Κατερίνα Πήττα, Ονόμασέ με Λίλιθ, πες με Εύα!

Μου είπανε να πάψω να ελπίζω, 

ν' αποδεχθώ το μαύρο και το γκρίζο... 

Κι αν κόσμο μου ετοίμασαν αχρείο, 

να πνίγεται στο δάκρυ και στο κρύο, 

κι έν' αύριο μουντό, συννεφιασμένο, 

ζωή είσαι παντού και σ' ανασαίνω: 

Στο κοίταγμα του ήλιου το χρυσίζον! 

Στα χείλη ενός έρωτα κουρσάρου! 

Στου γραίγου το μαντήλι τ' ανεμίζον! 

Στο πέταγμα ερωτευμένου γλάρου, 

στα βλέφαρα του ξεχασμένου φάρου! 

Στου πέλαγου το αφρισμένο κύμα, 

στων τραγουδιών την όμορφη τη ρίμα! 

Στα δάχτυλα παρθένων ανεμώνων, 

στα σπάργανα των ανθηρών λειμώνων! 

Στου κοχυλιού τη μήτρα την ωραία, 

στ' ασύλληπτα παιχνίδια του Μορφέα! 

Στου λυκαυγούς τ' ανήλικα τα μάτια, 

στης ασημόφυλλης ελιάς τη σάρκα! 

Στου αμπελιού τη μεθυσμένη ρόγα, 

στου πόθου την αμάραντη τη φλόγα! 

Στων εραστών το λιγωμένο βλέμμα, 

στου δειλινού το πορφυρό το γαίμα! 

Στο άγγιγμα δροσάτης αλισάχνης, 

στους κρύσταλλους της αυγινής της πάχνης! 

Ζωή είσαι και συ! Ίσκα του νου μου! 

Ο μόνιμος θαμώνας του μυαλού μου! 

Ο χτύπος μέσα στου λαιμού τη φλέβα, 

ονόμασέ με Λίλιθ, πες με Εύα! 

® Κατερίνα Πήττα