες.

Μια λύση θα ήταν, να δοθούν προνόμια στα ενεργά μέλη. Μια κάρτα προνομίων, πέρα από την κάρτα μέλους, με αυτά που θα θέλανε τα μέλη μας ως λογοτέχνες, εντός και εκτός της Εταιρίας. Δεν τιμωρούμε κάποιον για τις επιλογές του, όπως το να απέχει από εκδηλώσεις ενώ διαθέτει την ιδιότητα του τακτικού μέλους, αλλά αντίθετα επιβραβεύουμε αυτόν που συμμετέχει σε αυτά που κάνουμε κατά διαστήματα. Αυτό νομίζω είναι μια καλή θέση στο "πρόβλημα" που αναφέρατε και πιστεύω ότι μπορεί να το υλοποιήσει με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου μια επιτροπή ενεργών τακτικών μελών που αυτό θα ορίσει.

Ελένη Κοντόζογλου – Συκά

Ταμίας της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Όσον αφορά την λογοτεχνική μας οικογένεια φοβάμαι πολύ ότι οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τον τίτλο του μέλους της Εταιρείας να μπαίνει στο βιογραφικό τους και τοποθετούν τις υποχρεώσεις τους σε δεύτερη μοίρα. Θα έπρεπε να υπάρχει μια αυστηρότητα και πιστεύω πως το Δ.Σ. πρέπει να λάβει κάποια μέτρα. Θέλει βέβαια μια διακριτική στάση. Δεν είμαστε αστυνομία. Πρέπει να ευαισθητοποιηθεί η συνείδηση τους. Θέλει το θέμα σκέψη για να φέρει αποτελέσματα. Θα τα πούμε πάλι.

Σπύρος Αυλωνίτης

Μέλος Δ.Σ. της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Πιστεύω πως πρέπει να είμαστε πιο αυστηροί στο θέμα των νέων μελών που παύουν να συμμετάσχουν μόλις γίνουν μέλη. Πρέπει να παρθούν μέτρα

Σπύρος Ζαχαράτος

Πρόεδρος της Επιτροπής Κρίσης Νέων Μελών της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Εδώ και δέκα χρόνια σχεδόν στην ΕΚΝΜ της ΕΕΛ, θα ήθελα και το τονίζω, τα μέλη όλα, καινούργια και παλιά να είχαν συχνότερες παρουσίες και συμμετοχή στα όργανα και στις εκδηλώσεις της εταιρίας μας, που όλοι πρέπει να νιώθουμε την ιστορική αίθουσα της, σαν δεύτερο σπίτι μας. Ο καθένας πράττει ανάλογα την κοινωνική, την οικογενειακή κατάσταση του, ίσως και ανάλογα με την συνείδηση του. Δεν μπορούμε όμως να μιλάμε για αυστηρότητα σε ένα λογοτεχνικό σωματείο. Τι; Για πειθαρχικό θα μιλάμε; Για εμένα πρέπει ν' αλλάξει και η ονομασία του, σε επιτροπή δεοντολογίας. Τι; Στρατός είμαστε; Ποια θα είναι στάση της της Εταιρίας; Λιγότερες και ποιοτικότερες εκδηλώσεις! Αν κάνουμε πληθώρα π.χ. 15-20 εκδηλώσεις το μήνα, μπορούμε να έχουμε απαίτηση για συνεχή παρουσία των μελών; Υπολογίστε ηλικία, αποστάσεις, θέματα υγείας οικονομικά και τόσα άλλα. Ευχαριστώ!

Ευαγγελία Ρουμελιώτου - Δαρσινού 

 Γραμματέας της Επιτροπής Κρίσης Νέων Μελών της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Ευχή μας είναι να, έρχονται τα μέλη στις εκδηλώσεις. Όμως κάποιοι έχουν προβλήματα υγείας άλλοι οικογενειακά ή οικονομικά θέματα. Επίσης στην Εταιρεία γίνονται πολλές εκδηλώσεις -και έτσι πρέπει- με αποτέλεσμα τα μέλη να μην μπορούν να ανταποκριθούν. Γνώμη μου είναι να τους τηλεφωνούμε και ευγενικά να τους προτρέπουμε να έρχονται έστω και λίγες φορές το μήνα. Εγώ το έκανα πέρσι ως γραμματέας της επιτροπής κρίσης νέων μελών και βρήκα ανταπόκριση. Ίσως πρέπει να αναλάβουν κάποιοι μέλη να υπενθυμίζουν να μιλούν μαζί τους να ακούνε τα παράπονα τους, που πάντα υπάρχουν, και να τους παρουσιάζουν την θετική πλευρά της συμμετοχής στα λογοτεχνικά δρώμενα. Συμπέρασμα, όχι διαγραφές. Υπενθύμιση ευγενική παρότρυνση και κατανόηση γιατί η ζωή έχει πολλά προβλήματα δεν πρέπει να της φορτώνουμε κι άλλα.

Κατερίνα Ντούγκα Κοτοπούλου

 Μέλος της Επιτροπής Κρίσης Νέων Μελών της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Σταυρούλα μου θίγεις ένα σημαντικό θέμα που αφορά τίς εκδηλώσεις των λογοτεχνών στην εταιρία Ελλήνων λογοτεχνών την συνεχόμενη απουσία και αδιαφορία των μελών που αρχικά επιζητούν να γίνουν μέλη και δεν έχουν ίχνος σεβασμού στην προσπάθεια του προέδρου, Κώστα Καρούσου, του ΔΣ και άλλων παραγόντων προκειμένου να παρουσιάζεται η λογοτεχνική προσπάθεια των μελών. Το έχω επισημάνει και στην συνέντευξη μου μα δυστυχώς, στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Η ευθύνη και η υποχρέωση είναι άγνωστες λεπτομέρειες δυστυχώς για πολλούς. Ίσως έχουν πολλή δουλειά στο FB και δεν τούς μένει χρόνος. Μπράβο για την επισήμανση.

Γιάννης Παπαθεοδώρου

 Μέλος της Επιτροπής Κρίσης Νέων Μελών της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Τί νόημα έχει, να επιθυμεί να γίνει κάποιος μέλος τής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και να και να μην εμφανίζεται στις εκδηλώσεις της; Συμφωνώ, η Εταιρία πρέπει να επανεξετάζει το θέμα των μονίμων απόντων και να λαμβάνει προφανώς μέτρα.

Γιώργος Μανέτας

Πρόεδρος Πειθαρχικού Συμβουλίου

Πάνε χρόνια τώρα που στις συνελεύσεις τίθεται αυτό το θέμα. Δεν προκύπτει ωστόσο κάποιου είδους "τιμωρίας" διότι δεν αναφέρει το καταστατικό επ' αυτού θέμα πέρα από τα όργανα και το Δ.Σ. Ως εκ τούτου δημόσια δεν μπορώ να πάρω θέση.

Παναγιώτα Ζαλώνη

Τακτικό Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Καλλίτερα να περιμένουμε την ετήσια γενική συνέλευση του Οκτώβρη στην ΕΕΛ να συζητήσουμε όσοι θέλουμε με το ΔΣ της ΕΕΛ. Το θέμα πρέπει αυτοί να το θέσουν και να το συζητήσουν με τα μέλη τους. Εμείς πρέπει να είμαστε με όλα τα σωματεία και άλλους φορείς πολιτισμού στην ίδια τοποθέτηση. Φιλικότατη είμαστε όλοι μια οικογένεια. Δεν καταλαβαίνω το αίτημα για δημοσκόπηση, τις φταίει που ο κόσμος δεν προστρέχει στις εκδηλώσεις της ΕΕΛ. Με επιπλήξεις και νουθεσίες και πιέσεις δεν γίνεται.

Κωνσταντίνος Γεωργάτος

Τακτικό Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Νομίζω, πως ο σπόρος κάθε ανθρώπου, ο οποίος έχει την αίσθηση πως μπορεί να εκφραστεί μέσω του ποιητικού λόγου, οφείλει να σπαρθεί. Έπειτα δεν χρειάζεται κανένας πόλεμος. Ο "δίκαιος σπόρος" -όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου - θα φυτρώσει, ο σπόρος που έπεσε άδοξα θα χαθεί. 

Μικέλης Αντώνης, 

Πρόεδρος της Εξελεγκτικής Επιτροπής της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Σχετικά με την επιδίωξη ορισμένων ατόμων να γίνουν μέλη της Εταιρείας και αφού το επιτύχουν, σπανίως έρχονται σε διάφορες συγκεντρώσεις, ομιλίες, παρουσιάσεις βιβλίων κλπ. Είναι νέα θέμα γνωστό και δύσκολα να διορθωθεί. Όλοι βέβαια έχουν τις δικαιολογίες, άλλοι δικαιολογημένα άλλοι όχι. Ούτε μπορούμε να τους αναγκάσουμε για την προσέλευσή τους. Είναι θέμα προσωπικής ευαισθησίας. Είναι λυπηρό βέβαια και ο καθένας μας κρίνει αναλόγως. Να έχετε ένα χαρούμενο βραδάκι.

Φωτεινή Αζαμοπούλου

Τακτικό Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Η δική μου θέση είναι πως εφόσον αιτείται κάποιος και διεκδικεί μια θέση στην ΕΕΛ, οφείλει στα μετέπειτα να στηρίζει και τις δράσεις της, όχι απλά να εμπλουτίζει το βιογραφικό του. Ίσως δεν είναι εφικτή η παρουσία μας σε όλες τις εκδηλώσεις όμως όποιος αλήθεια το επιθυμεί θα βρει το χρόνο. Εξαίρεση υπάρχει εκεί όπου τίθεται ζήτημα υγείας. Είναι θέμα συνείδησης καθαρά. Τώρα αν κάποιοι είναι μόνιμα απόντες, απουσίες δηλαδή που ξεπερνούν το ένα έτος - τα δύο έτη κτλ., ναι, ίσως θα έπρεπε να μπαίνουν σα ζήτημα συζήτησης στο διοικητικό συμβούλιο. 

Για το Τέχνης τόπος: Σταυρούλα Δεκούλου