Η πένα των λογοτεχνών στην εκπνοή του Δεκέμβρη

Δακρυσμένα τα μάτια τού κόσμου.
ματωμένα χέρια και πληγωμένη η καρδιά, λίγο ψωμί
για προσφάι
λίγο κρασί και μία στέγη είναι αρκετά
να χορτάσει η ψυχή,
για λίγο, την ειρήνη.
Επίβουλοι οι καιροί
δύσκολο το ταξίδι
τών μάγων
τούτον τον χρόνο.
Μαύρο σεντόνι
η λήθη τών νεκρών.
Ύμνοι δοξαστικοί
δε θ'ακουστούν,
το " Ωσαννά
εν τοις υψίστοις"
στη Βηθλεέμ
θα ηχήσει και πάλι.
Κόλαση ο τρόμος
των όπλων την ώρα
που γεννιέται το φως
στη φάτνη
κι ο ιορδάνης
κόκκινη φλέβα
στην καρδιά
τής Παλαιστίνης
.....................................
Ονειρεύομαι πάντα,
ελπίζω
οι απόντες νεκροί,
κάποια μέρα,
να γιορτάσουν!
Ενός λεπτού σιγή.....
Ίσως κάποτε
μονιάσουμε.

24/12/23  Γ.Π

Εν όψει του σαρανταλείτουργου
φόρος τιμής οι στίχοι μου
στους  <<κεκοιμημένους>> γονείς μου.
Γονείς μου Υπέροχοι
Τύχη μου καλή
Που με φέρατε στη ζωή.
Με γαλουχήσατε
Με τις μεγάλες ηθικές
Αξίες της.
Σας ευγνωμονώ.
Στα φυλλοκάρδια μου
Και στο νου μου σας κρατώ.
Στου Θεού το κάλεσμα
Γίνατε στολίδια του ουρανού.
Άστρα Λαμπερά.
Φέγγετε τις νύχτες μου.
Σας ευχαριστώ.
Tώρα που μου λείπετε Γονείς μου
Πιότερο σας αγαπώ.

Θ.Κ.Η. 2023

ΔΕΝΤΡΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ

Δέντρα χριστουγεννιάτικα, με φώτα στολισμένα
που λάμπατε ολόχαρα στη βαρυχειμωνιά
που φεύγατε ολόγυμνα, για λίγο ξεχασμένα,
πάλι για να ξανάρθετε την άλλη τη χρονιά,

Δέντρα χριστουγεννιάτικα, με τα πολλά λαμπιόνια
π’ ανάβανε και σβήνανε με γέλια κι ωσαννά,
οι κύκλοι τότε νόμιζα θα κράταγαν αιώνια,
θαρρούσα πως η νιότη μου δεν φεύγει, δεν περνά.

Δεντράκια χρυσοστόλιστα με φλογερή λαμπράδα
στη μνήμη πάντα φέρνατε γλυκιά μοσκοβολιά
καθώς του κύρη η μορφή, της μάνας η ομορφάδα
μες την ψυχή μου ανοίγανε μια διάπλατη αγκαλιά.

Θυμάμαι, δέντρο, μια χρονιά την ώρα όπου είδα
τα φώτα σου να σβήνουνε!. Μέσα στη σκοτεινιά
μαζί με κάποιο δάκρυ μου φύτρωσε μια ρυτίδα
που σήμανε πως έρχεται του χρόνου η απονιά

Δέντρα χριστουγεννιάτικα και μπάλες φωτισμένες
κάθε φορά που φεύγατε σαν γρήγορα πουλιά
νέες ρυτίδες έβλεπα στα μάγουλα σκαμμένες
και στον καθρέφτη αντίκριζα πιο άσπρα τα μαλλιά

Δέντρα χριστουγεννιάτικα, φωτάκια μου ωραία
Φτάνει η στιγμή για τον πικρό αποχαιρετισμό
η ώρα που η λάμψη σας θα είναι η τελευταία.
και τούτο το ταξίδι μου δε θα 'χει γυρισμό.

Δέντρα χριστουγεννιάτικα εσείς δεν θα χαθείτε…
Θ’ ανάβετε, θα σβήνετε με γέλια κι ωσαννά,
των χρόνων τα γυρίσματα πιστά θα ακολουθείτε.
Χωρίς σκοτάδι –φωτεινό- θα 'ρχεται το «ξανά».

Άννα Φιλιώτου

Αυτά τα λίγα θα σας πω

 
Όταν νυχτώνει νωρίς
ανάβω λέξεις στο τέμπλο
φαναράκια ψυχών,
λύχνους αναζήτησης...
Αυτά είναι τα όπλα μου!
Θα βρεις το δρόμο;
Έρχεσαι μου είπαν τ' άστρα
κι ότι φέρνεις την Άνοιξη...
Δεν θα νικήσ' η καταιγίδα
όλα θ' αλλάξουνε.
Πίστη,
λυρισμός
κι η ομορφιά του Κόσμου!
Είναι τα όπλα μου.
Γιατί τέχνη
κι επανάσταση
της αρετής,
κρύβουν μιαν εκδοχή
αθανασίας...

σθθζ

Χριστούγεννα σιμώσανε
που ο Χριστός γεννάται,
κι εγώ σε όλους εύχομαι
πάντα να αγαπάτε.
Του Νεογέννητου Χριστού
παραγγελιά θα στείλω:
"Να τον φυλάει απ' το 'κακό',
κάθε καλό μου φίλο!"
Στους τρεις τους Μάγους θε να πω
τα δώρα τους ν' αφήσουν
στην πόρτα της καρδούλας σας:
ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΛΗΣΜΟΝΗΣΟΥΝ.
Κι αν όλα αυτά δε γίνουνε
τα χείλη μου θα πούνε:
ΟΣΕΣ ΕΥΧΕΣ ΣΑΣ ΠΕΜΨΟΥΝΕ,
ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΝΑ ΒΓΟΥΝΕ!

Χρυσούλα Πλοκαμάκη

Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει… Η ενανθρώπιση του Θεού είναι το «μέγα, το ξένον και το παράδοξον μυστήριον». Το συγκλονιστικότερο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας: ο άσαρκος σαρκούται, ο αόρατος οράται, ο αναφής ψηλαφάται, ο άχρονος μπαίνει στην διαδικασία του χρόνου, ο υιός του Θεού υιός του ανθρώπου γίνεται, από απροσμέτρητη αγάπη προς τον παραπεσόντα άνθρωπο. Όμως, «μέγα μυστήριον» είναι και η γέννηση του Χριστού μέσα μας. Καλά, αληθινά Χριστούγεννα, λοιπόν, σε όλους μας με τον Χριστό στην καρδιά μας!

Ηρώ Χρυσάνθη Αλεξανδράκη

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Σ’ όλη τη γη στολίστηκε κάθε γωνιά και τόπος
με χίλια μύρια λαμπερά, μα ψεύτικα στολίδια
για να γεμίσει το πουγκί ο κάθε κερδοσκόπος
κι εσύ φτωχέ και ταπεινέ…. στα ίδια και τα ίδια.

Τη Βηθλεέμ θυμόμαστε του χρόνου τέτοιες μέρες
τάχα για να γιορτάσουμε, τάχα για να χαρούμε
κι ας πέφτουνε τριγύρω μας πολεμοφρόνων σφαίρες,
υποκρισίας και ψευτιάς πικρούς καρπούς τρυγούμε.

Αδύναμοι στις θύελλες και σ’ άφρονων παιχνίδια,
με των καιρών τις μάνητες να μας σφυροκοπούν
γεμάτο το τραπέζι μας ας είναι και οι λύκοι
ας κυνηγούνε θύματα, τα δόντια ας χτυπούν.

Δαίμονες, είδωλα, στοιχειά τυφλά ακολουθούμε
κι εύκολα μας αποπλανούν χιλιάδες πειρασμοί
μες τα σκοτάδια ψάχνουμε δρόμους …..σωστούς βρούμε
όμως μες τα βουρκόνερα φυτρώνουν στεναγμοί.

Μπροστά μας πάλι να το Φως, το αληθινό το Θείο
εκείνο που δεν έπαψε ποτέ του να φωτά
τις λεωφόρους του καλού, τους δρόμους της αγάπης
και χαραμάδες στις καρδιές να μπει αναζητά.

Ένας τσοπάνος ταπεινός σ’ ερημικό ξωκλήσι

σταυροκοπιέται ευλαβικά και στέλνει προσευχή,
το σκουριασμένο σήμαντρο χτυπά για να θυμίσει
«Χριστός γεννήθη αδελφοί», στη φάτνη τη φτωχή.

Χιλιάδες ύμνοι θ’ ακουστούν τη μαγική τη νύχτα
θα ψέλνουνε οι Χριστιανοί, μ’ αγγέλους «Ωσαννά»
μα ο Χριστούλης ο μικρός θα κλαίει πικραμένος
γιατί σε λίγων την καρδιά θα γεννηθεί ξανά.
Γιώργος Γιακουμινάκης
"Βαγιωνιάς"

Ένα αστέρι πέφτει και αυθόρμητα ψελίζουμε ευχές!

Το πιο φωτεινό ΑΣΤΕΡΙ αιώνες καρτερά τον κόσμο να φωτίσει, μα ό,τι σηματοδοτεί, το ανακαλύπτουμε για λίγο, επετειακά μόνο!

Εμείς είμαστε ο κόσμος, ας σκίσουμε τα "σκιόπανα", να φτάσει σε όλους μας η λάμψη του! Μια χαραμάδα είναι αρκετή και το ΦΩΣ θα σπάσει το σκοτάδι, το χαμόγελο θα ανθίσει, θα σκιρτήσει η καρδιά!

Πηγή ζωής τούτο το ΦΩΣ, όλοι για τη ΖΩΗ μιλάμε, ας την εδραιώσουμε συνειδητά , να μην εξαρτάται από ελπίδες ευκαιριακές, δυσανάγνωστες υποσχέσεις και λόγια αίολα!

Καλή εβδομάδα φίλοι μου, η κορύφωση των ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΆΤΙΚΩΝ ετοιμασιών πλησιάζει, ας τακτοποιήσουμε και τους λογισμούς μας!

Βαγγέλης Γιάννος

ΦΑΛΑΣΤΙΝ

Μια πολύγλωσση οχιά ζει σ’ αυτόν τον τόπο
τρανεύει και ξυπνά των χρόνων την απελπισιά.
Κι αν νιώθουμε ξεζωισμένοι που τίποτα δεν ορίζουν
μόνο την κυριαρχία τ’ ουρανού παραχωρούμε στ’ άστρα.

Άπραγοι οι γέροι ανασκάφτουν σκιές διήγησης
πότε απ’ του Γκολάν τα υψίπεδα
κι άλλοτε απ’ τα νοτινά της Γάζας
στα καταφύγια που οι ψυχές συναγροικούνται.

Ο ένας σαν εφιάλτη τον άλλο κοιτά
που ’χει ρυτίδες σαν μαχαιριές γιατρεμένες·
με τα πρόσωπα στις χωνιασμένες παλάμες
εγγαστρίμυθα λεν ένα τραγούδι στριγκό.

Η πολεμική μηχανή του Γολιάθ θερίζει·
τα τύμπανα του Δαβίδ αλαλάζουν·
η διπλωματία σκάλωσε στης ματιάς το χαστούκι
κι άμαχοι στ’ ομόρριζο του σατανά τ’ αχνάρι.

Τούτη την παλαίστρα λεν πως την όρισαν γραφές
για να ’χουν οι προσκυνητές της λυπησιάς την όψη
κι όταν βλασταίνει ο σπόρος του κακού
οι ώρες της ζωής τους να είναι μισευτές.

Θα συνεχίσεις να γράφεις ποιήματα, Ραχμάν;
Δε φοβάσαι μη κι ο κόσμος σου δρομολαθέψει;
Η μοναξιά είναι του διαβόλου το βασίλειο, Σαμίρ
κι εγώ ξέρεις πως δεν έχω τίποτα να χάσω.
Πάνος Κούρβας

Και τι δε 'δινα γι' ένα χαμόγελο σου

Και τι δε θα έδινα,
να δω το παιδί να χαμογελά,
καθώς το χτυπά το φως κάθε αυγής.

Και τι δε θα έδινα
να δω τον ασθενή να χαμογελά
καθώς του ανακοινώνουν την υγειά του.

Και τι δε θα έδινα,
να δω τον άνεργο να χαμογελά
καθώς ακούει, το "προσλαμβάνεσαι".

Και τι δε θα έδινα
να δω τον άστεγο να χαμογελά
καθώς στέγη βρίσκει.

Και τι δε θα 'δινα
να δω το πρόσφυγα να χαμογελά
καθώς ζεστή πατρίδα αποκτά.

Και τι δε θα 'δινα
να δω την Ειρήνη να χαμογελά
καθώς εκτοπίζει το πόλεμο.

Και τι δε θα 'δινα
να δω τη Δικαιοσύνη να χαμογελά
καθώς παίρνει τη θέση της Αδικίας.

Και τι δε θα 'δινα
να δω την Ευτυχία να χαμογελά
καθώς διώχνει τη θλίψη.

Και τι δε θα 'δινα
να δω το Πλανήτη να χαμογελά
καθώς αγκαλιάζει αδιακρίτως τον άνθρωπο.

Και τι δε θα 'δινα
να δω τη καμμένη γη να χαμογελά
καθώς γεννά νέα δέντρα

Και τι δε θα 'δινα
να δωτις Πανανθρώπινες Αξίες
να χαμογελούν καθώς
υποδέχονται τον Αναγεννημένο Άνθρωπο!

Και τι δε θα 'δινα
να δω τη Ζωή να χαμογελά
καθώς νικά το Θάνατο.

Και τι δε θα 'δινα
να δω την Αγάπη να χαμογελά
καθώς το Μίσος σβήνει.

Και τι δε θα 'δινα
να δω το δικό σου χαμόγελο
φίλη, φίλε μου, συγκάτοικε της Γης!

Ποιητική συλλογή: "Ρίχνω στην κούπα μου Ήλιο"
®  Βάσω Ιορδάνου Κοσμίδου
1η Δημοσίευση: 3/1/2022

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΕΥΧΕΣ

Ένα καράβι με ευχές σήμερα θα φορτώσω,
και θά ’ρθω εις το σπίτι σας πολλές για να σας δώσω.
Τον Αϊ-Νικόλα φίλοι μου θα βάλω κυβερνήτη,
να φθάσει με ασφάλεια εις το δικό σας σπίτι.

Χαρούμενα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ σ’ όλα τ’ αμπάρια βάνω,
και με χιλιάδες τις ευχές εις την «κουβέρτα» επάνω.
Να ρίξουμε στ’ απόνερα τον περασμένο χρόνο,
κι ο νέος όπου έρχεται ΧΑΡΕΣ να φέρει μόνο.

Ο νέος χρόνος εύχομαι να είναι στολισμένος,
μ’ αγάπη, υγεία και χαρές να είναι φορτωμένος.
Ο νέος χρόνος εύχομαι χαρές να σας χαρίσει,
και την καρδιά σας ο Χριστός μ’ αγάπη να γεμίσει.

Σαν της χαράς την άγκυρα
θα ρίξει στην καρδιά σας,
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ στο ταίρι σας
και σ’ όλα τα παιδιά σας.

Υγεία, αγάπη και χαρές εύχομαι πρώρα-πρώτα,
κι η Θεία Φώτιση μαζί σαν έρθουν τ’ Άγια Φώτα.
Με ευτυχία η ζωή στο σπιτικό σας νά ’μπει,
το πρόσωπό σας πάντοτε από χαρές να λάμπει.

Το σπιτικό σας με χαρές
θέλω να πλημμυρίσει,
και η καρδιά σας μ’ αγαθά
αγάπης να γεμίσει.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ Καλές Γιορτές
όλοι σας να περάστε,
με ευλογία του Χριστού
ευτυχισμένοι να ’στε.

Κι αν βρίσκεστε στα πέλαγα
πάντα με τη γαλήνη,
και ο Χριστός που έρχεται
κουράγιο να σας δίνει.

Κι όντας πουρνό ή σούρουπο
εις το λιμάνι φτάστε,
ένα σταυρό στην Παναγιά
ποτέ σας μην ξεχάστε.

Καινούργιος χρόνος έρχεται
γεμάτος με ελπίδα,
του χρόνου να ’στε σπίτια σας
και στη γλυκιά πατρίδα.

Παιδιά κι εγγόνια δίπλα σας
χαρές για να σας δίνουν,
και της αγάπης οι στιγμές
αξέχαστες να μείνουν.

Καπτ. Αντώνης Μικέλης

ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Καλή ημέρα έρχεται
τώρα που ξημερώνει
μέρα αγάπης της καρδιάς
για κείνους που
είναι μόνοι.
Για εκείνους που
το ταίρι τους
έφυγε από κοντά τους
κι έμεινε μόνη η καρδιά
κι άδεια η αγκαλιά τους..
Χριστός γεννάτε σήμερον
κι η αγάπη να ορίσει,
να 'ρθεί μ ένα χαμόγελο
να μας καλοκαρδίσει..
Λόγια γλυκά και όμορφα
σε όλους να μοιράζει και
η καρδιά να πάψει πια
απ' αγάπη να στενάζει,
να σβήσουν τα παράπονα
που ο χωρισμός έχει φέρει
κι ας λάμψουνε τα μάτια μας
απ' του Χριστού τ αστέρι...
Καλή Γέννηση μια αγνής
κι αληθινής νέας αγάπης
στις καρδιές μας.
Παντελής Βέλκος

ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ

Για δες αυτό το σκεβρωμένο παραθύρι!...
Μοιάζει ως τρύπιο σουρωτήρι∙
μαζί του αγνάντευα τα όνειρα της νιότης
πλάι σ’ ανθούς αγάπης πρώτης.

Για δες! Μάτια τυφλά που καρτερούν το φως τους
κι αγροικούν τον ξάστερο κι αλαργινό παλμό τους∙
προσμένουν να ’δουν τη λάμψη της αυγής τους
μες απ’ τον τρόμο της κραυγής τους.

Φύλλα ξερά στη χειμωνιά βγήκαν αγνάντιο
να μεταλάβουνε ξανά κρασάκι άγιο∙
στα σπλάχνα μου να γίνουν διάπυρο καμίνι
που θα σβηστεί με της ανάμνησης τη δύνη.

Άνοιξε, παραθύρι μου, τη νοσταλγία του ιππότη,
να ’δω πού κρύβεται η πανοπλία μου η πρώτη!
Να ‘ρθω στο πλάι σου, ξανά οι δυο μας να τα πούμε∙
το γέλιο που ‘σβησε να βρούμε.

 
Άνοιξε παραθύρι μου! Το άσπρο μου πουκαμισάκι λιώνει∙
στο σκουριασμένο σου καρφί τ’ ανάστημα του απλώνει!
Άνοιξε παραθύρι μου! Νύμφη νεκρή της φύσης έχω γίνει
που η σκόνη μου αιωρίζεται κι εσένανε τυλίγει !!!
Γράφτηκε στις 28 Ιουλίου 2013
Μαρία Κολοβού ρουμελιώτη

Φθινοπώριασε..
Μόνο που στη θέση των σπόρων μπήκαν κλειδιά. 

Οι άνθρωποι πήραν τα κλειδιά των σπιτιών τους και τα έθαψαν στις γλάστρες.
Οι βεράντες σήκωναν όλο το βάρος της απομόνωσης.
Γ.Θ.Μ.

Ως σε βλέπω...

το βλέμμα σου να βγάζει θυμού φωτιές
θα ‘θελα τα μαλλιά σου τρυφερά να χάιδευα
το πρόσωπό σου στα χέρια να κρατούσα
να σου μετάγγιζα τη ζέστα της ψυχής μου
κοιτώντας σε βαθιά στα μάτια.
κι εκεί, μ’ ένα μοναδικό φιλί
να έλειωνε ο πάγος του θυμού σου,
ν’ άστραφταν τα μάτια σου
στο θρίαμβο της αγάπης...
Να κυλούσε στις φλέβες το αίμα
ζεσταμένο, άρωμα ρόδου
ν’ απλωνόταν στο σμίξιμο!
Χ.Μ.Ι. 15/12/2019

Δεν είναι μόνο
που στον ήχο της
ακούω τα βήματά σου.
Είναι που έρχεται η βροχή,
μια ζωντανή πρόκληση,
να χρωματίσει τα όνειρά μου,
ανασύροντας μνήμες.
Μ. Λ.

Χειμερινό λιοστάσι

Υπό το φως του παγωμένου Φεγγαριού
Την ώρα που σωπαίνει το Σύμπαν
Λαμνοκοπά η μεγάλη νύχτα
Στους μπλε ουρανούς του κοβαλτίου
Ακροβατεί η Εωσφόρος Αφροδίτη
Στη λευκή του Γαλαξία κλωστή
Μαγικό και ιερό δονούνται
Να παγιδεύσουν τον Διόνυσο
Για να γευτεί τον Θάνατο
Ώσπου να αναγεννηθεί
Στη ρίζα αρχέγονης πηγής
Αγνός ο αυλός του Πάνα αντηχεί
Στου Δεκέμβρη την ξερολιθιά
Που ξαποσταίνει ο Χρόνος
Εκστατικά χέρια απλώνονται
Να αγγίξουν σταλαγματιές ονείρου
Σαν λεπίδι το πεφταστέρι
Σχίζει το μαύρο βελούδο
Ώσπου στο χώμα να χυθεί
Φτεροκοπά το νυχτοπούλι
Ο λύκος πεινάει σαν μωρό
Μετέωρη στάθηκε η ευχή
Στην πύλη του ανέλπιστου
Κι ακόμη το παιδί
Μετράει τα άστρα

Πεδίο βολής οι σκέψεις μου…
…σε Χειμερινό λιοστάσι.

©Λεμονιά Γεμουρτζίδου

Το Πηγάδι των Ψυχών

Ξέρω σε χάραξα σκληρά
δεν το ‘θελα στ’ αλήθεια
μον’ ξέρεις έτσι γίνεται
σ’ αυτά τα παραμύθια
Ο ένας παίζει τον καλό
κι άλλος χαλά τα πάντα
σα μαγνητίζει το κενό
και σου γελά συνάμα
Κοίταξε τ' άστρα κοπελιά
και κάνε την ευχή σου
βρες το πηγάδι των ψυχών
και πέτα τη δική σου...
Κι αν κάποτε τον θυμηθείς
κειον τον σκληρό αλήτη
μην πικραθείς στο τίποτα
μη σε μαραίνει η λύπη...
Ένα τομάρι ήτανε
που γδάρθηκε στη μοίρα
καβάλησε το διάβολο
και χάθηκε για πάντα!
Κοίταξε τ' άστρα κοπελιά
και κάνε την ευχή σου
βρες το πηγάδι των ψυχών
και σώσε τη δική σου...
Άγγελος Μαρίνος
Λόγια στην Αλίκη

Κλεισμένος στα χαρτιά μου, εδώ και ώρα ζητούσα μια ανάσα, ένα ταξίδι πέρα από γκρίζα σύννεφα/ θα πεις, παγιδεύεται ο ποιητής με γκρίζα σύννεφα; άνθρωπος είναι, η φύση παρέα στο χρόνο δίνεται/ όμως εκεί μακριά, σε κάποια φάτνη κάτι γεννιόταν, πάντα, από τη γέννηση του κόσμου μέχρι σήμερα/ ένα ποίημα, ένας θεός, μια ελπίδα, ακόμα και μια αντίσταση, ίσως κι επανάσταση στα μελλούμενα/ γλυκιά μου κάθισε να δεις την βροχή, όσο διασχίζει τους δρόμους μας, ξεκουράσου/ κατάλαβε επιτέλους, ότι όσο κι αν μας τιμωρήσουν, εμείς θα στεκόμαστε πάντα αρωγοί, στις ιδέες μας.

Γιάννης Βέλλης

Ημέρες χαράς
Δεκέμβρης αμφίθυμος
Νύχτες πολέμου.
Το άστρο ανατέλλει,
Σύννεφα το απειλούν.
---------
Λάθος πορεία
Στου κόσμου τ' αρμένισμα
Πολλοί ναυαγοί.
Πέλαγος υποκρισίας
Οι καίσαρες κακουργούν.
---------
Χριστός γεννάται
Μήπως γίνει το θάμα
Ελπίδων ευχές.
Η αυγή νέου κόσμου
Προσδοκίας μας τάμα.
----------------
Προσμονή γέννας
Οικουμένης ανάσα
Ειρήνης πνοή.
Ο χρόνος μας επαίτης
Ενός ήνοπος κόσμου.
-----------------
Αθανάσιος Νασιόπουλος
23 Δεκέμβρη 2023

Κυνηγώντας την, τρέχουμε σε δρόμους άλλοτε ανοιχτούς και άλλοτε σκοντάφτουμε σε απανωτά εμπόδια. Την ονειρευόμαστε και όλη μας η ζωή γυρίζει γύρω από αυτήν. Το «ευ» της μας γεννά, μας βάζει κάτω από τη ποδιά της, να γίνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο κομμάτι της. Η «τύχη» της, δεν έρχεται πάντοτε και ας την αποζητούμε. Εκεί πάνω στο θετικό οιωνό, στην κρούση της μοίρας και στην περιφορά του πεπρωμένου που μπολιάζει την ψυχή με αίσθηση γνώσης, με εμπειρία μιας οικείας και συνάμα πρωτόγνωρης αίσθησης η ευτυχία αφήνει το χρώμα της. Γιατί η ευτυχία είναι το άσπρο μας. Είναι η μέρα και η ανάσα μας. Είναι το παιδί που κοιτά τον ήλιο καταπρόσωπο, είναι η ψυχή που γαληνεύει στο γαλανό του ουρανού και στο μπλε της αχόρταγης θάλασσας. Γιατί η ευτυχία γράφεται με χαμόγελα αληθινά και ανεξίτηλα και με αγκαλιές που χωράν σύμπαντα και γαλαξίες. Αφήνει μια γλυκιά αίσθηση και σου δείχνει πως εσύ μαθαίνεις να ζεις τα όνειρα και όχι πως τα όνειρα ζουν εσένα. Γιατί στην ευτυχία δεν ονειροβατείς. Βουτάς και τη ζεις μοναδικά. Γιατί, ξέρεις, η ευτυχία κρύβεται σε μάτια. Βρίσκεται σε βλέμματα. Στη γωνιά της δικής σου ύπαρξης και στον χρόνο που έριξες ίσως βιαστικά σε ένα συρτάρι με ένα ποίημα σημαδεμένο. Η ευτυχία υπάρχει σε χείλη βελούδινα και σε ψίθυρους που κόπηκαν σε ενός ακουστικού το χαλασμένο καλώδιο. Η ευτυχία μου πίνει έρωτες και γεννά αναστάσεις σε κορμιά που λαχταράν το «έλα» μου. Στο «ευ» της κολυμπώ και στην «τύχη» της σε βρίσκω στο διάβα μου. Σε τραβώ πάνω μου, να σου δείξω πως τα γράμματα γίνονται σκάλες που οδηγούν σε εκείνη - βήμα το βήμα, λέξη - το αίσθημα.

Βάγια Μπαλή

ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ

 
Και να
μ' αντάμωσε το μοιραίο
γλιστράω απρόσκοπτα στο κενό.
Το στέρνο μου τραντάζεται
πνιγμονή
στου ύπτιου το ντιβάνι.
Καλώδια και σωληνάκια με συντηρούν
οροί και οξυγόνα.
Διαστημικοί στέκουνε από πάνω μου
αδυνατώ ν' ακούσω
προσγείωση ή απογείωση μου τοιμάζουν;
Κάτ' απ' τη μάσκα τους διαγράφεται χαμόγελο;
Πίσω από τα χοντρά γυαλιά
και τις ασπίδες
τα μάτια εκπέμπουν αισιοδοξία;
Παντρεύτηκα τη μοναξιά
το βέβαιο είναι
και περιμένω να βασιλέψεις άστρο μου...
Τις μέρες βουλιάζω εξουθενωμένος
τις νύχτες ξαναβγαίνω στον αφρό
ψαύοντας τη σανίδα μου σωτηρίας.
Μερόνυχτα τριανταπέντε
γαντζώθηκα στα πτερύγια της.
Την έλεγαν δύσκολο όνομα
σε συνδυασμό με άλλο
δε μ' ενοχλούνε στην παρούσα οι αλχημείες.
Αρκεί που ξανακούρδισα τις αναπνευστικές οδούς
και στην έξοδο του τίποτα διεισδύω
σου γνέφω
Αιωνιότητα καλημέρα!
Φωτεινή Αζαμοπούλου

Είναι κάποιες στίχοι...

 σαν λεπίδα σε διαπερνούν κι ούτε σταγόνα αίμα.

Κι όμως απ' την καρδιά σου πίνουν και ξεδιψούν.

Σταυρούλα Δεκούλου