Πάνος Κούρβας, ο Κήπος

Σε τούτο εδώ τον κήπο που αγάπησες
κι έδωσες νόημα στων λουλουδιών το χρώμα
έρχεται, περνά και φεύγει η μορφή σου
μα πάντα αφήνει κάποια θύμηση γλυκιά.

Η εικόνα σου σμίγει στο κάδρο της ανάμνησης
μεσουρανεί λουσμένη της άνοιξης την αγιοσύνη
αυτή που παραμένει των ονείρων μου κουβαλητής
γεμίζοντας μ’ αναπνοές την απλωσιά της μέρας.

Μέσα σ’ αυτό το δώρημα της ομορφιάς
με ανθοζύμωτο χάδι νοστιμίζει η ώρα
ως το απόβραδο που συναγροικούνται οι ψυχές
και γεύονται με σιωπή το ξύπνημα της αγάπης.

Πάνω στου κισσού την πράσινη αγκαλιά
τα κίτρινα μπακίρια του ο ηλίανθος απλώνει
σαν και αυτά στα χεροδουλεμένα σου κεντήματα
εκείνα που έστρωνες, μάνα, τη μέρα της Λαμπρής.

Της κόκκινης τριανταφυλλιάς το ένα κλωνάρι
μοιάζει σαν τα δάχτυλα της μιας παλάμης, μάνα
ίδιο όπως έλεγες με τα πέντε σου παιδιά
πως όποιο και να κόψεις το ίδιο θα πονέσει.

Εδώ, σ’ αυτό το κρησφύγετο της ύπαρξής σου
οι σκέψεις μου σαν νυχτερίδες φτερουγίζουν, μάνα
γύρω απ’ το αγιόκλημα που συντηρεί λευκανθισμένο
το ανεύρετο μύρο της μέρας σου της γιορτινής.