Η πένα των λογοτεχνών στην εκπνοή του Δεκέμβρη

Δακρυσμένα τα μάτια τού κόσμου.
ματωμένα χέρια και πληγωμένη η καρδιά, λίγο ψωμί
για προσφάι
λίγο κρασί και μία στέγη είναι αρκετά
να χορτάσει η ψυχή,
για λίγο, την ειρήνη.
Επίβουλοι οι καιροί
δύσκολο το ταξίδι
τών μάγων
τούτον τον χρόνο.
Μαύρο σεντόνι
η λήθη τών νεκρών.
Ύμνοι δοξαστικοί
δε θ'ακουστούν,
το " Ωσαννά
εν τοις υψίστοις"
στη Βηθλεέμ
θα ηχήσει και πάλι.
Κόλαση ο τρόμος
των όπλων την ώρα
που γεννιέται το φως
στη φάτνη
κι ο ιορδάνης
κόκκινη φλέβα
στην καρδιά
τής Παλαιστίνης
.....................................
Ονειρεύομαι πάντα,
ελπίζω
οι απόντες νεκροί,
κάποια μέρα,
να γιορτάσουν!
Ενός λεπτού σιγή.....
Ίσως κάποτε
μονιάσουμε.

24/12/23  Γ.Π

Εν όψει του σαρανταλείτουργου
φόρος τιμής οι στίχοι μου
στους  <<κεκοιμημένους>> γονείς μου.
Γονείς μου Υπέροχοι
Τύχη μου καλή
Που με φέρατε στη ζωή.
Με γαλουχήσατε
Με τις μεγάλες ηθικές
Αξίες της.
Σας ευγνωμονώ.
Στα φυλλοκάρδια μου
Και στο νου μου σας κρατώ.
Στου Θεού το κάλεσμα
Γίνατε στολίδια του ουρανού.
Άστρα Λαμπερά.
Φέγγετε τις νύχτες μου.
Σας ευχαριστώ.
Tώρα που μου λείπετε Γονείς μου
Πιότερο σας αγαπώ.

Θ.Κ.Η. 2023

ΔΕΝΤΡΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ

Δέντρα χριστουγεννιάτικα, με φώτα στολισμένα
που λάμπατε ολόχαρα στη βαρυχειμωνιά
που φεύγατε ολόγυμνα, για λίγο ξεχασμένα,
πάλι για να ξανάρθετε την άλλη τη χρονιά,

Δέντρα χριστουγεννιάτικα, με τα πολλά λαμπιόνια
π’ ανάβανε και σβήνανε με γέλια κι ωσαννά,
οι κύκλοι τότε νόμιζα θα κράταγαν αιώνια,
θαρρούσα πως η νιότη μου δεν φεύγει, δεν περνά.

Δεντράκια χρυσοστόλιστα με φλογερή λαμπράδα
στη μνήμη πάντα φέρνατε γλυκιά μοσκοβολιά
καθώς του κύρη η μορφή, της μάνας η ομορφάδα
μες την ψυχή μου ανοίγανε μια διάπλατη αγκαλιά.

Θυμάμαι, δέντρο, μια χρονιά την ώρα όπου είδα
τα φώτα σου να σβήνουνε!. Μέσα στη σκοτεινιά
μαζί με κάποιο δάκρυ μου φύτρωσε μια ρυτίδα
που σήμανε πως έρχεται του χρόνου η απονιά

Δέντρα χριστουγεννιάτικα και μπάλες φωτισμένες
κάθε φορά που φεύγατε σαν γρήγορα πουλιά
νέες ρυτίδες έβλεπα στα μάγουλα σκαμμένες
και στον καθρέφτη αντίκριζα πιο άσπρα τα μαλλιά

Δέντρα χριστουγεννιάτικα, φωτάκια μου ωραία
Φτάνει η στιγμή για τον πικρό αποχαιρετισμό
η ώρα που η λάμψη σας θα είναι η τελευταία.
και τούτο το ταξίδι μου δε θα 'χει γυρισμό.

Δέντρα χριστουγεννιάτικα εσείς δεν θα χαθείτε…
Θ’ ανάβετε, θα σβήνετε με γέλια κι ωσαννά,
των χρόνων τα γυρίσματα πιστά θα ακολουθείτε.
Χωρίς σκοτάδι –φωτεινό- θα 'ρχεται το «ξανά».

Άννα Φιλιώτου

Αυτά τα λίγα θα σας πω

 
Όταν νυχτώνει νωρίς
ανάβω λέξεις στο τέμπλο
φαναράκια ψυχών,
λύχνους αναζήτησης...
Αυτά είναι τα όπλα μου!
Θα βρεις το δρόμο;
Έρχεσαι μου είπαν τ' άστρα
κι ότι φέρνεις την Άνοιξη...
Δεν θα νικήσ' η καταιγίδα
όλα θ' αλλάξουνε.
Πίστη,
λυρισμός
κι η ομορφιά του Κόσμου!
Είναι τα όπλα μου.
Γιατί τέχνη
κι επανάσταση
της αρετής,
κρύβουν μιαν εκδοχή
αθανασίας...

σθθζ

Χριστούγεννα σιμώσανε
που ο Χριστός γεννάται,
κι εγώ σε όλους εύχομαι
πάντα να αγαπάτε.
Του Νεογέννητου Χριστού
παραγγελιά θα στείλω:
"Να τον φυλάει απ' το 'κακό',
κάθε καλό μου φίλο!"
Στους τρεις τους Μάγους θε να πω
τα δώρα τους ν' αφήσουν
στην πόρτα της καρδούλας σας:
ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΛΗΣΜΟΝΗΣΟΥΝ.
Κι αν όλα αυτά δε γίνουνε
τα χείλη μου θα πούνε:
ΟΣΕΣ ΕΥΧΕΣ ΣΑΣ ΠΕΜΨΟΥΝΕ,
ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΝΑ ΒΓΟΥΝΕ!

Χρυσούλα Πλοκαμάκη

Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει… Η ενανθρώπιση του Θεού είναι το «μέγα, το ξένον και το παράδοξον μυστήριον». Το συγκλονιστικότερο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας: ο άσαρκος σαρκούται, ο αόρατος οράται, ο αναφής ψηλαφάται, ο άχρονος μπαίνει στην διαδικασία του χρόνου, ο υιός του Θεού υιός του ανθρώπου γίνεται, από απροσμέτρητη αγάπη προς τον παραπεσόντα άνθρωπο. Όμως, «μέγα μυστήριον» είναι και η γέννηση του Χριστού μέσα μας. Καλά, αληθινά Χριστούγεννα, λοιπόν, σε όλους μας με τον Χριστό στην καρδιά μας!

Ηρώ Χρυσάνθη Αλεξανδράκη

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Σ’ όλη τη γη στολίστηκε κάθε γωνιά και τόπος
με χίλια μύρια λαμπερά, μα ψεύτικα στολίδια
για να γεμίσει το πουγκί ο κάθε κερδοσκόπος
κι εσύ φτωχέ και ταπεινέ…. στα ίδια και τα ίδια.

Τη Βηθλεέμ θυμόμαστε του χρόνου τέτοιες μέρες
τάχα για να γιορτάσουμε, τάχα για να χαρούμε
κι ας πέφτουνε τριγύρω μας πολεμοφρόνων σφαίρες,
υποκρισίας και ψευτιάς πικρούς καρπούς τρυγούμε.

Αδύναμοι στις θύελλες και σ’ άφρονων παιχνίδια,
με των καιρών τις μάνητες να μας σφυροκοπούν
γεμάτο το τραπέζι μας ας είναι και οι λύκοι
ας κυνηγούνε θύματα, τα δόντια ας χτυπούν.

Δαίμονες, είδωλα, στοιχειά τυφλά ακολουθούμε
κι εύκολα μας αποπλανούν χιλιάδες πειρασμοί
μες τα σκοτάδια ψάχνουμε δρόμους …..σωστούς βρούμε
όμως μες τα βουρκόνερα φυτρώνουν στεναγμοί.

Μπροστά μας πάλι να το Φως, το αληθινό το Θείο
εκείνο που δεν έπαψε ποτέ του να φωτά
τις λεωφόρους του καλού, τους δρόμους της αγάπης
και χαραμάδες στις καρδιές να μπει αναζητά.

Ένας τσοπάνος ταπεινός σ’ ερημικό ξωκλήσι

σταυροκοπιέται ευλαβικά και στέλνει προσευχή,
το σκουριασμένο σήμαντρο χτυπά για να θυμίσει
«Χριστός γεννήθη αδελφοί», στη φάτνη τη φτωχή.

Χιλιάδες ύμνοι θ’ ακουστούν τη μαγική τη νύχτα
θα ψέλνουνε οι Χριστιανοί, μ’ αγγέλους «Ωσαννά»
μα ο Χριστούλης ο μικρός θα κλαίει πικραμένος
γιατί σε λίγων την καρδιά θα γεννηθεί ξανά.
Γιώργος Γιακουμινάκης
"Βαγιωνιάς"

Ένα αστέρι πέφτει και αυθόρμητα ψελίζουμε ευχές!

Το πιο φωτεινό ΑΣΤΕΡΙ αιώνες καρτερά τον κόσμο να φωτίσει, μα ό,τι σηματοδοτεί, το ανακαλύπτουμε για λίγο, επετειακά μόνο!

Εμείς είμαστε ο κόσμος, ας σκίσουμε τα "σκιόπανα", να φτάσει σε όλους μας η λάμψη του! Μια χαραμάδα είναι αρκετή και το ΦΩΣ θα σπάσει το σκοτάδι, το χαμόγελο θα ανθίσει, θα σκιρτήσει η καρδιά!

Πηγή ζωής τούτο το ΦΩΣ, όλοι για τη ΖΩΗ μιλάμε, ας την εδραιώσουμε συνειδητά , να μην εξαρτάται από ελπίδες ευκαιριακές, δυσανάγνωστες υποσχέσεις και λόγια αίολα!

Καλή εβδομάδα φίλοι μου, η κορύφωση των ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΆΤΙΚΩΝ ετοιμασιών πλησιάζει, ας τακτοποιήσουμε και τους λογισμούς μας!

Βαγγέλης Γιάννος

ΦΑΛΑΣΤΙΝ

Μια πολύγλωσση οχιά ζει σ’ αυτόν τον τόπο
τρανεύει και ξυπνά των χρόνων την απελπισιά.
Κι αν νιώθουμε ξεζωισμένοι που τίποτα δεν ορίζουν
μόνο την κυριαρχία τ’ ουρανού παραχωρούμε στ’ άστρα.

Άπραγοι οι γέροι ανασκάφτουν σκιές διήγησης
πότε απ’ του Γκολάν τα υψίπεδα
κι άλλοτε απ’ τα νοτινά της Γάζας
στα καταφύγια που οι ψυχές συναγροικούνται.

Ο ένας σαν εφιάλτη τον άλλο κοιτά
που ’χει ρυτίδες σαν μαχαιριές γιατρεμένες·
με τα πρόσωπα στις χωνιασμένες παλάμες
εγγαστρίμυθα λεν ένα τραγούδι στριγκό.

Η πολεμική μηχανή του Γολιάθ θερίζει·
τα τύμπανα του Δαβίδ αλαλάζουν·
η διπλωματία σκάλωσε στης ματιάς το χαστούκι
κι άμαχοι στ’ ομόρριζο του σατανά τ’ αχνάρι.

Τούτη την παλαίστρα λεν πως την όρισαν γραφές
για να ’χουν οι προσκυνητές της λυπησιάς την όψη
κι όταν βλασταίνει ο σπόρος του κακού
οι ώρες της ζωής τους να είναι μισευτές.

Θα συνεχίσεις να γράφεις ποιήματα, Ραχμάν;
Δε φοβάσαι μη κι ο κόσμος σου δρομολαθέψει;
Η μοναξιά είναι του διαβόλου το βασίλειο, Σαμίρ
κι εγώ ξέρεις πως δεν έχω τίποτα να χάσω.
Πάνος Κούρβας

Και τι δε 'δινα γι' ένα χαμόγελο σου

Και τι δε θα έδινα,
να δω το παιδί να χαμογελά,
καθώς το χτυπά το φως κάθε αυγής.

Και τι δε θα έδινα
να δω τον ασθενή να χαμογελά
καθώς του ανακοινώνουν την υγειά του.

Και τι δε θα έδινα,
να δω τον άνεργο να χαμογελά
καθώς ακούει, το "προσλαμβάνεσαι".

Και τι δε θα έδινα
να δω τον άστεγο να χαμογελά
καθώς στέγη βρίσκει.

Και τι δε θα 'δινα
να δω το πρόσφυγα να χαμογελά
καθώς ζεστή πατρίδα αποκτά.

Και τι δε θα 'δινα
να δω την Ειρήνη να χαμογελά
καθώς εκτοπίζει το πόλεμο.

Και τι δε θα 'δινα
να δω τη Δικαιοσύνη να χαμογελά
καθώς παίρνει τη θέση της Αδικίας.

Και τι δε θα 'δινα
να δω την Ευτυχία να χαμογελά
καθώς διώχνει τη θλίψη.

Και τι δε θα 'δινα
να δω το Πλανήτη να χαμογελά
καθώς αγκαλιάζει αδιακρίτως τον άνθρωπο.

Και τι δε θα 'δινα
να δω τη καμμένη γη να χαμογελά
καθώς γεννά νέα δέντρα

Και τι δε θα 'δινα
να δωτις Πανανθρώπινες Αξίες
να χαμογελούν καθώς
υποδέχονται τον Αναγεννημένο Άνθρωπο!

Και τι δε θα 'δινα
να δω τη Ζωή να χαμογελά
καθώς νικά το Θάνατο.

Και τι δε θα 'δινα
να δω την Αγάπη να χαμογελά
καθώς το Μίσος σβήνει.

Και τι δε θα 'δινα
να δω το δικό σου χαμόγελο
φίλη, φίλε μου, συγκάτοικε της Γης!

Ποιητική συλλογή: "Ρίχνω στην κούπα μου Ήλιο"
®  Βάσω Ιορδάνου Κοσμίδου
1η Δημοσίευση: 3/1/2022

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΕΥΧΕΣ

Ένα καράβι με ευχές σήμερα θα φορτώσω,
και θά ’ρθω εις το σπίτι σας πολλές για να σας δώσω.
Τον Αϊ-Νικόλα φίλοι μου θα βάλω κυβερνήτη,
να φθάσει με ασφάλεια εις το δικό σας σπίτι.

Χαρούμενα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ σ’ όλα τ’ αμπάρια βάνω,
και με χιλιάδες τις ευχές εις την «κουβέρτα» επάνω.
Να ρίξουμε στ’ απόνερα τον περασμένο χρόνο,
κι ο νέος όπου έρχεται ΧΑΡΕΣ να φέρει μόνο.

Ο νέος χρόνος εύχομαι να είναι στολισμένος,
μ’ αγάπη, υγεία και χαρές να είναι φορτωμένος.
Ο νέος χρόνος εύχομαι χαρές να σας χαρίσει,
και την καρδιά σας ο Χριστός μ’ αγάπη να γεμίσει.

Σαν της χαράς την άγκυρα
θα ρίξει στην καρδιά σας,
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ στο ταίρι σας
και σ’ όλα τα παιδιά σας.

Υγεία, αγάπη και χαρές εύχομαι πρώρα-πρώτα,
κι η Θεία Φώτιση μαζί σαν έρθουν τ’ Άγια Φώτα.
Με ευτυχία η ζωή στο σπιτικό σας νά ’μπει,
το πρόσωπό σας πάντοτε από χαρές να λάμπει.

Το σπιτικό σας με χαρές
θέλω να πλημμυρίσει,
και η καρδιά σας μ’ αγαθά
αγάπης να γεμίσει.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ Καλές Γιορτές
όλοι σας να περάστε,
με ευλογία του Χριστού
ευτυχισμένοι να ’στε.

Κι αν βρίσκεστε στα πέλαγα
πάντα με τη γαλήνη,
και ο Χριστός που έρχεται
κουράγιο να σας δίνει.

Κι όντας πουρνό ή σούρουπο
εις το λιμάνι φτάστε,
ένα σταυρό στην Παναγιά
ποτέ σας μην ξεχάστε.

Καινούργιος χρόνος έρχεται
γεμάτος με ελπίδα,
του χρόνου να ’στε σπίτια σας
και στη γλυκιά πατρίδα.

Παιδιά κι εγγόνια δίπλα σας
χαρές για να σας δίνουν,
και της αγάπης οι στιγμές
αξέχαστες να μείνουν.

Καπτ. Αντώνης Μικέλης

ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Καλή ημέρα έρχεται
τώρα που ξημερώνει
μέρα αγάπης της καρδιάς
για κείνους που
είναι μόνοι.
Για εκείνους που
το ταίρι τους
έφυγε από κοντά τους
κι έμεινε μόνη η καρδιά
κι άδεια η αγκαλιά τους..
Χριστός γεννάτε σήμερον
κι η αγάπη να ορίσει,
να 'ρθεί μ ένα χαμόγελο
να μας καλοκαρδίσει..
Λόγια γλυκά και όμορφα
σε όλους να μοιράζει και
η καρδιά να πάψει πια
απ' αγάπη να στενάζει,
να σβήσουν τα παράπονα
που ο χωρισμός έχει φέρει
κι ας λάμψουνε τα μάτια μας
απ' του Χριστού τ αστέρι...
Καλή Γέννηση μια αγνής
κι αληθινής νέας αγάπης
στις καρδιές μας.
Παντελής Βέλκος

ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ

Για δες αυτό το σκεβρωμένο παραθύρι!...
Μοιάζει ως τρύπιο σουρωτήρι∙
μαζί του αγνάντευα τα όνειρα της νιότης
πλάι σ’ ανθούς αγάπης πρώτης.

Για δες! Μάτια τυφλά που καρτερούν το φως τους
κι αγροικούν τον ξάστερο κι αλαργινό παλμό τους∙
προσμένουν να ’δουν τη λάμψη της αυγής τους
μες απ’ τον τρόμο της κραυγής τους.

Φύλλα ξερά στη χειμωνιά βγήκαν αγνάντιο
να μεταλάβουνε ξανά κρασάκι άγιο∙
στα σπλάχνα μου να γίνουν διάπυρο καμίνι
που θα σβηστεί με της ανάμνησης τη δύνη.

Άνοιξε, παραθύρι μου, τη νοσταλγία του ιππότη,
να ’δω πού κρύβεται η πανοπλία μου η πρώτη!
Να ‘ρθω στο πλάι σου, ξανά οι δυο μας να τα πούμε∙
το γέλιο που ‘σβησε να βρούμε.

 
Άνοιξε παραθύρι μου! Το άσπρο μου πουκαμισάκι λιώνει∙
στο σκουριασμένο σου καρφί τ’ ανάστημα του απλώνει!
Άνοιξε παραθύρι μου! Νύμφη νεκρή της φύσης έχω γίνει
που η σκόνη μου αιωρίζεται κι εσένανε τυλίγει !!!
Γράφτηκε στις 28 Ιουλίου 2013
Μαρία Κολοβού ρουμελιώτη

Φθινοπώριασε..
Μόνο που στη θέση των σπόρων μπήκαν κλειδιά. 

Οι άνθρωποι πήραν τα κλειδιά των σπιτιών τους και τα έθαψαν στις γλάστρες.
Οι βεράντες σήκωναν όλο το βάρος της απομόνωσης.
Γ.Θ.Μ.

Ως σε βλέπω...

το βλέμμα σου να βγάζει θυμού φωτιές
θα ‘θελα τα μαλλιά σου τρυφερά να χάιδευα
το πρόσωπό σου στα χέρια να κρατούσα
να σου μετάγγιζα τη ζέστα της ψυχής μου
κοιτώντας σε βαθιά στα μάτια.
κι εκεί, μ’ ένα μοναδικό φιλί
να έλειωνε ο πάγος του θυμού σου,
ν’ άστραφταν τα μάτια σου
στο θρίαμβο της αγάπης...
Να κυλούσε στις φλέβες το αίμα
ζεσταμένο, άρωμα ρόδου
ν’ απλωνόταν στο σμίξιμο!
Χ.Μ.Ι. 15/12/2019

Δεν είναι μόνο
που στον ήχο της
ακούω τα βήματά σου.
Είναι που έρχεται η βροχή,
μια ζωντανή πρόκληση,
να χρωματίσει τα όνειρά μου,
ανασύροντας μνήμες.
Μ. Λ.

Χειμερινό λιοστάσι

Υπό το φως του παγωμένου Φεγγαριού
Την ώρα που σωπαίνει το Σύμπαν
Λαμνοκοπά η μεγάλη νύχτα
Στους μπλε ουρανούς του κοβαλτίου
Ακροβατεί η Εωσφόρος Αφροδίτη
Στη λευκή του Γαλαξία κλωστή
Μαγικό και ιερό δονούνται
Να παγιδεύσουν τον Διόνυσο
Για να γευτεί τον Θάνατο
Ώσπου να αναγεννηθεί
Στη ρίζα αρχέγονης πηγής
Αγνός ο αυλός του Πάνα αντηχεί
Στου Δεκέμβρη την ξερολιθιά
Που ξαποσταίνει ο Χρόνος
Εκστατικά χέρια απλώνονται
Να αγγίξουν σταλαγματιές ονείρου
Σαν λεπίδι το πεφταστέρι
Σχίζει το μαύρο βελούδο
Ώσπου στο χώμα να χυθεί
Φτεροκοπά το νυχτοπούλι
Ο λύκος πεινάει σαν μωρό
Μετέωρη στάθηκε η ευχή
Στην πύλη του ανέλπιστου
Κι ακόμη το παιδί
Μετράει τα άστρα

Πεδίο βολής οι σκέψεις μου…
…σε Χειμερινό λιοστάσι.

©Λεμονιά Γεμουρτζίδου

Το Πηγάδι των Ψυχών

Ξέρω σε χάραξα σκληρά
δεν το ‘θελα στ’ αλήθεια
μον’ ξέρεις έτσι γίνεται
σ’ αυτά τα παραμύθια
Ο ένας παίζει τον καλό
κι άλλος χαλά τα πάντα
σα μαγνητίζει το κενό
και σου γελά συνάμα
Κοίταξε τ' άστρα κοπελιά
και κάνε την ευχή σου
βρες το πηγάδι των ψυχών
και πέτα τη δική σου...
Κι αν κάποτε τον θυμηθείς
κειον τον σκληρό αλήτη
μην πικραθείς στο τίποτα
μη σε μαραίνει η λύπη...
Ένα τομάρι ήτανε
που γδάρθηκε στη μοίρα
καβάλησε το διάβολο
και χάθηκε για πάντα!
Κοίταξε τ' άστρα κοπελιά
και κάνε την ευχή σου
βρες το πηγάδι των ψυχών
και σώσε τη δική σου...
Άγγελος Μαρίνος
Λόγια στην Αλίκη

Κλεισμένος στα χαρτιά μου, εδώ και ώρα ζητούσα μια ανάσα, ένα ταξίδι πέρα από γκρίζα σύννεφα/ θα πεις, παγιδεύεται ο ποιητής με γκρίζα σύννεφα; άνθρωπος είναι, η φύση παρέα στο χρόνο δίνεται/ όμως εκεί μακριά, σε κάποια φάτνη κάτι γεννιόταν, πάντα, από τη γέννηση του κόσμου μέχρι σήμερα/ ένα ποίημα, ένας θεός, μια ελπίδα, ακόμα και μια αντίσταση, ίσως κι επανάσταση στα μελλούμενα/ γλυκιά μου κάθισε να δεις την βροχή, όσο διασχίζει τους δρόμους μας, ξεκουράσου/ κατάλαβε επιτέλους, ότι όσο κι αν μας τιμωρήσουν, εμείς θα στεκόμαστε πάντα αρωγοί, στις ιδέες μας.

Γιάννης Βέλλης

Ημέρες χαράς
Δεκέμβρης αμφίθυμος
Νύχτες πολέμου.
Το άστρο ανατέλλει,
Σύννεφα το απειλούν.
---------
Λάθος πορεία
Στου κόσμου τ' αρμένισμα
Πολλοί ναυαγοί.
Πέλαγος υποκρισίας
Οι καίσαρες κακουργούν.
---------
Χριστός γεννάται
Μήπως γίνει το θάμα
Ελπίδων ευχές.
Η αυγή νέου κόσμου
Προσδοκίας μας τάμα.
----------------
Προσμονή γέννας
Οικουμένης ανάσα
Ειρήνης πνοή.
Ο χρόνος μας επαίτης
Ενός ήνοπος κόσμου.
-----------------
Αθανάσιος Νασιόπουλος
23 Δεκέμβρη 2023

Κυνηγώντας την, τρέχουμε σε δρόμους άλλοτε ανοιχτούς και άλλοτε σκοντάφτουμε σε απανωτά εμπόδια. Την ονειρευόμαστε και όλη μας η ζωή γυρίζει γύρω από αυτήν. Το «ευ» της μας γεννά, μας βάζει κάτω από τη ποδιά της, να γίνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο κομμάτι της. Η «τύχη» της, δεν έρχεται πάντοτε και ας την αποζητούμε. Εκεί πάνω στο θετικό οιωνό, στην κρούση της μοίρας και στην περιφορά του πεπρωμένου που μπολιάζει την ψυχή με αίσθηση γνώσης, με εμπειρία μιας οικείας και συνάμα πρωτόγνωρης αίσθησης η ευτυχία αφήνει το χρώμα της. Γιατί η ευτυχία είναι το άσπρο μας. Είναι η μέρα και η ανάσα μας. Είναι το παιδί που κοιτά τον ήλιο καταπρόσωπο, είναι η ψυχή που γαληνεύει στο γαλανό του ουρανού και στο μπλε της αχόρταγης θάλασσας. Γιατί η ευτυχία γράφεται με χαμόγελα αληθινά και ανεξίτηλα και με αγκαλιές που χωράν σύμπαντα και γαλαξίες. Αφήνει μια γλυκιά αίσθηση και σου δείχνει πως εσύ μαθαίνεις να ζεις τα όνειρα και όχι πως τα όνειρα ζουν εσένα. Γιατί στην ευτυχία δεν ονειροβατείς. Βουτάς και τη ζεις μοναδικά. Γιατί, ξέρεις, η ευτυχία κρύβεται σε μάτια. Βρίσκεται σε βλέμματα. Στη γωνιά της δικής σου ύπαρξης και στον χρόνο που έριξες ίσως βιαστικά σε ένα συρτάρι με ένα ποίημα σημαδεμένο. Η ευτυχία υπάρχει σε χείλη βελούδινα και σε ψίθυρους που κόπηκαν σε ενός ακουστικού το χαλασμένο καλώδιο. Η ευτυχία μου πίνει έρωτες και γεννά αναστάσεις σε κορμιά που λαχταράν το «έλα» μου. Στο «ευ» της κολυμπώ και στην «τύχη» της σε βρίσκω στο διάβα μου. Σε τραβώ πάνω μου, να σου δείξω πως τα γράμματα γίνονται σκάλες που οδηγούν σε εκείνη - βήμα το βήμα, λέξη - το αίσθημα.

Βάγια Μπαλή

ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ

 
Και να
μ' αντάμωσε το μοιραίο
γλιστράω απρόσκοπτα στο κενό.
Το στέρνο μου τραντάζεται
πνιγμονή
στου ύπτιου το ντιβάνι.
Καλώδια και σωληνάκια με συντηρούν
οροί και οξυγόνα.
Διαστημικοί στέκουνε από πάνω μου
αδυνατώ ν' ακούσω
προσγείωση ή απογείωση μου τοιμάζουν;
Κάτ' απ' τη μάσκα τους διαγράφεται χαμόγελο;
Πίσω από τα χοντρά γυαλιά
και τις ασπίδες
τα μάτια εκπέμπουν αισιοδοξία;
Παντρεύτηκα τη μοναξιά
το βέβαιο είναι
και περιμένω να βασιλέψεις άστρο μου...
Τις μέρες βουλιάζω εξουθενωμένος
τις νύχτες ξαναβγαίνω στον αφρό
ψαύοντας τη σανίδα μου σωτηρίας.
Μερόνυχτα τριανταπέντε
γαντζώθηκα στα πτερύγια της.
Την έλεγαν δύσκολο όνομα
σε συνδυασμό με άλλο
δε μ' ενοχλούνε στην παρούσα οι αλχημείες.
Αρκεί που ξανακούρδισα τις αναπνευστικές οδούς
και στην έξοδο του τίποτα διεισδύω
σου γνέφω
Αιωνιότητα καλημέρα!
Φωτεινή Αζαμοπούλου

Είναι κάποιες στίχοι...

 σαν λεπίδα σε διαπερνούν κι ούτε σταγόνα αίμα.

Κι όμως απ' την καρδιά σου πίνουν και ξεδιψούν.

Σταυρούλα Δεκούλου

Γιάννης Αποστολίδης, Στη ράχη του γλάρου, Γράφει η Σταυρούλα Δεκούλου

 

Μια υπέροχη άνοιξη γραφής, με ανθισμένα νοήματα είναι η ποίηση του Γιάννη Αποστολίδη στην ποιητική του συλλογή "Στη ράχη του γλάρου" από τις εκδόσεις Φίλντισι. Νοήματα που ο ποιητής έχει αποστάξει αφού συνέλλεξε όλες τις πληροφορίες που χρειαζόταν από τη ζωή και φιλτράροντάς τις στον χρόνο μας τις προσέφερε σε ένα υπέροχο βιβλίο. 

Όπως οι γλάροι έτσι και ο ποιητής μέσα από τους στίχους του ίπταται και κοιτά από ψηλά χωρίς να τον απορροφούν οι λεπτομέρειες, χωρίς να τον καταπίνει η συνήθεια, χωρίς να τον διαβρώνει η ιδιοτέλεια που έχουν κάποιοι να ξεχωρίζουν. Κοιτά εκ του μακρόθεν και στολίζει το κάδρο με στίχους ψυχής και με αυτούς μας κοινωνά. 

Αυτή 'ναι η αγάπη.

Είναι δυο νούφαρα ανθισμένα στα μάτια σου

και μέσα τους η Άνοιξη. 

Λυρικός και γεμάτος ευαισθησία γράφει ως να συνομιλεί προσωπικά στον κάθε αναγνώστη, ως να μου μαρτυρά κι εγώ να ασπάζομαι τις αλήθειες του δακρυσμένη. Γιατί όσο υμνεί την αγάπη, άλλο τόσο δεν παραβλέπει τον πόνο και το άδικο που ασχημονεί πάνω στους ανθρώπους. 

'Οταν η καρδερίνα κλαίει πιασμένη στην ξόβεργα

δεν είναι που λογίζεται τη λευτεριά της. 

Είναι γιατί το γεράκι παραμονεύει 

κι αυτή δεν πρόλαβε στα μικρά της ακόμη 

το πρώτο τους πέταγμα! 

Ο ποιητής ταξιδεύει στη Σπάρτη, οδοιπορεί στην Τροία, μιλά με τους Αρχαίους τα νοήματα που κάποτε θεμελίωσαν την Ελλάδα. Εισπνέει τον αέρα των νυμφών και των αποσυρμένων τριήρων σκουπίζει τα δάκρυα. Μεστωμένες ιδέες ενδεδυμένοι οι στίχοι του διδάσκουν ενώ γύρω μας όλα γηράσκουν. Κι όμως η ποίηση του Γιάννη Αποστολίδη σαν νιόβγαλτο γλαροπούλι αντικρύζει και πάλι το γαλανό του Αιγαίου και τολμά να βουτά με ορμή στα απύθμενα νερά της ψυχής μας και να επιστρέφει αλώβητος και πάλι στον αφρό έχοντας καταφέρει να μας κοινωνήσει τις ανησυχίες του και την άνοιξη της ψυχής του. 

Να ρουφάς την αγάπη 

όπως την μυρωδιά από ένα κόκκινο τριαντάφυλλο

ή ένα άσπρο γιασεμί,

να ταξιδεύεις μαζί της 

σαν να 'σουνα στη ράχη ενός ολόλευκου γλάρου,

που ξέρει να ισορροπεί

πάνω στα κύματα. 

Έκλεισα το βιβλίο ευγνώμων. 

Μετά τιμής,

Σταυρούλα Δεκούλου,

Ποιήτρια - Λογοτέχνις,

Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Διαχείριση Κύπρος ΑειΖωη, Έτσι αποπέμπουμε τον αρχιπειρατή σουλτάνο

 

Η κυβέρνηση τον υποδέχτηκε μετά βαΐων και κλάδων. Εμείς δεν ξεχνάμε αυτά που έκανε σε βάρος του Ελληνισμού και όχι μόνο. Δεν ξεχνάμε ότι κατέχει παράνομο το 37% των εδαφών της Κύπρου και ότι επιδιώκει την πλήρη τουρκοποίηση της. Τον αποπέμπουμε με τα πιο κάτω λόγια οργής για τα θυμάται:

Εϊ Ερντογάν!

Θυμάσαι ότι κατέχεις παράνομα τη μισή Κύπρος μας;

Εϊ Ερντογάν!

Θυμάσαι ότι ο στρατός σου εκτέλεσε το 1974 εν ψυχρώ εκατοντάδες άμαχους, γυναίκες, μικρά παιδιά και γέροντες;

Θυμάσαι ότι ο στρατός σου εκτέλεσε το 1974 εν ψυχρώ εκατοντάδες αιχμαλώτους πολέμου;

Εϊ Ερντογάν!

Θυμάσαι ότι o ο Αττίλας σου για τον οποίο υπερηφανεύεσαι βίασε εκατοντάδες γυναίκες;

Εϊ Ερντογάν!

Θυμάσαι ότι η αεροπορία σου βομβάρδισε το 1974 το ψυχιατρείο της Λευκωσίας με 16 νεκρούς:

Εϊ Ερντογάν!

Θυμάσαι ότι ο κατοχικός στρατός σου στη Κύπρο έχει μετατρέψει εκκλησίες σε αποχωρητήρια, στάβλους ζώων και κινηματοθέατρα;

Εϊ Ερντογάν!

Θυμάσαι ότι ο κατοχικός στρατός σου έχει συλήσει τάφους για να κλέψει τα φυλακτά των νεκρών;

Εϊ Ερντογάν!

Θυμάσαι ότι υπάρχουν ακόμη εκατοντάδες αγνοούμενοι;

Εμείς τα θυμόμαστε με οργή και όσο ζούμε με ψηλά το κεφάλι θα αγωνιζόμαστε για τη Λευτεριά των σκλαβωμένων εδαφών μας- ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ

Παντελής Βέλκος, Για κάποια μάνα

Έλα Μάνα ακούς τις
καμπάνες που χτυπούν, 

προαναγγέλλουν τη γέννηση

του Χριστού, ακούς ;
τους ψαλμούς των αγγέλων
ακούς;
Σιωπή...
Απόλυτη ησυχία γύρω,
μόνο μια Μάνα δάκρυσε,
άλλοι λένε ότι δάκρυσε
από πόνο
και άλλοι πάλι από χαρά.
ήταν τη στιγμή που έφτασαν
οι τρεις Μάγοι και κάθισαν
γύρω από τη φάτνη
και μίλησαν σιγά,
- Φέραμε δώρα για τον
Υιό του Θεού,
για τον Υιό του ανθρώπου,
για αυτόν που θα πονέσει,
θα προδοθεί και θα σταυρωθεί
για την σωτηρία του ανθρώπινου
γένους.
Μην κλαις Μάνα, έτσι αποφάσισε
ο Θεός να γίνει.
Άκου Μάνα, μερικά παιδιά γεννιούνται
μεγαλώνουν για να εκπληρώσουν
τον προορισμό τους έχοντας
τη Θεία φώτιση κι ακολουθώντας
τα του Θεού λόγια και μετά φεύγουν
για να πάνε κοντά του...
Αυτοί είναι οι εκλεκτοί, όλοι αυτοί
που φεύγουν για το ταξίδι νέοι !
Μην κλαις Μάνα το υπέρλαμπρο
άστρο στον ουρανό μας έδειξε
το δρόμο και φτάσαμε στην ταπεινή
αυτή φάτνη αντικρίζοντας
τον Υιό του Θεού τον δικό σου
γιο Μάνα, που με την λάμψη του
μας έδειξε την αληθινή αγάπη,
κρύψε τον, μες την αγκαλιά σου μάνα
μέχρι να τον κερδίσουν οι ουρανοί...

Ο Παντελής Βέλκος γεννήθηκε στη Νεάπολη Νικαίας στον Πειραιά, από γονείς πρόσφυγες. Από μικρός έγραφε. Του άρεσε να ζωγραφίζει με λέξεις την ελπίδα και τα όνειρα. Πρότυπό του ο Νίκος Καββαδίας συντροφιά του σε φανταστικά ταξίδια σε άγονες γραμμές και ο Κώστας Καρυωτάκης συντροφιά στην απώλεια. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, «Η Απουσία σου» και «Εικόνες του ονείρου» και μια έκδοση ποιητικών διαλόγων την «Κρύπτη ποίησης, η καρδιά» με τη συγγραφέα Μαίρη Ηλιάδη. Επίσης συμμετείχε σε τρεις ομαδικές ποιητικές Συλλογές.

Βαγγέλης Γιάννος, Για του Κόσμου τα μάτια, προλογίζει η Σταυρούλα Δεκούλου

ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ,  ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΖΕΝΙΘ

Προλογίζει η Σταυρούλα Δεκούλου

Πώς απομονώνεις τη γραφή από τον συγγραφέα, ώστε να μιλήσεις αντικειμενικά και ανεπιτήδευτα μόνο γι’ αυτή; Κρατάς τα χειρόγραφα στα χέρια σου ή τρέχεις τις σελίδες στην οθόνη του υπολογιστή σου και διαβάζεις, στην αρχή με την έξαψη της ανακάλυψης μιας νέας γέννας και την περιέργεια να δεις τι έχει να σου χαρίσει και σύντομα όλο αυτό γίνεται μια θάλασσα κι εσύ σκαρί που χάνεσαι σε ένα ατέρμονο ταξίδι κι αλίμονο προσεύχεσαι σιωπηλά να μην τελειώσει. Ένα ταξίδι με τρικυμίες, με ναυάγια μικρά και μεγάλα, σειρήνες και συμπληγάδες πέτρες, μα και νησιά ζηλευτά σαν το νησί της Καλυψούς έτοιμα να σε φιλέψουν θαλπωρή και έρωτα, συμπόνια και αγάπη. 

Μια Οδύσσεια. Αυτό είναι το τέταρτο βιβλίο του Βαγγέλη Γιάννου. Μια Οδύσσεια των ημερών μας με χαρακτήρες τόσο μοναδικά σμιλεμένους, τόσο ανθρώπινους μα και τόσο απρόβλεπτους που ακούς τη λύρα στο τραπέζι του Αλκίνοου όσο εξιστορούνται τα γεγονότα να συντροφεύει τον αφηγητή. Ο συγγραφέας για μια ακόμα φορά αποδεικνύει τη δύναμη που έχει να ψυχογραφεί με την πένα του ανθρώπους της διπλανής πόρτας, να κατέρχεται στα υπόγεια της ψυχής τους και να ανοίγει σεντούκια που κρύβουν μυστικά και πληγές χρόνων πολλών, να τα βγάζει στον ήλιο και να τα ξορκίζει. Δεν διστάζει να παλέψει με στοιχειά ή με φαντάσματα μέχρι να φτάσει στο κέντρο του νοήματος που θέλει να αποδώσει στο μέγιστο. 

Η διαυγής και ισορροπημένη σκέψη του τον οδηγεί μακριά από σκοπέλους εντυπωσιασμού και ηθικολαγνείας και προσδίδει στους ήρωες του βιβλίου του τη δυνατότητα του λάθους, της ασχημοσύνης, της παρεκτροπής ώστε μέσα από το δικό τους ταξίδι στον χρόνο να φτάσουν στην κάθαρση, την τιμωρία ή την λύτρωση.

Στο βιβλίο του «Για τα μάτια του κόσμου» ο Βαγγέλης Γιάννος αφήνει να δραπετεύσει από μέσα του ο ποιητής. Ένας ποιητής που κρύβεται πίσω από τον πεζό του λόγο και που με ένα μεγάλο χαμόγελο ικανοποίησης αντάμωσα στις πρώτες γραμμές του πονήματός του,

Τα μαύρα σου φοράς και βγαίνεις.

Ποια θλίψη η καρδιά σου περιφέρει.

Της φωτιάς, έντονο στα χείλη σου το κόκκινο.

Μαγνητίζει, αναστατώνει!

Ποιος πόθος σου ξεγλίστρησε και τον αναζητά

το κορμί και η ψυχή σου!

Ποτέ δεν χαμογελάς,

ούτε να μιλάς σε έχω ακούσει.

Μόνο τα μαύρα σου γυαλιά σαν αφαιρείς,

είναι τα μάτια σου, αυτά τα μάτια, που τα λένε όλα.

Για λίγο μόνο…

γιατί πάλι τα φοράς

και κρύβεις την ψυχή σου.

Σας καλώ να βάλετε παπούτσια χαμηλά και να ακολουθήσετε τους ήρωες σε αυτό τους το ταξίδι προς την ανακάλυψη της αλήθειας τους και της θέσης τους ανάμεσα στον κόσμο. Θα ταξιδέψετε μπρος και πίσω στον χρόνο και θα γευτείτε την πίκρα της απόρριψης και της αδικίας μα και το βάλσαμο της αγάπης και της δικαίωσης. Σαν φτάσετε στο τέλος του ταξιδιού πιότερο πλούσιοι από ποτέ σε σκέψεις και συναισθήματα θα συμφωνήσετε κι εσείς πως τούτη η Ιθάκη δεν σας πλάνεψε οικτρά, αλλά σας φίλεψε το πιο όμορφο ταξίδι.

Δεκούλου Σταυρούλα

Ποιήτρια – Λογοτέχνης

Ο Βαγγέλης Γιάννος γεννήθηκε στη Ροδιά Τυρνάβου, Λάρισας. Ακολούθησε Παιδαγωγικές Σπουδές στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης και Λάρισας και παρακολούθησε σεμινάρια ψυχολογίας.

Υπηρέτησε σε διάφορα σχολεία της χώρας, Δημόσια και Ιδιωτικά, καθώς και στο ελληνικό σχολείο του Χαρτούμ, στο Σουδάν. Συνταξιοδοτήθηκε από το 3ο Δημοτικό Σχολείο Κηφισιάς, όπου δίδαξε επί 23 συνεχόμενα έτη.

Σήμερα ζει στο Καπανδρίτι με τη σύζυγό του, με την οποία απέκτησαν δύο κόρες και τα τρία εγγόνια του έγιναν λατρεία και φάροι της ζωής του.

Έχουν εκδοθεί τα έργα του: «Στη Μοναξιά του Έρωτα», «Όνειρα στη Δίνη του Βοριά», «Η Miss κι Εμείς», «Για του Κόσμου τα Μάτια».

Συμμετείχε αφιλοκερδώς με το διήγημα «Ποια αναπηρία;» στη συλλογική έκδοση των συγγραφέων του εκδοτικού οίκου Ζενίθ για την οικονομική ενίσχυση συλλόγου ΑΜΕΑ.

Απέσπασε το βραβείο του πανελλήνιου λογοτεχνικού διαγωνισμού ΚΕΦΑΛΟΣ για το εκδοτικό έτος 2006 για το μυθιστόρημα «Όνειρα Στη Δίνη Του Βοριά» το οποίο επανεκδόθηκε από τις Εκδόσεις Ζενίθ.

Απέσπασε το δεύτερο βραβείο διηγήματος το 2020 με τίτλο «Αναστασία η Κουλή» της Εταιρείας Τεχνών Επιστήμης Και Πολιτισμού Κερατσινίου.

Το διήγημά του με τίτλο «Το παγκάκι» συμπεριλαμβάνεται στον εβδομηκοστό τόμο του ανθολογίου Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2021.

Έργα του, διηγήματα-ποιήματα, συμπεριλαμβάνονται σε διάφορες συλλογικές εκδόσεις.

‘’ΔΟΚΤΩΡ ΓΚΛΑΣ’’ του Γιάλμαρ Σέντερμπεργκ, Θέατρο Φούρνος, γράφει ο Άγγελος Μαρίνος

Γιάλμαρ Σέντερμπεργκ

‘’ΔΟΚΤΩΡ ΓΚΛΑΣ’’

Ο θεατής θα παρακολουθήσει αυτό το καλογραμμένο κείμενο του Γιάλμαρ Σέντερμπεργκ, σε μετάφραση της Αγγελικής Νάτση!, να παίρνει ‘’σάρκα και οστά’’ στη σκηνή, σε γοργούς ρυθμούς, μ’ έναν θίασο που ανταποκρίνεται με πληρότητα στις απαιτήσεις του.

Μιας και μιλάμε όμως για θέατρο, σπουδαιότητα έχει και η θεατρική διασκευή από τον Άγγελο Χατζά!

Δεν επιλέγω ν’ αποκαλύπτω την πλοκή και το φινάλε, για να υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον θεατή.

Παρακολουθώντας την παράσταση, ‘’μπαίνεις’’ όλο και περισσότερο σ’ ένα περιβάλλον νουάρ, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, τρέλας και λογικής. Ταυτόχρονα, διέτρεχαν τον λόγο και τη δράση φροϋντικές αναφορές, ειρωνεία και υπονοούμενο χιούμορ και σε πολλά χρονικά σημεία ένας ερωτισμός, αλλά και φόβος για κάτι αναπάντεχα κακό.

Αναδεικνύονταν ηθικά ταμπού και θρησκευτικά θέσφατα, που υπογραμμίζονταν εύστοχα και φυσικά οι οικογενειακές σχέσεις και οι κοινωνικές δομές.

Σε πολλά σημεία του έργου υπάρχουν σκωπτικοί σχολιασμοί που θα μπορούσαν να βγάλουν, ακόμα και αβίαστο γέλιο… πικρό ναι!… αλλά δεν ήταν σκηνοθετική οδηγία για να πλασαριστούν  μ’ αυτόν τον τρόπο.

Όλα τα παραπάνω, αποδίδονταν μ’ έναν πολύ συγκρατημένο και ‘’ευγενικό’’ τρόπο, σκόπιμα διδαγμένο απ’ τον σκηνοθέτη Άγγελο Χατζά. Τους οδήγησε σε μια πολύ καλή παράσταση! Σε μια αρμονία και ισορροπία δημιουργείται η θεατρική συνθήκη, αναδεικνύοντας τις αρετές του έργου.

Σ’ αυτό το ημερολόγιο, ο Δόκτωρ Γκλας, ακροβατεί μεταξύ του κοινού δικαίου, αλλά και του ιδίου οφέλους. Θα μπορούσαμε να πούμε πως προσπαθεί να κατανοήσει την ανθρώπινη ύπαρξη και μέσα απ’ αυτό να ‘’κερδίσει’’ την γνώση της ύπαρξής του. Είναι ευφυής και χειρίζεται άψογα τους άλλους. Αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους μόνο με επιστημονικό τρόπο. Αισθάνεται διανοητικά ανώτερος και ταυτόχρονα περιφρονεί τον εαυτό του. Δεν του αρέσει η εμφάνισή του, αλλά ούτε κι ο χαρακτήρας του. Δεν έχει αποφασίσει τι είναι ο γιατρός. Αναλογίζεται: ‘’Ένας γιατρός πρέπει να ‘ναι ή φιλάνθρωπος ή φιλόδοξος’’…

Διακατέχεται από μια τάση να φτιάχνει στο μυαλό του ιστορίες (‘’υποθέσεις εργασίας’’), που του ‘’τρώνε’’ πολύ από τον χρόνο σκέψης του και ταυτόχρονα υπάρχουν υποχρεώσεις που δεν τον αφήνουν να σκεφτεί. Βρίσκεται σε μια δίνη και όλα γύρω του περιστρέφονται σε κύκλο. Από σκοτάδι σε σκοτάδι. Βάζει αδιάκοπα στον εαυτό του ερωτήματα που δύσκολα μπορούν ν’ απαντηθούν απ’ τον μέσο άνθρωπο της κοινωνίας της εποχής του (Στοκχόλμη στις αρχές του 1900). Στη διαπλοκή της σκέψης, για μια συγκεκριμένη και ιδιαίτερη πράξη, με πράξη βοήθειας προς τον συνάνθρωπο, παραπαίει, γιατί καταλαβαίνει πως έχει συμφέρον! Μπαίνει στο παιχνίδι της βοήθειας, έχοντας στόχο το προσωπικό όφελος. Στην πορεία τα πράγματα μπαίνουν στη φάση της μεγάλης απόφασης να πραγματώσει την ιδιαίτερη αυτή πράξη, που όμως θα του αποφέρει προσωπικό όφελος!

 

Στο ρόλο του δόκτωρος Γκλας, ο Άγγελος Χατζάς, εντυπωσιακός, γεμάτος ενέργεια!

Στο ρόλο της Χέλγκα, η Αργυρώ Λογαρά, με λαμπερή παρουσία και σκηνική συνέπεια!

Ο Γιάννης Νικολάου, στο ρόλο του πάστορα Γκριγκόριους, απολαυστικός με εσωτερικότητα!

Ο Φώτης Τσοτουλίδης, στο ρόλο του εραστή Ρέκε, καταπληκτικός!... σε πείθει!

Είμαι υποχρεωμένος ν’ αναφερθώ ξεχωριστά, τιμώντας την δουλειά των συναδέλφων και τον ιδρώτα τους στο σανίδι! Εξάλλου, θα κρίνετε μόνοι σας!

Όμως, δεν μπορώ και να μην αναφερθώ ιδιαίτερα στη σπουδαία δουλειά του σκηνοθέτη Άγγελου Χατζά! Ευφυής το λιγότερο! Έπλεξε και ανέδειξε ισότιμα τους ρόλους με αρμονία, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τα φυζίκ των ηθοποιών, αλλά και τις υποκριτικές τους δυνατότητες!

Η μουσική, τόση-όση και όπου χρειαζόταν!

Τα σκηνικά και τα κοστούμια άψογα!

Μια παράσταση καταπληκτική!... και το υπογράφω! Δεν πρέπει να την χάσετε!!!

Άγγελος Μαρίνος

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, θεατρικός συγγραφέας

Θέατρο ‘’ΦΟΥΡΝΟΣ’’

Κάθε Παρασκευή & Παρασκευή, 21.00

Μαυρομιχάλη 168, τηλ.: 2106460748

Παραγωγή @neapolis_theater_company

 

Παίζουν: Άγγελος Χατζάς, Αργυρώ Λογαρά, Γιάννης Νικολάου, Φώτης Τσοτουλίδης

Μετάφραση: Αγγελική Νάτση

Διασκευή - Σκηνοθεσία: Άγγελος Χατζάς

Σκηνικά - Κοστούμια -Φωτισμοί: Αλέξανδρος Κομπόγιωργας

Μουσική: Βασίλης Χρηστακέας

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Μποτονάκης

Υπεύθυνος επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης

Επιμέλεια ανάρτησης : Σταυρούλα Δεκούλου

«Ο Αλαφροΐσκιωτος - μια δεισιδαιμονία της Κρήτης», των Θανάση Σάλτα και Ιωάννας Μαστοράκη, στο Θέατρο "Λύχνος", Με τη ματιά του Πάνου Κούρβα

Ο ΑΛΑΦΡΟΪΣΚΙΩΤΟΣ

"μια δεισιδαιμονία της Κρήτης"

(Με τη ματιά του Πάνου Κούρβα)

Οι θύμησες είναι αυτές που κάνουν μια κοινωνία να δεθεί κλεισμένη στα ενδότερα του τόπου της, ανήμπορη να σπάσει τα δεσμά που της κληροδότησε ο πόλεμος και το άδικο φευγιό των κατοίκων της.

Λένε πως εκεί, στα θυσιαστήρια της χαράς και της ελπίδας, ο τόπος κρατά και οι άνθρωποί του παλεύουν να λευτερωθούν από την εσωτερική τους σκλαβιά για να μπορέσουν να οδηγήσουν στο φως της ζήσης τους, μέσα από τις πατροπαράδοτες αξίες, το πεπρωμένο τους.

Το σπιτικό τους στοιχειώνει, μέσα του κονεύουν φαντάσματα, νεράιδες και αόρατες σκιές που μόνο ένας αλαφροΐσκιωτος μπορεί να διακρίνει, γιατί γεννιούνται μέσα στα σκοτεινά βάθη του υποσυνείδητου.

Έναν τέτοιο συνάντησα μια Κυριακή απόβραδο να χορεύει αντάμα με την υπαρξιακή του υπόσταση υπό τους ήχους της κρητικής μουσικής, ξεστομίζοντας με κλαυσίγελο αλήθειες που πονούν.

Ο δαίμονας με μορφή ρασοφόρου μηχανεύεται τεχνάσματα, προκειμένου να αδράξει μέσα από τα χέρια της μάνας την αέρινη ύπαρξη της κόρης της και να τρυγήσει την παρθενική της υπόσταση που έχει ορεχτεί, εκμεταλλευόμενος την ένδεια και την ανημποριά των δικών της.

Οι ονειροφαντασίες που σκορπούν οι ριπές των ανέμων δημιουργούν ένα νοσηρό κλίμα, αναστατώνοντας την οικογενειακή εστία, κάνοντας παράφορες τις στιγμές της και απομακρύνοντας των συναισθηματικών ενστίκτων την αποφόρτιση.

Διαφαίνεται ολοφάνερα πως ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να πιαστεί σε τέτοιες περιπτώσεις από μια ανώτερη δύναμη.

Για να εξαγνιστεί, πίνει το νερό της λησμονιάς κάτω απ’ την αόρατη παρουσία των υμνωδών, σπιρουνίζοντας το θανατικό που προέρχεται από την ανάγκη να συμφιλιωθεί μ’ ένα κομμάτι του εαυτού του, αγωνιζόμενος ως το τέλος και υποστηρίζοντας την παρουσία του στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Ενίοτε, βάζει ως ασπίδα την υποστηρικτή του παρουσία μπροστά από τους ομόαιμούς του και για να πορευτούν με αξιοπρέπεια φτάνει να προκαλέσει ακόμα και τον θάνατο, γνωρίζοντας πως όλοι κρατούν το βάρος των αμαρτιών τους στο διάβα της επίγειας ζήσης τους.

 

Πάνος Κούρβας

  Λογοτέχνης.

 

"Αντίο μαμά", Τάνιας Χαροκόπου, γράφει ο Άγγελος Μαρίνος

 ΕΙΔΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ…

 

Tάνιας Χαροκόπου
Αντίο μαμά

Σκοτάδι… Μουσική …
Τριγυρνά μες στο δωμάτιο σαν αγρίμι…
Μονολογεί νευριασμένη και πικραμένη…
Τσακώθηκε με το καμάρι της… τον γιο της… για…
Αυτός έφυγε…
Εκείνη θυμάται τα προηγούμενα χρόνια…
Ο σύζυγος τους άφησε…
Ο γιος φεύγοντας έχει αφήσει ένα γράμμα…
Δεν το ανοίγει…
Φοβάται…
Κι όταν τελικά αποφασίζει να το διαβάσει…

Μονόλογος… καλογραμμένος! Ανθρώπινος… απαιτητικός…
Πλούσιος σε νοήματα και συναισθήματα.
"Κατεβαίνει"  αβίαστα στο κοινό!

 

Υπογράφει η Τάνια Χαροκόπου!
Ζωντανεύει στη σκηνή από την χαρισματική Μαρία Παπαλάμπρου!
Η σκηνοθετική προσέγγιση του Λεωνίδα Λοϊζίδη,
δίνει τη δυνατότητα στην ερμηνεύτρια, να πλησιάσει το εξαιρετικό!
Η μουσική και οι φωτισμοί, συνοδοί της πορείας.
Τα σκηνικά λιτά και λειτουργικά.

Η κίνηση της Μαρίας Παπαλάμπρου προσεγμένη,
δεν καταφεύγει σε "θεατρινισμούς" και υπερβολές!
Ο θεατής δεν βαριέται! Κατανοεί και συμπάσχει!

Μια αξιόλογη παράσταση που πρέπει να δείτε!!!

Άγγελος Μαρίνος

σκηνοθέτης – ηθοποιός – θεατρικός συγγραφέας

 

Ερμηνεύει η Μαρία Παπαλάμπρου
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Λεωνίδας Λοϊζίδης
ΜΟΥΣΙΚΗ: Βασίλης Βασιλειάδης
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Κώστας Αγγέλου, NoDARK
ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Κωνσταντίνος Βαρελίδης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Δημήτρης Καφετζής
Τη Μαρία Παπαλάμπρου ντύνει ο οίκος μόδας Damiano Milano

Κάθε Τρίτη, στις 21:00
«Θέατρο Αλκμήνη»

Παρουσίαση, επιμέλεια

Σταυρούλα Δεκούλου

Ο Σκρουτζ και τα πνεύματα των εορτών, Παιδική σκηνή Γιάννη Χριστόπουλου

Η παιδική σκηνή του ΓΙΑΝΝΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ συνεχίζοντας την επιτυχημένη δεκαεπτάχρονη πορεία της, με ιδιαίτερη χαρά παρουσιάζει φέτος την πιο επίκαιρη ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ βασισμένη πάνω στο γνωστό έργο του ΚΑΡΟΛΟΥ ΝΤΙΚΕΝΣ (Μία Χριστουγεννιάτικη ιστορία), "O ΣΚΡΟΥΤΖ ΚΑΙ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ"

Η παιδική σκηνή του Γιάννη Χριστόπουλου έφερε τα Χριστούγεννα ένα μήνα νωρίτερα στο ΕΛΙΖΕ, στα Ιλίσια, μέσα από την ευρηματική παιδική ιστορία, «Ο Σκρουτζ και τα πνεύματα των εορτών».

Η σκηνοθετική δεινότητα της Κέλλυς Σταμουλάκη δίνει ώθηση και μαγεία στο παίξιμο των ηθοποιών οι οποίοι κάνουν τη μικρή σκηνή να μην περιορίζεται από τα στενά όρια του χωροχρόνου, ταξιδεύοντάς μας άλλοτε στο παρελθόν και άλλοτε στο μέλλον.

Ο Γιάννης Καπετάνιος, απολαυστικός στον ρόλο του Εμπενίζερ Σκρουτζ σκορπάει γέλιο, αλλά και περίσσεια συγκίνησης, ενώ όλοι οι ηθοποιοί τον πλαισιώνουν με αρτιότητα αποδίδοντας υπέροχα τα νοήματα του έργου στα μάτια των μικρών θεατών.

Η μουσική και τα τραγούδια, πρωτότυπα και ταιριαστά, γεμάτα νοήματα, ξεσήκωσαν τους μικρούς θεατές και μας χάρισαν νότες συγκίνησης.

Τα σκηνικά και τα κουστούμια καλύπτουν τις ανάγκες του έργου και προάγουν την αισθητική των θεατών ενώ ο Θανάσης Τασόπουλος, φωτίζει μοναδικά την παράσταση και δημιουργεί μια υπέροχη ατμόσφαιρα.

Η παράσταση στο σύνολό της είναι μια υπέροχη χριστουγεννιάτικη πρόταση ακόμα κι αν δεν είναι Χριστούγεννα. Η αγάπη, η δοτικότητα και η προσφορά υπηρετήθηκαν και εκθειάστηκαν.

Όσοι παραβρεθήκαμε είχαμε την ευκαιρία να αποκτήσουμε και το βιβλίο με την ιδιόχειρη υπογραφή της συγγραφέως – σκηνοθέτριας.

Αν έρθει στη γειτονιά σας, μην τη χάσετε

         

Σκηνοθεσία & Θεατρική Διασκευή: ΚΕΛΛΥ ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΗ 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Στην παράσταση πρωταγωνιστούν επαγγελματίες και καταξιωμένοι ηθοποιοί όπως, ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ στο ρόλο του ΣΚΡΟΥΤΖ και η αγαπημένη σε όλους ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΡΗΓΟΥ σε έναν χαρακτηριστικό ρόλο. Μαζί τους οι ταλαντούχοι ηθοποιοί ΜΑΡΙΟΣ ΝΤΕΡΝΤΕΣ,  ΠΕΤΡΟΣ ΓΡΥΛΟΣ, ΤΖΟΑΝΝΑ ΑΓΓΕΛΗ, παίζουν τραγουδούν και χορεύουν.

Η μουσική που ξεσηκώνει μικρούς και μεγάλους είναι του ΖΑΚ ΙΑΚΩΒΙΔΗ, ενώ ο θίασος χορεύει πάνω στα βήματα της ΑΝΝΑΣ ΜΑΓΚΟΥ.

Την παράσταση φωτίζει ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ 

Τον θίασο επιμελήθηκε ενδυματολογικά η πολύ έμπειρη ΣΗΛΙΑ ΔΕΜΙΡΗ και το μακιγιάζ η ΑΙΜΙΛΙΑ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ, ενώ το εντυπωσιακό σκηνικό που μας ταξιδεύει στη Βικτωριανή Αγγλία στα μέσα του 19ου αιώνα κατασκεύασε ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ και το ζωγράφισε η καταξιωμένη σκηνογράφος ΕΛΕΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ 

Σταυρούλα Δεκούλου

Ποιήτρια, θεατρική συγγραφέας

 

Παντελής Βέλκος, Μνήμες

Ένα τριαντάφυλλο κόκκινο
στου αίματος το χρώμα
αφημένο στο έδαφος.
Μια κραυγή πόνου που πνίγεται
από μια λέξη, παιδί μου!
Μια Μάνα που κλαίει
για το σπλάχνο της που πέταξε
με τα φτερά της Λευτεριάς
στους ουρανούς της δόξας.
Μνημείο Ηρώων να θυμίζει
όλους αυτούς που έσβησαν
στο όνομα της δημοκρατίας.
Και γύρω στεφάνια μνήμης
για την ημέρα εκείνη
που χάθηκαν τόσες ψυχές.
Κυλάει το δάκρυ απ' τα μάτια
του αγνού φύλακα της λευτεριάς
στην ανάγνωση των ονομάτων
προφέροντας τη λέξη ΠΑΡΩΝ
στο κάλεσμα τους.
Πάλι η αγνότητα και η Δημοκρατία
δεμένες χειροπόδαρα και θαμμένες,
ξεπουλημένες και προδομένες
από του κάθε Ιούδα το φιλί.
Τώρα όλοι εσείς φυλακίζεται
με της απελπισίας και του Φόβου
τα δεσμά τον άνθρωπο που έδωσε
και τη ζωή του,για να είστε
ελεύθεροι ρίχνοντας τον μέσα
στης λήθης το βούρκο.
Μνημόσυνο για τα νιάτα που πέθαναν
από τα χέρια μιας αντιδημοκρατικής
παράνοιας,χέρια που πάντα θα
υπάρχουν και θα τα συναντάμε
ακόμα και σήμερα,ίσως με άλλη
ονομασία,δικτατορία άλλης μορφής.
Θλίβομαι για τους νέους που έδωσαν
τη ζωή τους για τη Λευτεριά.
Θλίβομαι για τους νέους που τους
έδιωξε από τη χώρα η ίδια τους
η Πατρίδα,όλους αυτούς που τους
πήρε από της Μάνας τους την αγκαλιά.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου
με πρωταγωνιστές τους Φοιτητές
που μαζί τους ξεσηκώθηκε όλος ο Λαός
φωνάζοντας για δημοκρατία ψωμί
κι ελευθερία,ιαχές που έμοιαζαν
σαν να φώναζαν αέρα-αέρα.
Νίκησαν αλλά πληρώνοντας αυτή
τη Νίκη με πολύ αίμα.
που είναι εκείνα τα χρόνια που ήταν
όλοι μια γροθιά.
Τώρα διαλύουν τη χώρα με την
ηλίθια πολιτική τους.
Κλείνω τα μάτια και σαν όνειρο
ακούω στο ραδιόφωνο "Εδώ Πολυτεχνείο"!
Εδώ Πολυτεχνείο ο σταθμός των ελεύθερων Ελλήνων!
Ανοίγω τα μάτια σηκώνω τα χέρια ψηλά
και βγαίνει απ τα στήθια μου μια κραυγή
Γιε μου ακούς φωνάζουν ξανά.
"Εδώ Πολυτεχνείο" - "Εδώ Πολυτεχνείο"