Μαίρη Σουρλή, Ανεμώνες του έρωτα

Ανθίζει το θαύμα…

Βελούδινες ανάσες ζωής
ήλιος, νέκταρ και αίμα.
Ανεμώνες ενδόμυχης άνοιξης
θροΐζουν ανάλαφρα
στις φλέβες των ονείρων.
Στον κάμπο της καρδιάς
πόθου ανοιγμένες αγκαλιές.
Ουράνιες συναντήσεις
του έρωτα τρυφερές.
Στην εύνοια του ανέμου
απλώνουν προς το φως
τα πορφυρά πέταλα τους.
Αγγίζουν του χαμόγελου
την ομορφιά,
μαγεύοντας την απλότητα.
Αέναης μάχης επιβίωση
νότες κρυμμένες ο πόνος,
σμίγει με τη θεία αγάπη
κι ελπίδα αναζωογόνησης
για να σωθεί ο κόσμος!

Μαίρη Σουρλή

Η Μαίρη Σουρλή γεννήθηκε μες στην άνοιξη, που ξεφυτρώνουν λουλούδια, ψυχές, χαμόγελα και λόγια! Μεγάλωσε στο γραφικό χωριό Βαμβακού Λακωνίας. Μετά τις σπουδές της και τα χρόνια παραμονής της στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας, σήμερα κατοικεί μόνιμα στο Μούλκι (Κιάτου) Κορινθίας.
Ε ρ γ ο γ ρ α φ ί α:
Πεζά:
“Το παιδί που νοστάλγησα”
“Ο περιπλανώμενος νους ανιχνεύει το νόημα της ζωής”
“Το εσωτερικό μας μάτι”
“Περπατώντας την ελληνική ψυχή με αφορμή την κρίση”
“Μαθαίνοντας να αγαπάμε τα λάθη μας”
Ποιητικές συλλογές:
“Μονοπάτια αφύπνισης”
“Καθρεφτίζοντας την ψυχή”
“Ρίγη προσμονής”
“Φτερά στον ορίζοντα”
“Μέθη του Έρωτα”
“Αναζητώντας τον Εαυτό μου”
“Αμάραντο φιλί”
“Στης ανέμης τη γύρη”
Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εταιρείας Κορίνθιων Συγγραφέων κι άλλων λογοτεχνικών και πολιτιστικών συλλόγων. Συνεργάζεται με τα περιοδικά “ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ”, “ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ” και τον Σύλλογο ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΔΡΟΣΙΝΗ. Της έχει απονεμηθεί τιμητική διάκριση από τον όμιλο για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων. Έχει διακριθεί σε παγκόσμιους διαγωνισμούς και έργα της περιέχονται σε ανθολογίες.
Το αγαπημένο της μότο είναι: Αντιστεκόμαστε, χαμογελάμε! Το χαμόγελο και η θέλησή μας για ζωή είναι η δύναμή μας! Μην ξεχνάμε τις αισθήσεις μας, ν’ ακούμε, να βλέπουμε, να μυρίζουμε, να γευόμαστε, ν’ ακουμπάμε...
Ευγνωμονεί τον Πανάγαθο που μπορεί ν’ αντικρίζει κάθε μέρα τη γιορτινή ματιά του ήλιου!
Λατρεύει τη ζωή, τη φύση, το πορτοκαλί της ζωντάνιας και της έκπληξης κι όσους την κρατούν χαμογελαστή. Ονειρεύεται έναν αλλαγμένο κόσμο. Αν δεν της αρέσει αυτό που την περιβάλλει, δημιουργεί τον δικό της κόσμο.
Νιώθει πως δοκίμασε να φυτέψει ακόμη ένα δέντρο και πως υπάρχουν ακόμη χιλιάδες ανείπωτα λόγια, που σχηματίζουν την τέχνη της ζωής!
(Πηγή: "Εκδόσεις Αττικός", 2022)