Βραβείο Δοκιμίου για τον πολυβραβευμένο ποιητή του Κελαινώ, Παναγιώτη Κουμπούρα, από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών

Παναγιώτη Κουμπούρα

Απόσπασμα Δοκιμίου, βραβευμένου με  Γ΄ βραβείο Π.Ε.Λ. 2024

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Στις 27 Φλεβάρη 2023 συμπληρώθηκαν 80 χρόνια απ’ τη μέρα θανάτου του ποιητή Κωστή Παλαμά. Στις 27 Φλεβάρη του 1943, όταν βαριά η σκλαβιά πλάκωνε τις ψυχές των Ελλήνων,   ο θάνατος του Παλαμά έγινε σάλπισμα αγωνιστικής κινητοποίησης και ελπίδας για την απελευθέρωση. Η κηδεία του μεταβλήθηκε σε μεγάλο και δυνατό συλλαλητήριο, σε κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια στους καταπιεστές ψυχών και σωμάτων. Κι όταν η φωνή του άλλου μεγάλου μας ποιητή Άγγελου Σικελιανού υψώθηκε πάνω απ’ τον τάφο οι ψυχές και τα σώματα ρίγησαν:

Ηχήστε, οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές, δονήστε σύγκορμη τη χώρα, πέρα ως πέρα … Βογγήστε, τύμπανα πολέμου…

Οι φοβερές σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! …

……………………………………………………………………………………..

Ανακεφαλαιώνοντας την αναφορά στη ζωή και το έργο του Παλαμά, μπορούμε να πούμε πως αυτός με την ποιητική του δημιουργία ξανάδεσε την πνευματική ζωή του τόπου μας με τις ρίζες της.

Δηλαδή, με την παράδοση του δημοτικού τραγουδιού και με την ποίηση του Σολωμού. Κι αυτό αποτελεί πολύτιμη προσφορά. Γιατί, όσο είναι αλήθεια πως δεν μπορείς να πας μπροστά κοιτάζοντας πίσω, άλλο τόσο είναι αλήθεια πως χωρίς ρίζες κανένα δέντρο δεν μπορεί να βγάλει φύλλα και κλαδιά και να δώσει καρπούς.

Η αξιοποίηση κάθε στοιχείου προοδευτικού της παράδοσης αποτελεί την απαραίτητη και στέρεα βάση για να χτιστεί πάνω της το καινούριο πνευματικό οικοδόμημα.

Τελειώνοντας, και για μια καλύτερη εμπέδωση του υψηλού επιπέδου του Κωστή Παλαμά και για να φανεί καθαρά η φιλοσοφική αξία, η αριστουργηματική τεχνική και η λυρική αρμονία του έργου του ποιητή, αξίζει να αναλύσουμε ένα από το πιο άρτια ποιήματα του Παλαμά, το σονέτο Αγορά από την ενότητα Πατρίδες της συλλογής Η Ασάλευτη ζωή .

Αγορά

Πάντα διψάς - όπως διψάει το πρωτοβρόχι
στεγνή καλοκαιριά - το βλογημένο σπίτι
και μια κρυφή ζωή σα δέηση ερημίτη,
αγάπης κι αρνησιάς ζωούλα σε μια κόχη.

Διψάς και το καράβι που το πέλαο το 'χει,
κι όλο τραβάει με τα πουλιά και με τα κήτη,
κι είναι μεστή η ζωή του μ' όλο τον πλανήτη·
και το καράβι και το σπίτι σου είπαν· «Όχι!»

Μήτε η παράμερη ευτυχία που δε σαλεύει,
μήτε η ζωή π' όλο και νέα ψυχή τής βάνει
κάθε καινούρια γη και κάθε νιο λιμάνι.

Μόνο τ' αλάφιασμα του σκλάβου που δουλεύει·
σέρνε στην αγορά τη γύμνια του κορμιού σου,
ξένος και για τους ξένους και για τους δικούς σου.

Ο Παλαμάς επεσήμανε δεκαετίες πριν το μαρτύριο της διπλής ασίγαστης δίψας της ανθρώπινης ψυχής και στο ατομικό και στο κοινωνικό επίπεδο με το αριστουργηματικό σονέτο: ΑΓΟΡΑ. Απέραντη αγορά αποξένωσης έγινε σύμπας ο κόσμος των ανθρώπων . Όλα πουλιούνται κι αγοράζονται . Και πρώτο και καλύτερο « προϊόν » σ’ αυτό το ασύνορο εμπόριο συναλλαγής, η ίδια η ψυχή, που στέκει μαρτυρικά αποξηραμένη και διψασμένη στις προθήκες του λαβύρινθου της κατανάλωσης .

Και πράγματι, την πουλήσαμε μια και καλή, την προδώσαμε στα σκλαβοπάζαρα της αγοράς τη μάνα – φύση και τώρα αυτή, η ανεξίκακη, ωσάν αυθάδεις υβριστές μας εκδικείται. Ήρωας τραγωδίας η ψυχή του αλλοτριωμένου ανθρώπου. Ούτε σταγόνα, σταγονίτσα λίγης δροσιάς στα μάτια γύρω … Δάκρυα μονάχα κι αυτά στεγνά, που δε δροσίζουν μον καίνε μόνο και πονάνε … «Απέσβετο το λάλον ύδωρ».

Κι η δίψα – δίψα, παντοτινή και άσβεστη. Διπλή σαν την αμφίδρομή μας φύση, ατομική μα και συλλογική συνάμα. Δίψα για μια γωνίτσα ερημιάς, για ένα σπιτάκι ηρεμίας, γαλήνης άσυλο, σπήλαιο κρυφό, τη λεύτερή σου την ψυχή να την κουρνιάζεις. Η πινακίδα στης καρδιάς την πόρτα να γράφει: Δεν πωλείται. Δεν αγοράζεται. Πού να τη βρεις μια τέτοια κόχη, αχ, δύσμοιρη ψυχή του ανθρώπου; Σε ποιο μεσιτικό γραφείο να την ψάξεις, σε ποια μικρή αγγελία να τη δεις; Τιμές, τιμές παντού και κέρδη … Δεν έχει λεύτερη γωνιά για σε , ούτε μια στάλα. Στυλίτης ερημιάς δεν είναι η ψυχή, είναι πηγή συντροφικότητας. Διψά και το καράβι το συλλογικό, που ταξιδεύει στης πολιτείας τα πλάτη και το λέγαν και το λένε ακόμη « ΑΓΩΝΙΑ ». Τρεχούμενο νερό στην πλώρη το γέλιο της παρέας, η έγνοια για το συνάνθρωπο κελαρυστή στην πρύμνη , να μένει ξάγρυπνη η ψυχή και γρηγορούσα μόλις διαβάσει στα βλέφαρα του άγνωστου « βοήθεια αδελφέ μου ». Πού να το 11. βρεις τέτοιο ταξίδι, σε ποιο πακέτο κρουαζιέρας να το ψάξεις, ποιο πλοίο της αγάπης με πισίνες θε να κλείσεις; Τιμές, τιμές παντού και κέρδη … Αχ, διψασμένη, τάλαινα ψυχή, « δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό …», ούτε σταγόνα.

Σ’ αυτή τη διπλή άρνηση, στο όχι της ατομικής γαλήνης και στο όχι του συλλογικού ταξιδιού, ο σκλαβωμένος με τις αλυσίδες της αγοράς διψασμένος άνθρωπος προκαλείται να αντιτάξει το δικό του ΝΑΙ. Να πολεμήσει για το ΟΧΙ του ενάντια στα όχι και να τα κάνει κατάφαση ζωής, σταγόνα ελπίδας. Να απελευθερώσει τις αιώνια ακατάλυτες δυνάμεις, τον ουρανό, τον ήλιο, τη γη και τη θάλασσα, που τις ατίμασε στα σκλαβοπάζαρα της αγοράς του. Η αέρινη στέγη τ’ ουρανού να χαρίζει λεύτερες δροσοσταλαματιές κι όχι σκλάβες κηλίδες όξινης βροχής. Το χαμόγελο του ήλιου να ξαναγίνει γλυκό και δροσερό κι όχι ωμό και σαρδόνιο. Οι νεραϊδορεματιές της γης να μας βαφτίζουν εξαγνισμό και καθαρμό κι όχι να μένουν στεγνές στα παραμύθια. Τα κύματα της θάλασσας να μας λούζουν στο φως της ελπίδας κι όχι να προμηνύουν τρικυμία ξηρασίας. _

«Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου - Ταχτσή», της Κικής Μαυρίδου στο θέατρο "Εν Αθήναις", γράφει ο Νίκος Μπατσικανής

 

Συγκλονιστική παράσταση στο θέατρο "Εν Αθήναις", παραγωγής του Πολυχώρου "Vault"

«Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου - Ταχτσή», της Κικής Μαυρίδου
Βασισμένο στη ζωή της μητέρας του Κώστα Ταχτσή

Συγγραφέας: Κική Μαυρίδου
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Λάσκαρης
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης
Σκηνικό - Κοστούμι: Γιώργος Λιντζέρης
Κατασκευή κοστουμιού: Ειρήνη Αβζίδου
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Φωτογραφίες παράστασης: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Αφίσα παράστασης: Γιάννης Κεντρωτάς
Trailer - Κινηματογράφηση: “ORKI Productions”
Πρόγραμμα παράστασης: Εκδόσεις «Αιγόκερως»
Επικοινωνία / Προώθηση παράστασης: Νταίζη Λεμπέση, τηλέφωνο επικοινωνίας: 6908502631. Email: daisylempesi@hotmail.gr
Παραγωγή: “VaultTheatre”

Στον ρόλο της Έλλης Ζάχου- Ταχτσή η Ράνια Σχίζα

Την φωνή του χαρίζει στον ρόλο του Κώστα Ταχτσή ο Νίκος Καραθάνος

* Το φεστιβάλ «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ... » πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη και την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού.

Από το Δελτίο Τύπου: [ Ο μονόλογος της Κικής Μαυρίδου «Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή», βασισμένος στη ζωή της μητέρας του Κώστα Ταχτσή, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη, με τη Ράνια Σχίζα στον ομώνυμο ρόλο, μετά την παρατεταμένη επιτυχία του και τα συνεχή soldout στον πολυχώρο “VAULT”, κατόπιν παράκλησης κοινού και κριτικών, μεταφέρεται στο θέατρο «Εν Αθήναις» και θα παρουσιάζεται κάθε Σάββατο στις 18:00 και Κυριακή στις 21:15, για περιορισμένες παραστάσεις.

Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στο θέατρο “VAULT”, τον Μάρτιο του 2022, καταγράφοντας, από την αρχή, συνεχόμενα  soldout και παρατάσεις, αλλά και αξιοσημείωτα σχόλια από κοινό και κριτικούς. Ταξίδεψε και παρουσιάστηκε, με την ίδια επιτυχία, στην «Πειραματική Σκηνή του ΘΟΚ» στην Κύπρο, στη Θεσσαλονίκη, στο «ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων», στην Πάτρα, τη Δράμα, την Καρδίτσα, το Αγρίνιο και την Κόρινθο. Είναι μία από τις εννέα παραστάσεις του θεατρικού project «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ... ». Ένα θεατρικό Φεστιβάλ μονολόγων, με εμπνευστή και καλλιτεχνικό διευθυντή τον Δημήτρη Καρατζιά, που φέρνει επί σκηνής μάνες σπουδαίων Ελλήνων ανδρών. Ένα Φεστιβάλ αφιερωμένο στη μνήμη της Χρύσας Σπηλιώτη.

Μέχρι τώρα, η παράσταση έχει αποσπάσει τα ακόλουθα βραβεία:

Α. 1ο Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού του “All4fun” και Υποψηφιότητα για Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Νεοελληνικού Έργου και Καλύτερης Μουσικής.

Β. Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης από την Kulturosupa.gr.

Γ. Βραβείο Κοινού Καλύτερης Παράστασης στα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης (Υποψηφιότητα και για βραβείο Καλύτερου Πρωτότυπου Κειμένου και Καλύτερης Μουσικής).

Η Έλλη Ζάχου Ταχτσή, μητέρα του σπουδαίου μεταπολεμικού λογοτέχνη Κωστα Ταχτσή, υπήρξε μια ανυπόταχτη γυναίκα, που το μόνο που ήθελε ήταν να ζήσει ελεύθερη και να αγαπηθεί. Ατύχησε και στα δύο. Υπέκυψε στη σκληρότητα της εποχής της κι έγινε η ίδια πιο σκληρή από αυτήν. «Η μάνα αυτουνού», προσφώνηση απαξιωτική, ειρωνική, σαρκαστική, μα τόσο οικεία, τόσο γνώριμη. Ειπωμένη υπαινικτικά και πάντοτε χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά, από αυτούς τους ψίθυρους που είναι μαχαιριές στην καρδιά. Που. καμιά φορά, όμως, γίνονται και φονικά. «Ο γιος αυτηνής», ο Κώστας Ταχτσής, δολοφονήθηκε, όπως «δολοφονείται», σε αυτόν τον κόσμο, ό,τι απειλεί να ξεσκεπάσει την υποκρισία του. «Η μάνα αυτουνού», από τα λιγότερα φωτισμένα πρόσωπα στον κυρίως αυτοβιογραφικό συγγραφικό κόσμο του Κώστα Ταχτσή, αποτελεί, πέρα από μια καταγραφή, κι ένα ξεμασκάρεμα της «αγίας ελληνικής οικογένειας». Κι αν το «Τρίτο Στεφάνι», το σημαντικότερο έργο του συγγραφέα, ταυτίζεται με την ίδια την Ελλάδα, η ιστορία της μητέρας του ταυτίζεται με όλα: την ελληνίδα μάνα και γυναίκα και τα κρυμμένα μυστικά που κρατά, καλά κλειδωμένα, σε σκονισμένα μπαούλα, στοιβαγμένα στα υπόγεια της ψυχής της ].

Συγκλονιστική παράσταση, γροθιά στο στομάχι κάθε ανθρώπου, που, πέρα από την αυτοβιογραφία της μάνας του Κώστα Ταχτσή, εστιάζει στο γνωστό: «αμαρτίαι γονέων (και γιαγιάδων, θα πρόσθετα) παιδεύουσι τέκνα», φωτίζοντας και «κομμάτια» της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Στο πολύ πετυχημένο αποτέλεσμα συνετέλεσαν όλοι οι συντελεστές, αρχής γενομένης από το εξαιρετικό κείμενο της Κικής Μαυρίδου, την έξοχη σκηνοθεσία του Βαγγέλη Λάσκαρη, την υπέροχη  πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μάνου Αντωνιάδη και τη θαυμάσια ερμηνεία της Ράνιας Σχίζα. Το λιτό σκηνικό, ένα μπαούλο (γεμάτο αναμνήσεις, φαντάζομαι) είναι ωραία ιδέα του Γιώργου Λιντζέρη, το απλό κοστούμι της Ειρήνης Αβτζίδου και οι υποβλητικοί φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα. Όλα έδεσαν με καταπληκτικό τρόπο, και οι θεατές καταχειροκρότησαν όλους τους συντελεστές, στο τέλος, αποθεώνοντας την ηθοποιό Ράνια Σχίζα, στην κατάμεστη αίθουσα του Εν Αθήναις. Πολλά και θερμά συγχαρητήρια σε όλους.

Διάρκεια: 80 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

*ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ

ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: Σάββατο στις 18:00 και Κυριακή στις 21:15

Θέατρο «Έν Άθήναις»
Ιάκχου 19, Γκάζι, 11854 Αθήνα
Σταθμός Μετρό: «Κεραμεικός»
Πληροφορίες (11:00 - 14:00 & 17:00 - 21:00) : 213 0356472, 6951832070
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: Προπώληση Viva.gr: https://www.more.com/.../i-mana-aytounou-elli-zaxou-taxtsi/
Γενική είσοδος: 13 Ευρώ. Μειωμένο Εισιτήριο: 11 Ευρώ (Φοιτητές / Σπουδαστές / Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων / ΑμΕΑ / Άνω των 65 ετών / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας)
Email: vaultvotanikos@gmail.com

Νίκος Μπατσικανής, ποιητής, συγγραφέας, κριτικός Θεάτρου,
μέλος τής Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών

Η Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος γιορτάζει τα 35 χρόνια από τη σύστασή της με δωρεάν προβολές για το κοινό

 

Στο πλαίσιο εορτασμού των 35 ετών από τη σύστασή της, η Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος οργανώνει δωρεάν προβολές για το κοινό, ντοκιμαντέρ παραγωγής της, για τη ζωή και το έργο σημαντικών εκλιπόντων σεναριογράφων και συγκεκριμένα:

2 Μαρτίου 2024 και ώρα 15.00,

Ιάκωβος Καμπανέλλης, σε σενάριο Θάνου Τσάμπρα, σκηνοθεσία Αλεξάνδρου Κακαβά και Αδαμάντιου Πετρίτση.

30 Μαρτίου 2024 και ώρα 15.00,

Γιάννης Κακουλίδης, σε σενάριο Ανδρεάνας Σαπρίκη, σκηνοθεσία Ηλία Φλωράκη και Αδαμάντιου Πετρίτση.

27 Απριλίου 2024 και ώρα 15.00,

Πάνος Κοντέλλης, σε σενάριο Θάνου Τσάμπρα, σκηνοθεσία Αδαμάντιου Πετρίτση.

Οι προβολές θα λάβουν χώρα στον κινηματογράφο ΑΝΔΟΡΑ Σεβαστουπόλεως 117 στον Ερυθρό και η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.

Κουβελά Βασιλική, Ά Βραβειο Θρησκευτικής Ποίησης από την Αμφικτυονία Ελληνισμού

 

ΚΟΥΒΕΛΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ

 

ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ (Παράκληση)

 

Στίχοι-Σύνθεση-Τραγούδι : Bασιλική Κουβελά & Ελευθερία Μεταξά

 

Μάννα γλυκιά του Ιησού

μάννα χαροκαμένη

μάννα του κόσμου που πονά

και γιατρειά αναμένει.

 

Συ μου΄δωσες στα χέρια μου

δώρα, χαρά κι ελπίδα

μου φώτισες το δρόμο μου

με μια κρυφή ηλιαχτίδα.

 

Στα στέκω μπρός σου Μάννα μου

σαν βλέπω την ψυχή Σου

τότε παίρνω μια δύναμη

απ’την γλυκιά μορφή Σου.

 

Του κόσμου η Μάννα κι άγγελος

παρηγοριά του να΄σαι

σ΄αυτούς τους δύσκολους καιρούς

και μην τον συνεράσαι.

(δηλαδή μην λαμβάνεις υπ’ όψιν σου τα ανθρώπινα)

 

Στο συναξάρι Σου Μάννα μου

ήχο γλυκό θα ψάλλω

να στείλω μήνυμα καρδιάς

στους ουρανούς επάνω.

 

Ν΄ακούσεις την παράκληση

για τούτα που βαραίνουν

τις πονεμένες μας ψυχές

ν΄ακούσεις και να παραστείς

σ’ αυτά που μας συμβαίνουν.

 

Στην ταπεινή τη ζήση μας

πάντα κοντά μας θα΄σαι

μην μας αφήνεις μοναχούς

και μη μας συνεράσαι.

(δηλαδή μην λαμβάνεις υπ’ όψιν σου τα ανθρώπινα)

Φωτογραφικές απεικονίσεις ντυμένες με λογοτεχνικούς στοχασμούς από τον Ειδικό Γραμματέα της Ε.Ε.Λ., Γιάννη Βέλλη

ΚΑΣΤΡΟΣΥΚΙΑ ΠΡΕΒΕΖΑ - ΗΠΕΙΡΟΣ

Φωτο: Γιάννης Βέλλης

".........οι Τρώες, χαμένοι μαζί μας, απλώνανε τις φωνές τους, μέχρι την ταραγμένη θάλασσα/ μήπως και ξυπνήσουμε, από τα ψέματα των θεών, που νικητές μας ορίζανε στον ορίζοντα/ στις καταστροφές, στα λάθη, στις ιστορίες μας, που τόσο εγωιστικά θεούς θέλανε........."

ΠΡΕΒΕΖΑ - ΗΠΕΙΡΟΣ

Φωτο: Γιάννης Βέλλης

"Έρχεται ώρα, που περιμένεις ένα έστω μικρό χαμόγελο, απ' το δικό σου "πρόσωπο", έτσι για να αλλάξεις λίγο διάθεση/ ξέρεις ότι όλα είναι χάλια, ή έρχονται χειρότερα, όσο κι αν θέλεις να αντισταθείς, ματαιότητα/ υπόσχονται ήλιο, γαλάζιο και ο ουρανός θολούρα, εξέλιξη τα δύσκολα ψέματα στην εποχή μας, όπως κι ο κατήφορος/ στα αδιέξοδα, στα μισοσκότεινα υπόγεια, ξεφεύγουν φωνές απελπισίας, καλούνε τακτικά σε βοήθεια, να σώσουν θέλουν μια ξεπερασμένη ελπίδα, γιατί ξεψυχάει."

ΚΑΣΤΡΟΣΥΚΙΑ ΠΡΕΒΕΖΑΣ - ΗΠΕΙΡΟΣ

Φωτο: Γιάννης Βέλλης

"Μπερδεμένα χρόνια, μαζεύονται ή απλώνονται, παράξενα μουρμουρίζουν/ αφήνουν ελπίδες, μετά τις πατάνε, αισιόδοξα ξυπνάς, αισιόδοξα κοιμάσαι, χωρίς αποτέλεσμα/ στιγμές αδιάθετες, απλόχερα χαμένες, σε κυνηγάνε, μόνη διέξοδος η φυγή προς τα μπρος ή προς τα πίσω/ χαμένα τα ενδιάμεσα διαστήματα, παρωδία ο διάλογος με τις εποχές, ξέρανε τι πούλησαν, τι έχασαν/ και το αποτέλεσμα, λίγες λέξεις αραδιασμένες σε μια ξεχασμένη ιστορία."

ΠΡΕΒΕΖΑ  - ΗΠΕΙΡΟΣ

Φωτο: Γιάννης Βέλλης

"Η ζωή συνεχίζεται, τα προβλήματα παραμένουν, οι δάσκαλοι μεγαλώνουν απ' τα λόγια τους, οι μαθητές φεύγουν, οι εργασίες έρχονται ή χάνονται/ όλα μια καλή δικαιολογία, έξυπνη συνταγή, για να κρύβουμε τις πληγές, όσες μας αναστατώνουν, σε μια κυνική πραγματικότητα."

ΑΘΗΝΑ - ΑΤΤΙΚΗ

Φωτο: Γιάννης Βέλλης

"Μπερδεμένα χρόνια, μαζεύονται ή απλώνονται, παράξενα μουρμουρίζουν/ αφήνουν ελπίδες, μετά τις πατάνε, αισιόδοξα ξυπνάς, αισιόδοξα κοιμάσαι, χωρίς αποτέλεσμα/ στιγμές αδιάθετες, απλόχερα χαμένες, σε κυνηγάνε, μόνη διέξοδος η φυγή προς τα μπρος ή προς τα πίσω/ χαμένα τα ενδιάμεσα διαστήματα, παρωδία ο διάλογος με τις εποχές, ξέρανε τι πούλησαν, τι έχασαν/ και το αποτέλεσμα, λίγες λέξεις αραδιασμένες σε μια ξεχασμένη ιστορία."

Χρήστος Κουκουσούρης, Ποίηση, "Ιδανικά"

ΙΔΑΝΙΚΑ 02/02/2019

Δεν είμαι της απώλειας παράπλευρο γρανάζι
ούτε μονάδα σταθερή σ’ αριθμομηχανή
της λησμοσύνης γραφικός π’ αντέχει, κάνει χάζι
και τραγουδάει το : έχει ο θεός, μαζί ως τη θανή

Είμ’ οργισμένη θάλασσα κι άγριος θυμός του ανέμου
το κύμα που λυσσομανά στου βράχου τα ριζά
παιδί της Νέμεσις κι αητός, που του κατεστημένου
κουφιάζει τα θεμέλια κι αργά το απομυζά.

Είμαι ο λόγος που χτυπάει των εκκλησιών καμπάνες
ή ώρα της αφύπνισης μην τύχει και χαθεί
της ύπαρξής μας μουσική, διθύραμβοι, παιάνες
το όπλο που απασφάλισε και το αίμα του ας χυθεί.

Είμαι πιστός στα ιδανικά που χτίστηκε η πατρίδα
τιμή και δόξα σ’ όσους πριν θυσιάστηκαν γι’ αυτή
και δεν… ούτε για μια στιγμή την κρατική φροντίδα
όπου πρεσβεύει το όνειδος και την καταστροφή.

Χρήστος Κουκουσούρης

02/02/2019

          

Ο Χρήστος Κουκουσούρης γεννήθηκε το 1952 στις Σέρρες και αντίκρισε του φως του ήλιου παίρνοντας τις πρώτες ανάσες του στο Νοσοκομείο των Σερρών. Κατάγεται από φτωχή αγροτική οικογένεια και έμαθε τα πρώτα γράμματα στο Λιβαδοχώρι Σερρών. Το 1961 βρέθηκε οικογενειακώς, εσωτερικός μετανάστης στην Αθήνα προς αναζήτηση καλύτερης ζωής. Με ένα πτυχίο εργοδηγών σχεδιαστών στην τσέπη και σε ηλικία 26 ετών άνοιξε μία μικρή επιχείρηση κατασκευής κουφωμάτων αλουμινίου με την οποία πορεύτηκε όλη την επαγγελματική του ζωή. Δύο αγάπες κυριάρχησαν στην ζωή του, η οικογένειά του με την Γεωργία και τα δυο του παιδιά και η ποίηση. Με την ποίηση τα πράγματα ήταν λίγο δύσκολα λόγω έλλειψης χρόνου αλλά δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Σήμερα εξήντα πέντε ετών και με μπόλικο χρόνο στην διάθεσή του προσπαθεί γράφοντας, να αναπληρώσει το χαμένο έδαφος. Χρήστος Ν. Κουκουσούρης (captainbook.gr)

Αργυρούλα Κτενά, Φιλοξενία

Στο νησί τής μοναξιάς

Στο νησί της μοναξιάς μου ταξίδεψα,
αγκαλιά με τού παρελθόντος τα φαντάσματα
να ζήσω για λίγο.
Ένα μυθιστόρημα η ζωή
που γράφεται μέρα με την ημέρα
και είμαστε εμείς που καλούμαστε να γεμίσουμε τις σελίδες του.
Σημειώνω πράγματα μικρά,
λεπτομέρειες που σκάλωσαν στου μυαλού το ερμάριο.
Μιά φωτογραφία,
μιά ξεφτισμένη κλωστή στής γιαγιάς τον ποδόγυρο.
ένα κουμπί στο σακάκι τού πατέρα,
μιά ζάβγια στο μπούστο τής μάνας,
το χρώμα των βρεγμένων φύλλων,
μιά νότα από ξεχασμένο τραγούδι, ένα χαμόγελο...
Κρατώ φυσικά,
πολλές κενές γραμμές και σελίδες,
για όσα ο χρόνος θέλει να καλύψει ερήμην μου.
Απώλεια..
Στο απόλυτο μπλέ,
παραδίνομαι με σιγή ασυρμάτου.
Βάρκα χωρίς κουπιά,
σε ωκεανούς από λέξεις που ψυθιρίζουν στ,αυτιά μου,
συλλέγω αναστεναγμούς και βογκητά ναυαγών,
που χάθηκαν αναζητώντας την Ιθάκη τους.
Σκοτάδι...
Ανοίγω λακούβα στο έδαφος,
κουκούλι μιάς κάμπιας,
σκεπασμένο στο σκότος,να ζήσω την μαρτυρία τής μεταμόρφωσης.
Φως...
Μιά γρίλια ανοίγω τής ψυχής,
να περάσει μιά δαχτυλήθρα φωτός,
παιχνίδι να κάνει με τίς σκιές μου
και ορμά η μέρα,
με την αδιάντροπη ζωντάνια της,
με σέρνει μαζί της στον καθαρό αέρα.
...Ν, ανάβεις το κερί σου πριν νυχτώσει...
Ένα παρατεταμένο όνειρο η ανατολή,
χρώμα σε γκρίζα πρωινά,
φλόγες κεριών στο σύθαμπο.
Οι καταιγίδες,
αρχίζουν με ένα αεράκι,
μιά σπίθα,
πυροδοτεί την πυρκαγιά
μιά φωνή,
προηγείται μιάς εξέγερσης
ένα φιλί,
προπομπός ενός αναστεναγμού,
σκέψεις,
που χάνουν το νόημα ώσπου να γίνουν λέξεις.
Στον καθρέφτη του χτες,
ρυτίδες και σημάδια χρόνων άχρονων αναμετρώνται.
Μην εγκαταλείπεις τα όνειρά σου
Μην φοβάσαι τον δρόμο.
Πυγολαμπίδες, ανοίγουν φωτεινά μονοπάτια
κι εγώ,
το σεντόνι τής νύχτας τραβώ
καθώς τα φαντάσματα μου τείνουν το χέρι..

Κτενά Αργυρούλα
Από την ποιητική μου συλλογή ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ

Η Κτενά Αργυρούλα (Ρούλα) γεννήθηκε στην Καρυά Λευκάδας στις 30/3/1963 από δύο σπουδαίους ανθρώπους, τον Αθανάσιο Κτενά και τη Διαμάντω (το γένος Σταύρακα). Παντρεμένη από το 1984 με τον Σπύρο Κατωπόδη και μητέρα του μονάκριβού τους Βασίλη. Σπούδασε ηλεκτρολογία με την οποία δεν ασχολήθηκε ποτέ. Εργάστηκε ως ιδιωτική υπάλληλος τριάντα συναπτά έτη έως το 2010 που συνταξιοδοτήθηκε πρόωρα για λόγους υγείας. Η ενασχόληση με την ποίηση ξεκινά από τα μαθητικά χρόνια εντελώς ερασιτεχνικά και πηγάζει από τη μεγάλη αγάπη της για την ποίηση και τη λογοτεχνία καθώς και την ανάγκη εξωτερίκευσης σκέψεων και συναισθημάτων. Ποιήματα της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικές εφημερίδες, συλλογικά ποιητικά έργα καθώς και σε ποιητικές σελίδες στο διαδίκτυο. Τον Ιανουάριο του 2022 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο, ΧΩΡΙΣ ΡΕΤΟΥΣ, από τη δημιουργική ομάδα «MY STORY» σειρά ΚΗΠΟΣ. ΠΡΟΣΩΠΟ – Βιβλιοnet (biblionet.gr)

Άννα Πάτσου, Ποίηση "έξω από τα δόντια"

ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Πολιτικά απόβλητα, γέμισε, λεν' η Ελλάδα
απόβλητα, που θα 'πρεπε, να ρίξουν, στον Καιάδα
Για να γλιτώσει κάποτε, ετούτη η ερμη χώρα
θα έπρεπε, τα πράγματα, ν' αλλάξουνε μιαν ώρα.

Μα δεν υπάρχει, λεν', κανείς, τους Έλληνες να σώσει
και στους προδότες από μια έδρα έχουνε δώσει.
Και την πορνεία διακαώς, προωθούνε στα κανάλια
"σπουδαίες" παρουσιάστριες και άνανδρα ρεμάλια.

Πολιτικά απόβλητα, γέμισε λεν' ο τόπος
και να βρεθεί δεν θέλουμε, ενώ υπάρχει τρόπος
τα απόβλητα να ρίξουμε στους κάδους με τα μπάζα
να ξεχωρίσουν οι Άριστοι μέσα από την μάζα.

Πολιτικά απόβλητα - ανθρώπινα σκουπίδια
είναι ό,τι αξίζουνε πρόβατα μα και γίδια
που στον λαιμό τους παίρνουνε, τα παιδιά του κόσμου όλου
αφήνοντας το μέλλον τους στα χέρια.. του διαβόλου.

Άννα Πάτσου

          

Μιχάλης Βάκρινος, Το σκιάχτρο

 

Συνηθίζει κανείς καρφωμένος στο χώμα,

να προστατεύει ένα κομμάτι απ’ τον παράδεισο.

Στεκόμενος εκεί σαν κάποιο πρόσχημα

που επινοήθηκε για να τρομάζουν τα πουλιά

Το είδος του αέρα που ανεμίζει

αυτό το τρύπιο που μου φόρεσαν πουκάμισο

δεν το γνωρίζω, όπως δεν νιώθω στο κορμί

ήλιο, φεγγάρι, ούτε τις στάλες τις βροχής.

Άκαμπτος , όλα εντός μου γίναν άχυρα

κι έτσι ποσώς με ενδιαφέρει αν δεν φοβήθηκαν

όσα πουλιά φέρναν την άνοιξη στα πόδια μου.

Αντέχω μόνο από την αυταπάτη

να μένω εδώ, καρφί μέσα στη γη

σε μία στάση πόνου και συγχώρεσης

με τον κανόνα της ανυπαρξίας

να μην μου αφήνει κάποιο άλλο περιθώριο.

Δεν θα υπάρξει άλλη ανταμοιβή

τ’ αντιλαμβάνομαι με τον άσχημο τρόπο

τώρα που φεύγει η αχλή από την σκέψη μου.

Είμαι στο κέντρο μίας δίνης αστικής

σε ένα δρόμο που δεν μοιάζει με παράδεισο.

Άδεια, σχεδόν σαράντα ετών όλα τα κτήρια

χωρίς κατοίκους και πουλιά να φέρουν άνοιξη.

Μόνο κοράκια, μαύρα να χορταίνουν

με ό,τι είχε μείνει μέσα μου να ζει!

Μ.Βάκρινος 31/1/2024

     

Έλενα Απέργη, Ο χιονιάς

 

Γούνα , πατίνια , sac voyage
σαλέ , κρασί και τζάκι,
ένα τριήμερο ' ο χιονιάς
στο ζώδιο του Λεφάκη.
Μποτίνια μαύρα ο Κριός,
Ζυγός , σκιέρ στη Δράμα,
ο Υδροχόος μερακλής
φλερτάρει τον Ομπάμα.

Η σατιρική ποιήτρια Έλενα Απέργη γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και το 1984 επαναπατρίστηκε με τους γονείς της στην Ελλάδα. Φοίτησε στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο και κατόπιν τελείωσε τη γαλλική ιδιωτική σχολή “Papillon”. Αργότερα σπούδασε ξένες γλώσσες (αγγλικά, ιταλικά) και συνέχισε τις σπουδές της με υποτροφία στην Perugia της Ιταλίας.

Από τα δέκα της χρόνια ασχολείται με τη μουσική. Σπούδασε πιάνο και από τα 18 της έλαβε μαθήματα φωνητικής μουσικής (σοπράνο – λετζέρο) με πολλά ρεσιτάλ και κονσέρτα στην Κωνσταντινούπολη, ενώ παράλληλα έψαλε ως σολίστ στην Καθολική Εκκλησία του Sant Antonio.

Η υπερρεαλιστική σάτιρα της προέκυψεόλως αιφνιδίως – προ επταετίας και από τότε καλλιεργεί το είδος αυτό συστηματικά. Πρώτος της δάσκαλος και εμψυχωτής της στην ποίηση υπήρξε ο ποιητής, δοκιμιογράφος και κριτικός της λογοτεχνίας καθηγητής Δημήτρης Νικορέτζος που ανακάλυψε το ταλέντο της και την ώθησε να γράψει.

Έχει εκδώσει «ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΜΠΑΛΟΝΙΑ», το 2015, τις «ΠΙΡΟΥΕΤΕΣ ΤΗΣ ΣΑΤΙΡΑΣ», το 2017 κ.α.  ΠΡΟΣΩΠΟ – Βιβλιοnet (biblionet.gr)

Στις 11 Φεβρουαρίου 2024, η συγγραφέας έγινε μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. 

Λένα Φατούρου, Μπαλ Μασκέ... Με τη ματιά του Πάνου Κούρβα

 

ΛΕΝΑ ΦΑΤΟΥΡΟΥ

«ΜΠΑΛ ΜΑΣΚΕ»

(Με τη ματιά του Πάνου Κούρβα)

Με την τεχνική της μυθιστοριογράφου, η Λένα Φατούρου μετατρέπει μέσα στο βιβλίο της τα δύσπεπτα της ζωής σε εύπεπτα, δίχως μάλιστα να αφαιρεθεί το παραμικρό από τη θρεπτικότητά τους.

Η συγγραφέας, με στοχαστική διείσδυση, δίνει αναγλυφικότητα στα μεθυστικά συμπλέγματα της φύσης και του έρωτα, ερεθίζοντας τη σκέψη του αναγνώστη και υποβάλλοντάς τη σε μεταφορικές προεκτάσεις.

Στη λεπτομερή περιγραφή του έργου της ισορροπεί το σύνθετο με το απλό, καθώς ταξινομεί συστηματικά το κάθε χρειαζούμενο στοιχείο για να πλουτίσει το κεφάλαιο με εικόνες που είναι πλούσιες και χορταστικές στο μάτι του αναγνώστη.

Ανάλογο είναι και το γλωσσικό της υλικό, που το χρησιμοποιεί για να επενδύσει περιγραφικά την όψη της μυθιστορίας της.

Ενίοτε, ξεφεύγει από την ασφάλεια που παρέχει ο χιλιοπερπατημένος δρόμος της γραφής, λοξοδρομώντας ηθελημένα για να δοκιμάσει καινούργιους τόπους, να τους καλλιεργήσει και να φιλέψει τους αναγνώστες τούς νέους της καρπούς.

Μέσα από την προσωπική της δημιουργική δυναμική διατηρεί μια ικανοποιητική θα έλεγα απόσταση από τη φιλολογίζουσα γραφή για να μην απομακρυνθεί από την αυθεντική λαλιά.

Στο βάθος όλων αυτών των θαυμαστών σχημάτων λόγου, των περιγραφικών διηγήσεων, των κραυγών και των εξομολογήσεων, το περιεχόμενο απλώνεται τόσο όσο μπορεί να γεμίσει ολόκληρη έκταση χωρίς να ξεφεύγει από το μυθιστορηματικό περίγραμμα.

Η συνθετική του ορμή αναπτύσσεται παράλληλα με την αφηγηματική της ικανότητα, που με ευλύγιστη ευχέρεια αναπαρασταίνει επεισόδια και διαλόγους.

Ο διηγηματικός της λόγος, μέσω της εσωτερικής της πίεσης, διαφαίνεται ότι γυρεύει ξεθύμασμα και διέξοδο για να απλωθεί διψαλέα στον μυθιστορηματικό ορίζοντα, επιδεικνύοντας τη συνοχή και την αντοχή της αναπλαστικής της φαντασίας.

Με τον λογοτεχνικό της φακό, η συγγραφέας διεισδύει ολότελα στο βάθος και το πλάτος της ζωής, προωθώντας στον αναγνώστη το σκιαγραφημένο κάδρο της με όλη τη χυμώδη και οργασμική γευστικότητα, συλλαμβάνοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια από τον κοινωνικό βίο, για να τη διοχετεύσει στις σελίδες της με οργιαστικές περίκαυστες εικόνες.

Η λογοτεχνική της ορμή είναι αποτέλεσμα δεξιοσύνης και ο ορθός χειρισμός της την ταυτίζει με το τρίφλογο ερωτικό ειδύλλιο της μυθιστορίας.

Ο λόγος, όμορφα ειπωμένος σε ένα υψίπνοο ημερολόγιο στοχασμών, αποδίδει μια ερεθιστική αναγλυφότητα, συνθέτοντας τον πολυπόθητο πίνακα του ερωτισμού.

Το πνεύμα του βιβλίου και ο λόγος σπιρουνίζουν την ευαισθησία του αναγνώστη, επιφυλάσσοντας νιογέννητες συγκινήσεις από τον διδυμάρικο έρωτα με την τριπλοδαίμονη όψη.

Χειρουργοτεχνικά ξεσκαλίζει τα κατάβαθα των αποθησαυρισμένων βιωμάτων, προβάλλοντας τα βιοποριστικά τους συμπλέγματα, για να απλωθούν και να ρίξουν τη βαριά τους σκιά πάνω στο έργο.

Καταφαίνεται η δεξιοτεχνική της διεισδυτικότητα και κινείται ανιχνευτικά με την πιο αντιπροσωπευτική της έκφραση.

Με της μυθιστοριογράφου την τεχνική, οι ήρωές της αποχτούν προσωπικότητα στη φαντασία του αναγνώστη, καθώς κυριαρχεί η διαύγεια, το μέτρο και η ένταση της στιγμής, αποτέλεσμα της μυθοπλαστικής της ικανότητας μέσα από το αμάλγαμα της αισθητικής.

Περιγράφει έναν έρωτα αχαλίνωτο, που έχει αντίπαλό του τη φθορά και τον θάνατο, καθώς από τις σελίδες ξεπροβάλλει σαν κυρίαρχος του ανθρώπινου βιοπορισμού και της μοίρας.

Είναι έρωτας μετεωρισμένος, πιασμένος από τη φωνή της αλήθειας, ζαλισμένος από το ηδονικό στροβίλισμα και το γλυκόγευστο ποτό των ερωτόλογων.

Ένας έρωτας αφορεσμένος, που αναστατώνει την οικογενειακή εστία, στέλνοντας την ίδια τη ζωή στη φυλακή των αναμνήσεων, υποκινούμενος από ένα αόρατο απωθημένο.

Όλα τινάζονται στον αέρα για μια ηδονική στιγμή, χορεύοντας στους εγκάρδιους ρυθμούς με τις ένοχες πρακτικές σε ένα ανελέητο ρινγκ, όπου καταλήγουν τα ερωτοπαίγνια, μπλεγμένα στο διπλογράναζο της ζωής, αποσκοπώντας στων ονείρων την πραγμάτωση.

Σε ένα σχολαρχείο ερωτοτροπιών γράφονται ακατανόμαστες λέξεις από κιτάπια πεζοδρομιακά και τα ερωτόλογα σε ένα χαμένο ημερολόι φωτογραφικά μαρτυρούν από το άλμπουμ των λέξεων της πρωταγωνίστριας τη μορφή.

Ο χρόνος, με τις συνοφρυωμένες ρυτίδες και τα ασπόνδυλα συναισθήματα, αν και τον βαραίνουν οι τύψεις, με κεφάλι σκυφτό μετουσιώνει σε εκείνο το σπίτι με σκοτεινές διαπραγματεύσεις τους ανούσιους έρωτες σε θεία μετάλλαξη.

Σαν νεράιδα, η ζωή καλόκαρδα μοιράζει αστερόσκονη, μαζωμένη από της θλίψης το διάβα, σαν ένα κομμάτι ευτυχίας, κι εκείνη χαμένη στα ερωτικά ωκεάνια, με το άλικο κραγιόν και με της τύψης την ένδυση, διαγράφει στα χείλη της ένα «γιατί».

Ένα μελωμένο δηλητήριο, πασπαλισμένο με την άχνη της κακίας, κρατάει τα δακρύβρεχτα χέρια του πεπρωμένου και εσύ αντιστέκεσαι, χορεύοντας τις γητευτικές σου πεθυμιές από τα χρόνια της νιότης.

Με καλογριάς μορφή η ζωή, ρασοφορεμένη στον οίκο της αιωνιότητας, διαβάζει τα απόκρυφα αποτυπώματα μιας πολύψυχης αυτοχειρίας.

Κι έρχεται σαν εκρηχτικό υλικό η κάθε λέξη να θρυμματίσει τις καρδιές και οι θύμησες της ζωής με κουρασμένο βηματισμό στου μοναχισμού τη σκέπη.

Με ενός τσιγάρου τον χρόνο και το μυαλό δολοφόνο, θωρείς αγίων εικονίσματα, ανήμπορος να αντικρίσεις κατάματα το ηλιόφωτο στέμμα, που σε θέλει να ζεις νεκροζώντανα, παιδευτικά, και απ’ τα χείλη σου ρέει ασίγαστο μοιρολόι.

Εν τέλει, ένας καθρέφτης είναι το πεπρωμένο και ο καθένας ζαλωμένος το δισάκι του με τα συμβάντα, τα αρώματα και τα θέλω του, έρχεται μπρος στο ορειχάλκινο πλαίσιο της προσπελάζουσας ζωής του για να εξομολογηθεί με την ψυχή του ολόγδυτη και τον ζωισμένο του ρόλο από την ουτοπία του διάβα του, «καληνυχτίζοντας».                                                                              

Πάνος Κούρβας

Λογοτέχνης

Σε έντυσα Έρωτα, στίχοι αφιερωμένοι στην άνοιξη της καρδιάς, Σταυρούλα Δεκούλου

  

Μαζί 

Έραψα ένα φόρεμα λευκό 

από το «μαζί» που έχω φυλαγμένο μέσα μου. 

Σου ’ραψα κι εσένα ένα κοστούμι
και κάθε απόβραδο με μάρτυρες τ’ άστρα 

σε νυμφεύομαι.

Ανήκω 

Στων χειλιών μου την άκρη 

καταθέτεις ένα δάκρυ 

του κορμιού σου αλμυρό. 

Στων ματιών μου το φως 

θυσιάζεις ανάσες 

και γεννιέσαι Θεός

Εγώ, αγάπη μου

Εγώ, αγάπη μου, σε νερό θαλασσινό 

βάφτιζα κάθε Αύγουστο την ψυχή μου 

να ξεκινά απ’ την αρχή αλαφριά από κρίματα 

και της αλμύρας το πουκάμισο φορούσα κατάσαρκα 

να ’χεις τη θάλασσα στα χείλη σου σαν με φιλάς.

Φτερουγίσματα

Γλυκοφτερουγίζουν τα βλέφαρα

στη σκέψη της αφής σου.

Τα χείλη σου σιγοψιθυρίζουν

λόγια που μαρτύρησα απάνω στο χαρτί

και τ’ ακροδάχτυλά σου βουτηγμένα

στη μελάνη μου

αργά χαράζουν απάνω στο κορμί

ένα ακόμα μονοπάτι... φαντάζομαι.

Άγρια ρόδα

Άγρια ρόδα τραγουδούν

σαν αλαργεύει η μέρα.

Ντύνομαι λαχτάρα

κι όταν ανάβουν τ’ άστρα

σ’ ερωτεύομαι.

Ποίημα γυμνό

Απόψε θα ντυθώ ποίημα

γυμνό από ρίμα και μέτρο

και θα κατοικήσω ζερβά στην καρδιά σου

και κάθε που θα ξαστοχεί ένας χτύπος της

θ’ ανατέλλω σαν άλλη πανσέληνος

γεμίζοντας τη νύχτα σου φως.

Μυστικό χειροφίλημα 

Ένα ρόδο ανθίζει κι εγώ ανατέλλω

στης ψυχής σου το κρυφό χειροκρότημα

Σ' έντυσα  έρωτα 

Θα ’θελα να βρω δυο στίχους

να σε χωρούν ολάκερο μέσα τους.

Να μην περισσεύει λέξη καμιά.

Να χωράς σε μια βαθιά μου ανάσα

και σαν κραυγή να φανερώνεσαι.

Ψίθυροι

Τα πιο αληθινά φιλιά

δίνονται σε σκοτεινά δρομάκια

κάτω από ανθισμένα γιασεμιά.

Στιγμές φωτός 

Έχει τόση μαγεία να γεννιέσαι φεγγάρι,

μα το πληρώνεις ακριβά.

Κανείς δεν μπορεί να σ’ αναγνωρίσει,

αν δεν σ’ ανταμώσει νύχτα.

Ανα(Σ)τολές

Είναι κάποιες ανα(σ)τολές

που γεννήθηκαν, λες, για να στις χαρίσω

αρκεί να μπορέσω να κλέψω μια νύχτα!

Σε όλους τους τόνους του μενεξεδί

Θέλω να νιώσεις πώς είναι η θάλασσα

σαν πνίγεται στον πόθο.

Να ’ναι ολάκερος ο κόσμος σου

βαμμένος σ’ όλα του μενεξέ τα χρώματα

και να φταίω μονάχα εγώ

Η κραυγή της κορύφωσης

Τα πένθιμα δειλινά αποτραβιέται η θάλασσα

και κρύβει τα νερά της μέσα σε μαύρα κοχύλια,

εκεί που ανομολόγητοι έρωτες και κλεμμένα φιλιά

γεννούν γοργόνες με πάλλευκα στήθη.

Είν’ η αγάπη σου...

Είν’ η αγάπη σου ταξίδι ατέρμονο

και η καρδιά σου σκαρί

που μαζί της ταξιδεύω

σε γιαλούς απροσπέλαστους,

εκεί που το νερό γλυκοφιλά τις πέτρες

και τις σμιλεύει.

Αλισάχνη

Σε ρωτούν:

«πώς είναι τάχα να σμίγεις με τη θάλασσα;»

Χαμογελάς και βυθίζεσαι

στα δυο της μάτια.