ΤΟΚΑ ΜΠΟΥΡΙΝΑ, ΙΩΣΗΦ ΣΑΡΕΙΔΑΚΗΣ - Εκδήλωση μνήμης και τιμής

 

Μια "λοξοδρόμηση" απ' τα πελάγη τ' ουρανού, μικρή συγγνώμη για την οδυνηρή φυγή σου...

"Τόκα Μπουρίνα" του Ιωσήφ Σαρειδάκη, εκδόσεις Δρόμων.

Στιγμές γεμάτες συγκίνηση, δακρυσμένη μάτια, τρεμάμενα χείλη... ο Καπετάνιος περίλαμπρος μέσα από τους στίχους του, καταμεσής της αιθούσης να κουρσεύει τα κύματα και να χαμογελά....

Εταιρία Ελλήνων λογοτεχνών

Σάββατο 9/11/2024

Την εκδήλωση συντόνισε ο δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός Αντώνης Καραγιαννάκης 

Για το Τόκα Μπουρίνα και τον Καπετάν Σήφη Σαρειδάκη μίλησαν ο Πρόεδρος της ΕΕΛ, Κώστας Καρούσος, εικαστκός, λογοτέχνης, η Σταυρούλα Δεκούλου και ο Πάνος Κούρβας, λογοτέχνες, μέλη του ΔΣ της ΕΕΛ και η Χρύσα Νικολάκη, κριτικός λογοτεχνίας, συγγραφέας, θεολόγος. 

         

Ο Γιάννης Παπαθεοδώρου, μέλος του ΔΣ της ΕΕΛ απήγγειλε ένα ποίημα του Πάνου Κούρβα, αφιερωμένο στον εκλιπόντα ποιητή

Η Σεβαστή Σαρειδάκη απήγγειλε ποιήματα του πατέρα της. 

     

Η Φάνη Πολέμη ερμήνευσε ένα τραγούδι σε στίχους Ιωσήφ Σαρειδάκη και μουσική δική της. 

(Κυρίες και κύριοι, Καπετάνισσα … καλησπέρα σας.)

Δυο μήνες και κάτι, από το στερνό αντάμωμα στο νεκροταφείο της Καλλιθέας με τον αγαπημένο όλων μας Ιωσήφ Σαρειδάκη. Δυο μήνες και κάτι που ούτε το δικό μου τηλέφωνο δεν χτυπά πια, αλλά αρνούμαι πεισματικά να διαγράψω το νούμερο όπως δεν διέγραψα ποτέ και του πατέρα μου.

Σε μια από τις τελευταίες μας συνομιλίες, τον Ιούλιο, που με βρήκε στην Κρήτη μου ζήτησε για μια ακόμα φορά, μια τέτοια μέρα σαν τη σημερινή να βρίσκομαι εδώ και να βοηθήσω τον Μιχάλη σε ό,τι χρειαστεί για να παρουσιαστεί το τελευταίο του ποιητικό έργο, αφού εκείνος θα λείπει.

- Μη λες τέτοια, του είπα. Εκεί θα είσαι. Δίπλα θα καθόμαστε.

- Δεν θα ‘μαι. Μου απάντησε τότε. Μα δεν φοβάμαι. Τίποτα δεν φοβάμαι. Εγώ όργωσα όλες τις θάλασσες για χρόνια. Ένα ακόμα ταξίδι θα ‘ναι.

Να ‘μαστε λοιπόν!

Σε μια εκδήλωση μνήμης και τιμής ενός υπέροχου ανθρώπου κι ενός ξεχωριστού ποιητή. Ενός ποιητής που οι λέξεις του γεννήθηκαν μέσα στα γαλανά νερά και οι στίχοι σχεδίασαν τους ναυτικούς χάρτες από την αρχή.

Η γραφή του δύσκολη, γεμάτη ναυτικούς όρους κι όμως τόσο μαγική, τόσο μελωδική που κάθε ποίημα καταλήγει κι ένα ταξίδι σε κόσμους που ίσως να μην ανταμώσουμε ποτέ.

Μέσα στους στίχους του περιγράφονται διαδρομές ψυχής, εικόνες παραδείσιες, αλλά και άνισες μάχες με τα κύματα. Ο Άι Νικόλας τον έφερνε πάντα πίσω γιατί το χρέος του ήταν να μαρτυρήσει στο χαρτί τις θάλασσες που αγάπησε. Να περιγράψει τις στιγμές και τα ταξίδια.

Ένα παράξενο μίγμα με λέξεις ξένες κι ελληνικές κι όμως στο τέλος να κάνει πάντα ρίμα. Με δομημένα τετράστιχα που το καθένα μόνο του είναι μια ολοκληρωμένη εικόνα και όλα μαζί ένα ταξίδι στον κόσμο της ναυτοσύνης.

Δεν έγραφε για να εντυπωσιάσει. Γιατί άλλωστε; Δεν το είχε ανάγκη… Έγραφε για να σβήσει τον καύσο στα ακροδάχτυλά του από τις λέξεις που ούρλιαζαν να δηλωθούν στο χαρτί από τη μελάνη.

Θέλω να ζωγραφίσω μου έλεγε και δεν μπορώ. Οι λέξεις ουρλιάζουν μέσα μου και όλο θέλω να γράφω. Δεν με αφήνουν να πιάσω πινέλο.

Να γράφεις τότε, του έλεγα. Να κάνεις αυτό που σε προστάζει η ψυχή σου. Κι έτσι έπραξε, όπως άλλωστε νιώθω ότι έπραξε σε όλη του ζωή. Κι επειδή η ψυχή του ήταν μεγάλη κι ανάρια σαν τον αφρό των κυμάτων κι ολόλαμπρη σαν το αυγινό φως μπορούσε μόνο να προσφέρει, να αγαπά και να ξεχωρίζει.

Το Τόκα Μπουρίνα δεν είναι απλά μια ποιητική συλλογή. Δεν είναι ένα ακόμα βιβλίο. Είναι η «Λοξοδρόμηση» του Καπετάν Σήφη από τον κόσμο του ουρανού, εδώ στη γη. Είναι η τελευταία μάζωξη, η απόδειξη ότι θα είναι πάντα ανάμεσά μας μέσα από τις λέξεις και τις εικόνες του. Είναι η δήλωσή του ότι είναι παρών.

στον Καπετάν Σήφη,  9/11/24

Ο Καπετάνιος κίνησε και πάει

σε θάλασσες κρυμμένες απ’ τον κόσμο

στα χέρια την πυξίδα του κρατάει

κι ένα ολόδροσο κλωνάρι από δυόσμο.

Ετοίμασε για απόψε μια γιορτή

και σας προσφέρει τ’ άχραντα της γραφής του

σε λοξοδρόμηση απ’ τα πελάγη τ’ ουρανού

και σαν συγγνώμη της οδυνηρής φυγής του.

Ο Καπετάνιος είναι σήμερα εδώ

κι εμείς μαζί του σεργιανάμε στα πελάγη

Με πίνακες, με λόγια, με τραγούδια

κι εκείνη της καρδιάς την παραζάλη

που μας αφήνουν άνθρωποι αγαπημένοι

που μας αγγίξαν τη καρδιά με τη θωριά τους

έτσι κι εγώ στέκομαι απέναντί σας

να ψιθυρίσω, Καπετάνιε Σήφη, Γεια σου.

Σταυρούλα Δεκούλου, Λογοτέχνις,

Μέλος Δ.Σ. Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Φωτογραφίες, βίντεο, επιμέλεια ανάρτησης

Σταυρούλα Δεκούλου για το Τέχνης τόπος

Στον Αστερισμό της Παναγιώτας Ζαλώνη, 20 Οκτωβρίου 2024, ΒΕΡΓΙΝΑ

Στις 20 Οκτωβρίου όλη η Αθήνα είχε παραλύσει λόγω του ποδηλατόδρομου. Αυτό όμως δεν σταμάτησε την αεικίνητη Παναγιώτα Ζαλώνη η οποία υποδέχτηκε τους φίλους και αναγνώστες της των βιβλίων της, αλλά και τα μέλη του Ξάστερον στον φιλόξενο χώρο των εκδόσεων Βεργίνα. 

Την εκδήλωση συντόνισε η Σταυρούλα Δεκούλου σε συνεργασία με τον Άγγελο Μαρίνο.

Χαιρετισμό απηύθυνε η Διευθύντρια των εκδόσεων Βεργίνα Ευγενία Ασημακοπούλου Τσαλπαρά, 

ενώ για το έργο της Παναγιώτας Ζαλώνη μίλησαν

 ο Χρήστος Σκιαδαρέσης, 

φιλόλογος, μέλος της ΕΕΛ και

     

 

ο Πάνος Κούρβας, 

λογοτέχνης και μέλος του ΔΣ της ΕΕΛ. 

  

     

Τῶ ἠγαπημένω

Χάρτινε αγαπηµένε

χωράς στο ποίηµα.

Χωράς και στην καρδιά µου;

Στα όνειρά µου, βασιλιάς

κι εγώ, βασίλισσά σου

να σ’ αγαπώ, να µ’ αγαπάς

να µε φιλάς, ν’ αναριγάς.

Αλήθεια λέω, το µπορώ

µε σένα γλάρο, να πετώ

στο ίδιο ποίηµα...

Πάνω απ’ το κύµα, τον καηµό,

πάνω σε ρίµα

 

Έκκληση

Μην της µιλάτε

αφήστε τη µόνη να γυρίζει

µε τα χέρια φορτωµένα ποιήµατα.

Τον θάνατο κλωτσήστε

που την περιτριγυρίζει.

Τους καηµούς της ξεριζώστε

µε την αξίνα της αγάπης,

να κυλήσουν της γαλήνης τα νερά.

Μπορείτε φίλοι,

γυρίστε πίσω τη χαρά,

τα ποιήµατα στα χέρια της ν’ ανθίσουν

και θα κερδίσετε µισθό στον ουρανό.

Μην την αφήνετε να αιωρείται στο κενό.

          

Μα δεν µε πήρες µαζί σου

έστω µια φορά στη θάλασσά σου,

βασιλέα Ποσειδώνα,

στων ανακτόρων σου τον θρόνο

να σε καµαρώσω...

Παράπονο το έχω

Πληγώνει πάντα

τις γραμμές της παλάμης

τ’ άδοτο φιλί.

Μην το σφίγγεις στα χέρια

θα σπάσουν οι φλέβες του

  

     

Η Παναγιώτα Ζαλώνη χάρισε έναν από τους πίνακές της στην Άννα Φιλιώτου για τη στήριξή της στην έκδοση του Κελαινώ. 

     

Νάµατα,

Νόησης που κοχλάζει

Νυχτιάτικα ποιήµατα!

Νότες ξεχύνονται µ’ ωραία χρώµατα

Να τις ακούει να χαµογελάει ο Θεός

Νοτιάς, σ’ όλη τη γη να τις σκορπάει

Ναών καµπάνες χαρµόσυνα σηµαίνουν.

Νάματα της Παναγιώτας Ζαλώνη!

     

     

Πολλοί λογοτέχνες της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών τίμησαν την ποιήτρια που έχει διατέλεσει Αντιπρόεδρος της Επιτροπής Κρίσης Νέων Μελών της ΕΕΛ. 

Αριστερά η Φωτεινή Αζαμοπούλου, Γενική Γραμματέας της ΕΚΝΜ της ΕΕΛ και δεξιά η Θεοδώρα Κουφοπούλου Ηλιοπούλου, ιδρυτικό μέλος του Ομίλου Ξάστερον και νονά του περιοδικού Κελαινώ. 

Η πιο μικρή αγαπημένη της Παναγιώτας Ζαλώνη, η ποιήτρια Κάλλια Κουμπλουδέλη

Στην εκδήλωση και ο Δημήτρης Φυκίρης και η Σταυρούλα Βενιέρη των εκδόσεων Κούρος. 

Πήραμε και συνέντευξη μπροστά σε όλους...

1. Μαμά Κελαινώ, πότε έγραψες το πρώτο σου ποίημα;

Έγραψα το πρώτο μου ποίημα όταν ήμουν ακόμα νέα. Μετά παντρεύτηκα, έκανα παιδιά και τρέχαμε να τα μεγαλώσουμε. Μη λείψει τίποτα σε κανέναν. Έγραψα την πρώτη μου ποιητική συλλογή για την εγγονή μου την Αντωνία.... και λίγο καιρό μετά ακολούθησε το γαλάζιο άλογο που το είπα γαλάζιο γιατί τα ποιήματα τα έγραφα με ένα στυλό με γαλάζιο μελάνι. 

2. Έχεις γράψει και πεζά και θεατρικά. Αν έπρεπε να επιλέξεις ένα είδος γραφής μόνο, τι θα επέλεγες;

Αγαπώ όλα τα πνευματικά μου παιδιά, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω κάτι θα δήλωνα ποιήτρια.

3.  Υπήρξαν φορές που είπες « Θα τα παρατήσω όλα και θα φύγω. Δεν αξίζει όλη αυτή η προσπάθεια;»

    

Όχι, ποτέ. Θα προσπαθούμε για πάντα ...

4. Κελαινώ, 25 χρόνια κυκλοφορίας. Γηράσκει η ποίηση; Πώς βλέπεις να εξελίσσεται ή να αλλάζει μέσα από τους ποιητές που φιλοξενείς στο Κελαινώ;

Η ποίηση αλλάζει, ακολουθεί την εποχή της. Αλλάζουν οι ποιητές, αλλάζουν οι άνθρωποι. Κελαινώ... ναι 25 χρόνια και κάθε χρόνος και πιο δύσκολος. Συνήθως το περιοδικό βγαίνει με έξοδα δικά μας, αλλά είναι ο τρόπος να βγουν έξω στον κόσμο πολλοί ποιητές, νέοι άνθρωποι και δεν θέλω να το στερήσω από κανέναν αυτό. 

5. Υπόσχεσαι να συνεχίσεις να γράφεις;

Υπόσχομαι, υπόσχομαι, υπόσχομαι!!!

6. Να βγάλω και μια είδηση για το Τέχνης τόπος… τι καινούριο ετοιμάζεις τώρα;

Ετοιμάζω δυο βιβλία μαζί σε δυο διαφορετικούς εκδοτικούς οίκους (γέλασε σαν μικρό παιδί που έκανε σκανταλιά)

7. Μαμά Κελαινώ είσαι χαρούμενη που είμαστε όλοι εδώ σήμερα μαζί;

Μου δώσατε παρά πολύ μεγάλη χαρά. Ξανάνιωσα. Σήμερα είναι μια υπέροχη γιορτή για μένα σε έναν κόσμο που όλο και δυσκολέυει. 

Λάβαμε ευχές, αγκαλιές, σπιτικά γλυκά και σύκα και βγάλαμε πολλές πολλές φωτογραφίες. Είμαστε όλοι εκεί και η στοά είχε γιορτή. Κάπως έτσι ψηλώνουν οι άνθρωποι και φτερώνουν οι ψυχές. Κάπως έτσι μοιράζεται και όχι ξοδεύεται η ποίηση και ομορφαίνουν οι άνθρωποι. 

Για το Τέχνης τόπος, φωτογραφία, βίντεο, επιμέλεια, Σταυρούλα Δεκούλου

Ο ΣΠΥΡΟΣ ΛΟΥΗΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ, Ε.Ε.Λ. 30/1Ο/2024

 

  

Την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2024, στην αίθουσα της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών γυρίσαμε πολλά πολλά χρόνια πριν, την εποχή που ο Σπύρος Λούης για τα μάτια της ομορφης Ελένης θα χάριζε στην Ελλάδα ένα Χρυσό Ολυμπιακό Μετάλλιο. 

Ένας σφοδρός έρωτας κρύβεται πίσω από την ιστορία του Ολυμπιονίκη Σπύρου Λούη. Ο 23χρονος νερουλάς από το Μαρούσι αποφάσισε να λάβει μέρος στον μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 για τα μάτια μιγια τα μάτια μιας γυναίκας. Η ωραία Ελένη του (Ελένη Κόντου) ήταν η ψυχοκόρη της μαμής του Αμαρουσίου. Η θετή της μητέρα Ασπασία Τερζοπούλου ήταν πολύ πλούσια και δύστροπη. Οι συντοπίτες της τη φώναζαν Οι συντοπίτες της τη φώναζαν με το παρατσούκλι «Τούρλιανη» και ονειρευόταν για την κόρη της έναν πολύ πλούσιο και σπουδαίο γαμπρό. Ο Λούης δεν είχε καμμιά ελπίδα.

Είχε απελπιστεί γιατί η στρυφνή πεθερά του δεν ήθελε ούτε το όνομα του να ακούει. Ώσπου η Ελένη άκουσε για τον μαραθώνιο και όλο το θόρυβο που γινόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ειδικά για αυτό το αγώνισμα και κατέβασε τη φαεινή ιδέα: “Αν τρέξεις και νικήσεις, δεν θα μπορεί να πει όχι”. Η ιδέα αυτή καρφώθηκε στο μυαλό του και λίγες μέρες αργότερα στεκόταν μπροστά στον αθλίατρο αξιώ...αξιώνοντας το δικαίωμα της συμμετοχής. Δεν ανήκε σε σύλλογο, δεν είχε προπονητή, δεν ήξερε καν τη διαδρομή... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: Σπύρος Λούης, Μηχανή του Χρόνου

Την εκδήλωση χαιρέτισε ο πρώην Πρόεδρος και νυν Γ.Γ. της Ε.Ε.Λ. Αυγερινός Ανδρέου. 

Ομιλητρια: Κατερίνα Ντούγκα Κοτοπούλου, Αντιπρόεδρος Ε.Κ.Ν.Μ.

Τον συντονισμό της εκδήλωσης έκανε η Ευαγγελία Ρωμελιώτου Δαρσινού

Στο τέλος της ομιλίας ακολούθησε συζήτηση με τους παριστάμενους ενώ ο Καθηγητής  Φιλοσοφίας Αναστάσιος Ντάνος μοιράστηκε συμπεράσματα και σκέψεις σχετικά την ιδεά του Ολυμπισμού και την αγάπη προς την πατρίδα. 

Το βίντεο που ακολουθεί είναι μια παραγωγή του ιδρύματος  Σταύρος Νιάρχος.

        

      

  

     

Την εκδήλωση τίμησαν μέλη και φίλοι της Ε.Ε.Λ. και μέλη των διοικητικών οργάνων. 

Επιμέλεια πρόσκλησης, βίντεο, φωτογραφιών και ανάρτησης Σταυρούλα Δεκούλου

Δημήτρης Κανελλόπουλος, Φθινόπωρα

(

Monika Luniak 

 painting)

Θυμάμαι τα βογγητά σου που αναδεύονταν με τους ήχους της βροχής. Κι εγώ με τα νύχια μου χάραζα τα χνώτα μας πάνω στο κρύο τζάμι. Ήταν Φθινόπωρο και κάθε που το χώμα μυρίζει βροχή και σάπια φύλλα μου θυμίζει εσένα, το ανάγλυφο του κορμιού σου, το ξεδίψασμα στην πηγή σου. Να λάμπεις στα μεσάνυχτα των πόλων μέσα στην ολόλευκη φορεσιά σου κι εγώ να πασχίζω να σε πιάσω, αλλά ήσουν άνεμος. Και πάντα έτρωγα τα μούτρα μου. 

Ξανάρθε το Φθινόπωρο. Τίποτα δεν άλλαξε, πάντα θα σε αγαπώ μα ποτέ δεν θα σε έχω. Θα συναντιώμαστε στα ποιήματά μας, μου είχες πει. Εγώ όμως δεν γράφω ποιήματα καλή μου. Εγώ είμαι ανασκαφέας αναμνήσεων, σε κουρσεμένες ζωές ψάχνω αφορμές για να γράψω τίποτα κειμενάκια της ξεπέτας για να βγάλω κανένα φράγκο. Γιατί χρωστάω στη ζωή. Και σου χρωστάω κι εκείνο τον χορό σε νύχτα χωρίς φεγγάρι. Δεν το έχω ξεχάσει. Μόνο θέλω χρόνο για να μάθω να χορεύω μαζί σου. 

Και πριν έρθει τούτο το φθινόπωρο πέρασε ένα καλοκαίρι αρπακτικό και πολύ σκληρό με τους ανθρώπους. Βλέπω το ζωντανό βλέμμα σου παντού, στα βιβλία που διαβάζω, σε γιγαντιαίες αφίσες στις μεγάλες λεωφόρους του πόθου, σε οθόνες τεράστιες με χρώμα πράσινο και μαύρο, στον πάτο ενός άδειου ποτηριού από ουίσκι που του κρατάω συντροφιά ώσπου να πέσουν για ύπνο οι δείχτες του ρολογιού και να γλυκοκοιμηθεί κι ο κούκος. Και νομίζω πως σε βλέπω στους προβολείς των νυχτερινών τραίνων που τραβάνε προς το βοριά αποφασιστικά, αδιαπραγμάτευτα. 

Σε θέλω πάντα. Για πάντα. Το σώμα μου ζωντανεύει όταν είσαι δίπλα μου σαν αλήθεια ή σαν όνειρο. Τότε τα χέρια μου φτάνουν στο ξύλο του παραθύρου από πόνο, από έλλειψη, από ηδονή κι εκεί το χαράζω με τα νύχια μου. Ματώνω. Χαράζω το όνομά σου, χάνομαι στα λευκόχρυσα μαλλιά σου αφήνω ελεύθερα τα χάδια μου να σε σκεπάσουν. Ανάβω την ψυχή μου να σε ζεστάνει. 

Είναι Φθινόπωρο. Κρυώνει σιγά σιγά ο καιρός...

ΔΚ27924

Ο Μιχάλης Γριβέας και η αντιπολεμική "ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ" του στην εκδήλωση της Π.Ε.Λ. για την ΕΙΡΗΝΗ στο 52ο Φεστιβάλ βιβλίου

 

«ΑΝΘΡΩΠΟΚΡΑΤΟΡΙΑ»

Απόσπασμα από το βιβλίο του ΜΙΧΑΛΗ ΓΡΙΒΕΑ

«Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ»

(εκδόσεις Αγγελάκη)

που διάβασε ο ίδιος στην εκδήλωση της  Π.Ε.Λ. 

(Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών)

στην κεντρική σκηνή του

52ου Φεστιβάλ βιβλίου

στο Πεδίο Άρεως, στις 13/9/2024.

 

«Ασθμαίνοντας από δέος, εκλιπαρώντας μια μοιρασιά στους φόβους μου, φώναξα ξανά και ξανά στον Ινδιάνο φίλο μου:

«Ακούς, γέρο Ινδιάνε;

Ακούς πως η προφητεία της Ατλαντίδας μπορεί να προβλέπει έναν πόλεμο Η.Π.Α. – Ρωσίας στην εποχή μας;

Ακούς, Ινδιάνε, ότι ένας τέτοιος πόλεμος θα καταλήξει σε πυρηνικό ολοκαύτωμα πάσης της ανθρωπότητας;

Το ακούς;»

Κανείς δεν απάντησε!

Η φριχτή υποψία πως πράγματι ένας τέτοιος πόλεμος ανάμεσα στις υπερδυνάμεις μπορεί να είναι προ των πυλών κάρφωσε τις ρίζες της στη φαιά μου ουσία. Μήπως η προφητεία του Πλάτωνα δεν ήταν παρά μια δυσοίωνη μαντεία για το τέλος της ανθρωπότητας; Μήπως μάλιστα αυτή αφορούσε ακριβώς τη δική μας εποχή;

Όμως ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος δεν ήταν Νοστράδαμος… Δεν μπορεί να μας κληροδότησε μια εσχατολογική προφητεία.

Αντίθετα, στον Πλάτωνα ταιριάζει να μας παρέδωσε έναν προειδοποιητικό χρησμό. Έναν χρησμό ελεύθερης βούλησης. Μια φιλοσοφική ανάλυση που μας επιτρέπει να επιλέξουμε πώς θα χειριστούμε τις εξελίξεις. Μια σοφία που θέλει να μας αποτρέψει από την αυτοκαταστροφή και να ανοίξει δρόμους για μια διαφορετική πορεία της ανθρωπότητας στο μέλλον, το δικό μας μέλλον!

Μας προφητεύει την αναπόφευκτη κατάρρευση της παντοκρατορίας, και μας αποτρέπει να γίνει αυτό από «Ιζνογκούντ» που θέλουν να γίνουν «Χαλίφηδες» στη θέση του «Χαλίφη» χρησιμοποιώντας τα ίδια βίαια μέσα με αυτόν.

Αφήνει στη δική μας εποχή την κυοφορία του καινούργιου. Την έξοδο από την περίοδο των αυτοκρατοριών, αποικιοκρατιών, επεκτατισμών και παντοκρατοριών με τη γέννηση μιας άλλης οικουμενικότητας!

Και ποια είναι η έξοδος από αυτό το αδιέξοδο, αν δεν θέλουμε αυτή να ταυτιστεί με το τέλος του είδους μας;

Είναι μια ιδεολογική επανάσταση! Μια ειρηνική, πολιτισμική, κοινωνική, πνευματική αναγέννηση. Μια αντίσταση, χωρίς βία και βαρβαρότητα, στην κοσμοκρατορία.

Είναι ένα καινούργιο, ένα τεράστιο, κύμα ιδεών που θα ενώσει τους ανθρώπους ενάντια σε κάθε διαχωρισμό, εθνικό, φυλετικό, θρησκευτικό, σεξουαλικό, γεωγραφικό, πολιτισμικό.

Ένα κύμα που θα αγκαλιάσει ισότιμα όλες τις διαφορετικότητες, που θα αρνηθεί τον πόλεμο, τη βία, τη βαρβαρότητα, τον καταναγκασμό.

Ένα παγκόσμιο σύστημα συμβίωσης, ισοτιμίας, δικαιοσύνης, αλληλεγγύης.

Μια νέα ενοποίηση του ανθρώπου με τη φύση, τα πλάσματα και τα δημιουργήματά της. Ένα παγκόσμιο ειρηνικό τσουνάμι ελευθερίας, δημοκρατίας, πολιτισμού, οικολογίας.

Μια «ανθρωποκρατορία»!

Συνεπαρμένος φώναξα για τελευταία φορά στον γέρο Ταντ:

«Ακούς, γέρο Ινδιάνε;

Ακούς ότι οι Η.Π.Α. δεν θα πέσουν με πόλεμο;

Ακούς, Ινδιάνε, ότι η πτώση των παντοκρατοριών μπορεί να γίνει μόνο με μια νέα, ειρηνική, οικουμενική επανάσταση, την ανθρωποκρατορία;

Το ακούς;»

Κανείς δεν απάντησε!»

     

Διαβάστε όσα το Τέχνης τόπος και η Σταυρούλα Δεκούλου έγραψαν για το βιβλίο του Μιχάλη Γριβέα σε παλαιότερη ανάρτηση ΕΔΩ