Μέσα από την ευρύχωρη κρυψώνα που με προστατεύει από τα αδιάκριτα βλέμματα των πολλών παρατηρώ τα σύννεφα να στριμώχνονται στον ουρανό του μεσημεριού, λες και φοβούνται μήπως δεν τα χωρέσει. Γύρω μου οι ώρες παίρνουν σχήμα. Όγκο. Υφή. Μορφή. Ανασαίνουν. Αισθησιακά, λες και το κάνουν επίτηδες, π' ανάθεμα τες... Κάνουν θόρυβο. Ντύνονται στ' ασημιά και τα χρυσαφιά. Μεταμφιεσμένες σε παπάδες παχυλούς με άμφια πρόστυχα κι ανίερα. Φοράν στα χείλη το κόκκινο του πόθου και του θανάτου μαζί, της αποκριάς το θλιβερό γελοίο. Μαζεύονται δίπλα στην τρύπα που έχει η κρυψώνα μου για παράθυρο, διψασμένες για μερικές σταγόνες φως.
Η ησυχία στην κρυψώνα μου είναι απόλυτη. Τις ακούω που σιγοψιθυρίζουν το όνομά σου, παίρνουν το χρώμα το λευκό από το δέρμα σου που μοιάζει με αλάβαστρο μα είναι απαλό σαν άγγιγμα αύρας της θαλασσινής πάνω σε ύφασμα καλοκαιρνό, αράχνης υφαντό... Παίρνουν και το χρώμα το κόκκινο της αμαρτίας, του πόθου, του έρωτα και του θανάτου από τα χείλη σου, και γράφουν τ' όνομά σου τ' αγιασμένο και πολύτιμο, με κόκκινο πάνω στον αντικρινό τοίχο, τον βαμμένο στο λευκό του κορμιού σου.
Σίγουρος πως μετά από χρόνια και χρόνια προσμονής σου, δεν θα σε αναγνώριζα αν δεν φορούσες στο γυμνό κορμί σου το λευκό και το κόκκινο στ' ανθισμένο τριαντάφυλλο που έχεις στα χείλη και στην ιερή πύλη σου, κι αν δεν είχες την αξιοπρέπεια γιορντάνι διπλό και τριπλό περασμένη στον στητό λαιμό σου. Στολίδι τιμητικό για τη γυναίκα και ναι, πανίσχυρο όπλο της Αφροδίτης για τους λίγους που ξέρουν να την εκτιμούν.
Οι ώρες με ξεσυνερίζουνται, σα φίδια σούρνονται στο πατημένο χώμα, βγάζουν τη μαύρη γλώσσα τους και φτύνουν λόγια βαριά. Με την κρυφή ελπίδα να μου τσακίσουν τα κόκκαλα. Σιμώνουν όλο και πιο κοντά, φοβάμαι, κρύο πράμα το φίδι, λείπει η αγκαλιά σου. Νύχτωσε στην κρυψώνα μου. Ανάβω το 'να λαδοφάναρο. Ανάβω και το άλλο. Εξαφανίζονται. Η ησυχία στην κρυψώνα μου απόλυτη. Ούτε το τικ τακ του ρολογιού στον τοίχο δεν ακούγεται.
Μόνο το ρολόι της καρδιάς μου ακούω. Ανήμπορος να κάνω οτιδήποτε, παρά μόνο να προσμένω μια απ' όλες τις Τρίτες σου, μετρημένη στους χτύπους της καρδιάς μου...
Σε έναν απίστευτα γλυκό άνθρωπο, φτιαγμένο από σπάνια υλικά...
[Δ. Κ.] Παραμονή αποκριάς του Μάρτη 16, του 2024 μ.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου